Ένας Νάρκισσος τζιαι για σένα

Το χωράφι άθθισεν πάλε.

Χωράφιν πον το αγαπάς, μεν καρτεράς ν΄αθθίσει.

Τα φκιόρα εν όπως την αγάπην. Όσα τζιαι να δώκεις δεν λείφκουν.



Ένα Νάρκισσον για το αέρφιν τον Διάσπορον που τον εζήτησεν


Τζιαι θκυό για το αέρφιν που μας εγέννησεν η ίδια μάνα


Τζιαι ένα μπουκέττον για την μάνα που με νίωσεν


Τζι΄έναν για την αγάπη μου


Τζιαι σσίλιους νάρκισσους για τον κόσμον ούλον π΄αγαπώ


{Για τζιείνους πον αγαπώ έσιει αγγούριν}

Ήρτεν η άννοιξη τζιαι πας τες Άλπεις


Το μονοπάτιν των ναρκίσσων φέρνει τον κόσμον στον παράδεισον

Μια ορχιδέα διαμαρτύρεται: είμαι τζιαι γώ όμορφη

Εντάξει κορού. Είναι δυνατόν να σε ξιχάσουμεν. Έκαμες 8 χρόνια κόπον ώστι να αξιωθείς να μας χαρίσεις τα κάλλη σου τζιαι εν να σε ξιχάσουμεν για έναν νάρκισσο; Ούτε για χίλιους δεν θα σε τσαλαπατήσουμεν. Χαρίζω σε στην θεά Δήμητρα.

Οι Νάρκισσοι κοιτάζουν τον νήλιον που δύει


Λάμνε νήλιε στο καλόν, τζιαι αύριον να φέρεις μιαν χαράν στον κόσμον ούλον π΄αγαπώ.


Τζιαι όποιος κόψει κατά τες Άλπεις στες 12 του Ιούλη, να κοπιάσει ποδά να μας δώκει έναν σιέριν να θερίσουμεν το χωράφιν των ναρκίσσων. Είπαμεν. Χωράφιν πον αγαπάς, μεν καρτεράς ν'αθθίσει. 

Άπαξ τζιαι ξηλειφτήκαν οι νάρκισσοι, θέλει 1000 χρόνια να ξανάρτουν. Μέχρι το 1972 στο σπίτι που μεινίσκω εμείνισκεν ένας τυφλός. Ήταν ο τελευταίος της γενιάς των Aubore που εχτίσαν το σπίτιν κάπου μεταξύ 1680 τζιαι 1720. Έζησεν μέχρι τα εβδομηνταπέντε του με το νερόν της πηγής τζιαι χωρίς ηλεκτρισμόν. Στο κάτω δωμάτιον εμεινίσκαν οι αίγιες του τζιαι η κατσελλού του. Τωρά εν η είσοδος τζιαι το μπάνιο μας. Σε μιαν καμαρούν ήταν η κουζινού του με μιαν τσιμινιάν. Τωρά εν η κρεβατοκάμαρη μας. Η οικογένεια εμείνισκεν σε μιαν καμαρούν πουπάνω που την κουζινούν. Τωρά εν η κάμαρη της κόρης μου. Το κυρίως σπίτιν ήταν το σιλό του σανού. Η Κυρία που εγόρασεν τη φάρμαν όταν επέθανεν ο τελευταίος των Aubore εφτζιόρωσεν τον σανό για να δει το χώρο που θα έπιαννε το σαλόνι. Ο χτίστης που το εσύγκοψεν τότες, υπολόγισεν τον χώρο να χωρεί όσον σανόν παράγει το χωράφιν μιαν χρονιά. Ο αρχιτέκτονας που το εμετάτρεψεν σε σύγχρονον σπίτιν το 72 έβαλεν ένα σαλόνι τζιαι μιαν κρεβατοκάμαρη στην σοφίτα όπου μεινίσκει ο έφηβος μου τωρά. Το σπίτι ετοποθετίθην τζιειαμαί που να βολέφκει καλλύττερα να τζιοιλάς τον σανόν που το βουνόν τζιαι να ππέφτει μέσα. 

Οι νάρκισσοι εδημιουργήσαν αποικία στο χωράφι διότι για εκατοντάδες χρόνια εθερίζετουν. Μετά τον θάνατον του κυρίου Aubore, εβάλαν κατσέλλες μέσα για να μεν φάει το χωράφιν το δάσος. Τωρά που έτυχεν του σπιθιού άθρωπος που πονεί το χώμαν, εστρέψαμεν τα ρολόγια πίσω να γλυτώσουμεν όσους ναρκίσσους που εγλυτώσαν που το πάτημαν των κατσέλλων (που τα 3/4 του χωραφκιού εξηλειφτήκαν). Του κυρίου Aubore έπιαννεν του ένα μήνα να θερίσει τον σανό με την φασούλα. Η μηχανή θα το κόψει σε μιαν ημέραν. Θέλει όμως 30 ζεφκάρκα μπράτσα να κατεβάσουν τον σανό του βουνού κάτω. Είπαμεν, οι εθελοντές είναι ευπρόσδεκτοι. Έσιει τζιαι τόπον να τους τζιοιμήσουμεν 2-3 νύχτες. Έχουμεν τόπον στη σοφίτα, από όπου θα μπορούν ποσιαιρετούν τον νήλιον που τα παράθυρα όπως τον εποσιαιρετήσαν σήμμερα οι νάρκισσοι της φωτογραφίας την ώραν που έδυεν Εγραφές με email.