Ιστορίες της κρίσης

Η ελευθερία μεταξύν ανίσων εν σκλαφκιά για των αδύνατων.

Σε περίοδον οικονομικής ανάπτυξης, τα παπαγαλούθκια της συντήρησης τζιαι της τάξης που προστατεύκει το μάλιν τζιαι την εξουσίαν των πλουτοκρατών κάμνουν μας τα φράππες για την ιερότηταν της ελευθερίας, για το πόσον προάγει τον άνθρωπον τζιαι τον πολιτισμόν του, για να καταλήξουν στο θεσφάτον ότι η ελεύθερη αγορά είναι ο μόνος μηχανισμός που δημιουργεί κοινωνικήν ευημερίαν τζιαι πρόοδον. Θέλουν να μικρύνει το κράτος τζιαι να μείνει τσας όσον ηχρειάζεται για να προστετεύκει την τάξην που τους επιτρέπει να θυσαυρίζουν νόμιμα. Αστυνομία, δικαστήρια, στρατός, άτε - άτε τζιαι κανένας μηχανισμός δράσης σε περίπτωσην θεομηνίας. Τα άλλα να δωθούν σε ιδιώτες. Τζιαι τα πάντα θα τα κανονίζει το αόρατον σιέριν της ελεύθερης αγοράς που εξισορροπεί τα σσυφφέροντα σε έναν ιδυλλιακόν κοινωνικοοικονομικόν παράδεισον όπου η προσφορά έρκεται να ζυάσει με την ζήτησην τζιαι όπου ο ανταγωνισμός δεν είναι κατάρα που σκοτώννει αθρώπους, ψυσιές, κοινωνικούς ιστούς, αλλά ευλογία που κουντά τον κόσμον ομπρός να γινεί καλλύττερος. 

Δεν θα επεκταθώ για την υποκρισίαν τούτου του ιδεολογήματος που προβάλλουν τα κλεφτρόνια που τρων τον κόπον των εργαζομένων μούχτιν τζιαι λεηλατούν τον δημόσιον πλούτον. Ούτε με τες ιδεοληψίες των πιστών ιεραποστόλων τους θα ασχοληθώ (είδετε είνταλοϊς εδανείστικα τες αγαπημένες τους ορογογίες α!!). Έκαμεν μιαν ωραίαν ανάρτησην ένας που τους κυπραίους μπλόγκερς που αγαπώ, ο Αντώνης ο επιάμεν πάτον, τζιαι έκατσεν τζιαι ακριβώς πουκάτω στον συναρθροιστήν των κυπριακών μπλόγκς ανάρτηση άλλου συμπαθούς μου μπλόγκερ, του ΠαςΑνάΚατα, που προβάλλει τες λύσεις του αριστερού μετώπου της Γαλλίας (στα γαλλικά) κόντρα στην παλαιοφιλελεύθερην υστερίαν (εννοώ τζιείνον που ονομάσαν κρίσην που δεν εν τίποτε άλλον που το πρόγραμμαν που έφκαλεν το χρηματηστιριακόν κεφάλαιον για να κάμει μιαν νέαν επιδρομήν τζιαι να αρπάξει ότι του περνά, να συσσωρεύσει παραπάνω, αδιαφορώντας αν θα διαλύσει ότι έμεινεν που τα καλά που έχτισεν τα τελευταία 20-30 χρόνια η Ευρώπη, αδιαφορώντας για την δυστυχίαν τζιαι τον πόνον που σπέρνει στες κατώτερες τζιαι στες μεσαίες τάξεις). 

Η ελευθερία μεταξύν του ισχυρού τζιαι του αδυνάμου δεν είναι ελευθερία. Είναι νομιμοποίηση της υποταγής του αδύνατου από τον αδύνατον χωρίς όρους τζιαι χωρίς δυνατότηταν για βοήθειαν από τρίτον ή που θεσμούς. Δέτε πως η ελευθερία του να καθορίζει ο κάθε τοκογλύφος ότι επιτόκιον του δόξει εγονάτισεν την Ελλάδαν τζιαι τους εργαζόμενους της, πως εξήλωσεν τον κοινωνικόν ιστόν, πως έριξεν στην δυστυχίαν εκατοντάες σσιλιάες πλάσματα της φτωχολογιάς. Δέτε πως ελεύθερα η πλουτοκρατία της χώρας έφκαλεν στην Ελβετίαν ποσά περίπου όσα εν το δημόσιον χρέος, ποσά που αν οι κατόχοι τους είχαν ίχνος κοινωνικής συνείδησης πέρα που την πίστην στο αρφάλιν τους τζιαι το ατομικόν τους θυσαύρισμαν, θα εμπορούσαν να δανείσουν στο «έθνος» τους για να σώσουν την «πατρίδαν». Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια: λουβάνες για ελληνοθρόδοξους αφελείς. Έτους τζιειαμαί τους καλύτερους των. Το κωμικόν της τραγωδίας είναι ότι εν με νόμον που επιβάλαν οι  φιλελεύθεροι τραπεζίτες την μείωσην στον κατώτατον μισθόν στην αγοράν εργασίας. 

Ποττέ πριν εν είσιεν τόσον πλούτον στην Ευρώπην, στην Ελλάδαν ή στην Κύπρον. Στα σιέρκα όμως ποιού; Δεν δικαιολογείται κοπέλλια η δυστυχία που δημιουργεί ο ανταγωνισμός ποιός θα τον πουντζιάσει. Ο πλούτος είναι το μέσον για να περνά ο κόσμος καλά, όχι για να τον συσσωρεύκει για να αποκτά εξουσίαν ο κάθε ανώμαλος που θέλει τον κόσμον ούλλον δικόν του.

Τούτον που με φοβίζει δεν είναι η επιδρομή της πλουτοκρατίας να πουντζιάσει ότι φτάσει παραπάνω. Σιγά τα ωά. Με η πρώτη ένει με η τελευταία. Τζιείνον που με φοβίζει είναι ότι εμάθαν με ότι τες πολιτικές εξελίξεις που θα επέλθουν θκιαβάζεις τες μες σε τζιείνον που παράγει η κουλτούρα, όι τζιείνον που συμβαίνει στην πολιτική. 

Αν δούμεν τι παράγει σήμερα ο πολιτισμός, επαττήσαμεν που σιέριν. Επιάμεν πάτον αλλά τρύπαν δεν έσιει  που λαλεί ο Αντώνης.

Για να αντιμετωπίσουν την κρίσην η κυβέρνηση θέλει να κάμει καζίνα τζιαι η ΟΕΒ να απελευθερώσει τα ωράρια των καταστημάτων.

Τζιαι  να θκιαβάζεις τον όχλον που απόχτησεν τζιαι γλώσσαν πουκάτω που άρθρα των ψηφιακών φυλλάδων να εγγρίνει τζιαι να επευφημά τες σιειρόττερες πράξεις της αριστερής μας κυβέρνησης (τες μόνες πράξεις που ο πολιτισμός του του επιτρέπει να εγγρίνει μέχρι σήμερα). Τζιαι να θκιαβάζεις τον αμόρφωτον οχλον από εγωπαθείς ψουμνομανείς που πέρα που το αρφάλιν της σκεμπές του δεν ημπόρει να δει, να σιαίρεται που εν να μπόρει να ψουμνίζει ότι ώραν θέλει. Τζιαι ας έσιει σσιλιάες οικογένειες πον να ξηλώσουν τον ρυθμόν της ζωής τους για να τους εξυπηρετήσουν. Τζιαι ας έσιει σσιλιάες κόσμον που ήδη δουλέφκουν σαν τους γάρους στο εμπόριον τζιαι πιάννουν ψίχουλλα, τζιαι πον να τους ζητήσουν να δουλέφκουν παραπάνω για να πιάννουν τα ίδια ψίχουλλα.

Στο καντόνιν της Γενεύης που η ελεύθερη αγορά μπορεί τουλάχιστον να έβρει αντιμέτωπην την λαϊκήν αντίδρασην μέσω των λαϊκών πρωτοβουλιών τζιαι των δημοψηφισμάτων (ο σκλάβος των τραπεζών δακάτω έσιει παρηορκάν), τα συνδικάτα των εργαζομένων εμπορίου πριν δύο χρόνια εμαζέψαν υπογραφές τζιαι ακυρώσαν τον νόμον που εμάσιετουν να περάσει η δεξιά κυβέρνηση για ελευθερωποίησην των ωραρίων. Η κοινωνική αλληλεγγύη υπερίσχυσεν της ατομικής βουλημίας για ψούμνισμαν τζιαι πέραν του 60% υποστήριξεν τους εργαζομένους. Ας κάμουν δημοψήφισμαν τζιαι στην Κύπρον. Είμαι σίουρος ότι η ΟΕΒ θα νικήσει. Όπως ενίκησεν όταν το ΑΚΕΛ δεν εξόρτωσεν να περάσει πιλέ μισόν τοις εκατόν φορολογίαν του πλούτου.

Αφούς ο Γριστόφκιας δεν μπορεί να περάσει πκιον νόμον που την δεξιάν βουλήν, ας προτείνει σε δημοψήφισμαν αυτόν που η ίδια η Ευρωπαϊκή ένωση θέλει να μας επιβάλει. Όι μισόν τοις εκατόν πας τα κέρδη. Να περάσει ο φόρος πας τα κέρδη στα 17% όπως εν το κατώτατον όριον της ΕΕ τζιαι να φορολογηθεί η ακίνητη περιουσία 1% άμαν εν πέραν του εκατομυρίου. Ή ακόμα να το κάμουμεν αλλιώς. Να εν ο ίδιος με τον ΦΠΑ. Τζιαι μεν πει κανέναν παπαγαλάκιν ότι εν να φύουν οι Ρώσσοι. Μπορούν κάλλιστα να εξαιρέσουν τες ξένες επιχειρήσεις. Τζιαι ας καλέσει η αριστερά πάλε ούλλους τους αριστερούς καλλιτέχνες να υποστηρίξουν τον νόμον στο δημοψήφισμαν. Άμαν δεν έβρεις σοσιαλδημοκράτες τζιαι κεντρώους για να περάσεις τα αυτονόητα, απευθύνεσαι στον λαόν. Έτσι κερδίζεις την πολιτικήν στήριξην που χρειάζεσαι τζιαι δεν έχεις. Όχι να είσαι Όμηρος του κάθε Καρο-γκιώζη, όμηρος τζιαι τζιείνος του κάθε Λεβέντη της πορδής.

Η Αριστερά δεν απαντά με άμυναν τζιαι αντίστασην προς την φιλελεύθερην υστερίαν. Απαντά με επίθεσην τζιαι προτάσεις, ιδίως άμαν διαχειρίζεται την εξουσίαν. Η κρίση δεν αντιμετωπίζεται με καζίνα. Το κράτος προνοίας που δεν υπάρχει στην Κύπρον δεν κτίζεται με βίαιες περικοπές τζιαι με επιδρομήν στους μισθούς αλλά με σοβαρήν φορολογίαν του πλούτου τζιαι πιο δίκαιαν αναδιανομήν. Αρκετά εφάασιν ως τωρά. Τζιαι με πολιτιστικήν επίθεσην  αντιμετωπίζεται για να εν ο κόσμος ο νέος πον να φκεί που την κρίσην πιο όμορφος που τον παλιόν που εν άσσιημος, αδηφάγος, αχόρταος, κουνόσσιηλλος, εγωιστής, αρφαλοκεντρικός, αμόρφωτος, ππαραόπιστος, σπάταλος, ξημαρισμένος, παραγωγός ρύπανσης, καταστροφέας της φύσης, άπληστος, εγωιστής, διεφυαρμένος, διχτυομένος με τους πατρόνους του ρουσφεθκιού.

Όχι στα καζίνα. Όχι στην απορύθμησην των ωραρίων των μαχαζιών. 17% φόρο στα κέρδη τζιαι 1στα σσίλλια φόρον στα ακίνητα πέραν του εκατομυρίου.

Ο παλαιοφιλελευθερισμός τζιαι η πολιτιστική παρακμή αν δεν φάν μικρές ήττες δεν θα φαν ποττέ μεγάλην.