Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

Help!!!




Το παναχύριν μου συνεχίζει να αλλάσσει όπως αλλάσσουν οι μέρες. Την εφτομάδαν που επέρασεν έριξεν πάνω που έναν πόδιν σιόνιν. Σαν μη γνήσιος κεντροευρωπαίος δεν εκαθάρισα το σιόνιν επιστρέφοντας που την δουλειάν την ημέραν που σιόνισεν. Άφηκα το για το σαββατοκυρίακον που έχω λλίην ώραν. Πρώτα εκαθάρισα έναν πέρασμαν να μεν γεμώννουν οι κλάτσες μου σιόνιν άμαν φκαίννω που το σπίτιν τζιαι μετά εβάρτηκα να κόψω κάτι βάτους που δεν έκοψα το φθινόπωρον τζιαι τωρά με το σιόνιν εγύραν μες τον δρόμον τζιαι ενοχλούν με άμα ρέσσω. Είχα την κακήν ιδέαν να βάλω έναν γάντιν μόνον για να κόφκει το άλλον με παραπάνω ακρίβειαν τα κλωνιά. Απορροφημένος που την αποστολήν μου δεν επρόσεξα ότι τα δακτύλια μου εκαουρώσαν σε σημείον που να παραλύσουν που το σιόνιν. Εσυνειδητοποίησα την ασυνειδησίαν προς το δεξίν μου σιαίριν όταν του έδωκεν η βράστη του σπιθκιού. Έφκαλα μάνι-μάνι το γάντι που το σιέριν το καλόν τζιαι έκατσα το παραλυμένον πας το ραδιατέρ. Άαααουουουου! Ένωθα τους κόμπους των δαχτυλιών μου να κάφκουν που τον πόνον. Είχα δεύτερην κακήν ιδέαν. Εβούρησα στην βρύσην τζιαι άννοιξα το νερόν το βραστόν τζιαι έκατσα το σιέριν μου πουκάτω. Ήταν σαν να μου εβάλαν μικρές ποσότητες δυναμίτη μες τους κόμπους των δαχτυλιών. Ήμουν μόνος μου. Έβαλα κάτι παουρκές βρίζοντας την ιδέαν μου να βράσω τον πάγον με την βίαν. Αν δεν ήμουν μόνος μου ήταν να κλάψω. Να κλάψεις.... τζιαι ποιος να σ’ακούσει είπεν μου που το sms έναν πλάσμαν που πονεί τζιαι πονώ.

Όταν εσυνήλθεν το σιαίριν το δεξιόν έτυχεν να περάσω μπροστά που το παραθύριν τζιαι είδα το γάντιν το αριστερόν να φωνάζει help!!!

Έπιασα το κκομπιούτερ τζιαι άρκεψα έναν άρθρον για το epanenosi.com

Ελπίζω να μου αρέσει τζιαι να το δημοσιεύσω να μεν πάει ο κόπος χαμένος.

7 σχόλια:

stalamatia είπε...

Mμμ κυπραίος του εξωτερικού!!

ιων είπε...

΄Οτι παθαίνει ο άθρωπος
τα φταίει το κεφάλι,
στο σιόνιν ήντα έφκηκες
τζι΄εν εβαλες το γάντιν;

Μή κακόν σου. -)))

Ανώνυμος είπε...

απολαυστικο :)

Diasporos είπε...

Ρέ αέρφιν όι ξανά έτσι πελλάρες με τα σιέρκα σου, τζιαι το κρυοπάγημαν εν να σε πιάσει πρίν το καταλάβεις. Ξέρεις ότι ο πόνος που ένωθες κάτω που το νερόν το βραστόν εν οι φλεβούες σου που εσπάζαν ά? Χάτε, τζιαι πιάσε γάντια πασιά να κάμνουν. Να έρτω με τη μηχανούδαν μου την καπιταλιστικοτεμπελική να σου φυσήσω το σιόνι ρέ?

Εμάς ακόμα έν έριξε..

Aceras Anthropophorum είπε...

Ναι, δεν το έξερα ότι εν φλέβες που σπάζουν. Μάλλον έτσι θα είναι διότι 5 ώρες μετά νοιώθω το δεξί μου σιέριν τόπους τόπους να κρούζει.

Διάσπορε μου ήρτα τουλάχιστον 5 φορές στο μπλόγκ σου τον τελευταίον τζιαιρόν, έγραψα τουλάχιστον 5 σχόλια αλλά ακύρωννα τα πάντα χωρίς να τα στείλω.

stalamatia είπε...

H μπαλαρίνα δίπλα στο γάντι συμπονάσε

Ανώνυμος είπε...

Άμαν είσαι μόνος σου το αίσθημα της επιβίωσης κανονικά αυξάνεται ρε Ασέρα!! Οξά τούτο εν στον πολλύν τζαιρό; Όπως τζαι να'χει, σου εύχομαι να φτάσεις τα Χριστούγενα αρτιμελής. ;)