Αγαπημένον μου μωρόν, για σέναν τί θα μπόρηα να κάμω;
Τί πεθυμάς, τι καρτεράς που μέναν;
Η ψυσιή μου αγαπά σε που τα βάθη της
με δίχα μέτρον,
η αγάπη μου εν χαρά.
Τι θα μπόρηα να κάμω να το θαυμάσεις;
Να ΄ξερες...
Μια αχτίνα χαράς μες τα μμάθκια σου
Τζιαι η ζωή μου γίνετ΄ έναν θαύμαν.
Δεν έσιει λιόνταν να μεν δαμάζεται
Τζ΄η πιό φοερή κουφή βρίσκει πλάσμαν να την μαέψει
Όποιος τζιαι να΄σαι, ο καχένας έσιει μιαν ψυσιήν τέριν
Ότι τζιαι να΄σαι, ο καχένας έσ΄έναν πλάσμαν π΄αγαπά
Ούλλον το γρουσάφιν του Μπουρέ που προσέχω όπως τα μμάθκια μου
Ούλλον εν δικόν σου καλόν μου μωρόν
Κόσμημαν που σου ταιρκάζει θα το κάμω, πάνω σου να το θωρώ να σιαίρουμαι...
1 σχόλιο:
άκουσα το μερικές φορές, αρέσκει μου πολλά. θέλει λλίο χρόνο το αφτί μας να συνηθίσει άλλους ήχους που τους παγκόσμια διαδεδομένους που εν συνηθισμένο. στη δική μου περίπτωση, ηλεκτρικές κιθάρες τζαι ηλεκτρονικούς ήχους. όπως άμα πιάνεις ένα καινούργιο βιβλίο ώσπου να συνηθίσεις τον/την συγγραφέα.
Δημοσίευση σχολίου