Το Σάββατο 17 τ΄Οκτώβρη έκοψα Κύπρον. Ήρτα στη Φανερωμένη να σας δώ. Ένωθα όμοφρα. Η ατμόσφαιρα εμύριζεν κάτι που έρωτα. Δεν ετόλμησα να σας κοντέψω. Εθώρουν σας που μακρυά. Είσαστιν πολλά διαφορετικοί που μένα. Όμως εθώρουν σας τζιαι εκαμάρωννα σας. Παρόλον που δεν εχόρευκα μαζί σας ο ρυθμός σας με εσυνέπαιρνεν. Παρόλον που δεν έπινα μαζί σας εμεθύσετε με. Μου έφτανεν να σας θωρώ.
Τέσσερεις μέρες πριν είχα γράψει μιαν κραυγήν αηδίας με προβοκατόρικον τίτλον "Δεν νοιώθω πκιόν Κυπραίος". Τζιείνην τη στιγμήν εθώρουν σας τζιαι εκαμάρωννα που είμαι Κυπραίος. Δεν έξερα γιατί.
Το γιατί, εθκιάβασα το στο μπλογκ της Χριστιάνας Βονιάτη.
Αντί για ανάρτηση σήμερα σας παραπέμπω στης Χριστιάνας.
16 σχόλια:
Ωστε "Μανώλης" λέγεται το δένδρο που βλέπω καθημερινά πηγαίνοντας στην εργασία μου!!! Πολύ ωραία, μου αρέσει ακόμη περισσότερο.
Μου αρέσει επίσης που νέα παιδιά:
ξεφεύγουν από το καλούπια της ομοιομορφίας,
της υπερκατανάλωσης που καταστρέφει τα ονειρα και τον πλανήτης μας,
που κλείνουν το χαζοκούτι και συναναστέφονται μεταξύ τους,
που μιλούν και ακούνε ο ένας τον άλλο
που δεν συχνάζουν στα αποπνοκτικα κλαμπς για να τους απομυζούν οι "καθως πρέπει" επιχειρηματίες την τσέπη και την ενέργεια και να τους καλουπιάζουν τα όνειρα και τη ζωή.
Μπράβο παιδιά,
Χαίρομαι που σας αρέσουν τα παλιά κλασσικά κτίρια, οι στενοί ήσυχοι, πλακόστρωτοι δρόμοι. Και αφού τα αγαπάτε τότε προσπαθήστε να μην τα χρησιμοποιείτε σαν μαυροπίνακες.
Εννα τον ξεράνουν στο τέλος όσοι θωρούν κατά τζει με απέχθεια...
Υπόψη ότι εψές εκόπηκε ο μισός εκόπηκε τζαι ηταν να ππεσει πας τες κκελαες κάποιων. Πόσο να μιλούμε για τζίνον, έν άντεξε.
Χαίρε Ίων
Ελπίζω να μεν εμάλλωσεν ο τράγος με το αγρινόν ποιός θα φάει το φύλλο. Προσέξετε πάντως, να το φάτε γίνεται, να το καπνίσετε όι. Θα έρτει ο ΑΣΤ τζιαι να σας δέρει διότι απαγορεύεται :))
Είντα δεντρόν ένει;
Asera Σιαίρουμε που αναθεωρείς την κυπριακή σου ταυτότητα ,ότι τζιαι να κάμεις Κυπραίος εν νάσαι ,το αν θα είσαι (καλός) ή (κακός)Κυπραίος εν που σένα που εξαρτάται.Στο κάτω κάτω γιατί να ταυτιστώ(τεις) με τον κάθε (άτε να μεν ηξητιμάσω) που θέλει να κάμει τον καμπόσο επειδή έχει μιαν (εξουσία)
Τζιαι εγιώ με τα παιθκιά είμαι αλλά όι γιατί είναι από (καλές οικογένειες )όπως έγραψε η κυρία Χριστιάνα Βουνιώτη στον Πολίτη και κάπως με ξένισε όταν το διάβασα τότε που το δημοσίευσε.Δηλαδή αν αυτά τα παιδιά ήταν από μη ευκατάστατες οικογένειες θα ήταν άλλη η αντιμετώπιση του κόσμου;Μεν μου πεις ότι ήταν ότι καλύτερο και αντικειμενικό ήταν αυτό που ειπώθηκε περί καλών ευκατάστατων και υψηλού επιπέδου οικογενειών,κάπου δεν κολλάει η όλη φάση αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί.
Nεσπά;
Σταλαματιά σύμφωνος μαζί σου ότι αν το καταλάβεις όπως το κατάλαβες δεν κολλά. Δεν κολλά ιδίως με την συγκεκριμένη δημοσιογράφο τζιαι τες απόψεις της. Εγώ δεν εστάθηκα τζιειαμαί, ούτε τζιαι στα άλλα που της έκαμεν κριτικήν ο OSR55 η οποία αν δεν ήταν επιθετική, απαξιωτική τζιαι σχεδόν υβριστική θα με έβρισκεν πιο σύφωνον επι της ουσίας. Επήρα το ότι ήταν κάτι σαν ορθογραφικά λάθη. Τζιαι το συγκεκριμένον εκατάλαβα το ότι ακόμα τζιαι θα παιθκιά των μικροαστών καταδέρνει τα το σύστημαν. Δε την ουσία τζιαι όχι τες λεπτομέρειες. Την περιγραφή της ζωής, του χαρακτήρα τζιαι των ιδεών αυτών των παιδιών.
"Ελπίζω να μεν εμάλλωσεν ο τράγος με το αγρινόν ποιός θα φάει το φύλλο".
Αποφεύγω τα φύλλα πλέον, προσέχω να μεν μου ταΐσουν κουτόχορτο.
Ελεύθερα.
:-)
Εγραψα λάθος το επίθετο της δημοσιογράφου Βονιάτη και όχι Βουνιώτη.Το σκεπτικό της το κατάλαβα αλλά έπρεπε να το διατυπώσει διαφορετικά.
@STALAMATIA:
Στην κριτική αυτή, απάντησα ήδη δεκάδες φορές από τότε που δημοσιεύθηκε το ρεπορτάζ στον «ΠΟΛΙΤΗ» (γραπτώς και προφορικώς). Πρέπει να πω πως χαίρομαι αφάνταστα που επισημάνθηκε από τόσο πολύ κόσμο. Τέτοιες κριτικές ενδυναμώνουν τις ελπίδες μου για τις δυνατότητες της κυπριακής κοινωνίας, για τον συλλογικό μας νου, τις ευαισθησίες μας, την (αυτόνομη από τις κοινωνικές νόρμες) κρίση μας. Θα εξηγήσω τη θέση μου για τελευταία φορά, παραθέτοντας και το «προβληματικό» σημείο του ρεπορτάζ:
«Η συνάντησή μου με τον Παναγιώτη, τη Νεφέλη, την Κατερίνα, τον Φάνο και την Ελένη, επεφύλασσε μιαν έκπληξη: δεν προέρχονται από "προβληματικές, σπασμένες οικογένειες", όπως πολλοί ίσως να είχαμε υποπτευθεί, παρακολουθώντας την σχεδόν χαιρέκακη "κάλυψη" των τηλεοπτικών καναλιών. Αντίθετα - οι γονείς των παιδιών είναι ακαδημαϊκοί, συγγραφείς, γιατροί, με άριστη μόρφωση και σχετικά ευκατάστατοι.»
Λοιπόν, καταρχήν το ρεπορτάζ δε "μιλούσε" εξ ονόματος όλων των ατόμων που συχνάζουν στην Πλατεία, αλλά ήταν επικεντρωμένο στα 5 συγκεκριμένα παιδιά. Συμβαίνει να είναι από "ευυπόληπτες, ευκατάστατες οικογένειες" ΜΕ ΑΡΙΣΤΗ ΜΟΡΦΩΣΗ (κι όχι απλά τεχνική κατάρτιση αλλά κοινωνικά αμόρφωτοι). Θεώρησα καλό να το σημειώσω, ΟΧΙ επειδή πιστεύω σε τέτοιους ΑΧΑΠΑΡΟΥΣ, ΗΛΙΘΙΟΥΣ ΚΟΜΦΟΡΜΙΣΜΟΥΣ, αντίθετα. Ωστόσο, το "στοίχημα" του ρεπορτάζ, κατ' εμέ, δεν ήταν να σε κερδίσω εσένα ή τον Α ή τον Β που ούτως ή άλλως ξέρετε πως έχουν τα πράγματα και ποια είναι η αλήθεια για τους δήθεν "αλήτες" της Πλατείας. Το στοίχημα, ήταν να "κερδίσουμε" τους πιο φοβικούς, εκείνους που δε ξέρουν τη φάση της πλατείας ή της κάθε "πλατείας", που πιστεύουν με ευλάβεια τα ΜΜΕ, τους παπάδες, τους αστυνομικούς, τις κοινωνικές νόρμες, τα προπαγανδιστικά στερεότυπα.
ΝΑΙ, είπα πως οι συγκεκριμένοι 5 προέρχονται από «καλές, κοινωνικά αποδεκτές» οικογένειες. Ήταν μια στάση άμυνας, την οποίαν εκ των υστέρων μετανιώνω. Για να είμαι ειλικρινής, ωστόσο, την κριτική αυτή που γίνεται μετά τη δημοσίευση, την είχα υπόψη μου πριν καν γράψω την πρόταση εκείνη. Αλλά είναι κι ένα πράμα που ονομάζουμε ΤΑΚΤΙΚΗ, την οποία καλό είναι να τη χρησιμοποιούμε όταν θέλουμε να κερδίσουμε λίγο την τόσο φοβική κοινή γνώμη που βιάζεται να ταμπελώσει ως απόβρασμα όλους όσους είναι διαφορετικοί (φυσιολογικά, γενετικά, ιδεολογικά, σεξουαλικά κλπ). Το ρεπορτάζ, αν μη τι άλλο, συνέβαλε στο να ξεκινήσει μια δημόσια συζήτηση, αναδεικνύοντας και την άλλη πλευρά.
Σε ό,τι αφορά το «προβληματικό σημείο», αν με ρωτάς τώρα, θα επέλεγα να το έθετα διαφορετικά. Όντως, είναι ένα-δυο σημεία στο ρεπορτάζ στα οποία δεν έδειξα μεγάλη ευαισθησία στα παιδιά εκείνα που έχουν το κλασικό προφίλ του "αλήτη". Τους ζητώ συγνώμη και ξεκαθαρίζω πως με αυτούς ταυτίζομαι πολύ περισσότερο απ' όσο με άλλους πιο.. "ευπρεπείς". Είμαι κι εγώ "παιδί της Πλατείας", τόσο γεωγραφικά, όσο και ιδεολογικά/συνειδησιακά. Ζω, συχνάζω κι εργάζομαι εκεί (πέραν από τη δημοσιογραφία, καθαρίζω τις τουαλέτες και σερβίρω καφέδες στα ΚΑΛΑ ΚΑΘΟΥΜΕΝΑ). Έχω κι εγώ άσπαστους δεσμούς, τόσο με τους "αλήτες" όσο και με τα πλείστα συνθήματα στους τοίχους (ιδιαίτερα όταν αυτά γράφονται σε αναρτημένα πανό ή ακαλαίσθητες επιφάνειες κι όχι στην ωραιότατη πουρόπετρα της ιστορικής μας Πόλης). ΑΛΛΑ ΟΧΙ, ΔΕΝ ΤΑΥΤΊΖΟΜΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΛΙΓΟΥΣ ΤΡΑΜΠΟΥΚΟΥΣ ΑΝΕΓΚΕΦΑΛΟΥΣ ΨΕΥΤΟΜΑΓΚΕΣ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΊΑΣ ΠΟΥ ΕΣΠΑΣΑΝ ΤΟΝ ΜΑΝΩΛΗ ΧΈΖΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΚΑΤΟΥΡΩΝΤΑΣ ΤΟΝ. ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΟΥΔΕΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ Ο ΤΡΑΜΠΟΥΚΟΣ ΜΠΑΧΑΛΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΣΑΔΙΣΤΗ ΜΠΑΤΣΟ. Επίσης,ι ταυτίζομαι περισσότερο με έναν πολιτισμένο αστό, παρά με έναν γάρο προλετάριο, αν και προσωπικά προέρχομαι από οικογένεια ανειδίκευτων εργατών και εργάζομαι από τα 14.
STALAMATIA, από τις παρατηρήσεις και την κριτική σου, την οποία συμμερίζομαι, πιστεύω πως μιλάμε την ίδια "γλώσσα" ή τουλάχιστον παρόμοια. Επομένως, δε θεωρώ σκόπιμο να συνεχίσω να απολογούμαι για τη στάση άμυνας, την οποία κακώς τήρησα στο ρεπορτάζ. Στην προσπάθεια μου να αντικρούσω το mainstream επιχείρημα πως είναι "αλήτες" έπεσα στην παγίδα κι έπαιξα το παιγνίδι τους. Γι αυτό, απολογούμαι.
Και κάτι ακόμα:
Για όσους με κατηγορούν πως με το ρεπορτάζ έκανα «ιδεολογικό ξεπούλημα» (γιατί ειπώθηκε και αυτό), τους παραπέμπω στη θεματολογία και το περιεχόμενο των άρθρων μου (ανθρώπινα δικαιώματα, μετανάστες, ρατσισμός, παλαιστινιακό, trafficking, (ανίερος) πόλεμος κατά της τρομοκρατίας, παγκόσμια πείνα/φτώχεια, κριτική στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο κλπ κλπ) και στις συνεντεύξεις μου με ανθρώπους που τίθενται στο στόχαστρο ακριβώς λόγω της επαναστατικότητας και της καυστικής κριτικής τους στην παγκόσμια mainstream «λογική» (ενδεικτικά αναφέρω: Noam Chomsky, Bill Ayers, πρώην κρατούμενοι στο Γκουαντάναμο, KΙΣΑ κλπ). Απ’ εκεί και πέρα, αρνούμαι να δώσω πιστοποιητικά ήθους σε άπιστους Θωμάδες.
@ Aceras Anthropophorum – Ευχαριστώ θερμά για τη στήριξη και τη σωστή κατανόηση των προθέσεων του ρεπορτάζ, πέραν από τα όποια λάθη, για τα οποία διόλου δε ντρέπομαι να απολογηθώ.
Τζιαι εγώ είμουν τζιαμέ.
Όι πολλα, αλλα έκατσα αρκετά για να συζητήσω με τους μιτσίους τζιαι να ακούσω τις απόψεις τους.
Είδα σε τζιαι σένα με την κορού σου στους ώμους αλλα αντράπηκα να σου μιλήσω.
Ούλλα ωραία. Οι μιτσίοι επιαν την σκυτάλη τζιαι συνεχίζουν καλύτερα που εμάς.
Ρε Joshoua μα είσαι μαννός;
Χριστιάνα για σου τζιαι συνέχισε.
Aceras
Περνώντας σήμερα το πρωϊ είδα το δένδρο να έχει δύο μεγάλα κλωνιά σπασμενα και να κρέμουνται.
Προχώρησα και είδα τον κύριο με το καροτσάκι του, την σκούπα και το φτυάρι που καθαρίζει κάθε πρωί την πλατεία της Φανερωμένης.
Καλημεριστήκαμε όπως κάθε μέρα και τον ρώτησα για το δένδρο. Μου είπε ότι ακόμη δεν είχε περάσει από εκεί και ούτε ήξερε ποιός το έκοψε. Πάντως ήταν σίγουρος ότι δεν κόπηκε ούτε από ανεμοστρόβιλο, ούτε από φυσική φθορά. Ανθρώπινα χέρια τράβηξαν κάτω τα χοντρά κλαδιά και τα έκοψαν. Τον ρώτησα τι δενδρο είναι, για να πάρω την απάντηση : Τριμιθιά.
Το βράδυ που σχόλασα τα κομμένα χέρια του δένδρου είχαν φύγει. Απομένει μισό, πληγωμένο, απορημένο γιατί να το ακρωτηριάσουν.
Απόψε άνοιξα τη σύγχρονη γεωργραφία της Κύπρου, τόμος 1, (Το φυσικό τοπίο της Κύπρου) και βρήκα τα εξής:
1. Τριμιθιά, τρέμιθος, Pistacia attlantintica: Απαντά σε αριθμό δέντρων στην Πάφο,κυρίως στην πόλη Πάφου και σε μερικά γειτονικά χωριά.
2. Τριμιθιά, τρέμιθος, Pistacia terebinthus: Βρίσκεται σε υψόμετρο μεταξύ 300 κ αι 1200 μ.
3. Σχινιά, Pistacia lentiscus, πολύ κοινό σε χαμηλά υψόμετρα.
Δεν είναι στον κατάλογο με τα ενδημικά φυτά της Κύπρου.
Ασέρα, θα μάθω σίγουρα το ακριβές όνομα του δένδρου και θα σου πω.
Έγραψα λάθος προηγουμένως. το σωστό είναι
Pistacia attlantica.
Τζιαι φορώ τζιαι τα γυαλιά μου, Κύριε ελέησον πιον!!!
Μάλλον θα εν Pistacia Terebinthus (trimithkia) Αμφιβάλλω να είναι Σχοινιά (lentiscus), εν πιο θαμνώδες. Την Ατλάντικα δεν την ξέρω.
Πολλά ποιητικόν να τριμιθκιά ο Μανώλης. Έφκην μας τζιαι θυλικής σκέψης.
Για τον κλώνον μεν μαραζώννεις. Τα κλωνιά των αθρώπων δύσκολα πολιούν, τα δεντρά πολιούν τζιαι δρατζιάζουν παραπάνω.
Καμιάν εκατοστί βήματα πιο τζεί που το Μανώλη έσιει αλλόνα δεντρόν που το λαλούν ΖΕΠ-Φανερωμένης.
Δέτε δαμέ τους καρπούς του http://www.youtube.com/watch?v=-42NFfLOjQQ
Δημοσίευση σχολίου