επήεν ο αλαβροστοισιωμένος να μυριστεί το τριαντάφυλλον τζι έκοψεν το να το κάμει δικόν του
τωρά ανοίκει του
πεθαμμένον, τζιειαμέ να τον θωρεί
τα μυρωδικά του κομμένου ρόδου φέρνουν τον πελλόν πίσω στον κόσμον των πραγμάτων
βουρά να σάσει την πληγήν που έκαμεν του φυτού
το δηλητήριον της ατμόσφαιρας που τον επέλλανεν μπορεί να έχει ήδη διεισδύσει μέσα στο κορμίν της τριανταφυλιάς
τωρά φωνάζει "αίσχος στην ατομικήν ιδιοκτησίαν"
τωρά φωνάζει "ζήτω ο κομμουνισμός"
μάταια ίσως
αργά ίσως
η τύχη της επανάστασης εξαρτάται σχεδόν πάντα που τες αντικειμενικές συνθήκες
κάποτε όμως οι αντικειμένικές συνθήκες εμπεριέχουν το χάος
τζιαι η τύχη της εξαρτάται από το τυχαίον μόνον
τωρά ο πελλός κάθεται τζιαι κλαίει
τζαι παρακαλεί πέρκι το τυχαίον φέρνει τη λύση:
"νύχτα φθινοπωρινή που ππέφτεις πας τη Λάρνακα
ξημέρωσε μιαν Κύπρον ενωμένην"
12 σχόλια:
Μόνο με υποχωρήσεις διορθώνονται τα λάθη και οι υποχωρήσεις στοιχίζουν και στις δυο πλευρές λίγο ,πολύ εξαρτάτε από το ποιος φταίει περισσότερο και πόσο είναι διαθετημένος να χάσει προνόμοια και νομίζω αυτό υσχύει σε όλες τις περιπτώσεις της ζωής μας.
εφκαριστώ σε Σταλαματιά. Για άλλα πράματα έγραψα. Αυτά που εκατάλαβες είναι ήδη μέρος του παρελθόντος.
Έτσι παθθαίννει όποιος ζαλιστεί που την ομορκιάν του τριανταφύλλου τζιαι θελήσει να την κάμει χτήμαν του αντί να ξαποστάσει στον νωσσιόν της τριανταφυλλιάς να μυρίζεται μόνο τζιαι να φύει αλαβρός.
Τα παιδιά κοιμόντουσαν ωχρά, δαγκωμένα απ’ τα γαβγίσματα του ταξιδιού, τα χωράφια ήταν ξέσκεπα και η μέρα τόσο γαλάζια, ο οδοστρωτήρας αγκομαχούσε τυραννισμένος απ’ τις μύγες, στις άγρυπνες νύχτες μου μάρτυς μονάχα ο Θεός κι η πεθαμένη υπηρέτρια, που ακούγοντας ένα περαστικό κουδούνι σηκώθηκε απ’ τον τάφο της ν’ ανοίξει.
……Και είδα ότι είχα φτάσει σε ακτές ουράνιες, ναυαγισμένος μέσα στα παπούτσια μου.
……Τώρα, κάθε φορά που θα δω μια σκάλα κάθομαι χάμω και κλαίω, γιατί ξέρω πως δε θα ξαναβρεθώ — κι έραβα τις πληγές μου για να μη χαθεί ο θησαυρός που μου εμπιστεύτηκαν, για να γεννήσω έναν ακόμα στεναγμό, για να με συχωρέσει ο άνθρωπος που ασέλγησε πάνω μου, μην ξέροντας πώς αυτή είναι η δύναμη μου, σαν τις μηλιές που ανθίζουν όταν ακούσουν το λάλημα του τρελού.
……Όταν τέλος αποφάσισα να παραδοθώ, έφερα μεγάλες αγκαλιές άχυρο και σκέπασα τα ίχνη μου,
……γι’ αυτόν που ερχόταν πίσω.
Ο επόμενος, Τ.Λειβαδίτης
Μενω απλα στο "γραμμα"της εικονας και ρωτω :καλα και το κλειστο ανθος γιατι το εκοψες ?
Διάσπορε: ..."τζιαι να φύει αλαβρός"...
να φύει μια κουβένα είναι
Disdaimona: καλά σ'εβάφτησα "το ποιό ποιοτικό hub της ελληνικής κουλτούρας στην κυπριακήν μπλογκοσφαίρα"
Avidaviva: παρόλον που φαίνεται απάντηση "ππολιτικκαλλι κκορέκτ", δεν εν εγώ που έκοψα το φκιόρον. Άλλος το ΄κοψεν τζιαι ανακύκλωσα το για τες ανάγκες της εικόνας που θα έδειχνεν την πραγματικήν όψην της ατομικής ιδιοκτησίας. Αλλά ναι. Τζιείνος που μπορεί να θεωρήσει έναν φκιόρον αννοιμένον δικόν του τζιαι το κόφκει να το αποκτήσει για να το χαρεί, μπορεί να είναι ικανός να κόψει από αμέλειαν τζιαι μια κορούδαν πον άνοιξεν ακόμα.
Τα καλλύττερα ρόδα της ενωμένης Κύπρου είναι κορούδες που δεν ανοίξαν ακόμα.
πίσω που ούλλα κρύφκεται η φοβία της αλλαγής, και ο χριστόφκιας καταβάθος χέζεται τελικά, παλιά οι άνρθώποι νομίζαν πως θα καταρρεύσει ο κόσμος αν οι μαύροι έπαιρναν δικαίωμα ψήφου μετά πίστευαν πως θα καταρρεύσει ο κόσμος αν οι γεναίτζες έπιαναν ποτζίνο το πράμα, μετά ενόμιζαν πως θα καταρρεύσει ο κόσμος αν νομιμοποιηθεί το διαζύγιο μετά νομίζαν πως θα καταρρεύσει ο κόσμος αν νομιμοποιηθεί να παντρεύκουνται οι πούστιες, μετά νομίζουν πως θα καταρρεύσει ο κόσμος αν υιοθετήσουν μωρά οι πούστιες Στη κύπρο νομίζουν πως θα καταστραφεί ο κόσμος αν λυθεί το κυπριακό. Ισως για να λυθεί να πρέπει να φκούν νέοι ανθρώποι ηλικιακά σε ανώτερα αξιώματα, που δεν πάσχουν από αυτή την γονιδιακή ανωμαλία, διότι ότι και να κάμεις όσο έξυπνος και προοδευτικός να είσαι στα νιάτα σου άμαν περάσεις μια ηλικία οι ορμόνες αλλάζουν και γονιδιακά είσαι προγραμματισμένος να υπερασπίζεσαι συνειδητά και ασυνείδητα το status quo. Στην γεροκρατία του κυπριστάν όμως κάτι τέθκοιο είναι αδύνατο. Νέοι δεν πρόκειται ποττέ να εκλεγούν με ποτζεί με ποδά.. Αρα άφηστο να τζυλήσει και σικκιμε εγώ επαρέτησα να ασχολούμαι μαζί τους πιον. Ενα ticket για το εξωτερικό και κανεί..
@Kyriacos
Και τι πρέπει να κάνουμε για να καταστραφεί επιτέλους ο κόσμος;
@Aceras
Τα φκιόρα μας πκιον εν πλαστικά τζιαι μοιράζουν τα στις πορείες για να φανεί το κοπάδι.
Εχάθηκες τζιαι επέστρεψες με τριαντάφυλλο τζιαι φωτογραφία της Λάρνακας;
Μια επανάσταση ποτέ δεν είναι χαμένη. Κάτι αφήνει, το παίρνεις και προχωράς σταθμίζοντας τα δεδομένα της εποχής σου. Το ζητούμενο είναι να προβλέπεις και να μην τρέχεις πάντα πίσω από τα γεγονότα και να λες το χθές ήταν καλύτερο. Το αύριο να είναι καλύτερο. .))
Αγρινό μου
Παλιά εβάλλαμε πλαστικά φκιόρα στα βάζα τζιαι είχαμε σχεδόν μιαν αγνήν ψυσιή εμυρίζαν ομορκιάν γιατί ήταν τζιαι η ψυσιή μας πιο όμορφη.
Τωρά βάλουμε αληθινά ,μύρισε τα ,κανέναν εν μυρίζει.
Τουλάχιστον τα πλαστικά τότε είχαν την δική τους μυρωθκιά που ακόμα μας ακολουθεί όλο αναμνήσεις.
Επήεν ο αλαβροστισιωμένος να συνάξει μανητάρκα τζιαι άρεσε του το πευκόδασος. Έμαθεν ότι εν ιδιωτικόν τζιαι εγόρασεν το. Επήρεν τράκτο, ίσιωσεν το τζιαι έκτισεν μέσα έναν άχαρο σπίτι. ( εξοχικόν ελάλεν ) τζιαμαί που εβλαστούσαν τα μανητάρκα.
Άμαν έκατσε, μετά που μήνες στο σπίτι αθθυμήθηκε τον μανηταρόποτο μα ήταν αργά. Ο μανηταρότοπος επέθανε τζιαι εν θα ξαναγινεί ποττέ του.
Άμαν εκατάλαβε τι έκαμε εδάκκασε τα σιείλι του
Αθθυμήθηκε κάτι θεωρίες που τες επίστεφκε μιτσής τζιαι ένωσεν έναν βάρος στην ψυσιήν του. Εν βαρκέσε, είπεν, τζιαι αποφάσισε να καλέσει τους φίλους του, να παίξουν κανένα στρούφο, κανένα σπίννο τζιαι αν δεν έβρουν πουλιά, αφού τωρά τελευταία εν δυσέβρετα, να παίξουν λλίους μάππουρους έτσι για χάζιν τζιαι ύστερα να ψήσει σούβλα, πέρκει ξιχάσει τον πόνον του.
Πρώτη του δουλειά εγόρασεν μανητάρκα, άσπρα, του θαλάμου τζιαι χαρτούτσιες.
Έφερεν τζιαι το τράκτο τζιαι εξαναισιωσε το χώμα γιατί εγέμωσεν ο τόπος αγριόχορτα τζιαι αντρέπετουν να το δουν έτσι γεριμιασμένον οι φίλοι του.
Έκαμεν τη δική του επανάσταση απέναντι στες ενοχές του.
Τζιαι ελπίζει πλέον στην
τύχη.
Θα έβρουν πουλιά να παίξουν ?
Θα έβρει αλλο κανέναν πευκόφυτον να γοράσει?
Αφού μανητάρκα βρίσκει του θαλάμου
τζιαι πουλιά θωρεί τζιαι παραπάνω στο νασιοναλ τζιογκαφικ τζιαι σε HD, τζιαι μάππουρους έσιει, δόξα σοι ο Θεός, ποιος ο λόγος να σκέφτεται πκιον θεωρίες.
( Το σκηνικό τελιώνει δείχνοντας τον ήρωα μας να κάμνει αέραν στα κάρβουνα με το Κεφάλαιο του Μαρξ γιατί έχασεν το πλαστικόν φτιαρούιν )
Καλήμερα φίλε Aceras. Προβληματίζουν πάντα οι ιστορίες σου τζιαι διούν τροφή για σκέψη
«Βάζοντας τά λουλούδια στό νερό δέν μεριμνας
Τούς λές τό πρώτο ψέμα
Νά ονειρεύονται τ’ απελπίζεις». ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ
Δημοσίευση σχολίου