Μυλλωμένον τραούδιν: Κούντημα στες συνομιλίες

Εγράφτην πριν κανά θκυ̮ό μήνες, αλλά έμεινεν τσιλλιμένον που άλλες υποθέσεις. Επειδή οι συνομιλίες προχωρούν ολοταχώς επιτόπου, εβιάστηκα να το τελειώσω να κουντήσουμεν λλίον τους ηγέτες να προχωρούν. Το κείμενον είναι μυλλωμένον τζ̆αι ακατάλληλον να θκιαβαστεί από ανήλικους τζ̆αι από θρησκευόμενους.

Αφιερώνεται στον Κύπρο Π.

Κούντημα στες συνόμιλίες

Ο Κωστής που την Ανάγιαν, τζι η Φατμά που το Πατρίτζ̆ιν
εβρεθήκασιν στην Χώραν, να γλεντούν σε δισκοθήκην

Ιφ γι̮ου ντανς; Γες αϊλάικ, τζι αρκινήσαν του χορού
δως του τρίψιμον ο νέος, δως του κλώσμαν η κορού

Ανταν τζι ένωσεν στα σ̆σ̆έλλι̮α του την ζάμπαν της κορούς του
εμεθύσαν τα μυ̮αλά του, εμαεύτηκεν ο νους του

Αναγύρτην τζ̆ι ή κορούα, στην καρκι̮άν τζ̆αι στην ψυσ̆ήν της
ένωσεν τζ̆αι στα δικά της, πως ελάχταν το κουτσ̆ίν της

Η κορού εξαπολύθην, μες τ΄αγγάλια του λεβέντη
Μες το στόμαν που μπαιννόφκαιννεν τη γλώσσαν το΄ ΄νοθεν τη

Ευρωπαίοι εγινήκαν, με φιλίν που την Γαλλία
μόνον έρωταν τζ̆αι γλύκαν, πράξην μόνον - λόγια λλία

Το δακτύλιν του σκαπούλλου, έγλυ̮ασεν μέσα στην σ̆σ̆ίστραν
των κωλομερκών της κόρης, ψάχνοντας για δαχτυλίστραν

Σαν εχάδευκεν τα μπούθκια, τα πασ̆ά τα τρυφερά,
τα δαχτύλια τ΄εμουσ̆σ̆έψαν, ένωθεν τα γλυ̮αστερά.

Αφορμήν ο νέος ήβρεν, έχωσεν τον μέσον μέσα
έτριφεν τζι ο μεαλι̮ώνας, τα μαλλι̮ά του Παπαφλέσσα

Ούχχου ο ένας, ωχ ο άλλος, ούχχου αισθησιακά
εμιλούσαν γλώσσαν μίαν, καθαρά κυπριακά

Για να μεν πολλολούμεν, με τα προκαταρκτικά ιμίσ̆ι
Που τη δισκοθήκη φκαίνουν πάσιν εις το Μιτσ̆ουπίσ̆ι

Μες το διπλοκάμπινόν του, στην ποπίσω μαξιλάραν
πας τον βίλλον του καθίσκει, ο λεβέντης την κουκλάραν

Σαν την βάρκα στην φουρτούναν, επηαίνναν τζ̆αι ερκούνταν
ως που βόγκαν η κοπέλλα, παραπάν΄ο γιος εκούνταν

Εν τζ̆αι βρίσκεις έτσι στρήναν, καθαρήν, γλυτζ̆ι̮άν, ατόφκιαν
αχ μακάρι να την είχαν, ο Ταλλάτ με τον Χριστόφκι̮αν

Όπως ήταν κρεμμασμένη, η Φατμά πάνω στην βίλλαν
ξηπορέσσεται τζιαι πκι̮άννει την στο στόμαν για πιππίλλαν

Σίξτινάιν εγινήκαν, τζι εδιθήκαν σαν τα σ̆έλια
με τα μούτρα ο Κώτσ̆ος ππέφτει, μέσα στης Φατμάς τα σ̆σ̆έλλια

Πρώτα τα πασ̆ά τα σ̆είλη, δεξιά τζι αριστερά,
γλύφ΄ η γλώσσα του σκαπούλλου, παθκι̮αστά, μα τρυφερά

Μόλις νώθει η Τουρκάλλα, που Ρωμιόν πουττο-αννοίγματα
φήννει πάνταν τα τσ̆αλίμια, τζιαι τα γεναικο-αινίγματα

Παίρν΄ ανάσαν τζ̆αι κουράγιον, την καρκι̮άν γενναία σφίγγει
τόσες ίντζες βίλλον δράκον, κάμνει τον βαθύν λαρύγγιν

Μι̮άλην γλύκαν εις τον Κώτσιον, έδωσεν τούτ΄ η παρτίδα
ξαπολά τα παραπούθκι̮α, έπιασεν την κλειτορίδαν

Έκαμεν πως την ακκάννει, με τα σ̆είλη του στομάτου
παίζ΄ ερωτικά όπως παίζει, η κορού με τα λιμπά του

Σαν επαίζαν με το σώμαν, ο ένας τ΄άλλου ούλλον γλύκαν
η Τουρκού επήρεν φώκον, οι αισθήσεις εκραγήκαν

Άρπα ΄ρπάσσει ο Κώτσ̆ος φούσπιν, την Φατμάν που τα μερκά
γύρνει την γονατιστήν ομπρός του, μ΄αννοιχτήν την Μεσαρκάν

Ανταν τζ̆αι θωρεί τα σ̆είλη, του πουθκι̮ού τα ξιστρεφτά
κότσ̆ινα τζ̆αι μουσ̆σ̆εμένα, τρυφερά τζ̆αι σπαρκωμένα, χώννει της τον φυτεφτά

Που την γλύκαν η κορούα, μουγγαρίζει σαν πελλή
ο λεβέντης καυλωμένος, τον κουντά ως το μαλλί

Μέσα έξω το λιβέριν, σαν πιστόλα που βαρά
ττακκουρά με ζωηράδαν, σβέλτα, σφόδρα, στιβαρά,

Σαν εγάμαν ο Κωστάρας, τζ̆ι΄έπαιζεν τον βασιλιάν
ποτυλίεται η κόρη τζ΄έκατσεν πας την καβλι̮άν

Έφκηκεν τζ̆είνη πουπάνω, έβαλεν μπροστά να τρίφει
γύρου-γύρου του πουθκι̮ού της, του Κωστή της το στολίφιν

Την εθώρεν μες τα μάθκια, ούλλον έρωταν, με πάθος
ένωθεν το εργαλείον να εξερευνά σε βάθος

Έσ̆σ̆υψεν η κόρη τζ̆ι άλλον, τζ̆αι τα στόματα βρεθήκαν
εγινήκαν σώμαν έναν, στην Εδέμ ανταμωθήκαν

Γρισκι̮ανός με μουσουλμάναν, εν εξέρεν μ΄ο θεός
ποιόν παράδεισον ν΄αννοίξει, να τους δώκει ναν καλός

Ο Κωστής ποττ΄έν εζήταν, μ΄επροσκύναν, μ΄εκαρτέραν
γύρνει την κορούν του πίσω, με τα ποθκι̮α στον αέραν

Με τα πόθκι̮α της στους νόμους, ρέσσει της τον ούλλον πάλε,
τζ̆αι με μαστορκάν λιμάρει, μέσα έξω, βάλε φκάλε.

Αναπτύσσουν οι στροφές του, τζ̆αι κουντζ̆ίζει η κοπέλλα
ως το τέλος παρολίγον, να φατσ̆ίσει η πιέλλα.

Δως του κούντημαν με φόραν, θέρμην, δύναμη, σπουδήν
έτσι σκόρσον έτσ΄αντάραν, δεν είδεν η μαξιλάρα, ούτε τζ̆αι θα ξαναδεί

Φέφκει παουρκά της κόρης, τζ̆αι η χώρα ούλλη εσείστην
ως τζ̆ι ο σκάμνος του προέδρου, γύρνει κάτω τζ̆ι ετσακκίστην

Εβουρήσαν δραουμάνοι, δικαστάες τζιαι συμβούλοι
να βρουν σκάμνον του προέδρου, μα εππέσαν έξω ούλοι.

Σαν να τζ̆ι ένωσεν το πάθος, των σκαπούλλων που εχύναν
τζ̆ι είπεν σκάμνους πι̮ον δεν θέλω, θέλω έρωταν τζ̆αι στρήναν.

Που την ένωσην τους νεους, εγεννήθην μπασταρτίν
κόρη έξυπνη τσιαχπίνα, τζ̆ι άταχτη σαν το καττίν.

Με αγάπην οι γονιοί της, έφκουμαι να την ηθρέψουν,
προεδρον της Κύπρου ούλλης, μιαν ημέραν να την στέψουν.