Το δάκρυν της Σοφί

Έμπηκα μες το τραίνον των Ομοσπονδιακών Ελβετικών Σιδηροδρόμων νυσταμένος τζιαι νωχελικός. Επήαιννα με το κούντημα δουλειά. Έκατσα στην όφκαιρην καρέκλαν όπως έναν σεντόνιν που το ξαπολάς τζιαι ππέφτει βουνάριν χαμαί. Δίπλα μου τζιαι μπροστά μου …, κανένας. Εκάμμησα τα μμάθκια μου τζι επήρε με ο νύπνος.

Στον επόμενο σταθμόν ένωσα μιαν παρουσίαν να μου κοντεύκει. Εμισάννοιξα τ’αμμάτι μου το δεξιόν τζιαι είδα μιαν κορούαν δεκαοχτώ — είκοσι χρονών να κάθεται καρτζίν μου. Πίσω που την όψην του προσώπου της εθώρες να παίζεται κάτι σαν ελληνική τραγωδία. Αυτόν που δεν ετέρκαζεν δεν ήταν η εθνικότητα της ερμηνεύτριας. Η διαφορά ήταν πους η κοπέλλα δεν έπαιζεν αυτόν που εδιαδραματίζετουν. Το έζιεν.

Άννοιξα τζιαι το άλλο μου μάτι τζι εκοίταξα την στο πρόσωπον. Εδίκλησεν τζιαι είδεν με. Η μμαθκιά εξέπεμψεν μια αστραπήν. Αστραπή με δίχα πουμπουρκάν, ή θλίψη είναι, ή χαρά. Τα μμάθκια τα βουρκωμένα υποδηλώνναν ότι η αστραπή, που με έσουσεν από απόστασην ενός μέτρου, ήταν της θλίψης.

Εξανακάμμησα τα μμάθκια μου να μεν ενοχλώ την κοπέλλαν της τραγωδίας. Εξαναποτζοιμήθηκα διότι τα κύμματα υποθλιπτικής ακτινοβολίας που με επεριέβαλλαν δεν είχαν επίδρασην πάνω στην ποστασιάν.

— Σοφί, μίλα μου. Πες μου μόνο μια λέξη. Σε παρακαλώ. Γιατί δε μου μιλάς; Ακούω έναν ψίθυρον στρηνιάρικον αρσενικής υποκριτικής να ερωτά επίμονα την κοπελιάν.

Στην τέταρτη φοράν που υποβλήθην παραπονιάρικα η ερώτηση, η φωνή της Σοφί εδιαπέρασεν τον κόμπον πίκρας που την έπνιεν τζιαι άρθρωσεν απάντησην σε μορφήν ερώτησης.

— Μόνο τούτον έχεις να μου πεις;

Η τελευταία της λέξη επνίηκεν μες την πίκραν. Τόσον ήταν μεταδοτική η αίσθηση, που επέδρασεν πάνω στους πικραντικούς αδένες του δικού μου λαιμού τζιαι με ξαναέφκαλεν που τον λίθαργον στον οποίον με εκαθήλωννεην η ένταση της ποστασιάς. Εμισάννοιξα τα αριστερό μου αμμάτιν τζιαι είδα τον κόπελλον να κοντοσυνάεται της κορούς. Θα ήταν της ίδιας ηλικίας, ένας μοφρονιός μοιγάς.

Εκατάλαβα στην απάντηση κάτι σαν «μα πρέπει να …» σε ψευδοδικαιολογητικόν ύφος. Δεν εκατάλαβα τι είπεν μετά το «να» αλλά δεν είχε σημασία. Θα μπορούσε να ήταν «...να φύω...», «...να πάω...», «...να κάμω...». Όποιον ρήμαν τζιαι να εχρησημοποιήθηκεν που τον λεβέντην, εσήμαινεν «...να σκοτώσω αυτόν τον έρωταν».

Η Σοφί εδυνάμωσεν το άιφον να μεν ακούει την φωνήν του διπλανού επισκέπτη. Ο τύπος έπέμενεν να αποπάσει κάτι σαν κατανόησην, συμπάθειαν. Που την αντίδρασην της Σοφί, εσύγκοψα ότι ίσως να εγύρευκεν ακόμα τζιαι ευλογίαν για την επιλογήν του.

— Σοφί!!!

Η Σοφί δυναμώννει ακόμα το άιφον, αντίς όμως με τατς, εδυνάμωσεν την φωνή με χτάρμαν νευρικόν πάνω στην γυάλινην οθονούαν. Έτζισεν της πας το μπράτσον τζιαι έπιασεν με εμέναν ο ηλεκτρισμός που την αντίδρασην της.

— Τρία χρόνια ζωής που έχτισα μαζί σου νομίζεις ότι μπόρω να τα εξαφανίσω επειδή το αποφάσισες εσύ; Άτε τράβα τον δρόμο σου τζιαι άφης με εμέναν να ξηκάμω που τα συντρίμα μόνη μου όπως ημπόρω. Ότι ήταν να κάμεις εσύ το έκαμες.

Το μορτούιν εσηκώστηκεν τζιαι ετράβησεν που την άλλην διέυθυνσην που ετζιοίλαν το τραίνον. Ετράβησεν το ντζιν του ακόμα πιο χαμηλά να φανεί καλά η μάρκα DG του σωβράκου του του ριγωτού. Εκούναν τα κωλομέρκα του πάνω τζιαι κάτω μιμούμενος τους μάγκες που θωρούμεν στα έργα τα αμερικάνικα. Την στιγμήν που εσηκώννετουν που την θέσην του τζιαι εγύριζεν για να πιάσει τον δρόμον του, άννοιξα τα μμάθκια μου τζιαι τον εκοίταξα τάχατες αδιάφορα. Δεν εθκιάβασα την παραμικρήν στεναχώρια. Εθκιάβασα κάτι μάλλον σαν άγγρισμαν για μιαν προσπάθειαν που δεν ετελεσφόρησεν.

Μόλις απομακρύθηκεν, η Σοφί έσβησεν το άiφον τζιαι εσύναξεν τα σύρματα. Έκλεισα τα μμάθκια μου να μεν την βάλλω σε ακόμα παραπάνω δύσκολην θέσην που ήμουν ο μόνος μάρτυρας στην τελευταίαν πράξην της υπόθεσης που εδιαδραματίζετουν. Το τραίνον έφτασεν εις τον προορισμόν του. Η Σοφί εσηκώθηκεν πριν να σταματήσει. Άννοιξα τα μμάθκια μου να της υποδηλώσω κάτι σαν σιαιρέτημαν. Είδα έναν δάκρυν να ππέφτει χαμαί την ώραν που εκόττισεν τα πόθκια της για να σηκωστεί που την θέσην της. Σίγουρα δεν θα ήταν το μόνον αυτής της ιστορίας. Το πρώτον όμως μετά τον τελειωτικόν χωρισμόν έππεσεν πάνω στο μαύρον λινόλεουμ του τραίνου που εν κατασκευασμένον με τέθκιον τρόπον που να μεν φαίνουνται οι τάτσες πάνω του άμα στεγνώσουν.

Καλό σου δρόμο Σοφί. Καλώς όρισες στον κόσμον των ενήλικων. Τωρά χρειάζεται να είσαι δυνατή.