Εσκότωσα

H οργάνωση μου η Pronatura όταν οργανώννει εθελοντικές δουλειές για καθαρισμό άγριων βιοτόπων, αποφεύγει ρητά να το κάμνει μετά τον Φεβράρη.

Μες τον κήπο μου άφηκα έναν κομμάτι στους δικούς του νόμους. Οι ασχολίες εν πολλές, η ώρα λλίη, είμαι τζιαι τύπος που δεν τους αρέσκουν τα συστηματικά πράματα. Ποτζιεί ποδά, έμεινεν πέντε χρόνια ακλάδευτην τούτη η γωνία. Οι βάτοι εσιεπάσαν τα πάντα, έναν κυπαρισσούιν εγίνην κυπαρίσσιν του νεκροταφείου, κάτι καλλωπιστικά θαμνούθκια εγινήκαν δάσούιν.

Σήμμερα είχα πολλήν κάγριν μέσα μου. Σίουρα δεν θα μου έφεφκεν με το να ριλαξάρω. Έπιασα μιαν ππάλα τζιαι αγνωόντας τες υποδείξεις της Pronatura έδωκα μέσα. Τάκκα, ττούκκου, έφκαλα βάτους, έφκαλα αρκοτριανταφυλιές, έφκαλα αγγαθθωτές aubepines, έφκαλα κάτι ξένα προς την περιοχή καλλωπιστικά. Έπιασα τζιαι το μωρόν τζιαι επλήρωσα το είκοσι φράγκα την ώραν τζιαι ετράβαν ότι έφκαλλα τζιαι επέτασσεν τα.

Σε κάποια στιγμήν εφώναξεν μου «παπά, έριξες μιαν φωλιάν».

— Έννεν τίποτε. Είπα του. Εν σίουρα περσινή. Εν γλήορα ακόμα να φουλιάσουν οι μαυρότζικλες.

Ύστερα που πέντε λεπτά έφώναξεν μου πάλε. Θκυό μαυροτζικλούθκια ετζιίτουνταν χαμαί τζιαι αννοίαν το στόμαν τους με αγωνίαν. Εριούσαν. Εγυρεύκαν την μάναν τους αλλά ακόμα δεν είχαν δύναμην να κλάψουν. Ή σήμερα, ή εχτές εφκήκαν που τ΄αυκόν.

Τι να κάμω τωρά. Αν ήταν λλίον πιο μιάλα να τα πιάσω να τα νιώσω. Πουλούν σκουλουκούθκια στα ππέτσιοπ τζιαι ίσως να επιζούσασιν. Μιας ημέρας πουλλούθκια, πως να τα ταϊσω. Τζιαι που την άλλην, εν να κάτσω να τα βράζω;

Σε τριάντα δευτερόλεπτα η απόφαση ελήφτην.

— Πήαιννε πέταξε τα ξύλα εσύ, τζιαι εν να τα κανονίσω εγώ. Είδα τον βόρτακον που εκατεύην μες τον βούρκουραν του μωρού.

Έπιασα τα μες τα σιέρκα μου. Ήταν ολόβραστα. Ίσως να εχαρήκαν ότι εξαναήβραν την μάναν τους ή τον τζιύρην τους. Ετρίφουνταν πας τα σιέρκα μου τζιαι αννοίαν το στόμαν τους καρτερώντας σκουλουκούιν. Επήα λλίον τζιει τζιαι επιστράτεψα τες παλιές μου τέχνες που εν ήμουν ακόμα λάτρης της φύσης τζιαι επήαιννα με τον παππού μου στα βερκά. Έστριφα των λαιμόν δεκάδων αμπελοπουλιών σε κάθε στήμαν. Άμαν εν για ξυδάτα δεν πρέπει να τον στρίφεις αλλά να βάλλεις τον μεαλιώναν σου τζιαι να το πνίεις κόφκοντας του τον βούρκουραν χωρίς να κόψεις την πέτσαν. Πριν να προχωρήσω εσκέφτηκα να τα δώκω του κάττου. Εφώναξα του αλλά από ότι μου είπεν ο γιος μου έτρωεν άλλον πουλλούιν έσσω. Πάω λλίον τζιει, τζιαι στο τσάκα να μεν βασανιούνται έκοψα τους τον λαιμόν τους με τον μεαλιώναν μου. Τα κορμούθκια τους εσπαρταρούσαν μες τα σιέρκα μου χωρίς τες κκελούδες. Ένοιωσα έναν ρίγος σαν να τζιαι έφκαλλα την ψησιήν πλασμάτου. Πρώτην φοράν μου ετύχαιννεν. Έβαλα την λογικήν να αναλύσει. Αφού αν δεν τα εσκότωννα, θα τα εμίσαν η μάνα τους τζιαι ήταν να πεθάνουν που την πίναν περνώντας τζιαι τρις ημέρες μαρτύριον. Εγίνην το λάθος να κάτσω να κλαδεύκω λάθος εποχήν, ας μεν πολλαπλασιάζουμεν τες επιπτώσεις.

Έσυρα τα τζιει να τα φάει κανέναν ζώον τζιαι επήα να συνεχίσω την δουλειά μου. Οι τύψεις για την πράξην μου δεν με αφήνναν να σιουρκάσω. Ένωθα σαν να με εδιαπέρασεν η ψυσιή των θκιό νεκρών πουλλουθκιών. Τα γαίματα τους ήταν ακόμα πας τον μιαλίώναν μου.

Σαν εμάχουμουν τζιαι εσυνέχιζα να ταβρώ βάτους τζιαι κάτσαρα εκσέφτουμουν τους Ισραηλήτες που δεν κωλόννουν να κάμουν ανάλογα πράματα τζιαι σιειρόττερα σε παλαιστινούθκια. Πόσην δύναμην πρέπει να έχει η πατρίδα για να σου ναρκώννει το αίσθημαν ότι αφαίρεσες μιαν ζωήν; Τζιαμαί που εσιόβραζα τζιαι εκαταστήννουμουν μες τες τύψεις που τες επιπτώσεις της κακής μου οργάνωσης, να σου τζαι την μάναν των πουλλουθκιών που έρκεται κλαίοντας έναν πολλά παράξενον κλάμαν. Θα εκαλούσεν τα μωρά της. Ήρτεν, ήρτεν, έκατσεν σχεδόν πάνω μου. Ενόμιζεν ότι τα μωρά της ήταν ακόμα κάπου τζιειαμαί τζιαι επροσπάθαν να με παραπλανήσει για να τα ξηχάσω όπως κάμνει με τον κάττον της γειτόνισσας. Έκαμνεν της κουτσόφτερην πέρκι την κάτσω του βούρου τζιαι απομακρινθώ. Ύστερα άλλαξεν το κλάμαν της. Θα εκατάλαβεν τι μάλλον θα εγίνην τζιαι επέρασεν που το κράξιμον εις τον θρήνον. Ενύχτωσεν τζιόλας, τζιαι το μαύρον πουλλίν επήαιννεν τζιαι έρκετουν μες τα πόθκια μου σαν να ήταν το φάντασμαν των δολοφονημένων μαυροτζικλουθκιών. Κλάμαν. Ήταν να σπάσει το χτηνόν. Ήρτεν μου να κλαίω μαζίν του.

Άμαν οι επιπτώσεις των πράξεων μου είτε θεληματικά, είτε άθελα κάμνουν σε κάποιον κακό αρρωστώ. Εσκέφτουμουν τον φίλον μου τον Μεμμέτη που την βόρεια Λευκωσία που δεν έβαλε ζώνην ασφαλείας του γιού του τζιαι σε μικρό τρακκάρισμα εφυτεύτην η κκελλέ του μωρού πας το τζιάμιν τζιαι έμεινεν. Ναι. Τζιείνου ήταν το παιδίν του. Εμέναν εν απλά θκυο πουλλούθκια που δεν αννοίξαν ακόμα τα μμάθκια τους να δουν το φώς. Θα μπορούσεν να τα φάει ο κάττος μου ο Σιάρλος όπως μασά το άλλου πουλλούιν που ετσάκκωσεν πουκάτω που τον θάμνον. Γιατί να με συγχίζει τόσον αυτή η ιστορία. Νώθω τα ακόμα βραστά να σπαρταρούν μες τα σιέρκα μου πριν να φκει η ψυσιή τους. Τζιαι η μάνα τους κλαίει ολοέναν τζιαι πιο επίμονα.

Αν έκαμνα μωρόν σε μιαν φίλη μου μεθυσμένος από λάθος, θα εσσυφφωνούσα να το έκαμνεν έκτρωση αν δεν το έθελεν. Άραγες σου θα ένοιωθα έτσι, ή χειρότερα; Πόσο χειρότερα θα ένοιωθα άραγες σου για τες επιπτώσεις των πράξεων μου; Άραγες σου τζιείνοι που εσκοτώσαν τα μωρά τα βρέφη στην Αλόα ύστερα ανάδοξεν τους; Ίσως η έννοια της πατρίδας να τους επαρσάμωσεν τα συναισθήματα τζιαι δεν ενοιώθα τίποτε. Ίσως να ήταν πεθαμμένοι πριν να τα σκοτώσουν τζιαι δεν εξανανοιώσαν.

Εσουρούππιασεν. Εκατοντάδες πουλλούθκια τραουδούν. Μαυρότζικλες, αηδόνια, citelles, mesanges, κοτσινονούρηδες. Είναι μια πανδαισία. Ανοιξιάτικη συμφωνία των πουλιών. Ο θρήνος της μαυρότζικλας που γυρεύκει τα μωρά της ξεχωρίζει κάπως.Ώς που σουρουππιάζει τζιαι τζιθκιάζουν τα άλλα πουλιά παραπάνω ξηχωρίζει το κλάμαν της. Αφους τα πουλιά δεν έχουν μυαλό θυλαστικού που παράγει συναισθήματα γιατί να κλαίσιν άμαν χάσουν τα μικρά τους; Σε πέντε λεπτά τα πουλιά ούλλα σιωπούν. Μόνον η φωνή της μαυρότζικλας μου διατρυπά την ψυσιήν. Εσυνέχισα το καθάρισμαν. Έπρεπεν μιαν τζιαι άρκεψα να τελειώσω την συντήρησην του κήπου. Κάθε 5 χρόνια που με πιάννει, ας μεν τα αφήκουμεν μισοδότζιν. Το πουλλίν όμως τζιαμαί, να φουλλοπετά μες τα πόθκια μου να τραβήσει την προσοχήν μου να φύω που τζιειαμαί, να πάει να δει αν έβρει τα μωρά της. Η φωνή της μπαίννει σε διαπασόν με τες ενοχές μου. Δεν αντέχω άλλον. Άφηκα τα μισοδότζιν, έμπηκα έσσω τζιαι εβάωσα.

Επήα τζιαι έκλαψα για άλλα πράματα πιο σοβαρά.