Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009

Πρώτη ανάρτηση στο μπλόγκ ενός θαλασσαιμικού



Εγεννήθηκα τον Μάιο του 1981. Ο λόγος που υπάρχω είναι μια λάθος διάγνωση του νοσοκομείου. Μια νοσοκόμα ενεκάτωσεν τες εξετάσεις της μάνας μου με τες εξετάσεις μιας άλλης. Τη ζωή μου τη χρωστώ σε μιαν ατζιαμήνα νοσοκόμα. Αν δεν ήταν τζιείνη, ήταν να με σκοτώσουν εμέναν μες την τζιοιλιάν της μάνας μου, αντίς που σκοτώσαν έναν μωρόν καλόν. Επήεν για θαλασσαιμικόν. Ήταν η ατυχία του να κάμει ανάλυσην η μάνα του την ίδιαν ημέραν με την δική μου. Ήταν η τύχη μου να ζήσω την θαλασσαιμίαν.

Ήμουν πολλά μικρός για να αθθυμούμαι την οδύνην των γονιών μου, όταν ανακαλύψαν το λάθος του νοσοκομείου. Δεν έσιει όμως τζιαι πολλήν σημασίαν, διότι τζιείνη η στιγμή, έτσι τζιαι αλλιώς, εγράφτηκεν μες το DNA της σχέσης μας. Είμαι η οδύνη τους. Φοούνται τον δικό μου θάνατον παραπάνω που τον δικόν τους. Εμέναν δεν μου το είπεν ακόμα κανένας ότι είμαι θαλασσαιμικός. Εκατάλαβα το μόνος μου όταν επροσπάθησα να βάλω λέξεις πάνω στο μαρτύριον της μηνιαίας μετάγγισης, των εξετάσεων, των αναλύσεων τζιαι κόντρα αναλύσεων. Το κορμίν μου εγίνην έναν μαξιλαράκιν της ράφταινας που το εσσιλιοτρυπήσαν βελόνες άπειρες.

Ζιω που το γαίμαν των αθρώπων που δέχουνται να δώκουν μιαν πότσαν για να με συντηρήσουν στη ζωήν. Έναν ανθρώπινο λάθος, εκτός που εστοίχισεν την ζωήν ενός μωρού, που κανονικά θα έπρεπεν να ζήσει, στοιχίζει τζιαι δύο πότσες γαίμαν τον μήναν για να με κρατεί εμέναν στη ζωή. Όσους μήνες ζήσω, θα στοιχίσει τζιαι τόσες πότσες γαίμαν επί δύο. Μέχρι σήμμερα εκατάλυσα εξακόσιες εβδομήντα δύο.

Πολλές φορές που γίνουμαι κακός με τους γονιούς μου νομίζω ότι εν που μου βάλαν γαίμαν που άθρωπον κακόν. Στην αρχήν ενόμιζα ότι δεν μπορεί να έσιει πλάσμαν κακόν που να πααίννει εθελοντικά να δώκει το γαίμαν του για τον άλλον. Ύστερα όμως, έμαθα για την κόλασην τζιαι για τον παράδεισον. Εκατάλαβα ότι μπορεί να έσιει κόσμον που διά το γαίμαν του, ελπίζοντας ότι εν να τον συχχωρήσει ο θεός για τες αμαρτίες που έκαμεν. Προχτές είδα στην τηλεόρασην πολιτικούς που εδιούσαν γαίμαν. Ως τζιαι που τον πρώην μουχτάρην της ενορίας μου μπορεί να έχω γαίμαν μέσα μου να τζιυλά. Εκαταδικάστηκεν έξι χρόνια φυλακήν για σεξουαλικήν παρενόχλησην της κόρης του. Όποτε είσιεν καμπάνιαν αιμοδοσίας, επήαιννεν τζιαι εκόρτωννεν πρώτος να ππέσει πας το κκάμπερ.

Άμαν με έπιαννεν παλιά η απελπισία, έρκετουν μου να πκιάω μιαν λεπίδαν τζιαι να κόψω την φλέβαν που μου τρυπούν κάθε πρώτην τζιαι κάθε τρίτην τετάρτην του μήνα για να μου βάλουν γαίμαν. Ύστερα εσκέφτουμουν ότι η ξημαρισιά του γαιμάτου που τρέσιει μέσα μου εν μπορεί να καθαρίσει. Τζιαι να το φκιερώσω μέχρι την τελευταίαν σταξιάν, τζιείνη που αφομοιώθηκεν που τα κύτταρά μου μες τους μυς μου, μες τα νύσια μου, πας την πέτσαν μου, μες τους ιστούς των οργάνων μου, μες τα νευρικά κύτταρα του εγκεφάλου μου, τζιειαμαί εν να μείνει, με το νεκρόν μου το κορμίν το άψυχον. Εσκέφτουμουν την ψυσιήν μου με δίχα σώμαν τζιαι έτρεμα που τον φόον παραπάνω που τους γονιούς μου άμαν τους πκιάννει η αγωνία πως εν να με θάψουν εμέναν πρώτα. Εν άδικον πράμαν ένας γονιός να θάφκει το παιδίν του.

Τζιαι μόνον για τούτον, εν λόγος αρκετός για να θκιώχνω τες ιδέες τες μαύρες που μου σκοτεινιάζουν την ζωήν τζιαι κάμνουν με να θέλω να τελειώννω μαζίν της. Δεν αξίζει στους γονιούς μου έτσι αδικία. Μπορεί να εμίσησα τες πράξεις τους, μπορεί να εμίσησα τα γούστα τους, μπορεί να εμίσησα τες ιδέες τους τζιαι τα θέλω τους, τζιείνους αγαπώ τους τζιαι τους θκυο. Όταν όμως με πκιάννουν στα όπα - όπα, σαν να τζιαι είμαι μελλοθάνατος, άμαν δέχουνται έναν καπρίτσιον μου που φόον άμπα τζιαι εν το τελευταίον μου τζιαι πάω στεναχωρημένος, τζιείνες τες ώρες έρκεται μου να τους μουντάρω τζιαι να τους πνίξω να πολεφτερωθώ που την αγάπην τους. Όταν ήμουν πιο μιτσής, έκαμα τα πάντα για να με στενοχωρήσουν έστω τζιαι μιαν φοράν. Έτσι όπως θα εκάμναν με έναν κανονικόν ατίθασον έφηβον. Στον πολλύν τον τζιαιρόν, εκατάλαβα ότι άμαν ένας γονιός βαρεθεί πραγματικά το παιδίν του, όταν δεν αντέχει πκιον να πα να θκιακονήσει άλλην πότσαν γαίμαν για μετάγγισην, όταν βαρεθεί να παραμονεύκει την πόρταν του να μεν του κατεβεί ο Χάρος Κυριακήν, πρωτοχρονιάν ή Πάσκαν, δεν μπορεί να τολμήσει να δείξει την δισπύρκασην του, όσον τζιαι να τον έσιει σπάσει το κοπελλούιν του. Θα φοάται πάντα άμπα τζιαι καταλάβει πως πραγματικά το εβαρέθην. Είσιεν στοισιειώσει μέσα μου η ιδέα ότι τούτη ούλλη η καλοσύνη ήταν για να καλύψουν οι δικοί μου τες ενοχές τους, που κατά βάθος ελυπηθήκαν που οι γιατροί εσκοτώσαν λάθος μωρόν.

Τωρά εν εγιώ που κουβαλώ ενοχές που τους έψησα το ψάριν στα σιείλη. Μιαν ημέραν που δεν άντεχα το βάρος της ζωής, είπα τους ότι τζιείνοι φταίσιν που εν να πεθάνω. Τζιείνοι τζιαι τα καταραμένα τους τα γονίδια. Μιαν άλλην ημέραν είπα τους ότι μισώ τους όσον μισώ τη ζωήν μου. Είπα τους τζιαι ότι εν ανεύθυνοι. Ότι άμα είσαι στιγματικός εν παντρεύκεσαι ένα στιγματικόν. Τζιαι αν τον παντρευτείς δεν κάμνεις κοπελλούιν.

Τούτη η τελευταία κατζία ήρτεν μου όπως το μπούμερανγκ τζιαι επλήγωσεν με παραπάνω που τες σσίλιες βελόνες που μου ετρυπήσαν το κορμίν. Ήμουν δεκαεννιά χρονών όταν ερωτεύτηκα που τ΄αλήθκεια. Ετόλμησα τζιαι είπα της Μαρίας πως την αγαπώ μετά που ένα χρόνον πλατωνικής σκέψης. Εκαθούμαστιν στο κκαφέ απέναντι που την παραλίαν. Είπεν μου ότι δεν εν αδιάφορη για μένα. Επήρα πάνω μου τζι έπιασα της το σιέριν. Ετράβησεν το πίσω, Είπεν μου ότι «εν εν φρόνιμο». «Η αγάπη εν τζι εν αντροπή», είπα της προσπαθώντας να την καθησυχάσω. «Έν τζιαι εν τζιείνον», είπεν μου. Ο λόγος που μου επαρουσίασεν ότι δεν θέλει να προσωρήσουμεν είναι ότι « τζιαι η μάμμα της τζιαι ο παπάς της τζιαι τζιείνη έχουν το στίγμαν». «Φοάται» είπεν μου, διότι «αν τερκάσουμεν, μόνον 25% πιθανότητες θα έχουμεν να κάμουμεν μωρόν καλόν».

Ο πόνος του έρωτα που πνίεται που την λογικήν έκαμεν με να νιώσω την πκιο πικρήν τζιαι ταυτόχρονα γλυτζιάν αλήθκειαν που μου έμαθεν η ζωή: άλλη γεναίκα που την μάναν μου δεν θα μ΄αγαπήσει χωρίς αντάλλαγμαν. Εβάρτηκα έτσι που τα είκοσι μου να δημιουργήσω τα απαιτούμενα ανταλλάγματα. Για να δεχτεί μια γεναίκα την μυρωθκιάν του θανάτου δίπλα της τζιαι να μεν ανακατσιά, πρέπει να έσιεις να προσφέρεις κάτι που βαρεί πολλά παραπάνω που τον φόον του θανάτου. Πώς να έβρεις όμως έτσι αντάλλαγμαν την στιγμήν που είκοσι χρόνους ζωής δεν το ήβρες για σέναν τον ίδιον; Άλλον πράμαν να συνηθίσεις την σκιάν του χάρου τζιαι άλλον να μεν τον φοάσαι.

Εσταμάτησα να τρέμω στην σκέψην του που την ημέραν που εσκοτώθηκεν ο φίλος μου ο Σιαμανής. Εκράτεν τον σφικτά ολοζώνταντον που την μέσην η αγαπημένη του την ώραν που ήρτεν ο Χάρος τζιαι πήρεν της τον. Επέταξεν τους τζιαι τους θκυο η μοτόρα τζι έχασεν τον που μες τα σιέρκα της. Είκοσι χρόνια που τον εκαρτέραν η δική μου μάνα να ρτει να με πάρει, υπόφερεν για το τίποτε. Ήταν της Σιαμανούς να μαυροφορήσει. Όταν έπαψα να είμαι παράλυτος που την ιδέαν ότι μπορεί να πεθάνω, άρκεψα πραγματικά να ζιω. Όι πως πριν δεν έζιουν. Έζιουν όμως χωρίς να το ξέρω. Ήταν σαν να εσκοτώσαν το κορμίν του μωρού του καλού τζιαι την ψυσιήν την δικήν μου. Επήα τζιαι είδαν τον Σιαμανήν νεκρόν. Πριν να πάει τζιαι η ψυσιή του, εζήτησα του να πάρει μαζίν του την δικήν μου την σκοτωμένην τζιαι να μου αφήκει την ζωντανήν. Εδέχτηκεν. Που τότες δεν με πειράζει ούτε το γαίμαν το ξένον. Φτάνει να συντηρεί την ψυσιήν την ζωντανήν. Άμαν η ψυσιή σου εν ζωντανή, αγαπά σε ο άλλος γι΄ αυτόν που είσαι τζιαι όι γιατί είσαι μελλοθάνατος. Τζιαι άμαν σε αγαπά ο άλλος, έστω τζιαι με ανταλλάγματα, η ζωή εν γλυτζιά.

Πρώτη ανάρτηση στο μπλογκ. Σας υπόσχομαι ότι δεν θα σας ξαναμιλήσω για θαλασσαιμία.

40 σχόλια:

ρίτσα είπε...

afoplistiko

Νάσια είπε...

Καλή συνέχεια, φίλε

thalassamov είπε...

...
εδκιάβασα το πρώτα σε εφημερίδα και μετά δαμέ.
Μεγάλη υπόθεση η ζωή.
Εσύ είσαι ένας από τους νικητές, που εν το παίζουν ήρωες. Σεβασμός.

Aceras Anthropophorum είπε...

Είνα κρίμα που στην εφημερίδα εξηχάσαν μιαν παράγραφο.

Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, η ιστορία είναι απόλυτα φανταστική.

Ανώνυμος είπε...

Ε, ναι, κάθε ιστορία είναι φανταστική μεχρι να την βρεις μπροστά σου.

Αβυσσος οι ψυχές των ανθρώπων.

Ανώνυμος είπε...

Ε, ναι, κάθε ιστορία είναι φανταστική μεχρι να την βρεις μπροστά σου.

Αβυσσος οι ψυχές των ανθρώπων.

Aceras Anthropophorum είπε...

Στροβολίώτη, μπορεί να την βρείς μπροστά σου, μπορεί να την βρείς δίπλα σου, μπορεί να την βρείς μέσα σου.

Ανώνυμος είπε...

Ola einai thema antilipsis. To atomo pou agapw parapano tzai pou ti zwi mou einai thalassaimikos. eimaste mazi 11 xronia. Den ton eida oute mia stigmi san arrwsto. En tha krinw anthrwpous pou diakoptoun eggymosines me thalassaimika emvria, alla egw en tha skotwnna pote to mwro mou, tha riskara to na me katigorisei otan megalwsei, alla en sto xeri mou na tou di3w oti i zwi en omorfi kai me tis diskolies tis...

Aceras Anthropophorum είπε...

... τζιαι άμαν σε αγαπά ο άλλος για αυτόν που είσαι, η ζωή εν γλυτζιά...

Unknown είπε...

Εγεμώσαν τα μμάθκια μου

stalamatia είπε...

Aσερα, τίποτε , απλά έγραψες.

Ανώνυμος είπε...

Ούλλοι μελλοθάνατοι είμαστε...

Neraida είπε...

Να σου πω την αλήθκειαν εξένισεν με που το κείμενο είναι γραμμένο σαν μαρτυρία ενώ είναι φανταστικό.

Εντάξη, δέχομαι ότι εν έντονο γιατί ήθελες να θίξεις κάποια πράγματα, σκέψεις....

Αλλά δεν μπορείς να ξέρεις ποτέ...
Εν βιώματα που μόνο άμα τα ζήσει κάποιος εν αληθινά. Μόνο τότε μπορεί να τα μαρτυρήσει.

Αλλιώς εν εικασίες γραμμένες με τόσο αληθοφανή τρόπο.

Εν ένιωσα καθόλου σεβασμό για τον ήρωα. Εσκέφτουμουν πολλά άσχημα για κείνον. Ενόμιζα ότι εν πραγματική ιστορία.

Μετά είπα ... οκ.

kkai-Lee είπε...

Πράβο Aceras

Παρουσιάζεις ίστορίες που εν αληθινές.

Πόσος κόσμος αλήθκεια αντιμετωπίζει μέρα νύκτα τουτην την κατάσταση.

Τέλος πάντον. Στες 20 του μήνα έσιει αιμοδοσία στο Πέρα Χωρκόν.

Όσοι πιστοί προσέλθετε.

Εν μιάλον ψυσικόν.

Diasporos είπε...

Λεβεντιά. Μεγάλο μάθημα. Ακούμε.

Aceras Anthropophorum είπε...

Νεράιδα κανονικά δεν έπρεπεν να πώ αυτά που θα σου πώ αλλά δεν ξέρω, έχω ανάγκη να υπαρασπιστώ τον ήρωα για τον οποίο δεν ένοιωσες σεβασμό.

Δεν ξέρω πως λειτουργείς εσύ άμα γράφεις, θα σου πώ πως λειτουργώ κάποτε εγώ.

Το χειρόγραφο κείμενο ήταν λίγο διαφορετικό από το δακτυλογραφημένο. Ξεκινούσε με τη φράση "Είμαι θαλασσαιμικός". Δεν ξέρω γιατί μου ήρθε αυτή η φράση αλλά την έγραψα.

Λένε ότι άμα φαντάζεσαι κάτι, όλες οι περιοχές του εγκεφάλου λειτουργούν ακριβώς όταν γίνεται στην πραγματικότητα. Με μία διαφορά. Υπάρχει μια περιοχή επιπλέον. Για όλες τες φανταστικές εμπειρίες, είναι η ίδια περιοχή που λειτουργεί επιπλέον. Η υπόθεση είναι ότι αυτή η περιοχή, λέει στη συνήδηση τζιαι στο σύστημα παραγωγής συναισθημάτων ότι αυτά που ζείς δεν είναι αληθινά.

Πολλές φορές άμα γράφω μπαίνω σε μια κατάσταση μέθης τζιαι νομίζω ότι αποτζιοιμίζω αυτήν την περιοχή. Σε αυτήν την κατάσταση έμπηκα για πολλές μέρες. Από την στιγμή που έγραψα την φράση "είμαι θαλασσαιμικός", μέχρι την ώρα που εθκιάβασε το κείμενο κάποιος άλλος. Το βάσανο μου εκράτησε 2 βδομάδες παραπάνω διότι έθελε να το δημοσιεύσει ο Πολίτης τζιαι έπρεπε να περιμένω. Απελευθερώθηκε η περιοχή του εγκεφάλου μου που με φέρνει στην πραγματικότητα όταν το κείμενο έγινε δικό σας τζιαι δεν μου ανοίκει πλέον.

Η φράση που έβαλες "δεν ένοιωσα σεβασμό για τον ήρωα" με εξανάβαλε στην κατάσταση μέθης τζιαι εξανάγινα θαλασσαιμικός. Με έκανε τζιαι επόνησα διότι θέλω να με αγαπούν τζιαι να με σέβονται όπως είμαι τζιαι όχι διότι είμαι "μελλοθάνατος". Μελλοθάνατη είσαι τζιαι σύ αγαπητή Νεράιδα, όπως το είπε τζιαι ο ανώνυμος πιό πάνω τζιαι τον οποίο ευχαριστώ. Τζιαι νομίζω ότι δεν έχει άνθρωπο που να μην θέλει να τον αγαπούν για αυτό που είναι παρά για αυτό που τον κάνουν.

Αν αυτό που ένοιωσες ήταν προδοσία διότι επίστεψες τζιαι μετά σου είπαν ότι είναι φανταστικό, δεν έγινε καμιά προδοσία. Ο ήρωας έζησε για κάποιες μέρες, μέχρι να τελειώσει η ιστορία. Τζιαι το ότι είπες "δεν ένοιωσα σεβασμό" με πείραξε διότι ίσως να θίγει τζιαι άλλους θαλασσαιμικούς. Δεν είμαστε όλοι οι ίδιοι αγαπητοί Νεράιδα. Μπορεί κανένας άλλος θαλασσαιμικός να έζησε με αυτό τον τρόπο που έζησα εγώ. Η πραγματική εμπειρία για την οποία μαρτυρεί άλλος αναγνώστης αυτό άλλωστε δείχνει.

Τα μάτια που είναι στη φωτογραφία αγαπητή Νεράιδα είναι τα δικά μου.

Τωρά που σου το είπα, ξαναγίνουμαι Aceras Anthropophorum τζιαι γίνονται όλα πάλε φανταστικά. Για σου.

Ανώνυμος είπε...

Καιλη ενοχλεί με τζαι το δικό σου το σχόλιο. Εκτός που αν η λέξη ψυσικό εχρησιμοποιήθηκε με ειρωνικό τρόπο. Οποίος θέλει να δωκει γαίμα να πάει γιατί έχει χρέος προς την κοινωνία που μπορεί να χρειαστεί να ερτει να του το δωκει πίσω γιατί το έχει τζιεινος η το παιδιν του ανάγκην. Όχι από λυπηση για να κάμει ψυσικον. Κανένας μα κανένας δε έχει ανάγκη από λυπηση τζαι από φυσικά. Από κοινωνική αλληλεγγύη ναι.

Διάσπορε θα σου σαλαβατησω τζαι σένα. Δεν έχω διάθεση να καμω μάθημα σε κανένα. Ο καθένας μόνο από τη ζωή του διδάσκεται.

aceras

Ανώνυμος είπε...

Κανένας δεν έχει ανάγκη από λυπηση τζαι που ΨΥΣΙΚΑ εθελα να πω, αλλά εν δύσκολο να κτυπας με χοντρά δάκτυλα πάνω στα γραμματουθκια του άιφο με δίχα λάθη. Το Φφου κόφκει πουπανω που το Ψψου.

Αceras

Neerie είπε...

acera, εν πολλά δυνατό τζαι συγκλονιστικό το κείμενο σου. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ τωρά είναι ότι ο σκοπός σου ήταν πράγματι να "ταράξεις" τον αναγνώστη. Εκατάφερες τα.

Επροτίμησες να την περάσεις ως πραγματική ιστορία, εχρησιμοποίησες το τούτο για να μέν περάσει ως μια ιστορία σαν ούλλες τες άλλες... Αν ήξερεν ο αναγνώστης ότι εν φανταστική, πιθανόν να μεν της εδίαν τη σημασία που ήθελες, πιθανόν να μεν εσυγκλονίζετουν, να μεν επροβληματίζετουν όπως ήθελες.

Όμως, θα συμφωνήσω κάπως με τη νεράιδα στο ότι αν δεν έσιεις παρόμοιες εμπειρίες ή να ξέρεις για κάποιον θαλασσαιμικό να νιώθει ακριβώς έτσι, τότε τελικά χάνει που τη δύναμην του πάνω στον αναγνώστη ο ήρωας, κάτι που εσύ εν ήθελες.

Εν σαν να παίζεις με τα συναισθήματα του αναγνώστη όμως. Σαν να λαλείς σε ένα φίλο σου ότι είσαι ετοιμοθάνατος απλά για να δεις αντίδραση ή για να θίξεις κάτι.

(Αν είσαι θαλασσαιμικός ή ξέρεις κάποιον που νιώθει ακριβώς έτσι, τότε πάω πάσο)


Τί ακριβώς ήθελες να θίξεις τζαι πώς ήθελες να μας προβληματίσεις σκέφτουμαι... Εν το δίλημμα της έκτρωσης αν εν άρρωστο το μωρό; Εν η αυτοκτονία; Εν τα λάθη των γιατρών; Εν η αγάπη του γονιού; Εν η Μαρία τζαι η λογική του έρωτα; Εν το μαρτύριο που ζει ένας άρρωστος; Εν ούλλα τούτα;

Well done :)

Aceras Anthropophorum είπε...

Neerie η μόνη μου αγωνία είναι να έχω εγώ προδόσει έστω τζιαι έναν θαλασσαιμικό κλέφτοντας του την ταυτότητα του. Για να απαντήσω σε αυτήν την αγωνία, εσκέφτηκα την Άννα, με την οποία επαίζαμε μες τα πιλά όταν μέχρι 6 χρονών. Έζησε ως τα 6 τζιαι τελικά δεν επαρπατήσαμε ποττέ μαζί το δρόμο μέχρι το σχολείο. Εσκέφτηκα τζιαι τον †† που θα ήταν ο γιός του καλλύττερου μου φίλου τζιαι έζησε 7 μήνες μέσα στην τζιοιλιά της κουμέρας μου. Εσκέφτηκα τζιαι την Κίκα*, που ήταν 2-3 χρόνια πιο μεγάλη μου, που ζιεί με έναν χρυσόν άνθρωπο τζιαι αναγιώννει αγγελούθκια της, όπως εγώ. Τί αγγελούθκια, θα είναι έφηβοι που τον τζιαιρό που δεν τους είδα... αν δεν είναι τζιαι ενήληκες τζιαι σπουδάζουν.

Ένοιωσα ότι μπορώ να τους κοιτάξω όλους μες τα μμάθκια, τζιαι τζιείνους, τζιαι τους γονιούς τους, για αυτό αποφάσισα να το δημοσιεύσω.

Τζιαι αν θες να μάθεις για την θαλασσαιμία, γράψε τη λέξη πάνω στον γκούγκολα τζιαι θα σε πάρει σε τόπους οπου θα μάθεις πολλά παραπάνω που ότι βρίσκεις μέσα στην ιστορία. Τζιαι τζιειαμέ θα είναι εντελώς πραγματικά ; )

Aceras Anthropophorum είπε...

*Kίκα είναι ψευδόνυμο

Neraida είπε...

1. Καταλαβαίνω αυτό που λες για τον τρόπο που λειτουργεί ο εγκέφαλος. Για κατάσταση μέθης ή ύπνωσης. Αντιλαμβάνομαι. Ξέρω πχ ότι άτομα που έχουν παράλυση στα πόδια, μπορεί ένας ειδικός να τους φέρει σε τέτοια κατάσταση που να τους καθοδηγήσει τζιαι να μπορούν κατά κάποιον τρόπο να ασκηθούν τα νεύρα ή το κομμάτι του εγκεφάλου που τα ελέγχει. Καταφέρνω να νιώσω, να εμπνευστώ, να δημιουργήσω σε τέτοιες φάσεις. Μετά όμως πλάθω τις σκέψεις, τα συναισθήματα και δημιουργώ αποστασιοποιημένα. Κάποτε δοκιμάζω τζιαι τροφοδοτώ το μυαλό μου με επινοήσεις δικές μου για την πραγματικότητά μου τζιαι τζίνος πιστεύκει τζιαι αλλάσει πράματα μέσα μου. Βρίσκω το πολλά ενδιαφέρον.
2. Τζιαι εγιώ επόνησα με το συγκεκριμένο κείμενο. Ήταν πολλά πιστικό στο ότι ήταν μαρτυρία κάποιου. Ετέλειωσα το τζιαι εσκέφτουμουν: Μα ο aceras έχει αναιμία; Η μαρτυρία ενός ατόμου ( όποιου ατόμου ) κάμνει με να γονατίζω μπροστά του. Βγάζει ζωή, ψυχή. Εν μεγαλείο να τολμάς να βγάζεις τα σώψυχά σου. Η συνειδητοποίηση ότι ο ήρωας δεν είναι αληθινό άτομο ή έστω ότι έγινες θαλασσαιμικός στο μυαλό σου ( όχι στο σώμα. Αυτό δεν μπορεί να γίνει. ) εδημιούργησεν μου διάφορα συναισθήματα. Έτζιησεν μου σε πολλά ευαίσθητες χορδές. Εν θα απολογηθώ. Όχι από κακία. Αλλά επειδή τούτη είμαι. Έχω συγκεκριμένες ευαισθησίες. Τζιαι αντιδρώ.
3. Προσωπικά έχω εξοικειωθεί με το ότι κάποτε θα πεθάνω. Εν βρίσκω κάτι κακό στο θάνατο. Εν μέρος της φύσης. Υπάρχουν πολλά άλλα κατά τη διάρκεια της ζωής που τα βρίσκω χειρότερα.
4. Αυτό που σκέφτηκα για τον ήρωα ήταν: Μα καλάν, τούτος επέρασεν τόσον πόνον, ζει τόσο δύσκολη ζωή, ζει την αβεβαιότητα τζια έμεινεν κολλημένος ότι εν καταλάθος που εγεννήθηκεν; Έπρεπε να δει το θάνατο με τα μάτια του για να καταλάβει; Πως; Αφού ζει κάθε μέρα τόσο δύσκολα; Είχα γεμίσει πολλά ερωτήματα. Κάτι εν μου εκάθετουν καλά. Μετά είπα οκ, εν ιστορία. Χαλάρωσε. Ο συγγραφέας ήθελε να τονίσει κάποια πράγματα. Έστω κι αν έζησες σαν θαλασσαιμικός είχες μέσα στη σκέψη σου αυτά που ήθελες να πεις. Κάποιος που είναι δεν τα σκέφτεται.
5. Η αποδοχή από τους άλλους; Γι αυτό που είμαστε; Επέρασα πολλά χρόνια με το να κλαίω που οι άλλοι δεν μπορούν να με αγαπήσουν γι αυτό που είμαι. Είμαι ένα συνηθισμένο άτομο. Μετά εκατάλαβα ότι μόνο εγώ ξέρω τι είμαι. Άρα εν έχω απαιτήσεις. Δέχομαι την αγάπη για όποιους λόγους. Έστω κι αν κάποια άτομα με αγαπούν επειδή τους προσφέρω κάτι ή επειδή αφήνω τους να κάμνουν το δικόν τους, τούτον εν μειώνει την αγάπη τους. Ούτε μειώνει την αγάπη που δέχομαι.

. είπε...

Πραγματικά με συγκίνησες, αν και κατάλαβα οτι εσυ εγραφες, εχαψα όμως το παραμυθι γιατί ήθελα να συγκινηθω.
Είναι μεγαλη ασέβια τουτα ουλλα που τράβουν οι θαλλασαιμικοι στην Κυπρο, εν ντροπή γιατην συνησηση μας γι αυτο δεν τα βλεπουμε.
πραματα που σε άλλες χώρες εν απλα μια διαδικασία.
Αντί να βουρουν οι πολιτικάντιες να κλείνουν συμφωνίες για ξενοδοχεία και γκολφ ας βουρησουν να καμουν συμφωνίες για ιατρικα κέντρα, να εποφεληθεί τζιαι ο Κυπραίος.
Δευτερο θέμα που θίγεις εν οι προγεννητικοί ελέγχοι. Αξιζει να γίνει θέμα με τουτο το πραμα. Η κοιωνια μας προτειμα τουτα ουλλα να μεν τα βλεπει, εισαι μαγκας που συναφερνεις ετσι θεματα πας ανεμον.

Aceras Anthropophorum είπε...

ΠΟΛΗ/ΤΙΚΗ ένα μεγάλο μέρος του αίματος που δίνεται στα νοσοκομεία χάνεται από ανοργανωσιά. Διάβασα σε κάποιο διαδυκτιακό χώρο κάποιας οργάνωσης που ασχολείται με το θέμα ότι 40% του αίματος χάνεται διότι το παίρνουν τα ιδιωτικά νοσοκαμεία για ανάγκες δυστυχημάτων, αλλά όταν δεν το χρειάζονται δεν το επιστρέφουν και το αφήννουν να αλλοιωθεί και το πετούν. Οι μεταγγύσεις σε ανθρώπους με θαλασσαιμία είναι μεταγγύσεις ρουτίνας, άρα άμα έχει έλλειψη αίματος είναι αυτοί που μένουν πίσω. Θα μπορούσα να γράψω άλλη μία ανάρτηση για το πως νοιώθει ο άνθρωπος που χρειάζεται αίμα και τον αφήνουν να καρτερά μία βδομάδα, μπορεί και περισσότερο, μέχρι να έρθει η σειρά τους. Ο φυσικός τζιαι οι ψυχικός πόνος έχει επιπτώσεις πάνω στην οικογένεια, πάνω στη δουλειά, πάνω στην ικανότητα να αντεπεξέλθει κάποιος στες επαγκελματικές υποχρεώσεις...

Οι θαλασσαιμικοί είναι οργάνωση που χρειάζουνται, όχι λύπηση.

ΔemΩΝ είπε...

acera

Εγώ δεν θέλω με το σχόλιο μου να σχολιάσω την ουσία του κειμένου, αλλά να πω κάτι άλλο που θέλω να σου γράψω εδώ και καιρό. Παρά τις διαφωνίες μας, σε επισκέπτομαι συχνά για ένα λόγο: Είναι από τις σπάνιες στιγμές που η κυπριακή διάλεκτος μου παρουσιάζεται σε γραπτό λόγο τόσο μεστό, ευηχο, σωστό και καλοδουλεμένο από μάστορα με εμφανές μεράκι και βαθύτατη γνώση και αγάπη για τη γλώσσα του. Εύγε ρε μάστορα!..

mouzoura είπε...

siglkonistiko....

kkai-Lee είπε...

Έσιεις δίκαιο Ανωνυμε

Διορθώνω,

Στες 20 του μήνα ( η ώρα 6.30 )έσιει αιμοδοσία στο Πέρα Χωρκόν.

Όσοι πιστοί προσέλθετε.

Έχουμε χρέος απέναντι στους συνανθρώπους μας τζιαι απέναντι στην κοινωνία.

ιων είπε...

Οταν ήμουν έγκυος τις δύδυμες, σε κάποια φάση της κύησης, ο γιατρός μου είπε ότι έπρεπε να γίνει προγεννητικός έλεγχος. Φυσικά αρνήθηκα και είπα ότι ήμουν έτοιμη να δεκτώ τα μωρά όπως θα γεννιόντουσαν και δεν διακινδύνευα ούτε ένα στο εκατομμύριο να επηρεαστούν τα έμβρυα από την διαδικασία της εξέτασης. Ούτε και αν μου έλεγαν ότι είχαν πρόβλημα θα έκαμνα αποβολή. ΄Εμεινε να με κοιτάζει στα μάτια για τις λίγες στιγμές που μίλησα και αρνήθηκα να κάμω την εξέταση, μετά χαμήλωσε τα δικά του μάτια , έσκυψε και άρχισε να γράφει στην καρτέλλα τις ιατρικές του σημειώσεις......

Συμφωνώ με τον Ασέρα ότι αυτό που λείπει είναι η οργάνωση. Και δυστυχώς λείπει από παντού.

Σε τούντο τόπον αγαπά μας ακόμα ο Θεός τζιαι κάποια πράματα ακόμα εν υποφερτά. Είμαστε τζια τυχεροί σε κάποια άλλα, τζια κουτσά στραβά περνούμεν. Είμαστεν όπως τες σιελώνες κλεισμένοι μέσα στο καύκαλλόν μας τζιαι ούτε θωρούμεν ούτε ακούμεν τι γίνεται γυρόν μας. Μόνον άμαν πάθουμε κάτι εμείς ή η οικογένεια μας καταλάβουμεν πόσον μόνοι μας είμαστεν τζιαι βουρούμεν να σάσουμεν τα πράματα.

@ Ασέρα. Πάρα πολλά δυνατό κείμενο. Μόνον κάποιος που βιώνει μιαν κατάσταση ή που είναι πολλά ευαίσθητος μπορεί να αποτυπώσει τόσο παραστατικά και τόσο πολύπλευρα, συναισθήματα, σκέψεις, προβληματισμούς, όνειρα, ψυχικά σκαμπανεβάσματα.

Πάντως κατάλαβα ότι το κείμενο δεν αφορούσε εσένα προσωπικά, γιατί δεν γίνεται κάποιος που γεννήθηκε το 1981 να έπαιζε στις αμμουδιές της Αμμοχώστου...

Aceras Anthropophorum είπε...

Ίων δέν έχω άποψη για τες εκτρώσεις. Το θέμα είναι τόσο δύσκολο από μόνο του που δεν χρειάζεται να προσθέσουμε παραπάνω βάρος στους; ανθρώπους που η τύχη τους βάζει σε μια τόσο δύσκολη θέση κρίνοντας τους τζιαι από πάνω.

Δαίμωνα δεν είμαι σίγουρος ότι διαφωνούμε και τόσο. Ιδίως άμα βάζεις Bourdieu kai Levy Strauss στο μπλογκ σου.

ιων είπε...

Δεν είπα τα πιο πάνω για να κρίνω οποιονδήποτε. Αντίθετα είχα υπόψη μου το λάθος που ανάφερες εσύ στο κείμενό σου, με το οποίο χάθηκε ένα μωρό υγιές, αν και δεν έχει τόση σημασία αν ήταν υγιές ή μή. Στην προσπάθειά τους οι γιατροί να προλάβουν πιθανές δυσάρεστες καταστάσεις, καμιά φορά δημιουργούν άλλες.

Ναι, έχεις δίκαιο το θέμα είναι τόσο δύσκολο από μόνο του.

Ανώνυμος είπε...

@prwtos anonumos 10:52

mh krinate ina mh krithite.ama paeis 20 xronwn mwro k poun sou ektos pou olo sou to soi, oi anaisthitoi giatroi "men eisai pellh en na kametai alla mana mou" poso na antexeis na milas gia thriskeies,zwes kai dikaiwmata tou embruou.xereis posoi giatroi mou eipan "hntalws kamneis etsi en embryo enen plasma?" alla aloimono mono thn wra pou me ediapernouse to ektrwtiko farmako k epian me oi ponoi ekatalaba ti shmanei na xaneis paidi.
an sas parhgorei etimwritthika en ekama allo...

pantws en episteuka pws en fantastiko to keimeno eilikrina san na bgainei apo th psuxh k ta biwmata toswn anthrwpwn.sunxarhthria

Aceras Anthropophorum είπε...

Αγαπητή ανώνυμη, δεν με παρηγορεί που θέλησες να τημωρήσεις τον εαυτό σου για το ότι έβαλες τέρμα σε μια εγγυμοσύνη, μου θυμίζει δικό μου ανάλογο πόνο. Εγώ δεν είχα καν στα σπλάχνα μου το μωρό που εχάσαμε (το δίκό μας μόνο του αποφάσισε να μην έρτει στον κόσμο) τζιαι ένοιωσα την απώλεια.

Αν δεν εμεγάλωσες πολλά, δεν είναι αργά ποττέ να συγχωρήσεις στον εαυτό σου τζιαι να τον αφήκεις να πιάσει την κανονική ροή της ζωής που του ανήκει. Να πάεις να θκιαβάσεις στο μπλογκ του φιρφιφή τι ωραίο πράμα είναι να είσαι γονιός, τζιαι κανεί το πένθος. Μετά τα 3 χρόνια, άμα κολλήσει είναι πλέον παθολογικό τζιαι θέλει βοήθεια για να γιατρευτεί.

Ανώνυμος είπε...

eyxaristw gia to kouragio.isws den to xekatharisa...alla den htan dikh mou epilogh.aplws exasa oses engumosunes hrthan meta k stadiaka apekthsa k iatrika problhmata pou to ekanan polu duskolo.hthela aplws na thixw thn eirwnia tou "neos eisai ugeihs tha kaneis alla..." omws den eimaste theoi oso k an proxwra h episthmh,k kalws den eimaste giati pistepse me logw douleias exw dei pollous that act as playing God.epishs hthela aplws na pw pws tipote den einai monopleuro giati blepw polles apopseis pou ginontai akraies enw einai exw apo to xoro as poume .kaneis den xerei ti golgotha perna o allos dipla tou

ps:exw dei to firfiri k me sunginhse giati xerw pws auth h genia xrwstaei polla stis apwleies oneirwn ths prohgoumenhs.
ps2: den xerw an apekthses telika paidia alla sou to euxomai.

Eva Neocleous είπε...

Ασέρα,
δύσκολα τολμά κανείς να σχολιάσει ένα τέτοιο κείμενο.Ένα κείμενο που σοκάρει, που συγκλονίζει, που κτυπά στις ευαίσθητες χορδές, όσων τις διαθέτουν.Που είναι σκληρό κι αληθινό μαζί, γιατί αποτυπώνει το δράμα των θαλασσαιμικών(και όσων άλλων υποφέρουν) και των οικογενειών τους.Που θέτει αμείλικτα ερωτήματα και ταυτόχρονα μας θέτει όλους ενώπιον των ευθυνών μας.
Για τη λογοτεχνική του αξία μίλησε πιο πάνω ο ΔeΜΩΝ.
Λίγοι μπορούν, νομίζω, να χειριστούν την κυπριακή διάλεκτο με τόσο σεβασμό!

kyriakos είπε...

Το υπέροχο κείμενο σου ασέρα μου μπορεί να είναι φανταστικό αλλά η πραγματικότητα είναι δυστυχώς πολλά πιο γραφική και ευφάνταστη που την φαντασία μας.. Τοσο που δεν μπορεί ποττέ να καταγράφει με λέξεις.. καλή προσπάθεια πάντως..

kyriakos είπε...

το φανταστικό ίσως θα έπρεπε να το βάλω σε '' ''

Unknown είπε...

Δεν υπάρχουν φανταστικές ιστορίες. Κάθε ιστορία που πλάθεις ένα καθρέφτισμα είναι από φως που ακόμα δεν είδες την πηγή του. Αλλά είναι εκεί και αν δεν το συνατήσεις εσύ, κάποιος άλλος θα το συναντήσει σίγουρα.

Ωραίο γράψιμο Aceras.

Ωραίο γράψιμο, μαστόρικο κατά πως είπε και ο φίλος μου ο Δέμων. Κυλάεις στις φλέβες, φυσικά σαν το αίμα και δεν φωνάζει, δεν λέει "εδώ είμαι" απλά, είναι τόσο φυσικά σαν το αεράκι.

Ανώνυμος είπε...

Both BA and Iberia take been losing hard cash during the downturn as businesses

Ανώνυμος είπε...

Φίλε μου, πότε θα μας γράψεις ιστορία για το ότι έχεις καρκίνο, κατά πλάκας σκλήρυνση, aids; Άτε γιατί μας έλειψε η λογοτεχνία σου. Αν δεν έχεις θαλασσαιμία, το επόμενο σου σχόλιο να έχει τίτλο: Η δεύτερη ανάρτηση από το μπλοκ ενός ψυχοπαθή!

Aceras Anthropophorum είπε...

Άγνωστε ανώνυμε έκαμα αυτόν που μου εισηγήθηκες . Την ιστορία όμως επέτρεψε μου να την αναρτήσω σε ιδιωτικό χώρο.