Αν πεθάνω πριν την ώραν μου: γράμμα στην μάναν μου

Άμμα,

Αφήννω σου τούτην την επιστολήν διότι εσού πιάννεις συνήθως την ευθύνην για τα τελετουργικά περί ζωής αλλά τζιαι περί θανάτου.

Αν την ηθκιαβάζεις τωρά, είναι που επέθανα πριν που σέναν που βίαιους, ίσως τζιαι πολιτικούς λόγους, πριν την ώραν μου. Πρόσεξε πολλά καλά: δεν θέλω να αφήκεις κανέναν να με ονομάσει ήρωαν. Ούτε φίλον, ούτε ξένον. Όσον τζιαι να μπεις στον πειρασμόν να σε ανακηρύξουν μητέραν ήρωα τζιαι να γινείς κάποια, μην με προδώσεις. Ξέρω, εν πολλή η δόξα τζιαι γλυτζιά. Σήμμερα, τούτες που ανακηρύσσουν μητέρες ηρώων δείχνει τες τζιαι η τηλεόραση, βάλλουν τζιαι την φωτογραφίαν τους πρωτοσέλιδα οι εφημερίδες. Αλλά μανά, αν έθελες να γινείς της σιόου μπίζ, σάιν πάεις να σπουδάσεις θέατρον που σουν νέα. Πας το λείψανον μου εμέναν εν να γινείς διάσημη; Ναι, στον τζιαιρόν σου οι γεναίτζιες ήταν έναν τίποτε. Είχαν σας οι αδρώποι σπιτονοικοτζυράες να τους σάζετε, είχαν σας για ποστάνιν να φυτέφκουν τον σπόρον τους να τους κάμνετε γιούδες τζιαι κόρες, είχαν σας για κούκλες όσον είσαστιν νέες για να σας δείχνουν τζιαι να κορτώννουν. Αν λυπάσαι όμως τωρά στα υστερινά σου για τούτην την αδικίαν, μην νομίσεις ότι θα την διορθώσεις με το να με κάμεις εμέναν ήρωαν τζιαι να φκεις πουπάνω στην υστάτην. Σαϊν επαναστατήσεις όσον ήταν τζιαιρός. Εγώ τι φταίω;

Εν τζιαι τα ωφελήματα πολλά. Ξέρω το. Αν δεν γινείς μητέρα ήρωα εν να πιάννεις 120 Ευρώ σύνταξιν σαν συμπλήρωμαν στα 570 που πιάννει ο τζιύρης μου. Εξάρτημαν του τζιουρού μου σε θεωρεί τζιαι το κράτος. Αλλά ρε μάμμα, έζησες μιαν ζωήν τούτον το τίποτε που σου επαραχώρησεν η κοινωνία σου με αξιοπρέπειαν, τζιαι εν να πάεις τωρά να την πουλήσεις πας τον τάφον μου εμέναν; Δεν δέχουμαι, τζιαι αν το κάμεις, να το ξέρεις ότι τωρά που ζιω τζιαι γράφω σου τούτον το γράμμαν, θεωρώ ότι θα με έχεις προδώσει. Τζιαι μην έβρεις αφορμάες να δικαιολογηθείς ότι εν να αποκατασταθεί μια αδικία. Σίουρα, τζιαι τα αγγόνια σου, τζιαι τα δισάγγονα σου, τζιαι τα άλλα σου παιθκιά, θα επωφεληθούν τζιαι θα έχουν ωφελήματα που το κράτος, όπως είθισται στον τόπον μας με τους συγγενείς των ηρώων. Ότι μου εστέρησεν το κράτος εμέναν που δεν με είχεν για δικόν του, θα έρτει να σας τα σιονώσει εσάς που θα γενείτε δικοί του. Ακόμα τζιαι άχρηστους να έσιει μες το σόγια μας, εν να τους καταντζιάσουν κάπου. Αλλά αν θέλετε να με σκέφτεστε με την συνείδησην σας ήσυχην, δεν θέλω να αφήκετε να κάμει τον θάνατον μου χρήσην κανένας. Εγώ αν είχα έναν ιδανικόν, για το οποίον εθεώρουν ότι ο άνθρωπος αξίζει να πεθάνει, είναι, όπως ελάλεν τζιαι ο Ζιώρζ Μπρασανς, το να πεθανίσκουν οι αθρώποι ήσυχοι τζιαι ήρεμοι από γερατεία. Το ότι εγώ επήα νέος, εν η απόδειξη ότι ήταν έναν μάταιον ιδανικόν. Μακάρι να μπορέσουν οι αθρώποι μετά που μέναν να το φτάσουν. Μακάρι να το πετύχουν τα παιθκιά μου. Αλλά αν δεχτείτε να μου βάλουν σημαίαν πας το σεντούτζιν τζιαι να με κάμουν ήρωαν, είναι σαν να ταΐζετε την μηχανήν που σκοτώννει αθρώπους πριν την ώραν τους. Δεν σε κάμνει ο άλλος ήρωαν μανά αν δεν έχει βρωμισμένα πτώματα μες τα αρμάρκα της συνείδησης του να σσιεπάσει. Αν δεν έσιει μεγάλα κέρδη  στ΄αμμάτιν που δεν μπορεί να τα αποκτήσει διαφορετικά. Εν να σου κοττίσουν εσέναν τον τίτλον που δεν τους κουστίζει τίποτε, για να κάμει ο κάθε χαρραμοψούμης τες βρωμιές του. Δε τους ούλλους που εκάμαν τους δικούς τους ήρωες τζιαι κρίνε. Δε το σύστημαν που στηρίζουν οι ήρωες τζιαι τα σόγια τους τζιαι σκέφτου.

Ακόμα τζιαι ο γλύπτης πον να πιάσει το κοντράτον να σκαλίσει το άγαλμαν που ννα μου κάμουν ένας άχρηστος χαρραμοψούμης θα είναι, όι καλλιτέχνης. Ένας γύπας σαν τους άλλους. Αν ήταν καλλιτέχνης ήταν να σκαλίζει όμοφρα νοήματα για την ζωήν. Όι να σκαλίζει τα άγαλμαν μου εμέναν τζιαι το τζιούριν μου. Που το πτώμαν μου εμέναν δεν θέλω κανένας άθρωπος να φάει.

Ξέρω. Η θλίψη εν αβάσταχτη. Είμαι τζιαι γω πατέρας τζιαι δεν ηξέρω πως θα άντεχα να πεθάνω μετά που τα παιθκιά μου. Θα το έβρισκα μεγάλην αδικίαν. Αλλά δεν είναι χάννοντας την αξιοπρέπειαν πον να γινεί η θλίψη υποφερτή μανά. Τζιαι για τον πόνον ας μεν περιπαιζούμαστιν τζιαι μεταξύ μας. Αν δεν με θεωρείς μέρος ή προέκτασην του εαυτού σου, αν με θεωρείς ανεξάρτητον άτομον, δεν θα νοιώσεις μιαν ναρκισσιστικήν πληγήν που με έχασες. Θα νοιώσεις μόνον λύπην. Λύπην που εν θα μπορείς να ζήσεις άλλες στιγμές μητά μου.  Έχει όμως τόσα άλλα πράματα να ζήσεις μανά. Τζιαι η λύπη εν μέρος της ζωής. Όπως έρκεται φέυκει, όπως ούλλα τα συναισθήματα. Αν λυπάσαι, να κλάψεις να καθαρίσεις. Κλάψε όμως μόνη σου, όι να σε φωτογραφίζει ο κάθε παντηστηράς τζιαι να πουλά το συναίσθημαν σου στον κάθε ανώμαλον αναίσθητον που δεν του έμεινεν τιποτε άλλον πκιον να αισθανθεί. Αν θέλεις, κλάψε αλλά όι για μέναν. Τι ωφελεί τωρά που πήα. Τι θα αλλάξει; Κλάψε για τζιείνα για τα οποία έκλαψα τζιαι για τα οποία δεν έζησα για να κλάψω όσον έπρεπεν να μου φύει η θλίψη τζιαι να μπορέσω να συμβάλω να γινεί κάτι. Κλάψε που καταστρέψαν τον τόπον μας τζιαι έμεινεν σας η διχοτόμηση. Τζιαι άμαν ηξαλαφρώσεις τζιαι γινείς ικανή να δράσεις, κάμε τζιαι τίποτε πέρκι πετύχετε να ανατρέψετε τζιείνον που ήταν η ρίζα της πιο μεγάλης μου θλίψης. Τζιαι ας μεν είμαι τζιειαμαί να γιορτάσουμεν μαζίν.

Άμμα,

τωρά προετοιμάστου να θκιαβάσεις τζιαι τζιείνον που δεν επερίμενες ίσως να σου ζητήσω. Πον να σκέφτεσαι είντα φουστάνιν εν να φορήσεις στο θαφκιόν μου, πόσον καρέ εν να ναι, πόσον ξημάσκαλον, πόσον κοντόν τζιαι πόσον μακρύν, δεν θέλω να υπολογίζεις τι θα σκεφτεί ή τι θα πει ο ένας τζι ο άλλος. Να φορήσεις έναν απλόν φουστάνιν κλαδωτόν που τζιείνα που σ΄αρέσκουν τζιαι νοιώθεις μέσα όμορφη. Άμμα. Άκου: δεν είναι μόνον τους πολιτικούς τζιαι τους δημοσιογράφους που δεν θέλω να αφήκεις να κοντέψουν του λειψάνου μου. Δεν θέλω να αφήκεις ούτε τους παπάες. 

Ξέρω. Ξέρω Ξέρω. Είναι 2΄000 χρόνια ιεροτελεστίες τζιαι δεν εν του στυλ σου να θέλεις να τες αλλάξουμεν εμείς. Εν να κρατήσεις όμως μακρυά τους πολιτικούς τζιαι τους γύπες, εν να αφήκεις τους θεομπαίχτες να φκάλλουν κκιάριν που το λείψανον μου; Κανεί. Εφκάλαν που τα βαφτίσια μου, εφκάλαν που τον γάμον μου, εφκάλαν που τα θαφκιά τζιαι που τα μνημόσυνα των προγόνων μου. Ας πα να θάψουν τους άλλους που τα πιστεύκουν. Όι εμέναν. Τζιαι αν κόψω Κύπρον τζιαι δεν δεχτεί ο μουχτάρης μας να βάλετε το κορμίν μου να λύσει ήσυχα μες το νεκροταφείον τους, να πουλήσετε το χωράφιν που μου έδωκες τζιαι να με πέψετε να με κρούσουν εις το εξωτερικόν. Τζιαι τον σταχτόν μου να τον πετάξετε γυρόν που έναν δεντρόν να ευχαριστηθεί που τα άλατα πον να σιει μεσα.

Έτσι τουλάχιστον, αν μεν εκατάφερα να αλλάξω τζιαι πολλά πράματα που γεννησιμιού μου, ας αλλάξει τζιαι τίποτε ποθανόντα μου, τωρά που εν έχω να φοηθώ πκιον τίποτε τζιαι κανέναν. 

Τζιαι την ευθύνην άμμα αν δεν θέλεις να την πάρεις πάνω σου, να μου την ρίξεις ούλλην εμέναν.

Ά. Τζιαι κάτι σημαντικόν που παρολίγον να ξηχάσω. Αν μεν το εσκέφτης μόνη σου, θκιάβας το δαμαί. Αν την ώραν που θκιαβάζεις τούτην την επιστολήν έσιει κάτι ζωντανόν πάνω στο κορμίν μου, θέλω να το δωρίσεις σε κάποιον που το έχει ανάγκην να παρατείνει την ζωήν του. Η ζωή εν όμορφη μανά. Αξίζει να την χαρίσεις σε κάποιον. Τζιαι ούτε τούτον να δεχτείς να το πουλήσουν οι εφημερίες τζιαι τα κανάλλια ιμίσς για είδησην με τες παλιοξημαρισιές τους. 

© Aceras Anthropophorum. Κείμενον ελεύθερον. Απαγορεύεται όμως η αναδημοσιεύση του από όλα τα έντυπα, σύχρονα τζιαι παλιομοδίτικα, που εξυμνήσαν ήρωες: τον Πολίτην, τον Φιλελεύθερον, την Σημερινήν, την Αλήθειαν, το Έθνος, την Μάχην, την Χαραυγήν, ούλλα τα κανάλλια, τους ραδιοσταθμούς, μπλόγκς ή ότι διαδικτυακόν έντυπον ππέφτει σε τούτην την κατηγορίαν μέσων.

* όπως ενι πκιον η πολιτική του μπλόγκ, τα σχόλια είναι ατομικά τζιαι δεν δημοσιεύκουνται. Ευχαρίστως να αφήκεις μύνημαν αν θέλεις να μου πεις κάτι τζιαι αν θέλεις να σου απαντήσω, άφηκε καμιά διεύθυνση email αν δεν είσαι μπλόγκερ να την έβρω που το μπλόγκ σου.