Τραούθκια της μαυρότζικλας τζαι τραούθκια των σγαρτιλιών

Ο δράκος εκοράτζιησεν. Έμπην μου η ιδέα να τον ηχογραφήσω τζαι όπως καταλαβαίνετε πιάννει ώραν. Μέχρι να τελειώσω την βλογοεκπομπή, βάλλω σας μιαν ιστορίαν (σετόνιν) κάτι πουλιών για τα οποία εζωγράφισεν τζαι το Αγρινόν σε τελευταίον του πίνακα.

Μιαν φοράν τζι έναν τζαιρόν,

που κα' στήν λουλλουδκιάν του Γεροβασίλη εκρέμμουνταν θκιο κλουφκιά. Μες το έναν είσιεν έναν σγαρτιλούδιν αρσινικόν τζαι μες το άλλον έναν θυλικόν. Έπιασεν τα πριν γρόνια πάνω στα βερκά τζαι έφερεν τα έσσω να του τραουδούν.

Τον πρώτον τζαιρόν τα σγαρτιλούδκια εμαραζώναν τζι εν ετραουδούσαν. Ο Γεροβασίλης ο μισκίνης ήταν άδρωπος πονηρός τζ΄έξερεν να κολατζέβκει τα πουλιά. Εκουβάλεν τους σκανιόλαν τζαι σισάμούιν άσπρον. Το καλοτζαίριν έβαλλεν τα στον νοσσιόν να μέν τρων τον νήλιον τζαι τον σιειμώναν έφερνεν τα έσσω να μεν τρών το σιόνιν.

Λλίον λλίον τα πουλιά emerόsan τζαι εξιχάσαν να πετούν. Εξιχάσαν τζαι την χαράν να παίζουν τα φτερά τους κόντρα στον Λίβαν. Τα παιγνίδκια που κάμναν άμαν εσυνάουνταν πουλούκκιν τζι εστήνναν ζιαφέττιν, εσβηστήκαν πιλέ που το αθθυμητικόν τους. Εξιμάθαν να τρων τους σπόρους της ξαννίθθας. Εξιμάθαν τζαι που το νερόν το κρυόν της πηής. Αλλάξαν τζαι τα τραούδκια τους. Τον τζαιρόν που τραουδούσαν του αέρα τζαι του νήλιου, της γεροελιάς τζαι της τερατσιάς, της μέλισσας τζαι του αγρινού, οι μελωδίες ήταν άλλως πως. Ότι έβκαλλεν η ψυσιή τους, ότι τους έκαμνεν μεράκκιν, έκαμνεν τους παλιούς φίλους να σιαίρουνται. Τωρά, άμαν ετραουδούσαν κανέναν τραούδιν που εν άρεσκέν του Γεροβασίλη, ο γέρος έκοφκεν τους την σκανιόλαν. Έβαλλεν τους την διπλήν άμαν τα τραούθκια ήταν του κκεφκιού του. Εμάθαν να τραουδούν τζιείνα που αρέσκαν του γέρου τους. Ότι τον εκάμνεν να καραμουτσιάζει εξιχάσαν το. Εφκάλαν τζαι τραούδκια νέα, κομμένα τζαι ραμμένα πας τα γούστα του. Στον τζαιρόν τον πολλύν εγλυκάναν εις την σκανιόλαν τζαι αντίν να τραουδουν για το κκέφιν ετραουδούσαν για τα πράο τζαι τα κκουλάφκια του γέρου.

Μιαν ημέραν, ο Γεροβασίλης έπιαχεν μιαν μαυρότζικλαν πα στα βερκά. Έφερεν την έσσω μμά έν έξερεν που να την βάλει. Έβάλεν τα δκιο σγαρτιλούδκια μες έναν κλουβίν τζαι την μαυρότζικλαν μες το άλλον.

Τα σγαρτίλια ήσιαν να σπάσουν που την αζούλαν τους. Εθεωρούσαν την μαυρότζικλαν αππωμένην τζαι φορτωμένην υπεροψίαν. Έν εκάνεν που τους έφκαλεν πο΄σσω τους, ποτέ έν τους εμήλαν. Ούλλη μέρα ετραούδαν σαν το τζιούποξ.

Ο Γεροβασίλης έδειγνεν μιαλλύττερην αδυναμίαν στην μαυρότζικλαν, εδίαν της παραπάνω φαίν τζαι έβαλλεν την σε πιο πασιήν νοσσιόν. Τζιείνη, με εμήλαν με εσυντύχαννεν. Μόνον ετραούδαν κάτι τραούδκια μακρόσυρτα σε φωνήν μινόρε. Που τζιειν΄τον τζαιρον, τα σγαρτίλια εγινήκαν λλιόλοα τζι εν ετραουδούσαν όπως πρίν. Εφτάσαν εις το σημείον να παρακαλούν τον θεόν να βραγνιάσει τον μαυρόπουλλον για να ξανάβρουν την αγάπην του γέρου.

Έναν πορνόν, μες τον τζαιρόν του ζεβκαρώματος, τα σγαρτιλούδκια εντζίσαν κατά λάθος το έναν του άλλου. Μόλις το αρσινικόν έντζισεν του θυλικού, ενώσεν ριόν τζαι συγκίνησην. Είσιεν πολλά γρόνια να ντζίσει το έναν του άλλου. Τόσον τζαιρόν μες το κλουβίν, εφτάσαν εις το σημείον να μάθουν εις τες αγάπες τες ψεματινές. Αφούς αγάπην φυσικήν εν εμπόραν να΄χουν, εμάθαν να ευκαρισκιούνται με την χαρά του κορτώματος τζαι του φίτσιου.

Τζιειν΄το ριόν αθθύμησεν τους τον τζαιρόν που αγαπιούνταν μες τους κάμπους, που εχορέβκαν τραούδκια του έρωτα που παλλούραν σε παλλούραν, που μοσφιλιάν σε μοσφιλιάν, που τραχώνιν σε τραχώνιν.

- Που τον τζαιρόν πο΄μπήκαμεν μες το κλουβίν, εν το ψέμαν που μας κυβερνά. Λαλεί του η σγαρτιλού. Έν τζι εν η ψυσιή μας που τραουδά, εν ο λάρυγγας μας. Κάμνουμεν πους αγαπιούμαστιν, μμα άλλον ν΄αγαπάς τζαι άλλον να δίγνεις μούστραν. Η ζωή μας ούλλη εν έναν ψέμαν.
-Ούσσου σιορ. Ίντα΄ν που φτέμεν αν επιαστήκαμεν πας τα βερκά;
-Πόσες βολές εδοτζίμασες να ποφύεις του Γεροβασίλη; Εμάθαμεν εις την εφκολίαν. Έτυχεν να΄ν η πόρτα αννοιχτή τζαι ο Γεροβασίλης αχάπαρος τζαι ΄μας ο νούς μας ήταν πα στην σκανιόλαν, αντίς να του γελάσουμεν να του φύουμεν. Αθθυμήθου τα λόγια του κουκκουφκιάου τον τζαιρόν που εζιούσαμεν μες τον κάμπον. Γάρος με δίχα την θέλησην σάμαν εν βάλλει, τζι αν του το βάλουν με το ζόριν γένεται χουηλλής. Θώρε με ίντα λο΄ς εν να του γελάσω τωρά πον νάρτει να μας βάλει φαίν.

Τζαι φρρρρ, μόλις άννοιξεν η πόρτα, η σγαρτιλού εβρέθην πα στην μούττην της λουλλουθκιάς. Ώς που να δικλίσει ο Γεροβασίλης να δει ίντα΄ν που γίνετουν, φρρρρ, έφυεν ταπισόν της τζαι ο σγαρτιλής.

Έκατσεν τους του βούρου ο γέρος, μα τζιείνοι, άνεμον στην βράκαν τους τζι αέραν στα πανιά τους. Εκόψασιν έναν χορόν τζαι έναν τραούδιν που είσιεν γρόνια τζαι ζαμάνια να δούσιν τα πετούμενα του κάμπου. Στον χορόν ήρταν τζαι τα περτίτζια, τζαι οι μελισσοφάοι, τζαι οι ζεφκαλάτες, τζαι τα αμπελοπούλια, τζαι οι μούγιοι τζαι έναν σωρόν άλλα πουλιά. Ήρτεν τζαι ο γέρο κουκκουφκιάος που ήταν λλιομήλητος, τζαι έναν αέραν καραμουτσιάρης, μα που είσιεν καρκιάν γρουσήν σαν μάλαμαν τζαι σκέψην τετραγωνισμένην.

Τα σγαρτίλια ιστορίσαν τους την μακρυάν περιπέτειαν τους τζαι επαραντζείλαν ούλλων των πουλιών να γλέπουν που τα βερκά. Είπαν τους τζαι την κουβένταν που τον μαυρόπουλλον. Για την φαντασίαν τζαι την δουλοπρέπειαν του να τραουδά του γέρου που το πρωίν ως το δείμμαν του νήλιου. Είπαν τους τζαι για την αχαριστίαν του να νομίζει πως εν ο πρώτος, να τρώ την σκανιόλαν ούλλην τζαι να μεν αφήννει αλλον να τραουδήσει.

-Βρε στραβόξυλα που νους εν σας έμεινεν πας την κκελλέν. Δίχα να ξέρεται την γλώσσαν του πλασμάτου, δίχα να ξέρεται την ιστορίαν του, ίντα βιάζεσται να το κρίνεται; Ο μαυρόπουλλος εν τραουδά. Τζείν΄το γλυτζίν τζελάδιμαν που ακούεται εν το κλάμαν του. Θρηνεί πρωίν τζαι δίλεις τα μμάθκια του που του τα εστράβωσεν ο γερομισκίνης. Εν μια τέγνη που την κάμνουν οι αδρώποι στην νότιαν Ιταλίαν. Στραβώννουν τες μαυρότζικλες τζαι βάλλουν τες μες το κλουβίν γιατί αρέσκει τους ν΄ακούουν το μυρολόϊν τους. Άκουσεν το τζι ο Γεροβασίλης τζαι μόλις έπιαχεν μαυρότζικλαν πα στα βερκά έκαμεν της το τζαι τζείνος.

Τα σγαρτίλια εβρίξαν τζαι που τζείνον τον τζαιρόν εβάλαν νουν πα στην κκελλέν τους τζαι εγλέπαν τζαι που τα βερκά τζαι πο τους αδρώπους τζαι κυρίως που τον ίδιον τους τον εαυτόν. Ετραουδούσαν μες τους κάμπους τραούδκια γλυτζιά, τραούθκια απλά τζαι ωραία, τραούδκια της ψυσιής τζι αγαπιούνταν πα στες παλλούρες τζαι τες μοσφιλιές αγάπες όμορφες τζι αληθινές. Τζι εζήσαν μακρυά που το ψέμαν τζείνοι καλά, τζαι ΄μείς καλλύττερα.