Άλλη μια μέρα, δίχως σκοπό, μιά καλημέρα τί να την πώ;
Περνούν οι μέρες, περνούν τα χρόνια. Τα παιδιά γίνονται έφηβοι, οι έφηβοι γίνονται ενήληκες, οι ενήλικες γίνονται μεσήλικες.
Περνούν οι στάρ, περνούν οι σταρλέττες, τραούθκια γενιούνται, τραούθκια πεθαίνουν. Έρκουνται μόδες, φέφκουν μόδες.
Τα πάντα ρει και ουδέν μένει
Τριάντα χρόνια τζιόλας.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
8 σχόλια:
έχει μιαν διάχυτη μελαγχολία το ποστ, σάννα κάθεσαι να βλέπεις το δρόμο, σάννα παρακολουθείς τις εποχές να αλλάζουν, και εσύ να σκέφτεσαι να μεν ζεις
I get that
εν ήμουν γεννημένη πριν τριάντα χρόνια.
but i get it
"όλα τριγύρω αλλάζουνε, κι όλα τα ίδια μένουν"
μιαν καλην ημέρα να την πω.
Ρε Ασερα που την εξεθαψες; Ηταν και ειναι απο της αγαπημενες μου...
Ρε Ασέρα ενι ξέρω ήνταν που σ΄έπιασεν. Εμέναν πάντως αθθυμισεν μου το πυκνό σβουρό μαλλί μου τζιαι μελαγχόλησα :(
Βάλε τζιαι κάτι που το μέλλον ρε αέρφιν!
Εεεε! Όι τζιαι να μελαγχολίσετε τζιόλας. Τα χρόνια κάμνουν αυτόν που κάμνουν τα χρόνια. Περνούν. Τζιαι μείς κάμνουμεν τζιείνον που κάμνουν οι αθρώποι. Ζιούμεν. Οι αθρώποι τζιαι τα χρόνια είναι μέρος του ιδίου κόσμου. Για αυτόν τα πάντα ρει τζιαι ουδέν μένει.
Για το άλλη μια μέρα, είναι παραπάνω την βαριεστημάρα μου έθελεν να εκφράσει. Ήρτα σκοτωμένος που την δουλειά, έκατσα πας τον καναπέ, επιάαν με οι αγωνίες τζιαι οι ενοχές που δεν ετέλειωσα ότι έθελα να τελειώσω, είπα "σικκιμε, είντα εν να σπάσω;" τζιαι έγραψα την ανάρτηση να μου περάσει.
Πέφτοντας πάνω στον Σωκράτη εντυπωσιάστηκα πως αλλάσσει η μόδα. Διερωτούμε σε τριάντα χρόνια πως θα βρίσκουμεν την μόδαν του σήμμερα.
Ωραία αυτή η "μελαγχολία", βιταμινούχα τη λεω.
Κάθε σάββατο που κάνω εκπομπή βάζω τραγούδια και μουσικές που άνθησαν στα χρόνια του 60 και του 70 και καμιά φορά καινούργια των χρόνων μας που βαδίζουν γόνιμα στα χνάρια εκείνα. Τι μου κάνει εντύπωση; Όσοι μου τηλεφωνούν. Δυο κατηγορίες είναι, μεσήλικες 50άρηδες σαν εμένα και, εθουσιασμένοι νεαροί, 16, 17, έως και 20-22 χρόνων. Οι μόδες, είναι μόδες. Οι αξίες που προκύπτουν όμως σε κάθε εποχή, διαχρονικές.
Σε 30 χρόνια; Α, μωρέ, καλά να είμαστε πρώτα απ' όλα, και θα δούμε και τις μόδες του τότε!
Το Yesterday πάντως, και τότε, επίκαιρο και φρέσκο θα είναι, όπως και το Της Αγάπης αίματα.
Ωραία αυτή η "μελαγχολία", βιταμινούχα τη λεω.
Κάθε σάββατο που κάνω εκπομπή βάζω τραγούδια και μουσικές που άνθησαν στα χρόνια του 60 και του 70 και καμιά φορά καινούργια των χρόνων μας που βαδίζουν γόνιμα στα χνάρια εκείνα. Τι μου κάνει εντύπωση; Όσοι μου τηλεφωνούν. Δυο κατηγορίες είναι, μεσήλικες 50άρηδες σαν εμένα και, εθουσιασμένοι νεαροί, 16, 17, έως και 20-22 χρόνων. Οι μόδες, είναι μόδες. Οι αξίες που προκύπτουν όμως σε κάθε εποχή, διαχρονικές.
Σε 30 χρόνια; Α, μωρέ, καλά να είμαστε πρώτα απ' όλα, και θα δούμε και τις μόδες του τότε!
Το Yesterday πάντως, και τότε, επίκαιρο και φρέσκο θα είναι, όπως και το Της Αγάπης αίματα.
Kαλά έκαμες Ασερα μου τζιαι έβαλες τα. 30? 30 τι να κάμουμε υπήρξαμε τζιαι 20 υπέροχα χρόνια τζιαι τωρά καλά ένι μόνο που έχουμε τζιαι άλλους να σκεφτούμε τζιαι να αγωνιούμε. Εν γι'αυτό που μας πιάνει καμιά φορά η νοσταλγία για να θυμούμαστε τζιαι λλίο τις ξέγναστες εποχές.
Πάμε παρακάτω ....
Γιατί το ρεφραιν
"Κι ο αέρας που κλαίει" μου θυμίζει το "Υπάρχω" του Καζαντζίδη?
Μπορεί και να μου φαίνεται
Aceras
Μας παίρνεις πίσω και οι αναμνήσεις είναι αναπόφευκτες
καλές και κακές
Δημοσίευση σχολίου