Ακούοντας την Rokia Traoré

Ακούω την Ρόκιαν Τραορέ να τραουδά τζιαι σιαίρεται η ψυσιή μου.

"Καλή μου, πε μου τι θέλεις, πως με θέλεις να ΄μαι, πε μου... " τραουδά σε μιαν γλώσσαν του Μαλί, που χωρίς να την καταλάβω, μπορώ να την ηνοιώσω, χάρη στην φωνή του όμορφου πλασμάτου.

Rokia Traoré "Beautiful Africa" - Acoustic... par tv5mondeacoustic

Έσιει μήνες τωρά, χρόνια, που το τζιουποξούιν που έχω πας το τηλεφωνούιν μου βαρεί σαν τον πεθαμμένον, που δεν έσιει ζωήν μες το κορμίν τζιαι που για να τον σηκώσεις θέλεις τέσσερεις. Η τεράστια πλειοψηφία των καλλιτεχνών που εσύναξα χρόνια τωρά που γοράζω CD επεθάναν, είτε βιολογικά, είτε καλλιτεχνικά. Τζιαι δεν ήβρα άλλους να μπορώ να επικοινωνήσω μαζίν τους, όπως επικοινώνησα με την επαναστάτησσαν φωνήν της Mercedes Sosa να τραουδά «Quanto tenga la terra», με τον Τσιτσάνην να παίζει αυτοσχέδια ταξίμια, με τον Μάνον Λοΐζον να τραουδά «σ΄ακολουθώ», με την γλυτζιάν φωνήν της  Χαρούλας , την ευαισθησίαν της ύπαρξης της Βιολέττας Πάρρα να λαλεί «gracias à la vida», με τον Βίκτωρ Χάρα να με συγκλονίζει υψώννοντας την φωνήν του να φωνάξει «el derecho de vivir en paz», με τον Λέκκαν εις τα νιάτα του να τραουδά την Μπαλάνταν του Ούρι, με τον Παπάζογλου να τραουδά τους Ρασούλλην τζιαι Ξυδάκην στην «εκδίκησην της γυφτιάς», με την Φαραντούρη να έρκεται που τα συλλαλητήρια του 76 τζιαι να μου αφτέννει τα γαίματα, με τον Μπιθικότσην που ετραούδαν το Άξιον Εστί τζιαι να με κάμνει να επικοινωνώ με το Μεσογειακόν μου είναι. 

Ώς τζιαι κάτι κομμάθκια του Chopin επαγιατέψαν τζιαι λειτουργούν μόνον σαν αφηρημένα κειμήλια της τέχνης του μακαρίτη που το 91 Cladio Arrau να παίζει πιάνον. 

Δεν θέλω να ακούω πεθαμμένους, δεν θέλω να μου βασανίζουν τον κόσμον μου με τα αποτυχεμένα βασιλεματα τους οι παλιές μου αγάπες. Όχι. Δεν θέλω ανακύκλωσην. Η φωνή έσιει ημερομηνίαν λήξης. Οι καλλιτέχνες του 80 που προσπαθούν να συντηρήσουν την παρουσίαν τους δεν είναι πκιον καλλιτέχνες. Είναι ιστορικά κημείλια. Καλλύττερα να πάσιν εις τον ψυχίατρον τους. Όχι να εξεφτελίζονται στα πανελ των φτηνών τηλεοράσεων που τους χρησιμοποιούν για φτηνά μεσα να ψηλώννουν την τηλεθέασην τους ποσκολιώντας γέρους.

Ο τελευταίος δίσκος που εγόρασα ήταν του Αλκίνοου Ιωαννίδη πριν θκυό η τρία χρόνια. Επήα τζιαι είδα τζιαι την συναυλίαν του τζιαι με εσυγκίνησεν βαθκειά. Αλλά πόσες φορές να ακούσεις έναν δίσκον. Βαρκέσαι. Έδωκεν του τζιαι τούτου η κρίση μες το σύστημαν, τζιαι αντίς να κάτσει να γράψει τον πόνον μας πας σε καμιάν μουσικήν, επήεν τζιαι νεκατώθηκεν με τες αγαθοεργίες τζιαι όποτε τον ακούω αθθυμίζει μου τους θεομπαίχτες που τον  χρησιμοποιούν για να εμπορεύονται τον πόνον των αδικημένων τζιαι ώστι να μου περάσει δεν θέλω να τον ακούω.

Καλλιτεχνικά είμαι σαν την έρημον που έσιει τριετίαν να δει νερόν. Οι νότες  της Ρόκιας Τραορέ αντζίζαν μου την αίσθησην όπως οι σταγόνες της βροσιής αντζίζουν το διψασμένον χώμαν της ερήμου μετά που χρόνια ξηρασίας.

Πέρσι έρκουμουν που την Κύπρον τζιαι η τύχη έφερεν μου δίπλα μου μες το αεροπλάνον τον Χαρούλλην. Επιάσαμεν κουβένταν. Ευαίσθητος άθρωπος. Απλός τζιαι ταπεινός. Τουλάχιστον όσον τον εγνώρισα σε δύο ώρες πτήσην. Χωρκατούιν τζιαι τζιείνος σαν εμέναν, που άννοιξεν τες γαλάτες του τζιαι επέτησεν που το κλουβίν του χωρκού του, να δημιουργήσει σε πιό αννοιχτούς τζιαι ελεύθερους τόπους, ετσιάττισεν τζιαι εσυντονίστην αμέσως ο νους μας. Ελάλουν σε έναν άγνωστον για τες οικολογίες μου τζιαι για την ζημιάν που κάμνουν του τόπου τζιαι της φύσης οι αγορές. Ελάλουν του τι εδημιούργησα σαν άτομον τζιαι σαν επαγγελματίας κατά παρέκκλισην, τζιαι στα περιθώρια που αφήνει η κυρίαρχη κατάσταση. Ελάλεν μου για  τες μουσικές του τζιαι για το πως προσπαθεί να δημιουργήσει, τζιαι τζιείνος κατά παρέκκλισην του τι θέλουν οι αγορές στον τομέαν του, κατά παρέκκλισην του τί επιβάλλουν παραγωγοί, τζιαι μαζικά, καταφέρνοντας να ζήσει που την τέχνην του, χάρη στες συναυλιες τζιαι την ανταπόκρισην που έσιει στον κόσμον. Έρκετουν που συναυλίαν στην Λεμεσόν. Πήαιννε λαλεί μου πας το γιούτιουμπ τζιαι βάλε Χαρούλης τζιαι θα με εύρης. Πε μου τζιαι τι νομίζεις.

Έβαλα τον Χαρούλην μόλις ήρτα έσσω τζιαι έκατσα ούλλην την νύχταν τζιαι άκουα. Το πρώτον που έφκηκεν ήταν οι Μαγγανείες που έκαμεν με τον Θανάσην Παπακωνσταντίνου. Άρεσεν μου, παρόλον που με τον Θανάσην Παπακωνσταντίνου δεν εκατάφερα ποττέ μου να επικοινωνήσω. Με τον Χαρούλλην μεσάζονταν επέτυχεν καλλύττερα. Έμπηκεν η καρκιά μου σε συντονισμόν με την φωνήν του μέχρι πριν λλίον άγνωστου. Ιδίως που το δεύτερον κλικ έφκαλεν μου τον θερμαστήν, που δεν ήταν απλά μια ανακύκλωση του Μπάτη, αλλά μια επαναφορά του στον σύχρονον κόσμο. Το επόμενον κλίκ ήταν η αποκοπή της σύντομης επικοινωνίας που έπιασα με τον Χαρούλλην. Που τα πρώτα θκυό τραούθκια, εφάνην μου ότι «εξυλούριζεν» έναν αέραν η φωνή του, αλλά όταν το κλίκ έκατσεν πας το «όσο βαρούν τα σίδερα», ήρτεν μου ο Ξυλούρης που τον άλλον κόσμον ακατέργαστος. Δεν του έγραψα του Χαρούλλη στο μέιλ που μου είπεν. Τί να του πώ; Ότι δεν αντέχω πκιον τους πεθαμμένους; Να του πω ότι κατά την ταπεινήν μου γνώμην, όπως το έκαμεν, σαν καλλιτέχνης, δεν πρόκειται να του ξηκολλήσει πκιον το φάντασμαν του Ξυλούρη που στην πέτσαν του;

Αυτά τζιαι άλλα σκέφτουμαι ακούοντας την Ρόκια Τραορέ. Όποιος χέλει να την ανακαλύψει που πκιο κοντά, μπορεί να παρακολουθήσει ούλλην της την συναυλίαν που έδωκεν πέρσι στο Arles. Εν ανάμιση ώρα συναυλία, αξίζει τον κόπον να την δει κάποιος σε μεγάλην οθόνην. Ούλλην. 

Ο δίσκος beautiful Africa εν ο πρώτος δίσκος που εγόρασα τρία χρόνια μετά τζιείνον του Αλκίνοου. Φαίνεται ότι περνά μου η μουσική κατάθλιψη. Σαν να τζιαι φκαίννω που την κρίσην.

Θωρώντας το κονσέρτον της Τραορέ σκέφτουμαι τους κυπραίους που θα μπορούσαν να ήταν καλλιτέχνες τζιαι δεν εγινήκαν ποττέ. Τόσος λλίος κόσμος τζιαι τόσα πολλά φίλτρα που τα οποία πρέπει να περάσει το άτομον τζιαι να φκεί πουπάνω για να εκφραστεί ελεύθερα, να δημιουργήσει κάτι νέον, κάμνει το συμβάν τόσον απίθανον που δεν νομίζω ότι θα ευτυχίσω να βάλω κυπριακήν μουσικήν πάνω στο τζιουποξούιν μου. Θα την άκουα τζιαι θα αλαβρίνυσκεν η ψυσιή μου, θα έμπαιννεν σε συντονισμόν με κυπραίικα ακούσματα, τζιαι κυπραίικές φωνές να εκφράζουνται ελεύθερα στον σύχρονον κόσμον. 

Πόσοι κυπραίοι θα περάσουν που το φίλτρον της παραδοσιακής οικογένειας που μνουσίζει το άτομον τζιαι το καθηλώννει στον ρόλον του συνεχιστή τούτου του παρωχημένου κοινωνικού σχήματος, με υλικές τζιαι ψυχικές εξαρτήσεις προς τον πατέραν και την μητέραν που πρέπει να τιμήσει; Τζιαι να διαφύγει κάποιος που τα σόγια τζιαι τες λογικές της αγέλης, που τους διαφεύγοντες πόσοι θα γλυτώσουν που την πίστην προς τον ππαράν; Πόσοι θα αρνηθούν να βάλουν στην υπηρεσίαν της αγοράς το ταλέντον που ελευθερώσαν που τα κλουφκιά της παραδοσιακής κοινωνίας για να δημιουργήσουν το νέον; Πόσοι δεν θα μετρήσουν με τα λεφτά την αξίαν τζιείνου που θα αισθανθούν τζιαι τζιείνου που θα κάμουν τον άλλον να αισθανθεί; Πόσοι θα αντέξουν τες αδυναμίες τζιαι θα φκούν πουπάνω που τες ελλείψεις του ναρκισσισμού τους; να σκεφτούν τον άνθρωπον πέραν που μέσον για να κάμουν το δικόν τους; Πόσοι θα αντέξουν να δουλέψουν σκλερά να πολεφτερωθούν που την μετριότηταν της τεχνικής ή που την ατιμίαν της αντιγραφής, σε μιάν κοινωνίαν όπου όποιος δουλεύκει σκλερά θεωρείται looser, ακόμα σιειρόττερα, μαλάκας; Όποιος δεν κλέφτει θεωρείται μπούφος. Πόσοι θα γλυτώσουν που τες ευκολες λύσεις που προσφέρουν τα χασιήσια τζιαι οι κοκαΐνες να ελευθερώσουν την φαντασίαν, τζιαι θα προτιμήσουν να πονήσουν, να εκθέσουν τον πραγματικόν τους εαυτόν για να αισθανθούν υψηλήν συγκίνησην την σκέψην τζιαι το σώμαν τους να αντζίζει;

Afrique je t'aime, φκαίννει που το βάθος της ψυσιής της Ρόκιας Τραορέ με Μαλιανούς ρυθμούς τζιαι μελωδίες σύγχρονα παιγμένους, με τζιουνούρκαν έκφρασην rock. 

Είντα καλά να είχα την δυνατότηταν να τραουδήσω τζιαι γω «Κύπρος Αγαπώ Σε», σε σύχρονην Κυπραίικην μουσικήν. Είντα καλά να έζιουν με μιαν αγωνίαν πότε εν να φκεί νέος δίσκος. Είντα καλά το πρόβλημαν μου να ήταν πως να ελευθερώσω χώρον στον δίσκον του ψηφιακού τζιουποξουθκιού κάμνοντας delete έναν που τους ιστορικούς δίσκους για να βάλω τζιουνούρκον ζωντανόν στην θέσην του!!

Μακάρι τούτη η κρίση να έφερνεν τζιαι κάτι το καλόν.