Πέντε μέρες γαστροαντερίτιδα

Συνήθως βάλλω δικές μου φωτογραφίες αλλά επειδή την ασσιήμιαν δεν την πολλοφωτογραφίζω τζιαι επειδή δεν έχω τα τεχνικά μέσα να φωτογραφίσω κανέναν ιόν που κτυπά στο πεπτικόν σύστημαν, έπιασα την εικόναν ενός ιού που εδώ

Πέντε μέρες γαστροαντερική γρίππη δεν είναι τίποτε το σπουδαίον. Μια γρίπη είναι, λλίον πιο δυσάρεστη που τες άλλες. Για πέντε μέρες, ότι έφαα, το πεπτικόν μου σύστημαν εθεώρησεν το παρείσακτον τζιαι ενεργοποιώντας τους μηχανισμούς άμυνας του, απόβαλλεν το, όσον το δυνατόν πιο σύντομα, όσον το δυνατόν πιο αχόνευτον. Την πέμπτην ημέραν έχασα πάνω που τρία κιλά. Παρόλον που ο πυρετός έπαψεν τζιαι οι πονοτζιεφάλοι εσταματήσαν να με βασανίζουν, νοιώθω τον εγκέφαλον μου σαν το ζουμίν τζιαι την κκελλέν μου κολόκαν που το περιέχει. Νιώθω μιαν αδυναμίαν να με κυρίεφκει που τα νύσια ως την κουρίαν τζιαι μιαν διάχυτην θλίψην να με καππακώννει τζιαι να μου ρουφά την όρεξην να ζήσω.

Σήμερα επεράσαν τζιαι πέντε μέρες μετά που θεωρητικά έγιανεν το κορμίν μου. Έμεινεν μου ο πάτος τούτου ούλλου του κακού. Οι γεύσεις εν παράξενες. Τίποτε δεν μου αρέσκει. Τα μισά φαγιά ανακατσιώ τα πιλέ. Ότι πιέσω τον εαυτόν μου να καταπιεί είναι ανούσιον. Θκιαβάζω τα κυπριακά μπλόγκς όπως το διατροφικά διαστραμμένον άτομον που μασά ψυχαναγκαστικά τα πακέτα με τα τσίπς το έναν μετά το άλλον. Καμιά συγκίνηση. Καμιά χαρά. Καμιά περιέργεια να δω τι ήρτεν του άλλου να γράψει. Καμιά διάθεση να δω τι δείχνει η όψη που εθκιάλεξεν το κάθε άτομον να δείξει με την ψηφιακόν χαραχτήραν που εκατασκεύασεν. Οι προσόψεις εγινήκαν διαφανείς τζιαι η πραγματικότητα που έσιει πίσω δεν έσιει καμιάν ελκυστικότηταν.

Η απόσταση που εδημιουργήθην είκοσι χρόνια μακρυά που την Κύπρον τζιαι που λειτουργεί σαν φίλτρον που σβήνει την ασσιήμιαν που ότιδήποτε το κυπριακόν ξαφνικά εχάθην. Ξαφνικά, ότι είναι άθλιον φαίνεται τζιόλας. Τίποτε δεν έσιει την δύναμην για να το ωραιοποιήσει. Σκέφτουμαι τούτην την κοινωνίαν αρπάγων που άφηκα τζιαι έφυα τζιαι ανατρισιάζω, ανακατσιώ την όπως τα φαγιά. Ούλλα τα ψέματα που αποφάσισα, ενσυνείδητα τζιαι ασυνείδητα, να απωθήσω να μεν θωρώ, εφκήκαν πουπάνω λάδιν τζιαι η αδυναμία μιας εφτομάδας σουρτάρας δεν βοηθά να έβρω την δύναμην να ξενανεκατώσω την σούππαν της ζωής να μεν φαίνουνται τα κατακάθκια που εφκήκαν πουπάνω τσέφρα τζιαι ασσιημίζουν τον τόπον.

Πιάννω τον έναν μύθον που ποτζιεί, φέρνω τον άλλον μύθον που ποδά πέρκι γελάσω του εαυτού μου τζιαι ξαναπιστέψει σε κάτι. Όλα πεθαμμένα. Τζιαι συ ζωή μου καλή μου που σ΄αγάπησα να τα συνάεις σιγά-σιγά τζιαι με σύστημα τζιαι να θέλεις να πάεις αλλού. Κλείω τα μμάθκια μου να μεν θωρώ, αλλά η πραγματικότητα βουρά τζιαι κάθεται ομπρός μου τζιαι δείχνει μου ούλλην της την ανοσκιάν.

Πέντε μέρες γαστροαντερικής εξάντλησης, άμαν σου πειράξουν την μυθολογίαν που σε κάμνει άθρωπον που πιστεύκει στον άθρωπον, είναι ικανές να σου κάμουν τα εύκολα δύσκολα τζιαι τα όμορφα άνοστα. 

Σβήνω γλήορα το κύριον μέρος της ανάρτησης να μεν το θωρώ τζιαι να μεν το θωρείτε με σεις, τζιαι πάω να καταπιώ καμιάν βιταμίνην C, καμιάν βιταμίνην Β, πα να αναπνεύσω λλίον καθαρόν αέραν έξω, πέρκι ξαναέρτουν πίσω τα ισοζύγια που μου εξήλωσεν μια εφτομάδα γαστροαντερικής εξάντλησης.