Καλόγρονον

Εκρατούσαμεν σιερκές τζιαι ετραουδούσαμεν «Avanti o popolo, alla riscorssa, bandiera rossa triomfera. Είχαμεν δημμένες σφιχτά τες αγκώνες μας. Δίπλα μου η Βίβιαν, ο Γιαννής, ο Τάσος, ο Στέλιος, η Ελένη. Είχαμεν βηματισμόν χαρούμενον τζιαι εκλαίαμεν. Δεν ήταν κλάμαν της λύπης. Τί ήταν να λυπηθείς; Την μακαρίτισσαν την διχτατορίαν του προλεταριάτου; Τζιαι τζιείνη έναν πείραμαν ήταν που έπρεπεν να γινεί για να μάθουμεν ότι λιμπερτά με διχτατορίες δεν γίνεται, είτε εν διχτατορίες των πολλών είναι, είτε των λλίων. Ο σκοπός εφάνην ότι ποτέ δεν αγιάζει τα μέσα.

Εκλαίαμεν από συγκίνησην, που δυνατοί που τόσες εμπειρίες ζωής, εξέραμεν προς τα που εβαδίζαμεν.

Είμαστιν ούλοι στην πορείαν. Τζιαι οι ζωντανοί, τζιαι οι πεθαμμένοι. Στα όνειρα εν ούλλοι ζωντανοί. Όσοι επιλέξαν σαν μύθον ζωής ότι ο άνθρωπος εν κατά βάθος καλός, ήταν τζιειαμαί. Πιο όμορφον μύθον που τούτον δεν έσιει. Τζιαι πιο ωραίον ταξίδιν με πυξίδαν τον μύθον τούτον δεν θα γενεί.

Ετραουδούσαμεν τζιαι εκλαίαμεν που χαράν διότι εφύσαν μας καταμούτσουνα ο αέρας τζιαι το νέον, το άγνωστον εδίαν μας δύναμην, όπως σου διά δύναμην το ιώδιον του αέρα της θάλασσας. Οι πεθαμμένοι δεν ενοιώθαν τους πόνους, τους φόβους, τες απογοητεύσεις. Τζιείνα ήταν για τες μέρες που πεθάναν. Εζιούσαμεν μαζίν τους τες μέρες ποννάρτουν. Ήταν μιτά μας εν είδει ιστορίας, εν είδει εμπειρίας, τζιαι με τόσην εμπειρίαν  ενοιώθαμεν δυνατοί. Με τόσην εμπειρίαν δεν εφοούμαστιν τίποτε τζιαι κανέναν. Εξέραμεν πού δεν θα ξαναπατήσουμεν, τί δεν θα ξαναδοκιμάσουμεν, τί μας έφκην σε καλόν τζιαι τί σε κακόν. Με δίχα φόον η ζωή εν γλυτζιά.

Εζιούσαμεν την ζωήν με δίχα φόον.

Εμετρούσαμεν την γλύκαν της ζωής με ούλλες τες αξίες που εσυντήραν ο μύθος μας τζιαι εσιαιρούμαστιν την πορείαν μας. Εσιαιρούμαστιν το ταξίδιν μας όπως δεν εχαρήκαμεν ποττέ, με σαν μωρά, με σαν έφηβοι. Εσιαιρούμαστιν το σαν μεγάλοι που δεν χρειάζουνται προστασίαν που κανέναν, διότι όποιος δεν φοάται δεν χρειάζεται κανέναν. Τζιαι άμαν δεν χρειάζεσαι κανέναν, τους άλλους έχεις τους σαν συντρόφους. Πραγματικούς, όι ποτζιείνους της ανάγκης. Σαν πλάσματα πον κομμάθκια χαράς τα οποία πιντώννουνται με την χαράν σου ή με την λύπην σου τζιαι κάμνουν την ζωήν πιο γλυτζιάν. Σαν κομμάθκια λύπης, που πιντώννουνται με την χαράν σου τζιαι γίνουνται πιο αλαβρά, που πιντώννουνται με την λύπην σου τζιαι γίνουνται πιο σοβαρά. Διότι η ζωή, που λαλεί τζιαι ο Χικμέτ (ήταν τζιαι τζιείνος τζιειαμαί), δεν είναι παίξε γέλασε. Πρέπει να την επάρεις σοβαρά, όπως να πούμεν κάμνει ο σκίουρος.

Εξύπνησα που τ΄όνειρον μου τζι΄έπιασα την αγάπην μες τ΄αγκάλια μου. Η αγάπη εν το στολίδιν της χαράς, Γλύκα της ζωής με δίχα αγάπην εν σαν το γλύκισμαν με δίχα κανέλλαν. Τζιείνην της στιγμήν ήρτεν μου τζιαι η εφτζιή για το 2014. Εφύλαξα την ως την ώραν πον να γυρίσει ο χρόνος για να σας την αναρτήσω.

Καλόγρονον, ούλλον ανατροπές που θα κάμνουν την ζωήν πκιο γλυτζιάν.