Είχαμεν τζιαι 5 πλάκες ινδιάνικα. Ούλα που το ξερεν ο τζιύρης μου πως εν θα ξαναδεί τες πλάκες του, τζιαι την καταραμένην ημέραν του Αούστου που εφύαμεν έπιασεν μιαν κασέτταν που είσιεν τα τραούθκια της Ινδιανούς μαγνητοφωνημένα πάνω.
Τζείνη η κασέττα ήταν η μόνη που είχαμεν που το Βαρώσιν. Έγλεπεν την τζιαι έσσιεπεν την γιατί αθθύμιζεν του τα δειλινά που έβαλλεν ούζον, αγγουράκιν τζιαι καραολιά τζιαι εκάθετουν πας την βεράνταν με το πικάπ στο διαπασών.
Όταν του την έκλεψεν ο Γ. του Λ. τζιείνην την κασέτταν που το αυτοκίνητον γύρω στο 80, ο τζιύρης μου ήταν να σπάσει που το κάγριν του. Ρε φέρ μου την τζιαι να σου κάμω αντίγραφον..., τίποτε. Ο γάρος εν γάρος. Που να καταλάβει. Επισμάτωννεν ότι εν εν τζιείνος που την έπιαχεν.
Φέτη ήρταν οι γονιοί μου να με δούσιν πας τα όρη τζιαι τα παραρά. Χόλυτέη στες Άλπεις. Αθθυμήθηκεν την πάλε την κασέτταν ο γέρος μου.
- Ήνταν που την ελαλούσαν την Ινδιανούν άπαπα;
- Μανγκάλα. Ήταν η καλλύττερη ηθοποιήνα που έφκαλεν η Ινδία! Μα ηθοποιήνα!, όι έτσι...
Βάλλω τζιαι γώ Mangala πας τον Γκούκολαν τζιαι πέφτω πας το έργον Aan 1952 στην βικιπαίδια. Γράφω Aan πας το γιούτιούπ... τί μου φκάλλει;
Α
Ανταν τζιαι ακούω "Άντζςιη μερί, μάννιι τετςί..." εσηκώθηκεν η τρίχα μου. Σαν να τζιαι έφκηκεν η ψυσιή του Βαρωσιού που την ταφόπλακαν πουκάτω που την έθαψεν ην πολιτική τζιαι ο πόλεμος τζιαι ετύλιξεν με σαν το σσιφφούνιν. Δεν έφτασα να συγκινηθώ τζιαι εχάθηκεν πάλε. Η ανάσταση έστω τζιαι για μιαν στιγμήν των παιδικών ήχων εταρακούνισεν μου τους θεμελιούς της ύπαρξης μου. Ευτυχώς ο γέρος ήταν έξω τζιαι επογιάτιζεν το καντζιελλούιν για να περνά την ώραν του. Οι διακοπές για να κάθεσαι εν μόνον για τους γαουροκνύστες λαλεί. Άθρωπος που εδούλεψεν μια ζωήν μόνον να μάσιεται πνάζει. Έτσι επωφελήθηκα να συνέρτω που την συγκίνηση για να μπορέσω να τον θωρώ πως θα αντιδράσει τζείνος. Εφώναξα τζιαι του μωρού για να δει την έκπληξην πον να κάμω του παππού.
- Έλα να δεις είνταν που σου ήβρα πας το ίντερνε!
Αντάν τζιαι ακούει "Άντζςι μερί μάννιι τετςί" στην αρκήν έμεινεν. Επαλάβωσεν αλλά μόνον για μιαν στιγμήν. Το μωρόν εκατάλαβεν ότι μές τα αμμάθκια τα πογιαλωμένα του παππού κάτι πολλά σημαντικόν εγίνετουν. Άρκεψεν να τσακρά τα δαχτύλια του, τζιαι στην τρίτην τσακριτζιάν άρκεψεν να τραουδά με την Ιντιανούν. "Άντζςι μερί, μάννι τετςί...". Το μωρόν έμεινεν τζιαι θώρεν το παππούν του να τραουδά χωρίς να δηλώννει ότι υπάρχει διότι εκατάλαβεν ότι κάτι είσιαν πνεύματα, θεούς, ψυσιές τζιαμαί που η μόνη δυνατή στάση μπροστά τους είναι η ευλάβια.
Δεν εμίλησεν ώς τι να τελειώσει το τραούδιν.
- Θέλω να μου τα βάλεις σε κασέτταν. Γίνεται να τα μαγνητοφωνήσουμεν;
Γίνεται. Έβαλα τα τζιόλας στο σιντί. Έκαμα σου τζιαι έναν να πάρεις του φίλου σου του αρκόππουστου να πελλάνει.
Έβαλα του τζιαι το "Γκάαο ταράανε μάνκε..."
Εκάτσαμεν τζιαι είδαμεν τα ούλλα. Πέραν που τες παιδικές μου αναμνήσεις εσκέφτουμουν τζιαι τες εφηβικές μου. Όταν έθελα να σκοτώσω τον νοητόν πατέραν που μου εμνούσιηζεν τον ανδρισμό μου, εμίσουν τα ινδιάνικα. Εμίσουν τζιαι τον Αγγελόπουλλον, τζιαι την Βούλλα Πάλα που εκλέφταν τα τραούθκια που το Aan τζιαι επουλούσαν τα για ελληνικά. Την ελληνικήν δημιουργίαν, πρίν να την ισκοτώσει τέλλια το Χόλλυγουντ, έδωκεν της την ττοππουζιάν το Μπόλλυγουντ. Η παγκοσμιοποίηση άρκεψεν πολλά πριν που ότι νομίζουμεν. Εν τα τραούθκια του Aan, κλεμμένα που τους επιτήδιους που εκατακτήσαν τες καρδιές του λούμπεν προλεταριάτου τζιαι έκλεισεν το μαγαζίν ο Τσιτσάνης τζιαι αναγκάστην να εκδίδεται συνθέτοντας την Ζαϊρα τζιαι άλλα αραβοείδή που επερνούσαν κκομέρσιαλλι στες εταιρίες. Εν τα ίδια τραούθκια που εστοιχίσαν την εξαθλίωσην του μεγάλου του Μάρκου τζιαι εκαταντήσαν τον ζητιάνον διότι τζιείνος δεν εκδώθηκεν στες εταιρίες με ξενόφερτα. Όταν δεν επούλαν πλέον όσον τα ινδιάνικα τζιαι τα αραβικά, έφυεν που την Αθήναν τζιαι επήεν στην Σύρον του να παίζει σε έναν κεντρούιν με καμιάν δεκαρκάν θαμώνες να του διούν κανέναν κομμάτι ψουμίν.
Εμέναν σαν συνειδητοποιημένον προλετάριον με ταξικήν συνείδησην, τζιαι όχι σαν λούμπεν, η καρκιά μου επάλλετουν μόνον άμαν άκουεν ρεμπέττικα. Ο Μάρκος εν ο θεός μου, τζιαι ο Τσιτσάνης ο Γριστός μου.
Τωρά καταλάβω επίσεις γιατί μόλις άκουσα σε συναυλίαν τον trilok Gurtu έμεινα σίξυλος
Πέραν που τα ινδικά μισίδκια, ο Φρόυντ θα έβλεμεν μες την αισθησιακήν μου δομή πολλά παραπάνω συνδέσμους μεταξύ της κτισιηκής μουσικής του Aan τζιαι του Jazz ethno του Τριλόκ Γκουρτού.
Τωρά που εγίνηκα εγώ ο Πατέρας τζιαι χρειάζεται σε άλλους να με σκοτώσουν για να νοιώσουν άνδρες, δεν χρειάζεται να κάμνω πους η Μαγκάλα δεν με συγκινεί. Δεν με πειράζει ούτε το χωρκαθκιόν του Μπόλλυγουντ, ούτε η αστειότητα της δακρύβρεκτης υποκριτικής, ούτε καν πως την εκλέψαν οι αχρείοι για να ανταγωνιστούν τζιαι να φκάλουν νοκ άουτ τους πραγματικούς δημιουργούς της δεκαετίας του πεήντα στην Ελλάδα. Η Μαγκάλα αποτελεί μέρος της ψυσιής μου τζιαι αντζίζει τες συγκινήσεις μου.
Κάθε δεκαπεντάουστον η καρκιά μου κρούζει τζιαι η ψυσιή μου ξησκοπίζεται που νώθει έναν μέρος της να γυρίζει αδόσποτον μαζίν με την αδέσποτην ψυσιήν του Βαρωσιού που δεν ιβρίσκει νεπαμόν αν δεν παν οι αθρώποι του να του δώκουν πάλε ζωήν.
Η ανάρτηση τούτη εν αφιερωμένη στον αρφόν μου που θα την θκιαβάσει. Ξέρω ότι έτσι μέρες μέρος της ψυσιής του γυρίζει επίσεις αδέσποτον στους μαχαλλάδες του Κατωβαρωσιού, πουκάτω που την Καντάρα, στες Μάντρες, στον Δαυλό, στην παραλία των Σιελώνων, της Βοκολίδας, στον Απόστολον Ανδρέα.
20 σχόλια:
Εσυγκίνησες με νυχτιάτικα ρε Αcera μου.. Να σαι καλά
Αχ βρε Ασερά, ένας Ζορζ Πιλαλί που σας πρέπει ώρες-ώρες...
Οι ρεμπέττες ήταν όντως συνειδητοποιημένη παραγωγική τάξη της καλλιέργειας, ε;
Ξέρω, ξέρω... εν για το ακροατήριο που το είπες.
Τζείνο το ευλοημένο το σταρ συστεμ εν' που τον τζιαιρόν του Αττίκ που πότε επρόσταζεν "λατίνα" τζαι πότε επρόσταζεν "ανατολίτικα" ή "ευρωπαϊκά".
Κάποτε επρόσταξε τζιαι ρεμπέτικα, κάποτε τζιαι έντεχνα.
Άλλες φορές ακολούθα πρωτοπόρους, μόνο τζιαι μόνο για να περάσει πάνω που τ 'αχνάρκα τους τζιαι να τα σβήσει.
Άδε τωρά τι εσκέφτηκα, ο μη παραγωγικός που ξενυχτά τζιαι θκιαβάζει σε. "Εγίναν της μόδας οι κασέττες πάλε;"
Not to touch the earth, not to see the Sun, nothing left to do but run, run, run...
Πολλά συγκινητική η ανάρτησή σου. Όσο νάναι κάποιες αναμνήσεις εν μας αφήνουν να ησυχάσουμε - άσσιημες τζιαι όμορφες. Μέρα καλή
"καρδια μου καημενη πως βαστάς και δεν δακρύζεις"
έγινα 18 χρονών για να καταλάβω ότι ήταν ινδικό - μεταγλωτισμένο :-)
πω πω τι μας θυμισες!
μα αλήθκεια ρόουζ εν ινδικό τούτο;
πολλά ωραία ανάρτηση.
τζιαι η μανγκάλα πολλά ωραία. τζιαι έσιει να σιέρκα της συνέχεια ίσια πάνω όπως την κάλι που μου φαίνεται
Παλε εφυρες με παλε...Αν ησουν παντως γκει ηταν να σε ερωτευτω μονο τζιαι μονο που τα γραφομενα σου. Εσυγκινησες με παλε που να μεν σου πω, ισια ισια επειδη οπως ξερεις ειμαι τζιαι εγω βαρωσιωτης.
Τζιαι ετσι για να διευρυνουνται οι γνωσεις σου: που το λουμπεν προλεταριατο εφκαλαμε εμεις οι γκει τον διαχωρισμο "λουμπινα" που σημαινει ο γκει ο εντελως μπασακλασατος, ο πεζος, ο τελευταιος του τελευταιου.
Αμαν σε θκιαβαζω πιανω θαρρος παντως.
τα φιλια μου
Μμμ...! Η ανάρτηση σου μυρίζει Βαρώσι. Πάρα πολύ!
Γιά σας παίδες τζιαι κόρες. Άμαν συγκινήστε σημαίνει ότι η το κείμενον εν γραμμένον με τρόπον που μοιάζει με τζιείνον που φκαίννει που την ψυσιήν.
Αγρινέ ουδεμία διαφωνία με αυτά που έγραψες. Η κάθε γενιά, η κάθε κοινωνική ομάδα, ο κάθε άθρωπος την μόδαν του τζιαι τες στάρ του, είται πληρωμένες ακριβά είναι είτε ψωμοζιούν.
Ε Γκρηκστόρη μα φκάλλει τζιαι το Βαρώσι γκέηες; Εξήχασα πως είσαι χωρκανός. Εγώ ενόμιζα πως μόνον η Λεμεσός τζιαι η Χώρα φκάλλει γκέηες. Είμαι σίουρος ότι εν που επήες στην Λεμεσόν τζιαι έπιασες αυτόν το δρόμο στη ζωή σου :)) Το λούμπεν προλεταριάτο άμα συνειδητοποιηθεί οργανώννεται στα συνδικάτα τζιαι θέλει να αλλάξει το κοινωνικό σύστημα. Οι λουμπίνες τί γίνονται;
Καινακαθαρίσοθμεν, είπαμεν τα τζιαι παλιά. Εμείς οι δύο σίουρα σε ίδιον χρόνον εζήσαμεν σε ίδιους τόπους, εμυρισαμεν τες ίδιες μυρωθκιές, ακούσαμεν του ίδιους ήχους, επαίξαμεν στες ίδιες λάντες πας την θάλασσα.
Acera,
έχεις ένα μοναδικό, δικό σου τρόπο να συνεπαίρνεις τον αναγνώστη.
Έχω αγαπήσει το Βαρώσι μέσα από τις περιγραφές της πιο στενής μου φίλης, όσα μπορεί να θυμάται από τα παιδικά της χρόνια.Χρόνια που δεν πρόλαβε να τα χαρεί, όπως και τόσα άλλα παιδιά που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο βίωσαν την τραγωδία του πολέμου.
Και στέκομαι στα τελευταία σου λόγια:
"...αν δεν παν οι αθρώποι του να του δώκουν πάλε ζωήν"...
Πόσο δίκιο έχεις!
Εγώ που άκουα Τοm Jones στις "καλαμιές" όταν ήμουν μιτσής σε ποιά τάξη ανήκω?:)))
Ποιό εντον λούμπεν μου για να ξέρω?:(τό 'χω ανάγκη πολύ.Πάντως για να ξέρεις η παρέα μου επήενεν Βαρώσιπου τη Λευκωσία με τα...ποδήλατα,αφού ο δρόμος ήταν ολόϊσιος, είμασταν μόλις 13-14,αφού έν ήχαμεν τηλεόραση, είχαμεν όμως ποδήλατα,τζιαί όρεξη για κολύμπι...
Τι ωραίες αναμνήσεις........επιάμαστες οι γαουρόσποροι
Φίλε Aceras
Αθθυμούμε τη χαράν που εκάμναμεν αμαν θα εθωρούσαμεν έργο ινδιάνικο. Μιτσιοί μιάλοι αφωσιονούμαστε τζιαι άρεσκε μας πολλά.
Ιδίως τα τραούθκια.
Αθθύμησες μου επίσης τον τζιύρη μου που έπκιασεν δανεικόν ένα πικάπ που έναν χωρκανόν για θκυο τρεις ημερες μαζί με πεντέξι πλάκες.
Εν ημπόρω να σου εκφράσω τα συναισθήματα μου τζιαι την χαρά που ένοιωσα. Ενθουσιάζουμουν μόνον που εθώρουν τες πλάκες φαντάσου που τες άκουα.
Αθθυμούμε έναν που τα τραούθκια ήταν το "Της Λαρίσσης το ποτάμι" Νομίζω άκουσα το θκιακόσιες φορές. Τζιαι ως τωρά άμαν το ακούσω πάω πίσω σε τζείνα τα χρόνια.
Τζιαι πόψε επήα πίσω με το όμορφο, νοσταλγικό σου ποστ
τζιαι ευκαριστώ σε για τούτο γιατί αθθύμησες μου πολλά
Μα σοβαρά, ουλλα τούτα τα τραούθκια τα λαϊκά εν ιδνιάνικα κλεψιμιά;
Ηντα μπου μας αθθυμήσες Ασέρα, Ο μακαρίτης ο παπάς μου ετραούδαν της μάμμας μου: " Αν υπάρχουνε αγάπες και στην άλλη τη ζωή ή δική μου η αγάπη θα΄σαι πάλι μόνο εσύ.." ή το άλλο " Πετραδάκι πετραδάκι για τα σένα το΄΄κτισα της αγάπης το τσαρδάκι κι΄όμως δεν σ΄απόκτησα...
Εν τζιαι τούτα ινδιάνικα;
Το Βαρώσι, τζιαι η Τζερύνεια, τζιαι του Μόρφου Ασέρα μου εν μια ανοικτή πληγή, που πονεί πάρα πολλά, όσα χρόνια τζιαι να περάσουν. Ατε, εσυγκίνησες μας πάλε. Μακάρι να δώσει ο Θεός μου υπομονή τζιαι οι αθρώποι δικαιοσύνην τζιαι να τελειώσουν τούτα ούλλα τα βάσανα του κόσμου. Να στραφούν οι γονιοί σας στους τοπους τους τζιαι να κλείσούν όσες πληγές μπορούν μετά που τριάντα πέντε χρόνια βάσανα τζιαι πίκρες.
Αερφιν τι να σου πω, με έχεις σινκλονισει. έτσι μέρες ειμαστεν πάντα στές σιελώνες.θυμάσαι?
Γλώσσα, Κάλα, Χάραυτη, Τρικάζι, Πογάζι, Καστρούλι, Γαστριά, Αγιά, Σιελώνες,...
Είδες που το εκατάλαβα ρέ συντοπίτη!
Αέρφιν άμαν εσυγλονίστης τζαι δεν εξηκλωνίστης καλά. Οι ώρες που εβουρούσαμεν τιτσιρούθκια πας τους βράχους στες Σιελώνες δεν ιξηγράφουνται που καμιάν εισβολή. Εμείναν μας να τες πάρουμεν μιτά μας.
Ίων νομίζω ότι τα τραούθκια που αναφέρεις δεν είναι που την Ινδίαν κλεμμένα. Φαίνουνται όμως πολλά επηρεασμένα. Ίσως είναι ελληνικοί κλώνοι.
Κκαίλή νομίζω ότι είχαμεν τζιαι μεις την πλάκα της Λαρίσσης το ποτάμι.
Κουτσό, εσύ νομίζω ανήκεις στην τάξην των άτακτων.
Ευα ευχαριστώ για τα κομπλιμέντα. Κάμνουν καλό στον δαμασμό του ναρκισσισμού. Άμαν έρκουνται που μόνα τους δεν χρειάζεται να δραστηριοποιούνται οι νευρώσεις σου να τα τρέχεις ποπίσω.
Εθθύμισες μου τα ινδιάνικα έργα που μας εφέρναν οι γονιοί μας τζιαι εκλαίαν.
Ακούεις? Η μυρωθκιές τζι η μουσική φέρνουν το παρελθόν δίπλα μας καλλύττερα που τες φωτογραφίες ή που τη μνήμη.
Μα τί συναίσθημαν θα ένιωσες την ώραν που επαίξαν οι πρώτες νότες ά? Εν σάν το συναίσθημαν της αναγέννησης.
Είσαι μουσικός τζιαι ξέρεις καλά εσύ.
Η συντρόφισσα μου πον μουσικοθεραπεύτρια, χρησιμοποιεί αυτήν την ιδιότηταν του εγκεφάλου να αποθηκεύκει συναισθήματα στην μνήμη σαν μελωδίες τζιαι ρυθμούς παρά σαν λέξεις τζιαι δουλεύκει με τους ασθενείς που παρακολουθά το παρελθόν, τες χαρές του, τα πάθη του, τα τραύματα του, τες διλειτουργούσες δομές του συγκινισιακού βιολογικού συστήματος τζιαι κάμνει τους να πολευτερώννουνται λλίον τζιαι να νοιώθουν καλλύττερα. Από ότι μου λαλεί, με τους ήχους εν καλλύττερα που τες λέξεις, διότι η κοινωνίαν δεν έκατσεν να κρίνει την κάθε μουσικήν μελωδίαν τζιαι ρυθμό όπως έκρινεν την κάθε λέξη τζιαι έννοια. Όταν έτσι αναλύει ο άθρωπος μιαν συγκίνησην μέσω των ήχων, (παρά μέσω των λογιών) δεν κουβαλεί μαζίν τζιαι ούλλον τον μηχανισμόν κρίσης τζιαι καταστολής που την επαραμόρφωσεν τζιαι την έκαμεν πόνον. Από ότι επίσεις μου ελάλεν τον τζιαιρόν που εδούλευκεν με τους γέρους, τα τελευταία πράματα που μεινίσκουν ακόμα στην μνήμην τζιαι δεν σβήνουναι είναι οι μουσικές μελωδίες. Εφαντάστης τον θυσαυρόν για τους αθρώπους που έχουν την τύχην να ζήσουν πολλά βαθκειά γερατεία τζιαι ο χρόνος σβήνει σχεδόν τα πάντα που το μυαλό, ή τους άλλους που έχουν την ατυχίαν να έχουν αλτσάιμερ ή άλλην νευρολογικήν ασθένειαν που σκοτώννει την μνήμη; Για μερικούς είναι το μόνον μέσον να συνδέσουν κάπως την ζωήν τους με το παρελθόν τους.
Κάμνε μας μουσικές φίλε μου να εκφράζουμεν τα συναισθήματα που ζιούμεν. Σήμμερα θαν η γλώσσα επικοινωνίας μας, αύριον θαν ο φορέας αναπόλησης των αισθήσεων μας που θα έχουν σχέσην με αυτά που εζήσαμεν.
Τζιαι να σου πώ τζιαι κάτι για το ανεμοσσυφφούνιν που σε εσσύχχισεν τζιαι έσβησες την ανάρτησην σου. Μπορεί τα λόγια να επειράξαν κάποιους τζιαι απειλησαν να κάμουν κακό στην δημιουργία του πατέρα σου, η μουσική όμως που έγραψες λαλεί παρόμοια πράματα τζιαι τα εκφράζει με πολλά παραπάνω βάθος. Τζιείνην κανένας δεν μπορεί να την εξαφανίσει έστω τζιαι αν την λογοκρίνει. Έμεινεν γραμμένη μες την καρκιά μας.
Η εικονα του αγαπημενου μου πατερα να πεθαινει : μονος του μου ειχε ζητησει μουσικη που του αρεσε και εχασε σιγα σιγα την επαφη ακουγοντας το walkman και κοιταζωντας με.Ηταν μοναχικος αγνωστικιστης , εικαστικος στη ζωη του και εγραφε και ποιηματα και ελεγε ιστοριες .Μεσα στα θεραπευτικα κυμματα τα φορτωμενα μνημες εγινε ,σχεδον ηρεμα , αστεροσκονη.
Άψογο το κείμενο! Εθύμισες μου το εξής:
Στις αραπιές την δεκαετίαν του 80 ούλλοι οι κυπραίοι ακούαν ινδιάνικα, έτσι όπως τα περιγράφεις. Ακούαν τζαι Χιώτην τζαι Καλδάρα που Ινδιανόφερνεν η μουσική τους. Τζίνον που μου έκαμνεν εντύπωσην όμως ήταν ότι την ίδιαν ώραν ακούαν τζαι ΑΒΒΑ τζαι Μπόνι Μ. Εσιει μιαν κασέτταν ο παπάς μου που το "καρδιά μου καϋμένη" ακουλουθείται που το Venus!!
Τα αγγλικά τα παραπάνω ανήκαν στην κατηγορία του Σhέικ...
Ωραίος!
Α.
Δημοσίευση σχολίου