Εμείς που δεν εκαλέσαν

Στασικράτους Μάρτης 2010

The party is over λέει.

Καλεσμένοι στο ππάρτιν δεν ήταν ούλλοι. Οι προσκλήσεις είχαν ταξικήν σήμανσην πάνω. Αν δεν ήσουν πιστοποιημένος, έπρεπεν να τους προσκυνήσεις να σου σταμπάρουν την ύπαρξην πρώτα, πριν να πάρεις την πρόσκλησην. 

Εμείς οι ακάλεστοι εν εχάσαμεν, ούτε στο χρηματιστήριον αξιών, ούτε που το κούρεμαν των καταθέσεων.  Εμάς οι αξίες μας δεν παθθαίννουν ζημιάν, όταν αλλάσσουν σιέρκα τα λεφτά αυτών που το γλέντιν είναι να τα συνάουν. 

Εμάς οι αξίες μας δεν χάννουν. Ώσπου τες διάς, παραπάνω έσιει. Εν όπως την αγάπην. Δεν λείφκει που τζιείνον που την διά. Γίνεται καλλύττερης ποιότητας. Εν όπως το άγιον φως των χριστιανών που το διούν του διπλανού τους την Λαμπρήν τζιαι πολληνίσκει. 

Όταν οι καλεσμένοι στο ππάρτιν επιάνναν 5 τζιαι 6% που τες καταθέσεις τους, ή όταν επιάνναν που την κυβέρνησην μισόν εκατομμύριον εφάπαξ, όπως λαλούν στο περιβόητον κείμενον τους, ούτε καν τους αζουλεύκαμεντε. Τι θα αζουλέψεις του άλλου, του οποίου οι αξίες τζιαι η αισθητική σε αηδιάζουν; 

Επιάνναν τα που την μιαν τζιαι μη έχοντας τι να τα κάμουν, εκρούζαν τα στα σκυλλάδικα που τους εχρεώνναν 150€ την πότσαν το φτηνόν ουίσκιν. Εμείς εγράφαμεν άρθρα να ξοδέψει το κράτος παραπάνω για τα γράμματα τζιαι τον πολιτισμόν.

Εκρούζαν τα μες τους ττούρμπο κινητήρες των αεροπλάνων για να τους πέρνουν να ψουμνίσουν στην Αθήναν Λουί Βουιτόν. Εφωνάζαμεν στες διαδηλώσεις να φορολογηθούν οι εκπομπές CO2 που εν η αιτία της πραγματικής κρίσης που επέρχεται εφ όλης της ύλης.

Εκάμναν τα καπνόν τζιαι ρύπανσην στα εξώστ των γερμανικών αυτοκινητάρων άνω των 35 αλόγων (εκλαίουνταν τζιόλας μπροστά στες κάμερες ότι ακρίβωσεν η πεζίνα). Εκάμναμεν διαδηλώσεις για την ποιότηταν του αέρα τζιαι ανυσηχούσαμεν για την εξάντλησην των υδρογονανθράκων που εν η βάση του σύχρονου πολιτισμού. 

Εκαταλιούσαν μιαν δοξαμένην νερόν για να δροσίζουν τα άσσιημα τους κορμιά, την ώραν που άλλοι εδιψούσαν τζιαι επιάνναν νερόν με το σταγονόμετρον να κάμουν έναν ντους. Εφωνάζαμεν για ορθολογιστικήν διαχείρησην του νερού τζιαι απεξάρτησην που τες αφαλατώσεις που μεταθέτουν έναν πρόβλημαν εξάντλησης μη ανανεώσιμου πόρου (του νερού) σε άλλον ανάλογον (του πετρελαίου). Εγράφαμεν άρθρα, ποιήματα, λογοτεχνικά κείμενα να προσέχουμεν το νερόν σαν την ζωήν.

Επουλούσαν αέραν εις την Μακαρίου για να στηβάσουν τζιαι άλλα πλούτη στην Λαϊκήν ή στην Τράπεζαν Κύπρου για να τα τοκίζουν 6%. Εκάμναμεν μελέτες πως μπορεί να καθαρίσει ο αέρας της Μακαρίου τζιαι της Ευαγόρου. Απαιτούσαμεν επενδύσεις για λεωφορεία τζιαι τράμ.

Εμας δεν εδιορίσαν τα παιθκιά μας για δουλειάν στην κυβέρνησην, διότι δεν είχαν παππούν της ΕΟΚΑ τζιαι πατέραν μέλος ή οπαδόν του κατάλληλου κόμματος. Δεν έχουμεν πρόβλημαν που ο Μήτσιος που πληρώννει το κράτος στο τμήμαν υδάτων πιάννει 2,500€ τζιαι η Κοκούλλα που απαντά στα τηλέφωνα 2,000. Έχουμεν πρόβλημαν που δεν δουλεύκουν σωστά. Έχουμεν πρόβλημαν που ο γιος τους, ο αρφός τους, ο συγγενής τους, που λαλούν ότι του επλήρώσαν αγγλόφωνον ιδιωτικόν σχολείον, είτε στο Wolverhampton (νούμερο 367 στα rankings) τον εσπουδάσαν, είτε στο Κέιμπριτς, που την ημέραν που τον έχουν χώσει μες την κυβέρνησην σε ανώτερον πόστον, καλύφκει τον Μήτσιον για να τον καλύφκει ο Μήτσιος, αντί να του οργανώννει σωστά την δουλειάν τζιαι να τον ελέγχει. Ο μισθός του Μήτσιου δεν είναι το πρόβλημαν. Δεν είναι εύκολον να τραβάς κούσπον ούλλη μέρα ή να κουντάς καρροτσίν τζιαι να κρατείς σαρκάν να συνάεις τα σκατά του νού τζιαι του άλλου μες τες στράτες. Τα 2,500 € εν απλά κανονικός μισθός για να συντηρήσεις αξιοπρεπώς μιαν οικογένειαν σε μιαν χώραν που οι τιμές ισιώσαν με τζιείνες της Γερμανίας. Ο φίλος μου ο Κωστής - τζιαι τζιείνος μη καλεσμένος στο πάρτι - εν 55 χρονών τζιαι τραβά κούσπον τζιαι μύστραν σε ιδιωτική εταιρίαν για 2,200 που καθορίζουν οι συλλογικές συμβάσεις που εδιαφύλαξεν μετά που 3 εφτομάδες απεργίαν. Ετσάκρισεν η μέση του να σπουδάσει τρία παιθκιά στο Πανεπιστήμιον Κύπρου. 

Καλά τζιαι δεν αντρέπουνται τζιαι εβαρτήκαν να απαιτούν απόλυσην του Μήτσιου τζιαι την Κοκούλλας επειδή φοούνται άμπα τζιαι βάλουν τους τζιαι πληρώσουν κανέναν φόρον. Πιτσίμιν δικόν τους, εφαηθήκαν να τους βάλουν δουλειάν για να συντηρούν με ψήφους τα κόμματα που τους εδιούσαν προσκλήσεις στο ππάρτιν τους, τζιαι με την πρώτην δυσκολίαν θέλουν να τους ασσιχτηρίσουν άμπα τζιαι χάσουν μιαν μπακκίραν. Εβάλαν τα με τους δασκάλους, με τες νοσοκόμες, με τους αστυνομικούς ψία τζι εν γκάγκστερ. Επειδή εκόψαν το ρεύμαν της αμερικάνικης μουσικής που τους εδιασκέδαζεν, εξυπνήσαν αξινόστραφα τζιαι πρέπει ούλλοι μας να πάμεν πίσω στο τριάντα, που ήταν ο κόσμος αγράμματος με 6 δασκάλους κάθε χωρκόν, που ο γιατρός έπιαννεν το σπίτιν όποιου ήταν κακόσορτος τζιαι αρρώσταν, όπου οι λλίοι αστυνομικοί εσπέρναν τον τρόμον για να βάλουν τάξην. 

Εμείς, που δεν εχορέψαμεν ποττέ μας στο ππάρτιν τους, θεωρούμεν ότι το να πληρώννουμεν έναν μέρος του μισθού μας για την παιδείαν, για την υγείαν, για την ασφάλειαν, για τες δημόσιες υποδομές εν πατριωτισμός. Γιατί πατρίδα με δίχα πολιτισμόν, πατρίδα με δίχα δημοκρατίαν δεν εν πατρίδα. Εν φυλακή. 

Μπορεί εμείς να μεν εκάμαμεν τίποτε τζιαι ήβραμεν τα χαζίρικα, αλλά γενιές τζιαι γενιές εφτύσαν γαίμαν για να μπορεί να λαλεί ο καθένας μας ότι θέλει, για να κυκλοφορούν ελεύθερα πάνω στα ίντερνετ κείμενα «the party is over», για να μπορούμεν να εκλέγουμεν όποιον προτιμήσουν 350 σσιλιάδες Κυπραίοι. Προτιμούμεν τους όποιους «Αρτεμάκηδες», «Νίκαρους» ή Νικούθκια γουστάρουν λάθος ή σωστά οι μισοί Κυπραίοι, παρά τους Νίκους που γουστάρουν οι συνταγματάρχες, παρά τους συνταγματάρχες που γουστάρουν οι Αμερικάνοι, παρά τους τραπεζίτες που επιλέγουν τζιαι επιβάλλουν οι αγορές. Μπορεί να μεν εκάμαμεν τίποτε για να αποχτήσουμεν την δημοκρατίαν, αλλά είμαστιν έτοιμοι να φτύσουμεν γαίμαν αν ηχρειαστεί, για να την δώκουμεν εις τα παιθκιά μας καλλύττερην που ότι μας την εδώκαν οι προηγούμενοι μας. 

Εμείς, που δεν εκαλέσαν εις το ππάρτιν, σεβούμαστιν την πολιτείαν, με τον ίδιον ακριβώς τρόπον που μας εμάθαν οι γονιοί μας, με τον ίδιον τρόπον που μαθθαίννουμεν εμείς τα παιθκιά μας, να σεβούμαστιν τους δασκάλους μας. Δεν ηβρίζουμεν όσους διαφωνούμεν μαζίν τους πολιτικά, όπως δεν ηβρίζουμεν τους συντρόφους της ζωής μας, τα κοπελλούθκια μας, τους συναθνρώπους μας, γνωστούς ή ξένους. Εθωρούσαμεν τους να γλεντούν μεθυσμένοι μες το χρήμαν τζιαι δεν τους είπαμεν μαύρα εν τα μμάθκια τους. Εθωρούσαμεν τους τόσα χρόνια να σπαταλούν τον συλλογικόν πλούτον του τόπου, να βιάζουν τον χώρον τζιαι το τοπίον με τες κακόγουστες οκέλλες τους, εκάμαν τον τόπον μας να μοιάζει με τα μούτρα τους τα αππωμένα, με τες αξίες της ππαραόπιστίας τους, με τα κορμιά τους τζιαι τα μυαλά τους τα ανάπηρα, τζιαι δεν τους εβρίσαμεν, δεν τους ασκήσαμεν φυσικήν ή λεκτικήν βίαν, δεν τους υποτιμήσαμεν ότι εν ξημαρισμένοι σαν τα χτηνά με δίχα αγωγήν. Εθεωρούσαμεν τους αθρώπους, τζιαι όπως πιστεύκουμεν εις τον άθρωπον, εκαρτερούσαμεν ότι κάποτε ήταν να τους λείψει είτε τζιείνους είτε των παιθκιών τους η χαρά της ζωής, η χαρά της αγάπης, η χαρά της φύσης που αντικαταστήσαν εις την ζωήν τους με την χαράν του ππαρά, την χαράν της εξουσίας. Εζιούσαμεν εις το περιθώριον που μας άφηννεν το ππάρτιν τους, που μας άφηννεν η εξουσία που εσυντηρούσαν, τζιαι ελαλούσαμεν «ο καθένας κάμνει την ζωήν που γουστάρει». Δεν εθεωρούσαμεν ότι εν δουλειά μας να τους επιβάλουμεν τες αξίες τες δικές μας. Εθεωρούσαμεν ότι ο καθένας τες αξίες του τες επιλέγει τζιαι τες υιοθετεί μόνος του.

Παττίζει η μισή εύρωζώνη που το 2009, βουλιάζει η Ευρώπη που ήταν η τελευταία ευκαιρία των εθνών να επιβιώσουν έξω που τον εθνικισμόν που εσκότωσεν τόσα εκατομμύρια αθρώπων. Τωρά που επειράχτηκεν η πούγκα τους τζιαι αρκέψαν να το παίρνουν τζιαι τζιείνοι χαπάριν, φταίει τους ο εαυτός τους (βάλλοντας μας τζιαι μας μέσα), φταίει τους ο «Αρτεμάκης», φταίει τους ο Μήτσιος του τμήματος υδάτων, φταιν τους οι δασκάλοι των παιθκιών μας στα δημόσια σχολεία (τους δασκάλους των παιθκιών τους στα ιδιωτικά δεν τους έπιασεν ακόμα το κολάνιν), φταιν τους οι ξένοι. Μιλουν σαν να τζιαι τα πλάσματα που την Αίγυπτον, που την Τυνισίαν, που τον Λίβανον εν χτηνά. Χτηνά για τον ρατσισμόν τους εν τζιαι όσοι τρων τεράτσια ή κινούνται με ποδήλατον. Το γλέντιν τους δεν τους άφηκεν ευκαιρίαν να πάσιν στην Κοπεχάγην τζιαι στο Άμστερνταμ να δουν πως κινείται ο κόσμος που εμορφώθην τζιαι είδεν ότι η ξημαρισιά η άσιλα εν τζιείνη που φκάλλουν τα εξώστ των αυτοκινητάρων τους, οι καμινάδες των οκέλλων τους, τα τάσπκια των μαειρκών τους. Μόνον τα Ευρώ των Ευρωαπαίων έπιασεν τ΄αμμάτιν τους τζιαι τωρά που εξαπολύσαν το γλέντιν τζιαι αθθυμηθήκαν τα πολιτικά, βρίζουν γάρον όποιον δεν δέχεται τους όρους υποταγής που θέλει το μεγάλον Ευρωπαϊκόν κεφάλαιον να επιβάλει στο Κυπραίικον. Πορτοκλωτσούν σαν τα γαούρκα, βρίζουν, υποτιμούν ότι δεν γνωρίζουν, μιλούν χυδαία, μιλούν σαν να τζιαι ο κόσμος εν δικός τους. Όπως τα εξέραν τον τζιαιρόν που εκάμναν ππάρτιν, ξέρουν τα πάλε ούλλα τζιαι τωρά που εππέσαν οι αξίες τους κάτω.

Ήρτεν η ευρωπαϊκή εξουσία τζιαι το διεθνές νομισματικόν ταμείον να σώσουν την Κύπρον καταστρέφοντας την. Εδιαλύσαν ούλλες τες οικονομικές τζιαι κοινωνικές δομές του τόπου, κάμνοντας πειράματα να εξελίξουν την ιδεολογίαν τους τζιαι επειδή τούτοι εξυπνήσαν μιαν ημέραν που το ππάρτιν τους, ζητούν μας υποταγήν. Λαλούν μας πους άλλη επιλογή που την ιδεολογίαν του CDU που κυβερνά την Ευρώπην, που την ιδεολογία την δικήν τους, δεν έχουμεν. Που την μιαν αυτομαστιγώννουνται για την ιδεολογίαν που τους εκατάστρεψεν τες «αξίες» τους μιαν φοράν με ούλλα τούτα που ονομάζουν «party», μιαν δεύτερην με τούτα ούλλα που αποφάσισεν το γιούρογκρουπ , που την άλλην ηζητούν μας υποταγήν χωρίς όρους, χωρίς αντίστασην, για να καταστραφούν τζιαι με μιαν τρίτην με όσα φέρνει το μνημόνιον. 

Για μας που δεν εκαλέσαν εις το ππάρτιν, ππάρτιν εν η ζωή η ίδια. Τζιαι η ζωή, δεν είναι παίξε ξέλασε. Ότι τζιαι να κάμουν οι εξουσίες, εμείς παίρνουμεν την σοβαρά που λέει τζιαι ο Χικμέτ. Υποστήκαμεν τόσα χρόνια με μεγάλην υπομονήν την οχληρίαν του ππάρτι τους, να  συνάουν χρήμαν. Τωρά που ετέλειωσεν, πρέπει να υποστούμεν τζιαι την υστερίαν της αγωνίας τους που «ο SOIPLEς ήρτεν με το καρροτσάκιν τζιαι έφκαλεν τους την πρίζαν» τζι εμείναν σίξιλοι. 

Δε ππάρτιν τους ις όβερ. Το δικόν μας δεν εξαρτάται που το χρήμαν. Παρά να μιλούν τζιαι να έχουν τζιαι το θράσος να μας υποδεικνύουν πως πρέπει να σκεφτούμαστιν σωστά, ας συνάξουν τα ποσκούπια τους, τα πιάτα τα σπασμένα που χαμαί, τες πότσες τες όφτζιερες που πας τα τραπέζια, τζιαι να πα να ππέσουν. Πον να ξυπνήσουν σαν αθρώποι, ας έρτουν να δούμεν αν έχουμεν τίποτε να πούμεν περί τιμής τζιαι περί αξίας των πραμάτων.

Μακαρίου Μάρτης 2013