Σάββατο 28 Αυγούστου 2010

Τα πνεύματα του σπιθκιού

Τα ενθύμια του καλοτζιαιρκού μου πας τα πεζούλια των παραθύρων συνεχίζουν την ζωήν τους στο νέον τους περιβάλλον.

Την Πέμπτην εσηκώστηκα που τες αυκάες να πάω για πρωϊνήν συνάντηση σε άλλην πόλην. Φκαίννοντας που την κάμαρη τζιαι περνόντας προστά που το παράθυρον εξανατάραξα τα κομμάθκια χαράς τζιαι επλάσαν άλλην μορφήν.

Την πέμπτην εν επίσης η μέρα της Ενκάντας που έρκεται τζιαι βοηθά με στην καθαριότηταν του σπιθκιού. Άφηκα της τα κλειθκιά, τζιαι όταν επέστρεψα ήβρα το σπίτιν σιόνιν. Σιόνιν το σπίτιν μεν, τα ασήμαντα σημάντικά μου πετάμενα λες τζιαι επρόκειτο περί ποσκουπήων δε. Τα σύμβολα διαλυμένα, τα αντικείμενα πεταμένα όπως-όπως πας το πεζούλιν του παραθύρου. Καλά που δεν τα έσυρεν τζιόλας μες τον κάλαθον.

Όταν τα είδα έτσι αθθύμησεν μου τζιείνους ούλλους τους γονιούς, τζιεινους ούλους τους δασκάλους, τζιείνους ούλλους τους φίλους ή συντρόφους που δεν είχαν ευαισθησίαν τζιαι εποδοπατήσαν χωρίς καν να το πάρουν χαπάριν τα σημαντικά σχέδια των παιθκιών, των μαθητών, των φίλων ή των συντρόφων τους.

Εφωτογράφησα τα για να φκάλω ανάρτησην για το θέμαν της ασέβειας από άγνοιαν τζιαι άφηκα τα τζιειαμαί. Έτσι τζιαι αλλιώς είμαι με τα μαύρα μου τούτες τες ημέρες. Όπως τα έκαμεν η Ενκάντα, μου αθθημίζουν όσα πρέπει να προσέχω που τζιείνους δεν έχουν ιδέαν ποιός είμαι τζιαι τι σχεδιάζω.

Στο άλλον παράθυρον μες την κρεβατοκάμαρην μου έχει μιαν κάτταν που κάθεται συνέχειαν τζιαι θωρεί με άμαν είμαι μόνος μου πας την καρκόλαν.


Η Παρασκευή εν μέρα χαράς. Πότε γιατί έρκουνται τα μωρά που την μάναν τους τζιαι έχω τα για εφτά μέρες μαζί μου, πότε γιατί τες επόμενες εφτά μεινίσκω μόνος μου τζιαι βρίσκω γαλήνην μες την μοναξιάν τζιαι χρόνον για τες σκέψεις μου τζιαι το κορμίν μου. Ο χρόνος μου εν κομμένος εφτομάδες εφτομάδες σαν τα λουκάνικα πον πιντωμένα το έναν πίσω που το άλλον. Έναν λουκάνικον με τα μωρά τζιαι έναν μόνος μου. Τούτην την εφτομάδαν λοιπόν το σπίτιν εν γεμάτον τζιαι με άλλα πνεύματα εκτός από το δικόν μου. Απορροφημένος που την ζωήν που ανάβλυζεν ποτζιεί τζιαι πόη, δεν είχα την έννοιαν του ούτε του παραθύρου, ούτε της ανάρτησης. Δεν το εκοίταξα κάν μπαίνοντας. Όταν έγυρεν η Παρασκεύή μου τζιαι εκόντεψεν μεσάνυχτα, επήα τζιαι γώ να ππέσω να πνάσω, έκπληξη. Τι θωρώ πας το παραθύριν; Αντί της αταξίας που έκαμεν η Εντάντα, η κάττα που εκάθεται μόνη της πας το παράθυρον της κρεβατοκάμαρης τζιαι δέρκεται, εσηκώστηκεν τζιαι επήεν στο παράθυρον με τα ενθύμια. Κάποιον πνεύμαν, άλλον που το δικόν μου, τους έδωκεν ζωήν άλλως πως, διορθώνοντας την αδεξιότηταν του πνεύματος της Ενκάντας.

Τα ενθύμια μου συνεχίζουν να ζιουν τζιαι να προσαρμόζουνται στες νέες συνθήκες ζωής, συνθέτοντας με τα πνεύματα τους σπιθκιού, με τα λουκάνικα του χρόνου μου, με τες αμφιθυμίες μου, με τα πάνω μου, με τα κάτω μου. Πριν να ππέσω, έφκαλα φωτογραφίες των αλλαγών, έβαλα πίσω την κάτταν εις τον τόπον που της αρέσει, τζιαι έβαλα τζιαι τα ενθύμια να μου αθθυμίζουν χαρές τζιαι όμορφα. Έφκαλα τα τζιαι φωτογραφίαν να μοιραστώ μαζί σας έναν κομμάτιν που τον χρόνον τζιαι που τες σκέψεις μου με την ανάρτησην για το σέβας όπως εξελίχτηκεν.


Διαφήμηση:
Όσοι δεν εθκιαβάσετε την ιστορίαν της προηγούμενης ανάρτησης, θκιαβάστε την διότι εν ποτζιείνες που έχουν μέσαν πολλήν κόπον. Σε μας οι διαφημήσεις είναι με μικρά γράμματα διότι στενοχωρκούμαστιν να το κάμνουμεν.

4 σχόλια:

Disdaimona είπε...

Η γάτα πάνω στην πέτρα,που πρέπει να την έβαλε η κόρη,σταμάτησε να είναι γάτα και έγινε πάνθηρας,πολλά όμορφος,περήφανος. Μπορεί να εν ένα μήνυμα,αν σε πήρε χαμπάρι οτι είσαι με τες μαύρες σου...

Η Ενκάντα,από που είναι;Ρωτώ για να δω αν οι παραδουλεύτρες της Ελβετίας εν οι ίδιες με τις δικές μας.

Το θέμα της ασέβειας του χώρου των άλλων από τους γονιούς,φίλους,συντρόφους είναι αλάνθαστο σημάδι ότι ο γονιός,φίλος,σύντροφος κάποια στιγμή θα ποδοπατήσει κι άλλα πράγματα εκτός από αυτό που προς το παρών φτάνει το χέρι του.

ιων είπε...

Εν πολλά συγκινητικόν το κείμενον σου. Τουλάχιστον τα ενθύμια μπορείς να τα ξαναβάλεις όπως θέλεις, με την γάταν ή μόνα τους. ΄Εσιει άλλα πράματα που άμαν τα ποδοπατήσουμεν είτε μόνοι μας ή ποδοπατήσουμας τα άλλοι, δεν διορθώνουνται.

Επροβλημάτισες με όμως με το θέμας της "ασέβειας από άγνοιαν". "Η ασέβεια από αγάπη και ενδιαφέρον" για τα παιδιά ή τον σύντροφον μας δικαιολογείται; Ποιόν εν το σημείον που επεμβαίνουμεν στα σχέδια των παιδιών μας λ.χ. Αφήνουμεν τα να φατσήσουν για να μάθουν (πάντα με τα δικά μας δεδομένα το φάτσιημαν) ή προστατεύκουμεν τα απαγορεύοντας τους να κάμουν κάτι, ή προσανατολίζοντας σε κάτι άλλο από αυτό που θέλουν;

stalamatia είπε...

Σίουρα εν η μητσιά που άλλαξε τη θέση της γάτας ,ίσως για να μην νιώθει μόνη της ή ίσως για να σου δώσει κάποιο μήνυμα,Με λύπησε η ανάρτηση σου .Είχα διαβάσει και την προηγούμενη ανάρτηση σου στο πολίτη και στο τέλος της είχε μια αισιοδοξία για το ότι η ζωή συνεχίζετε.

the Idiot Mouflon είπε...

http://bluerose-rose.blogspot.com/2010/08/blog-post_7868.html

Έχω σου ένα σχόλιο δαμέ...