Τα πνεύματα του σπιθκιού

Τα ενθύμια του καλοτζιαιρκού μου πας τα πεζούλια των παραθύρων συνεχίζουν την ζωήν τους στο νέον τους περιβάλλον.

Την Πέμπτην εσηκώστηκα που τες αυκάες να πάω για πρωϊνήν συνάντηση σε άλλην πόλην. Φκαίννοντας που την κάμαρη τζιαι περνόντας προστά που το παράθυρον εξανατάραξα τα κομμάθκια χαράς τζιαι επλάσαν άλλην μορφήν.

Την πέμπτην εν επίσης η μέρα της Ενκάντας που έρκεται τζιαι βοηθά με στην καθαριότηταν του σπιθκιού. Άφηκα της τα κλειθκιά, τζιαι όταν επέστρεψα ήβρα το σπίτιν σιόνιν. Σιόνιν το σπίτιν μεν, τα ασήμαντα σημάντικά μου πετάμενα λες τζιαι επρόκειτο περί ποσκουπήων δε. Τα σύμβολα διαλυμένα, τα αντικείμενα πεταμένα όπως-όπως πας το πεζούλιν του παραθύρου. Καλά που δεν τα έσυρεν τζιόλας μες τον κάλαθον.

Όταν τα είδα έτσι αθθύμησεν μου τζιείνους ούλλους τους γονιούς, τζιεινους ούλους τους δασκάλους, τζιείνους ούλλους τους φίλους ή συντρόφους που δεν είχαν ευαισθησίαν τζιαι εποδοπατήσαν χωρίς καν να το πάρουν χαπάριν τα σημαντικά σχέδια των παιθκιών, των μαθητών, των φίλων ή των συντρόφων τους.

Εφωτογράφησα τα για να φκάλω ανάρτησην για το θέμαν της ασέβειας από άγνοιαν τζιαι άφηκα τα τζιειαμαί. Έτσι τζιαι αλλιώς είμαι με τα μαύρα μου τούτες τες ημέρες. Όπως τα έκαμεν η Ενκάντα, μου αθθημίζουν όσα πρέπει να προσέχω που τζιείνους δεν έχουν ιδέαν ποιός είμαι τζιαι τι σχεδιάζω.

Στο άλλον παράθυρον μες την κρεβατοκάμαρην μου έχει μιαν κάτταν που κάθεται συνέχειαν τζιαι θωρεί με άμαν είμαι μόνος μου πας την καρκόλαν.


Η Παρασκευή εν μέρα χαράς. Πότε γιατί έρκουνται τα μωρά που την μάναν τους τζιαι έχω τα για εφτά μέρες μαζί μου, πότε γιατί τες επόμενες εφτά μεινίσκω μόνος μου τζιαι βρίσκω γαλήνην μες την μοναξιάν τζιαι χρόνον για τες σκέψεις μου τζιαι το κορμίν μου. Ο χρόνος μου εν κομμένος εφτομάδες εφτομάδες σαν τα λουκάνικα πον πιντωμένα το έναν πίσω που το άλλον. Έναν λουκάνικον με τα μωρά τζιαι έναν μόνος μου. Τούτην την εφτομάδαν λοιπόν το σπίτιν εν γεμάτον τζιαι με άλλα πνεύματα εκτός από το δικόν μου. Απορροφημένος που την ζωήν που ανάβλυζεν ποτζιεί τζιαι πόη, δεν είχα την έννοιαν του ούτε του παραθύρου, ούτε της ανάρτησης. Δεν το εκοίταξα κάν μπαίνοντας. Όταν έγυρεν η Παρασκεύή μου τζιαι εκόντεψεν μεσάνυχτα, επήα τζιαι γώ να ππέσω να πνάσω, έκπληξη. Τι θωρώ πας το παραθύριν; Αντί της αταξίας που έκαμεν η Εντάντα, η κάττα που εκάθεται μόνη της πας το παράθυρον της κρεβατοκάμαρης τζιαι δέρκεται, εσηκώστηκεν τζιαι επήεν στο παράθυρον με τα ενθύμια. Κάποιον πνεύμαν, άλλον που το δικόν μου, τους έδωκεν ζωήν άλλως πως, διορθώνοντας την αδεξιότηταν του πνεύματος της Ενκάντας.

Τα ενθύμια μου συνεχίζουν να ζιουν τζιαι να προσαρμόζουνται στες νέες συνθήκες ζωής, συνθέτοντας με τα πνεύματα τους σπιθκιού, με τα λουκάνικα του χρόνου μου, με τες αμφιθυμίες μου, με τα πάνω μου, με τα κάτω μου. Πριν να ππέσω, έφκαλα φωτογραφίες των αλλαγών, έβαλα πίσω την κάτταν εις τον τόπον που της αρέσει, τζιαι έβαλα τζιαι τα ενθύμια να μου αθθυμίζουν χαρές τζιαι όμορφα. Έφκαλα τα τζιαι φωτογραφίαν να μοιραστώ μαζί σας έναν κομμάτιν που τον χρόνον τζιαι που τες σκέψεις μου με την ανάρτησην για το σέβας όπως εξελίχτηκεν.

Διαφήμηση:

Όσοι δεν εθκιαβάσετε την ιστορίαν της προηγούμενης ανάρτησης, θκιαβάστε την διότι εν ποτζιείνες που έχουν μέσαν πολλήν κόπον. Σε μας οι διαφημήσεις είναι με μικρά γράμματα διότι στενοχωρκούμαστιν να το κάμνουμεν.