Τα πάντα ρει και ουδέν μένει

Κάποτε η αποστολή των ανακοινώσεων, των διακοινώσεων, των δηλώσεων των αντιδηλώσεων, των διαδηλώσεων, των διαγγελμάτων, των παραγγελμάτων των πορισμάτων τζιαι των αντιπορισμάτων τελειώννει. Οι συγραφείς, οι εκφωνητές, οι ομιλητές, οι διαδηλωτές φεύκουν τζιαι πάει ο καθένας στην δουλειάν του.  Μες τον δημόσιον χώρον μεινίσκει μόνος του ο τοίχος, ο δρόμος, η πινακίδα, με τα απομεινάρια της ξημαρισιάς των αθρώπων να μας αθθυμίζει την δικήν μας μοναξιάν να πιστεύκουμεν εις την ομορκιάν, να πιστεύκουμεν σε ουτοπίες. Ευτυχώς που δίπλα που το δομημένον περιβάλλον υπάρχει τζιαι το φυσικόν για να μας ηθρέφει τ΄όνειρον τζιαι την ελπίδαν, να τα ξηχάννουμεν τζιαι ν΄αρκέφκουμεν που ξάναρκης. Κάθε φθινόπωρον κουβαλεί μέσα του μιαν άννοιξην.