Επιστολή στην ανηψιά μου την Τάσα

Η φωτογραφία που εθκιάλεξεν ο Πολίτης να βάλει στην δημοσίευσην που έκαμεν της επιστολής εχτές Σάββατον. Η χωρκανή μου η Εφτόκα που αναφέρεται στο γράμμα, εφόρεν μερέζαν μπλετούν (τζιαι όχι μαύρην όπως η στετέ μου), η δε Πέρτικα με την ανηψιάν της εφορούσαν κουρουκλούν μαύρην πουμέσα τζιαι κουρούκλαν μαύρην πουπάνω.

Η επιστολή...

Γεια σου ανήψι.

Θα διερωτάσαι τι με έπιασεν να σου στείλω γράμμα στα καλά καθούμενα. Επαρπάτουν στους διαδρόμους του πανεπιστημίου εχτές τζιαι είδα μιαν αφίσιαν για μιαν διάλεξην τζιαι αθθυμήθηκά σε. Έγραφεν πάνω «λεσβιοφοβία: πηγές και επιπτώσεις».

Εσκέφτηκα την τελευταία φοράν που ήρτα έσσω σου. Ήταν τζιαι η θκειά μας η Λουκία τζιειαμαί με την κόρην της τζιαι τον γιον της. Αν αθθυμάσαι, σαν εκαθούμαστιν τζιαι ελάλεν μας την τύχην μας η θκειά μας, ήρτεν τζιαι η Έλενα. Έμπην, εσιαιρέτησέν μας ευγενικά, τζιαι επήεν τζιαι πήρεν την βαλίτσαν της μες στην κάμαρήν σου. Ο τρόπος που έμπην έσσω, η οικειότητα που έσυρεν την βαλίτσαν της πας το κρεβάτιν σου, το βλέμμαν που σου έριξεν πρώτα εσέναν τζιαι ύστερα στους άλλους, εκατάλαβα ότι τούτη η κοπέλλα έσιει μεγάλην αγάπην για λλόου σου. Πάντα έξερα ότι αγαπάς τες κορούες παραπάνω που τα αγόρια. Μοιάζεις μας πολλά για να ερωτευτείς έναν που μας. Εν ετόλμησα όμως ποττέ να σου δώκω να καταλάβεις πως το έξερα.

Έξερά το που τον τζιαιρόν που είμαστιν μωρά. Θέλεις εν ο τρόπος που εκλώτσας της μάππας άμαν επαίζαμεν φούτσαλ μες την αυλήν του παππού, θέλεις εν ο τρόπος που μου ελάλες «γειά σου ρε», θέλεις εν ο τρόπος που εμίλας στες ανηψιάες μας, εγώ έξερα το. Ακόμα τζιαι που τον τρόπον που έτριφες τες μαείρισσες άμαν σε άβαλλεν δουλειές η θκειά μας εκατάλαβα το. Δεν ήταν δουλειά δική σου, όσον δεν ήταν δουλειά δική μου το σάρισμαν που με ανάγκαζεν εμέναν η δική μου η μάνα να κάμνω. Όταν επαίζαμεν ούλλη η συνοπαρτζιά τ΄ανίψια χωστόν μες το σπίτιν της γιαγιάς, ήσουν δική μας. Δεν ήσουν της ανηψιάς μας της Κούλλας που ήταν η αρχηγήνα των κοπελλούων. Τζιαι να το ξέρεις ανηψιά μου, ότι τζιαι να πιστεύκεις, πο ούλλα τα ανίψια μας εν εσέναν που αγαπώ. Ούτε σύγκριση. Οι άλλοι τωρά που μεγαλώσαμεν εγινήκαν σχεδόν ξένοι. Εσού εγίνης παραπάνω που το αέρφιν.

Αθθυμούμαι σε στο γυμνάσιον που επόνες που σε εξαπόλυσεν ο Γιάννος. Εκαθούμαστιν την νύχταν εις την ακρογιαλιάν τζιαι έπαιζες κιθάραν τζιαι ετραούδας τραούθκια της Αρλέττας να γλυκάνεις τον πόνον. 'Ακουά σε πολλά θηλυτζιάν που ετραούδας την Αρλέτταν. Τόσον που δεν σε είδα ποττέ με κανέναν αγόριν. Τόσον που δεν σε είδα ποττέ με τον Γιάννον. Ήταν σαν να ήταν κολλητός σου τζιείνον το κοπελλούιν, όι αγάπη σου. Εγώ έξερά το πως εν να τα διαλύσετε τζιαι παρόλον που σε επόνουν, εν τον ακατάχνωσα.

Αγάπην Τάσα, τζιαι έρωταν είδα σε πρώτην φορά να δείχνεις τζιείνης της πελλής της Μαίρης που έκατσετε δέκα χρόνια μαζίν. Έκρουσέν σου το ψάριν στα σιείλη τζιαι εσού εμίλας της σαν να τζιαι ήταν αγρελλούιν τρυφερόν που το επρόσεχες να μεν το πληγώσεις. Έξερά το ότι ήταν η φιλενάδα σου. Ούλλη η ράτσα έξερέν το, αλλά κανένας εν είπεν ποττέ κανενού τίποτε. Κανένας εν την έθελεν την Μαίρην, γιατί όσον τζιαι αν σε θεωρούν παράξενην, ούλλοι μες στην ράτσαν μας λατρεύουν σε τζιαι εν εθέλαν να κακοπερνάς. Ακόμα τζιαι ο παππούς μας ο Τασής ο μακαρίτης εν εσέναν που αγάπαν. Τζιαι ο παππούς μας, άτε ήσουν το όνομαν του. Τζιαι η Στετέ μας η Αννεζού, εσέναν εν που λάτρευεν. Ήσουν πάντα το πιο άκακον που τ΄αγγόνια τους. Ήσουν το πλάσμαν που μόνον χαρά έφκαιννεν που πάνω του. Έκαμνές μας πάντα να γελούμεν.

Εσού έκρυφες μας την Μαίρην, ελάλες πως εν συνάδελφός σου, πως εν φίλη σου τζιαι τα άλλα γνωστά. Την ημέραν όμως που σε εξαπόλυσεν, η θκειά μας η Λουκία είπεν μου «ως πολλάτε, πέρκι έβρει καμιάν που της αξίζει». Εν η θκειά μας η Λουκία που μου επιβεβαίωσεν τζιαι την Έλεναν. Όταν σου ελάλεν το φεντζιάνιν είπεν σου ότι έχεις έναν μεγάλον Έψιλον που σε αγαπά, τζιαι ότι μαζίν του εν κατακτήσεις τους ουρανούς, τζιαι πους εν να σε πάρει ψηλά που ποττέ εν επήες πριν.

Είδα την τρυφεράδαν που έντζισες της Έλενας πας την μέσην τζιαι εσιούραρα τέλλια πως είσαι πολλά ερωτευμένη. Τζιαι η Έλενα εν ερωτευμένη μαζί σου. Η γλυκάδα της φωνής της που σου μιλά, το σέβας που σου έσιει, η έννοια της αν είσαι καλά, αν κάθεσαι καλά, αν το ζάχαριν του καφέ σου εν ακριβώς στο καράριν, αν έπιασες το καλλύττερον κομμάτιν γλυκόν, αν προσέχεις αρκετά να μεν κόψεις το σιαίριν σου που κόφκεις ψουμίν...Τούτα ούλλα δείχνουν άσιλα έρωταν. Ποτζιείνον που τρέφεται που την αγάπην. Έν ήταν έτσι με την Μαίρην. Η Έλενα φαίνεται πραγματική αγάπη.

Εκτίμησά την πολλά τούτην την κοπελλούαν που ήβρες τωρά. Έφυα τζιείνην την νύχταν που έσσω σου τζιαι έμεινέν μου έναν βάρος μέσα μου που έν σας είπα «να ζήσετε». Να σου δείξω πόσον εχάρηκα που ήβρες τελικά έναν πλάσμαν που σ΄αξίζει. Εν τζιαι κούκλα που να μεν την πιάσει τ΄αμμάτιν! Εσού τελικά έκαμες όπως μας ελάλεν η στετέ μας η Χατζιήν,α που εν έθελεν να πιάουμεν ταίρκα άνοστα να ξημαρίσουμεν την ομορκιάν της ράτσας μας. Εγιώ επήα τζιαι εστραβώθηκα τζιαι έπιασα την πρώην νύφφην σου. Ως πολλάται που τα μωρά επήραν που την ράτσαν μας τζιαι εν ημοιάζουν που τζιείνην την ανοστόρατσαν. Τι να κάμουμεν όμως; Ο πρώτος έρωτας εν τες παραπάνω φορές για να στουππώννει τες δικές μας τες τρύπες. Εν για τους άλλους που τον ηθκιαλέουμεν. Εγώ όταν εχώρισα, ένοιωσα ότι τούτα ούλλα τα χρόνια που έζησα συζυγικόν βίον, ήταν για να ξεπληρώσω το χρέος προς την κοινωνίαν που με έκαμεν άθρωπον. Ήταν η τιμή με τους τόκους πουπάνω. Όταν εξόφλησα, ένοιωσα ελεύθερος να αγαπήσω έναν πλάσμαν για μέναν. Ούτε για την μάναν μου, ούτε για τον τζιύρην μου, ούτε για τους συναδέλφους μου, ούτε για τα κοπελλούθκια μου, ούτε καν για να εκδικηθώ την πρώην μου γεναίκαν. Για μέναν. Ούλλη η χαρά εν δική μου. Εν ένας έρωτας καθαρός που κοινωνικά πρέπει. Πρέπει τελικά να μάθεις να υπακούεις τους κανόνες για να μπορέσεις να ελευθερωθείς που λλόου τους. Εσού έμαθες με την Μαίρην. Εγώ με την Αλεξίαν. Χαλάλιν μας. Εμείς το εθκιαλέξαμεν. Που τον τζιαρόν που γνώρισα την Ζωήν, εκατάλαβα είνταν πον η ζωή. Έτσι σε ένωσα τζιαι σέναν με την Έλεναν. Εν ετόλμησα όμως να σου το πω. Δεν ηξέρω γιατί. Αντράπηκα. Λες τζιαι η αγάπη εν αντροπή. Έτσι μας εμάθαν όμως.

Που την μιαν θυμώννω που έφυα σαν τον γάρον τζιαι έκαμα πως δεν εκατάλαβα τίποτε, που την άλλην λαλώ «ως πολλάται που υπάρχει τζιαι η υποκρισία τζιαι μπορεί ο κόσμος ναν ελεύθερος». Εφαντάστης αν δεν υπήρχεν, τι ζωήν θα επαίρναν ο κόσμος; Τσα τζι΄ αμπροού άκου τι έμαθα. Η μακαρισμένη η γειτόνισσά μας η Εφτόκα, η μονόφθαλμη στο χωρκόν, ξέρεις είνταλοης έχασεν το μμάτιν της; 'Ακκασέν την ο Πετρής ο Πέτσας που την ήβρεν πας την καρκόλαν του να γλύφει τα πόκρυφα της Πέτσενας. Έξερέν το το χωρκόν ούλλον τζιαι εγώ εχαζίρισα πεήντα για να μάθω πως η μακαρίτισσα η Εφτόκα ήταν λεσβία. Λεσβία ήταν τζιαι η μακαρισμένη η Πέρτικα που εμείνισκεν γρόνια με την Λενούν. Αθθυμάσαι την; ήταν προξενετήνα. Ελαλούσαν πους ήταν ανιψιάες τζιαι εμεινίσκαν μαζίν γιατί εφοούνταν την νύχταν. Ήταν τρίτα ΄νίψια. Παντρεύκει τες τζιαι ο Θεός πιλέ, αλλά για το χωρκόν θωρείς ήταν σημαντικόν να υπάρχει ένας λόγος για να μεν φαίνεται ότι κάποιος παραβαίννει τους νόμους του. Γιατί η μαρκαρισμένη Θεώρα; Τζιείνη με τα γένια! Ελάλεν η στετέ μας ότι ήταν ατσηνικοθήλυκος. Τζιαι τζιείνη εσυζούσεν με την «ανιψιάν» της.

Πάντως, εν μπορείς να πεις, οι γεναίτζιες καταφέρνετε τα καλλύττερα που τους αδρώπους. Ο γιος της μακαρισμένης της Αννεζούς του Μακρομήχαλου εξορίστην εις την Αθήναν τζιαι έρκετουν νύχταν να δει την μάναν του. Έτασσέν του ο αρφός του ο Σαββής πως αν έρκετουν εις το χωρκόν ήταν να του μπήξει στρέβλαν πυρούμενην μες τον κώλον να καθαρίσει την αντροπήν που έγρισεν την ράτσαν τους. Εσείς οι γεναίτζιες απειλείτε λλιόττερον την Αγίαν Τριάδαν, «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια». Η Πατρίς έτσι τζιαι αλλιώς εν σας γρειάζεται να πολεμάτε για να φοάται πως εν να ξαπολύσετε τα όπλα τζιαι να πα να αλλαξοκωλιάζετε με τον εχθρόν. Η θρησκεία γεναίκαν δεν έχει στην ιεραρχίαν της. Η οικογένεια το όνομαν πιάννει το που τον τζιύρην για να φοάται ότι εν να το ξημαρίσετε. Λεσβιοφοβία λαλεί. Ας παν εις το χωρκόν τούτοι ούλλοι οι προφεσόρες της κοινωνιολογίας να τους πουν είνταν πο ΄νει η λεσβιοφοβία. Να την γνωρίσουν έτσι ξερήν τζιαι ωμήν. Ας αρωτήσουν τους χωρακανούς γιατί η Εφτόκα δεν εκατάγγειλεν τον Πέτσαν που της έφαεν το μμάτιν της.

Είναι αναλύοντας την λεσβιοφοβίαν τους άλλους που σε εσκέφτηκα αγαπημένη μου ανιψιά. Είναι νιώθωντας την ομότηταν της υποκρισίας τους άλλους που εκατάλαβα την βαρβαρότηταν της δικής μου. Να ζήσεις ρα. Να ζήσετε με την Έλεναν τζιαι να μείνετε πάντα αγαπημένες, όπως σας είδα τζιείνην την νύχταν που ήρτα έσσω σου να πιω καφέν τζιαι έκαμα πως εν εκατάλαβα τίποτε. Λαλούν ότι η δεύτερη αγάπη εν η καλή. Να την ηγλέπεις την Έλεναν σαν τα μμάθκια σου.

*Σημείωση: πολλές φορές αρωτάτε με αν εν αλήθκεια που γράφω. Δεν θέλω να απαντώ, είτε αλήθκεια είναι, είτε φαντασιές γράφω. Τούτην την φορά θα απαντήσω προκαταβολικά. Όποιος ενδιαφέρεται να μάθει αν εν αλήθκεια, ας κοιτάξει στον περίγυρόν του τζιαι σίουρα κάποιον ζεφκάριν ομοφυλόφιλον θα ξέρει. Αν ένει θκυό κοπέλλες έντιμες, όμορφες, άκατζιες τζιαι δουλευτήνες, μπορεί η μια που τες θκυό ναν η ανιψιά μου (μεν διάτε σημασίαν στα ονόματα). Να της πείτε ότι ξέρετέ το, τζιαι πως τζιαι ο ανιψιός της ξέρει το, αλλά εν ετόλμησεν να της πέψει το γράμμαν που της έγραψεν. Έπεψέν το στην εφημερίδαν πέρκι το θκιαβάσει τζιαι πάρει θάρρος τζιαι πει του το τζιείνη πρώτη πως αγαπιέται με την Έλεναν.