Τετάρτη 30 Ιουλίου 2008

Κύπρος 1. Ξερά τζαι καμένα του νήλιου

Επέστρεψα από την Κύπρο με πολλές εικόνες τζαι άλλα τόσα συναισθήματα.

Ξεκινώ μιαν παρουσίασην κατά ενότητες. Το θέμαν της σκέψης μου ήταν η ζωή στο περιθώριον. Όι μόνον το κοινωνικόν. Ιδίως το φυσικόν.

Παραδόξως, η άγρια φύση είναι πολλά πλούσια τζει που ο άνθρωπος δεν ήβρεν ακόμα κάποιον οικονομικόν ώφελος, τζει που δεν ήβρεν ακόμα την όρεξην, την ώραν ή το κοντύλιν για να επιληφθεί της οργανωσης του. Πέρα που τα δάση τζαι τες καφκάλλες που δεν αναπτυχθήκαν ακόμα, στην Κύπρο, τέθκοιοι χώροι είναι τα χαντάτζια, οι νάκρες των ππάρκιν, τα βουνάρκα με τα ποσκούπιδα, τα παγκέττα των δρόμων. Ολες οι φωτογραφίες που θα παρουσιάσω σε αυτήν τζαι στις επόμενες ενότητες θα είναι από έτσι τόπους. Θα προσπαθήσω ο φακός μου να κόψει έξω ότι άνοστον μου ετάραξεν την ψυχήν, της οσμήν ή όποιανδήποτε άλλην αίσθησην.

Την ενότηταν αυτήν με τα ξερά, τα καμένα της πυράς, την αφιερώννω στην Roam που της αρέσκουν οι ξερότοποι της Κύπρου (όπως τζαι μένα). 


Σιταρόχορτα στο πανγκέττον του δρόμου Διερώνας-Αρακαπά.

Βουνάριν άμμου που αρτήρησεν δίπλα που τα γήπεδα μπίτς βόλλεϋ στον ΚΟΤ Δετζιέλιας

Απόβλητα που λυμπουρκάν στην νάκραν του ππάρκιν στην παραλίαν Δετζιέλιας

Κατσαρούθκια από χόρτα πο βλαστήσαν μετά που το καθάρισμαν της παιδικής χαράς πας τον άμμον στην παραλία το ΚΟΤ

Φύλλα αγγαθκιού  που παίζουν τα ψοησμένα μες το χαντάτζιιν του δρόμου Λοφού-Αγίου Θεράποντος


Αγκάθκια κάποιου είδους καυλόχορτου (δεν εμπόρεσα να το αναγνωρίσω ίσως circium ή cardus) που βλαστά πας την επιχωμάτωσην διαπλάτυνσης του δρόμου έξω που την Διερώνα


Σπόροι αρκομάρουλλου (lactuca seriola) πριν να πετήσουν

Όσοι νομίζουν ότι μόνο ξερά έσιει κατακαλότζαιρα στο περιθώριον αναμένετε την επόμενην ενότηταν.

10 σχόλια:

stalamatia είπε...

Ασερα μου καλωσόρισες στο σπίτι σου .Πρέπει καμιά φορά να βρεθούμε στη Κύπρο εκτός και έλθεις στην Ελλάδα γιατί εγώ χλωμό και κίτρινο το βλέπω για Ελβετίες χα χα χα.
Εμένα μου αρέσει το πράσινο το φθοινόπωρο που πέφτουν τα φύλλα από τα δένδρα δεν μου αρέσουν.Τούτα τα ξερά όμως τα φυτά μου αρέσουν για δυό λόγους ο ένας είναι που κάποτε ήταν και αυτά όλο ζωή και χυμούς τώρα πια έχουν φτάσει στο ζενίθ τους σαν τους ανθρώπους που γερνάνε και ο δεύτερος λόγος είναι που τα καλοκαίρια όταν ήμουν μικρή γυρνούσα όλο το χωριό και και δίπλα στο δρόμο είχε τέτοια φυτά ξερά μου έρεσε γιατί σήμαινε καλοκαίρι και ξεγνασιά. Εζάλισα σε α?

Ανώνυμος είπε...

καλωςήρθες Aceras και πεθυμησα τον λόγο σου...

να σαι καλά που φωτογραφίζεις ο,τι θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο..

Kai Na Katharisoume Tous Kakomoutsounous είπε...

Άμα έχεις μάτια βλέπεις, κι΄εσύ, φίλε Ασέρα, βλέπεις πολύ καλά!
Ωραία και απο τεχνικής πλευράς η φωτογράφιση.

the Idiot Mouflon είπε...

Ωραία τα ξερά σου Ανθρωποφόρον αλλά... εγώ προτιμώ να υπάρχει νερό μπόλικο, να μην είναι τόσο απότομη, έντονη και εκτεταμένη η αποξηρανση.

Φυσικό φαινόμενο είναι μα αν ποτίζαμε τη γη πριν τις πυρκαγιές ίσως να μην ήταν κι' αυτές τόσο εύκολες και καταστροφικές.

Όχι;

Ανώνυμος είπε...

Aceras
όσο συνειδητοποιώ ότι το φυσικό τοπίο στην Κύπρο όλο και λιγοστεύει, ερημοποιείται, επιχωματώνεται και τσιμεντώνεται, με πιάνει κατάθλιψη. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ζούμε ένα τέτοιο εφιάλτη...

Σε ευχαριστώ όμως για τις όμορφες εικόνες. Που κανένας ντιβέλοπερ ποτέ δεν θα εκτιμήσει.

Diasporos είπε...

Καλοσέφυες, Aceras.

¨ηρτα Κύπρον τζιαι 'γω τζιαι είδα τη ξεραΐλλαν -shock, μετά που την βορειοαμερικάνικην πρασινάδαν. Έσιη μιάν άγριαν ομορφιάν όμως. Όπως την ομορφιάν που έσιη μια κοτζιάκαρη μαντιλοδεμμένη, πον όπως το σύκον το παστόν μαυριδερή, αν την συνγκρίνεις με μμιάν γριάν Ελβετίδαν ασπροσιονάτην τζιαι ίλαρην.


Πέ μου, έν αλήθεια ότι τα παραπάνω φυτά της Κύπρου εν ενγκαθθωτά;

Ειδικά η χλωρίδα του χαντατζιού έσιη πολλήν βιοποικιλότηταν.

avidaviva είπε...

Μυστικα μεσα μου λεω ο,τι εγραψες στο πολιτικο μπλογκ ,γιατι ανησυχω λιγο να πιστεψω στο αισιον τελος.Μακαρι να γινοντουσαν ολες οι προτασεις σου πραξη.Γυρισα κι εγω απο τα μερη σου, εκει οπου πολλα ονειρα μας για την Κυπρο ειναι η καθημερινοτητα.Μπορει να λειπουν πολλα εδω ,αλλα δομειται επιτελους η αρχη.Καταλαβαινω την αμφιθυμη χαρα σου (αφου ειδες σιγουρα και πολλα στεναχωρα πραγματα στην Κυπρο)αλλα μας εκανες κοινωνους της ομορφιας του μαχομενου στην ξηρασια.Μου ελειψαν παντως τα ποστ σου αλλα ευτυχως επανηλθες.

lakis είπε...

Η ομορφιά έχει πολλά και διαφορετικά πρόσωπα. Καλές οι φωτογραφίες σου. Μέρα καλή

Ανώνυμος είπε...

Πριν το 74, κάθε μέρα πηγαινοερχόμουν σχολείο από το χωριό μου στον Πενταδάκτυλο στην Λευκωσία.

Μέρος της διαδρομής ήταν Χαλεύκα, Κυθρέα, Μια Μηλιά Λευκωσία.

Σκαρφαλώνοντας από την Κυθρέα προς την Χαλεύκα, εβλεπες κάτω τον κάμπο της Μεσαρκάς, την άνοιξη πράσινο και μέχρι αρχές Ιουνίου γινόνταν κατακίτρινος. Τα σπαρτά ήταν έτοιμα για το θέρος.

Θυμάμαι όλοι έλεγαν τι ομορφος που ήταν ο κάμπος την Άνοιξη που ήταν πράσινος, εμένα όμως μου άρεσε όταν ήταν χρυσός τον Ιούνιο.

Δεν ξέρω αλλά οι φωτογραφίες σου μου θύμησαν την Μεσαρκάν του καλοκαιριού.

Ανώνυμος είπε...

ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ,
ΠΟΔΙ ΚΑΙ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΜΑΡΚΟΥ ΑΥΡΗΛΙΟΥ
(οι εφημερίδες της 27-8-08)

Στη «βάρβαρη» τη χώρα-την Τουρκία-
κάτω απ’ το φως του ζωοδότη ηλίου
σ’ ανασκαφές που γίνονται στη χώρα
βρέθηκε το κεφάλι του Αυρηλίου.

Εμπρός λοιπόν Καραμανλή Κωστάκη
εμπρός και ανοικονόμητη συ Ντόρα
κάντε διαβήματα να μας δοθούνε
όσα η σκαπάνη έχει ανασκάψει δώρα.

Κι ας ήτανε αυτοκράτορας ρωμαίος
μα ελληνικά αφού έγραφε κι ωμίλει
έλληνας ήταν΄ κι αν μας αρνηθούνε
τουλάχιστο ας μας δώσουνε τα χείλη…

Τόσους που ελληνικά έχουνε γράψει
(Σαμοσατείς κι ας ήσαν… ή και Σύροι… )
έλληνες όλους τους εμείς τους λέμε-
το ’χουμε πάρει πλέον ψωμοτύρι.

(Κι εγώ λοιπόν δυο τόμους ποιημάτων
στην αγγλική που έχω εκδώσει γλώσσα,
κι εγώ γι αμερκανάκι θα μοστράρω
μετά ’πό χρόνια τόσα κι άλλα τόσα)

Σ’ άπταιστα ελληνικά κι ο αυτοκράτωρ
τα «Εις Εαυτόν» λεν είχε αυτός γραμμένα.
Ψέμα! Δεν τα ‘γραψε του Εαυτού του:
στους έλληνες τα είχε αυτός ταμένα!

Λοιπόν με τ’ άλλα μάρμαρα-του Έλγιν-
ζητάτε τώρα και του Αυρηλίου
να ‘χετε να το λέτε στους κρετίνους
στις εκλογές του Σιούφα-του Απριλίου.

Γιώργης Χολιαστός