Απαιλπησεία

Εθκιάβαζα ξανά την τελευταίαν μου ανάρτησην τζιαι ξαφνικά το μυ της λέξης μυλοχυμός επετάχτην που την οθόνην να μου φκάλει τ'μμάτιν μου το δεξιόν.

Δεν μπορείτε να φανταστείτε την προσπάθειαν που κάμνω να μάθω ορθογραφίαν. Να μάθω Ελληνικά. Έφαα ώρες να έβρω διοθρωτήν. Ο διορθωτής όμως τες μισές λέξεις υπογραμμίζει τες διότι εν κυπριακές τζιαι έχουν έναν "ννού" για νούρον ή έναν "η" για μούττην. Τρώεις τες ώρες σου να ξαναγράφεις δίπλα την ανάλογην λέξην στην καθομιλουμένην της Αθήνας για να σου τσιεκκάρει ο διορθωτής αν το "ο" εν με όμικρον ή με ωμέγα, αν το "η" εν με ήττα ή με έψιλον γιώτα. Μετά εν οι λέξεις για τες οποίες δεν έχει ανάλογην στα Ελληνικά. Πως γράφεται η μίλλα; εν μύλλα, εν μήλλα. Μπορείς να γυρέψεις που ρίζαν φκαίννει τζιαι να έβρεις την ορθογραφίαν της που το λεξικόν. Άλλη η ρίζα της μίλλας τζιαι άλλη της β.λλας. Μετά εν τζιαι η γραμματική. Ποιόν εν λάθος; θέλεται να πείτε ή αρέσκεστε να πείτε; τω πρότων, το δέφτερων ή τζιαι τα θκιώ; Ύστερα εν τα διάφορα μόρια. Ξη-σταβλίζω, ξυ-σταβλίζω, ξι-σταβλίζω ή ξει-σταβλίζω; Στα ελληνικά θα ήταν ξε-σταβλίζω. Το Ε είναι πολλές φορές έναν Η που το αλλάξαν οι νεοέλληνες που προφέρουν το ήττα σαν Ι τζιαι όχι σαν È όπως τους αρχαίους που ελαλούσαν ότι οι κουέλλες εβελάζαν "βή βή" (μπéεε μπéεε). Ότι τζιαι να κάμεις νάκραν δεν ηβρίσκεις πάντα. Τρώεις ώρες να θκιαβάζεις, να ξαναθκιαβάζεις τα κείμενα σου, να γυρεύκεις τες λέξεις μες το λεξικόν του Γιαγκουλλή. Κάμνεις τόσον κόπον, αναρτάς το κείμενον σου, τζιαι μετά ξαναθκιαβάζεις το τζιαι φκαίννει σου μέσα μυλοχυμός.

Απελπίζεσαι.

Εντάξει, είμαι δυσλεξικός. Υπόφερα στην μαθητικήν μου ζωή. Κανένας δεν το επήρεν χαπάριν να με πάρει να με διορθώσει. Έτσι τζι αλλιώς δεν είσιεν έτσι πράματα στον τζιαιρόν μου. Όλοι οι δασκάλοι μου μου επροσάψαν την κατηγορίαν του κουνόσσιυλλου που δεν μαθαίνει το μάθημαν του, του ανεύθυνου, του αντιδραστικού που δεν προσαρμόζεται στους κανόνες της ορθογραφίας. Ετέλειωσα το σχολείον τζιαι ετσάππιζα, έμαθα ξένες γλώσσες τζιαι άμα θκιαβάζω τζιαι στες ξένες γλώσσες πάλε τσαππίζω. Θωρεί το μμάτιν μου "ο χορός των φοιτητών" τζιαι θκιαβάζει ο νους μου "ο χορός των φορτηγών" τζιαι φύρνουμαι που το γέλιος μόνος μου για τα αστεία που γράφουν πας τα πανό τζιαι μετά γίνουμαι το περίγελον των παρόντων. Κανεί σιόρ. Εβαρέθηκα.

Τι μπορώ να κάμω στην ηληκίαν μου για να μάθω Ελληνικά όντας δυσλεξικός; (θωρείτε δεν εμπόρεσεν ο νους μου να φυλάξει στην μνήμην αν ηγράφεις ηληκία ή ηλικία. Έσιει μέσα έναν ήττα τζιαι έναν γιώτα τζιαι χάνουμαι, παρσαμώννει η μνήμη μου τζιαι δεν δουλεύκει). Κανεί να υποφέρω που την αναπηρίαν μου. Τι μπορώ να κάμω; Έχει κανέναν δάσκαλον να μου πει τι κάμνεις μπροστά που έτσι απελπισίαν;

Όλα είμαι ικανός να τα κάμω για να γλιτώσω που λλόου της. Θέλει φάρμακα; να τα πιω. Θέλει να προσεύχεσαι μιαν φορά την ημέραν στην Αγίαν προστάτιδαν της ορθογραφίας; να προσεύχουμαι τζιαι ας μεν είμαι χριστιανός. Να της άφτω τζιαι τζιερίν. Θέλει να θκιαβάζεις κάθη μέρα μιαν σελίδαν που το λεξικόν, να το θκιαβάζω. Τον Τζιωνήν στον Πολίτην κάθε Κυριακήν θκιαβάζω τον ότι λουβάναν τζιαι να γράψει τζιαι εν να φοηθώ το λεξικόν; Θέλει να κάμεις ψυχανάλυσην; Πέτε μου έναν ψυχαναλυτήν της ορθογραφίας να πάω να τον έβρω. Μόνον να γλιτώσω που την ανορθογραφίαν τζιαι να ζήσω σαν ομαλός άνθρωπος του οποίου τα γραφτά του δεν του φκάλλουν τα μμάθκια του.

Help!!! μιλούμεν για αναπηρίαν!