Πρώτη ανάρτηση στο μπλόγκ ενός θαλασσαιμικού

Εγεννήθηκα τον Μάιο του 1981. Ο λόγος που υπάρχω είναι μια λάθος διάγνωση του νοσοκομείου. Μια νοσοκόμα ενεκάτωσεν τες εξετάσεις της μάνας μου με τες εξετάσεις μιας άλλης. Τη ζωή μου τη χρωστώ σε μιαν ατζιαμήνα νοσοκόμα. Αν δεν ήταν τζιείνη, ήταν να με σκοτώσουν εμέναν μες την τζιοιλιάν της μάνας μου, αντίς που σκοτώσαν έναν μωρόν καλόν. Επήεν για θαλασσαιμικόν. Ήταν η ατυχία του να κάμει ανάλυσην η μάνα του την ίδιαν ημέραν με την δική μου. Ήταν η τύχη μου να ζήσω την θαλασσαιμίαν.

Ήμουν πολλά μικρός για να αθθυμούμαι την οδύνην των γονιών μου, όταν ανακαλύψαν το λάθος του νοσοκομείου. Δεν έσιει όμως τζιαι πολλήν σημασίαν, διότι τζιείνη η στιγμή, έτσι τζιαι αλλιώς, εγράφτηκεν μες το DNA της σχέσης μας. Είμαι η οδύνη τους. Φοούνται τον δικό μου θάνατον παραπάνω που τον δικόν τους. Εμέναν δεν μου το είπεν ακόμα κανένας ότι είμαι θαλασσαιμικός. Εκατάλαβα το μόνος μου όταν επροσπάθησα να βάλω λέξεις πάνω στο μαρτύριον της μηνιαίας μετάγγισης, των εξετάσεων, των αναλύσεων τζιαι κόντρα αναλύσεων. Το κορμίν μου εγίνην έναν μαξιλαράκιν της ράφταινας που το εσσιλιοτρυπήσαν βελόνες άπειρες.

Ζιω που το γαίμαν των αθρώπων που δέχουνται να δώκουν μιαν πότσαν για να με συντηρήσουν στη ζωήν. Έναν ανθρώπινο λάθος, εκτός που εστοίχισεν την ζωήν ενός μωρού, που κανονικά θα έπρεπεν να ζήσει, στοιχίζει τζιαι δύο πότσες γαίμαν τον μήναν για να με κρατεί εμέναν στη ζωή. Όσους μήνες ζήσω, θα στοιχίσει τζιαι τόσες πότσες γαίμαν επί δύο. Μέχρι σήμμερα εκατάλυσα εξακόσιες εβδομήντα δύο.

Πολλές φορές που γίνουμαι κακός με τους γονιούς μου νομίζω ότι εν που μου βάλαν γαίμαν που άθρωπον κακόν. Στην αρχήν ενόμιζα ότι δεν μπορεί να έσιει πλάσμαν κακόν που να πααίννει εθελοντικά να δώκει το γαίμαν του για τον άλλον. Ύστερα όμως, έμαθα για την κόλασην τζιαι για τον παράδεισον. Εκατάλαβα ότι μπορεί να έσιει κόσμον που διά το γαίμαν του, ελπίζοντας ότι εν να τον συχχωρήσει ο θεός για τες αμαρτίες που έκαμεν. Προχτές είδα στην τηλεόρασην πολιτικούς που εδιούσαν γαίμαν. Ως τζιαι που τον πρώην μουχτάρην της ενορίας μου μπορεί να έχω γαίμαν μέσα μου να τζιυλά. Εκαταδικάστηκεν έξι χρόνια φυλακήν για σεξουαλικήν παρενόχλησην της κόρης του. Όποτε είσιεν καμπάνιαν αιμοδοσίας, επήαιννεν τζιαι εκόρτωννεν πρώτος να ππέσει πας το κκάμπερ.

Άμαν με έπιαννεν παλιά η απελπισία, έρκετουν μου να πκιάω μιαν λεπίδαν τζιαι να κόψω την φλέβαν που μου τρυπούν κάθε πρώτην τζιαι κάθε τρίτην τετάρτην του μήνα για να μου βάλουν γαίμαν. Ύστερα εσκέφτουμουν ότι η ξημαρισιά του γαιμάτου που τρέσιει μέσα μου εν μπορεί να καθαρίσει. Τζιαι να το φκιερώσω μέχρι την τελευταίαν σταξιάν, τζιείνη που αφομοιώθηκεν που τα κύτταρά μου μες τους μυς μου, μες τα νύσια μου, πας την πέτσαν μου, μες τους ιστούς των οργάνων μου, μες τα νευρικά κύτταρα του εγκεφάλου μου, τζιειαμαί εν να μείνει, με το νεκρόν μου το κορμίν το άψυχον. Εσκέφτουμουν την ψυσιήν μου με δίχα σώμαν τζιαι έτρεμα που τον φόον παραπάνω που τους γονιούς μου άμαν τους πκιάννει η αγωνία πως εν να με θάψουν εμέναν πρώτα. Εν άδικον πράμαν ένας γονιός να θάφκει το παιδίν του.

Τζιαι μόνον για τούτον, εν λόγος αρκετός για να θκιώχνω τες ιδέες τες μαύρες που μου σκοτεινιάζουν την ζωήν τζιαι κάμνουν με να θέλω να τελειώννω μαζίν της. Δεν αξίζει στους γονιούς μου έτσι αδικία. Μπορεί να εμίσησα τες πράξεις τους, μπορεί να εμίσησα τα γούστα τους, μπορεί να εμίσησα τες ιδέες τους τζιαι τα θέλω τους, τζιείνους αγαπώ τους τζιαι τους θκυο. Όταν όμως με πκιάννουν στα όπα - όπα, σαν να τζιαι είμαι μελλοθάνατος, άμαν δέχουνται έναν καπρίτσιον μου που φόον άμπα τζιαι εν το τελευταίον μου τζιαι πάω στεναχωρημένος, τζιείνες τες ώρες έρκεται μου να τους μουντάρω τζιαι να τους πνίξω να πολεφτερωθώ που την αγάπην τους. Όταν ήμουν πιο μιτσής, έκαμα τα πάντα για να με στενοχωρήσουν έστω τζιαι μιαν φοράν. Έτσι όπως θα εκάμναν με έναν κανονικόν ατίθασον έφηβον. Στον πολλύν τον τζιαιρόν, εκατάλαβα ότι άμαν ένας γονιός βαρεθεί πραγματικά το παιδίν του, όταν δεν αντέχει πκιον να πα να θκιακονήσει άλλην πότσαν γαίμαν για μετάγγισην, όταν βαρεθεί να παραμονεύκει την πόρταν του να μεν του κατεβεί ο Χάρος Κυριακήν, πρωτοχρονιάν ή Πάσκαν, δεν μπορεί να τολμήσει να δείξει την δισπύρκασην του, όσον τζιαι να τον έσιει σπάσει το κοπελλούιν του. Θα φοάται πάντα άμπα τζιαι καταλάβει πως πραγματικά το εβαρέθην. Είσιεν στοισιειώσει μέσα μου η ιδέα ότι τούτη ούλλη η καλοσύνη ήταν για να καλύψουν οι δικοί μου τες ενοχές τους, που κατά βάθος ελυπηθήκαν που οι γιατροί εσκοτώσαν λάθος μωρόν.

Τωρά εν εγιώ που κουβαλώ ενοχές που τους έψησα το ψάριν στα σιείλη. Μιαν ημέραν που δεν άντεχα το βάρος της ζωής, είπα τους ότι τζιείνοι φταίσιν που εν να πεθάνω. Τζιείνοι τζιαι τα καταραμένα τους τα γονίδια. Μιαν άλλην ημέραν είπα τους ότι μισώ τους όσον μισώ τη ζωήν μου. Είπα τους τζιαι ότι εν ανεύθυνοι. Ότι άμα είσαι στιγματικός εν παντρεύκεσαι ένα στιγματικόν. Τζιαι αν τον παντρευτείς δεν κάμνεις κοπελλούιν.

Τούτη η τελευταία κατζία ήρτεν μου όπως το μπούμερανγκ τζιαι επλήγωσεν με παραπάνω που τες σσίλιες βελόνες που μου ετρυπήσαν το κορμίν. Ήμουν δεκαεννιά χρονών όταν ερωτεύτηκα που τ΄αλήθκεια. Ετόλμησα τζιαι είπα της Μαρίας πως την αγαπώ μετά που ένα χρόνον πλατωνικής σκέψης. Εκαθούμαστιν στο κκαφέ απέναντι που την παραλίαν. Είπεν μου ότι δεν εν αδιάφορη για μένα. Επήρα πάνω μου τζι έπιασα της το σιέριν. Ετράβησεν το πίσω, Είπεν μου ότι «εν εν φρόνιμο». «Η αγάπη εν τζι εν αντροπή», είπα της προσπαθώντας να την καθησυχάσω. «Έν τζιαι εν τζιείνον», είπεν μου. Ο λόγος που μου επαρουσίασεν ότι δεν θέλει να προσωρήσουμεν είναι ότι « τζιαι η μάμμα της τζιαι ο παπάς της τζιαι τζιείνη έχουν το στίγμαν». «Φοάται» είπεν μου, διότι «αν τερκάσουμεν, μόνον 25% πιθανότητες θα έχουμεν να κάμουμεν μωρόν καλόν».

Ο πόνος του έρωτα που πνίεται που την λογικήν έκαμεν με να νιώσω την πκιο πικρήν τζιαι ταυτόχρονα γλυτζιάν αλήθκειαν που μου έμαθεν η ζωή: άλλη γεναίκα που την μάναν μου δεν θα μ΄αγαπήσει χωρίς αντάλλαγμαν. Εβάρτηκα έτσι που τα είκοσι μου να δημιουργήσω τα απαιτούμενα ανταλλάγματα. Για να δεχτεί μια γεναίκα την μυρωθκιάν του θανάτου δίπλα της τζιαι να μεν ανακατσιά, πρέπει να έσιεις να προσφέρεις κάτι που βαρεί πολλά παραπάνω που τον φόον του θανάτου. Πώς να έβρεις όμως έτσι αντάλλαγμαν την στιγμήν που είκοσι χρόνους ζωής δεν το ήβρες για σέναν τον ίδιον; Άλλον πράμαν να συνηθίσεις την σκιάν του χάρου τζιαι άλλον να μεν τον φοάσαι.

Εσταμάτησα να τρέμω στην σκέψην του που την ημέραν που εσκοτώθηκεν ο φίλος μου ο Σιαμανής. Εκράτεν τον σφικτά ολοζώνταντον που την μέσην η αγαπημένη του την ώραν που ήρτεν ο Χάρος τζιαι πήρεν της τον. Επέταξεν τους τζιαι τους θκυο η μοτόρα τζι έχασεν τον που μες τα σιέρκα της. Είκοσι χρόνια που τον εκαρτέραν η δική μου μάνα να ρτει να με πάρει, υπόφερεν για το τίποτε. Ήταν της Σιαμανούς να μαυροφορήσει. Όταν έπαψα να είμαι παράλυτος που την ιδέαν ότι μπορεί να πεθάνω, άρκεψα πραγματικά να ζιω. Όι πως πριν δεν έζιουν. Έζιουν όμως χωρίς να το ξέρω. Ήταν σαν να εσκοτώσαν το κορμίν του μωρού του καλού τζιαι την ψυσιήν την δικήν μου. Επήα τζιαι είδαν τον Σιαμανήν νεκρόν. Πριν να πάει τζιαι η ψυσιή του, εζήτησα του να πάρει μαζίν του την δικήν μου την σκοτωμένην τζιαι να μου αφήκει την ζωντανήν. Εδέχτηκεν. Που τότες δεν με πειράζει ούτε το γαίμαν το ξένον. Φτάνει να συντηρεί την ψυσιήν την ζωντανήν. Άμαν η ψυσιή σου εν ζωντανή, αγαπά σε ο άλλος γι΄ αυτόν που είσαι τζιαι όι γιατί είσαι μελλοθάνατος. Τζιαι άμαν σε αγαπά ο άλλος, έστω τζιαι με ανταλλάγματα, η ζωή εν γλυτζιά.

Πρώτη ανάρτηση στο μπλογκ. Σας υπόσχομαι ότι δεν θα σας ξαναμιλήσω για θαλασσαιμία.