Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009

Σαν εγύρεφκα τον εαυτό μου...



Απασχολημένος να κοντρολάρω μέχρι τζιαι την τελευταία λεπτομέρεια της καθημερινότητας τζιαι του ζωτικού μου χώρου έχασα τον εαυτό μου. Θα το εκαταλάβατε ίσως από το ψυχοπλάκωμα των τελευταίων αναρτήσεων. Σας προειδοπειώ, μην βρεθεί κανένας να πει "κουράγιο", "υπομονή", "να είσαι δυνατός" τζιαι τα άλλα τετριμμένα που λαλούμεν ασυνείδητα άμαν θωρούμε κανένα που περνά μια στιγμή δύσκολη. Όποιος τολμήσει θα τον σφάξω ψηφιακά. (delete τζιαι στο trush το σχόλιο).

Άλλωστε η αίσθηση ότι χάννουμαι, ότι πνίουμαι τζιαι δεν ξέρω πόθθεν θα κρατηθώ να φκώ πουπάνω, δεν εκράτησεν τζιαι πολλά.
Τζιειαμαί που εγύρευκα τον εαυτό μου που έγινεν άφαντος φανταστήτε που τον ήβρα! Δεν τον ήβρα δηλαδή ακόμα ούλλον, αλλά φανταστήτε που ήβρα κρυμμένον έναν μέρος του;

Με σε μιαν τεράστιαν αίθουσαν γεμάτην με μηχανές, ισσκλίκκια (gadgets στα κυπριακά) γυμναστικής, τηλεοράσεις που δείχνουν τίτσιρους τζιαι τιτσίρες να γυμνάζουνται τζιαι να κάμνουν vulgaire κινήσεις τζιαι στάσεις του σώματος τζιαι του στόματος, καμπόσους αθρώπους μόνους τους να βουρούν πάνω σε κολάνια μονότοπα, να παλέφκουν με βάρη, με ποδήλατα που τζιυλούν επίσεις μονότοπα, σίδερα τζιαι σύρματα που τα τραβάς να σηκώννεις τζιαι να μετατοπίζεις βάρη. Μες τον χώρον που πάντα υποτίμησα σαν χαζότοπο για χαζοχαρούμενους ναρκίσσους ήβρα έναν μέρος του εαυτού μου.

Εθώρουν το μες τον καθρέφτην να γυμνάζεται τζιαι να σηκώννουνται οι ποντιτζιοί του οι ζωντανοί τζιαι να διούν φόρμες όμορφες στο σώμα. Ένωθα το μες την αδυναμίαν των μυών να κάμουν την εβδομηκοστήν κάμψην πας την στην μηχανήν που γυμνάζει τους κοιλιακούς. Ακριβώς όταν ο μυς αδυνατούσε να σηκώσει ακόμα μια φορά ένα βάρος, όταν έχει δώσει ότι μπορούσε τζιαι αρνήται να επαναλάβει μιαν κίνηση, τζιεινή τη στιγμή ένωσα την δύναμη της ζωής. Είδα μέρος του εαυτού που έχασα να στάσσει με την μορφή δρώματος γεμάτον αρσενικές ορμόνες τζιαι τεστοστερόνη ανακατωμένη μέσα να εξισιείλαν που το δέρμα μου. Άκουσα το στους παλμούς της καρκιάς μου που εφάκκαν 3 φορές πιό γλήορα τζιαι έκαμνεν την τζιοιλιά μου ακριβώς κάτω που το στέρνο μου να πάλλεται σαν την βαλβίδα. Ένοιωσα το ανακατωμένον μέσα στην επιθυμία συνεχίσω την άσκηση τζιαι να μην σταματήσω, να ξεπεράσω τον ίδιο τον εαυτό μου. Χε χε !! έστησα την του εαυτού μου. Πως να ξεπεράσεις τον εαυτό σου αν δεν τον έβρεις πρώτα;

Μετά ετσάκωσα άλλον μέρος του μέσα στο σκοτάδι μόνο του στους 4 ξίλενους τοίχους μιας μικρής σάουνας να γίνεται δρώμα τζιαι να τζιυλά που το δέρμαν του γυμνού κορμιού μου. Έτριψα το, εχάδεψα το για να το νοιώσω καλλύττερα. Επήρεν την μορφήν απόλαυσης η οποία επολλαπλασιάστην επί 100 όταν υπόβαλα το δέρμα μου σε ένα θερμικό σόκ από αέρα 100 βαθμών στο νερό των 12. Εγέλασα του εγκεφάλου μου τζιαι εποτζιοίμησα τον να μεν αντισταθεί τζιαι να αποφύγει τη αλλαγή θερμοκρασίας. Όταν το κρύον εξίππασεν τα αισθητήρια όργανα του δέρματος εσηκώστηκεν η τρίχα μου εξύπνησεν ο εγκέφαλος τζιαι είδεν το μέρος του εαυτού μου που ενόμιζα χαμένο παρόλον που ήταν πάντα μέσα μου.

Όταν μου είπεν ο γυμναστής ότι δεν πιστεύκει ότι η τελευταία φορά που έκαμα γυμναστικήν ήταν όταν ήμουν 16 χρονών, αναγνώρισα το μέρος του εαυτού μου που ενόμιζα ότι έχασα. Εξεπρόβαλεν ντροπαλά σαν αυταρέσκεια. Α! τι γλυκόν πράμαν η αυταρέσκεια που δεν βλάφτει κανέναν.

Επιστρέφοντας σπίτιν, αντζελόσσιασεν με άλλον μέρος του εαυτού μου που εξεπετάχτηκεν μέσα που μιαν
m&ms που ετσάκρισεν μες το στόμα μου. Είχεν την γεύση κασιανιστού ανακατωμένης με σιοκολάτα τζιαι μάλτου. Φτάνοντας στον σταθμό του τραίνου στο χωρκό, μόλις αντίκρυσα τον διανομέαν στιγμιαίας απόλαυσης, έβαλα του 2 φράγκα μέσα τζιαι έφκαλεν μου έναν σακκουλλούιν κίτρινον των 150 γραμμαρίων. Ακολούθησα το ένστιγκτο μου χωρίς να σκεύτουμαι υγειής διατροφές τζιαι διατροφικές διαστροφές. Που να φανταστώ τι θα ελευθέρωννεν η πρώτη πονηρήν ππιριλλούα που θα έσκαγε κάτω που το δόντι μου. Την απόλαυσα μέχρι τέλους τζιαι άφησα την γλύκα να διαχυθεί τζιαι να αγκαλιάσει τους γευστικούς μου αδένες, μέχρι τζιαι τον τελευταίον. Εσκέφτηκα ότι καμιά μάτσα βιολογικά σπανάσια δεν έχει την δύναμην μιας m&ms.

Μην νομίσετε ότι ήβρα τον εαυτόν μου όλον. Ήβρα έναν μέρος του. Το άλλον κρύφκεται κάπου μες την φύση. Ίσως μες την φύση μου. Τωρά που εγεύτηκα την γλύκα της αντάμωσης με έναν μέρος του, είμαι σίουρος ότι βρίσκουμαι καθ΄οδόν για να βρώ τζιαι το υπόλοιπον. Νοιώθω το ότι του κοντεύκω παρόλο που παραμένει άπιαστο. Έρκεται μου σε μορφή φαντασίωσης από λάβα, θάλασσα, φωθκιά. Το ότι όλες τούτες οι λέξεις είναι θυλικές η σκέψη μου ερεθίζεται τζιαι ετοιμάζεται για μιαν μεγάλην αντάμωση.

9 σχόλια:

Diasporos είπε...

Ρέ κουμπάρε, στην αρχήν που σε εθκιάβαζα εξεγέλασα τον εαυτό μου τζιαι είπα "άτε, εννα μας πεί ο ακέρας ότι εννα αρκέψει να ψάχνεται {τζι άλλον] ψυχολογικά για να έβρει τούτον που του λείπει. -ο νούς (μου) που δέρνεται συνέχεια, άμα ακούσει άλλον να γυρεύκει πλευρές του εαυτού χασιμιές, τζιαμέ πάει αμέσως (τζι εν λυπηρόν τούτο). Έπιαν με σφίξιμο το οποίο εγύριζε σιγά σιγά σε χαμόγελον τζιαι ύστερα σε συμπαράσταση επειδή αντί τζιήνα που εκαρτέρουν να γράψεις, είπες άλλα. Τόσον κοψονούρης είσαι που σου είπες "παρέτα τες σκέψεις, καμιά φοράν εν το απλόν που γυρεύκεις, εν το κορμίν όι ο νούς που θέλει προσοχή". Τζιαι τούτον εβίωσα το λλίον έσιει κανένα χρόνο. Έχω να σου πώ οτι είμαι σίουρος είσαι στο σωστό δρόμο, ξυπνούν κάτι ένστιχτα πρωτόγονα αμα ξανακαταλάβεις οτι είσαι ζώο, κορμί, κρέας, τζιαι τα 'άλλα' έρκουνται μόνα τους, χωρίς αναλύσεις τζιαι ψυχοπλάκωμα. Έννεν πανέμορφον πράμα ναν το κλειδί που αννοίει την πρώτην πόρταν κλειδούιν απλόν, κάτω που τη μύτη μας, κλειδούιν που δέν εχρειάστηκεν χίλιες διαδικασίες τζιαι εσωτερικές αναδιοργανώσεις? Εν θαυμάσιον πράμαν ο οργανισμός, πάει τζιαι οδηγά μας τζιαμέ που πρέπει, αμαν σιωπήσουμεν τζιαι ακούσουμεν του. Καλές συνέχειες φίλε.

stalamatia είπε...

Το μόνο που έχω να πω ενι ότι πιο μιτσιά ενε μπόρεσες να κάμεις τα ΓΡΑΜΜΑΤΑ:::;:.Οξά μες τη σάουνα ανακάλυψες ότι θωρείς καλλύτερα εσού;;;;

rose είπε...

ζητω ο Επίκουρος!

ρίτσα είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
stalamatia είπε...

Ευκαριστώ για τα γράμματα τωρά εμπόρησα να το θκιαβάσω καλλύττερα.
Χμ αρκέψαμε τις αταξίες;; πρώτα σμαρτούθκια ...εν λαλώ τίποτε άλλο.
Εν ωραία τα σμαρτούθκια τρώω τα τζιαι γιώ.

Ανώνυμος είπε...

Aceras καρτερούμεν κι αποτελεσματα.
Με photos πιστωμένα που τον μουχταρη

ιων είπε...

Όταν μου είπεν ο γυμναστής ότι δεν πιστεύκει ότι η τελευταία φορά που έκαμα γυμναστικήν ήταν όταν ήμουν 16 χρονών, ......

Μα γιατί εξιππάστην ο γυμναστής;

Που τα δεκαέξι ως τα κοστέσσερα εν πολλά χρόνια;;

Αφού είμαστεν συνομήλικοι περίπου, τζια γω τόσον είμαι. Δηλαδή τόσον είμαι αλλά νοιώθω δεκαοκτώ.

χιχιχι

Καλή συνέχεια.

Bananastan είπε...

Κάμε κανένα Master τσαι κόψε τα βάρη!

ActionWoman είπε...

Θέλω τζε εγώ ένα σακκουλλούιν M&M s της κούννας...!