Στα παιδιά που ονειρεύνται...

Πρίν να φύω για την Κύπρον, κάποιος μπλογκερ (δεν αθθημούμαι ποιός) μου είπεν να μεν ιξιχάσω την φωτογραφικήν. Του αφιερώννω την πρώτην με τα τταουσιάγκουλα που την Καντάρα. Όποια φωτογραφία σας αρέσει κάμετε της τσίλ (από το τσιλλώ) τζιαι θα την δείτε μεγενθυμμένην.

Τον Όφρυν της πάρακάτω φωτογραφίας τον αφιερώννω στον αντικακομούτσουνον για τους κρίνους του γιαλού που μου εχάρισεν το καλοτζιαίριν.

Το αλλον μελισσάκιν πάρακάτω το αφιερώννω στην Δρακούναν για τα γέλια που κόφκω κάθε φοράν που θα περιγράψει το εθνοκαφρικόν χωρκατιλλίκκιν. Το χάζιν είναι ίσως η ανώτατη μορφή ομορκιάς. Εθκιάλεξα της την πιό όμορφην ορχιδέαν.

Το όρχιν παρακάτω δεν θα τον αφιερώσω στον Γρκικστόρην διότι μπορεί να το παρεξηγήσει. Θα του αφιερώσω άλλον φκιορούιν πιό κάτω. Το όρχιν αυτόν τον αφιερώννω στο Αγρινόν που δεν παρεξηγά.

Άλλος όφρυς. Τούτος εν του Λεξιπένητα για τες ακούραστες του προσπάθεις να προάξει την κυπριακήν μπλογκολογιάν.

Δεν ξέρω γιατί εσκέφτηκα τον Κωνσταντίνο με αυτήν την φωτογραφία. Του την αφιερώννω.

Το άλλον το Σιλένουμ φέρνει μου στο νούν τον Γιώργο Ιορδάνου.

Τζιαι έναν ερίγκιον, κοινώς Πάγκαλλον για το αέρφιν τον μουσικόν τον Διάσπορον που κάθεται στην Αμέρικα. Ξέρω. Θα τον επροτίμας μες το ξίδιν, αλλά τι να κάμουμεν που δεν υπάρχει ψηφιακόν ξίδιν να κάμουμεν reconstitution πάγκαλλους ξιδάτους; 

Την μπισκουτέλλαν αφιερώννω του την του φίλου μου μου Άνεφ του χωρκοΰρη που επήα να τον επισκευτώ τζιαι δεν τον ήβρα. Θα επροτίμας ίσως λαψάναν αλλά τζιαι η μπισκουτέλλα της ίδιας οικογένειας των σταυρανθών είναι.

Μιάν ίριδαν για την Σταλαμαθκιάν. Είμαι σίουρος ότι θα της αρέσει.

Τζιαι μιαν φωτογραφίαν για την Φωτούλλαν. Πάει της το χρώμα

Αυτή η μαντραγόρα είναι για τον Γρηκστόρη. Παρόλον που αρχαίοι υμών πρόγονοι αποδίδαν της αφροδισιακές ιδιότητες για τ΄αγγάστριν τζιαι θα μπορούσα να την αφιερώσω σε καμιάν μπλογκαρούν που γυρέφκει άντραν, εγώ σου την αφιερώννω εσέναν γρήκστόρη μου για την λεπτότηταν που έχουν τα φκιορούθκια της άμαν την προσέξεις καλά. Επιφανιακά φαίνεται πολλά vulgaris φυτόν αλλά κατά βάθος άμαν κοιτάξεις σε δεύτερον πλάνο τι παρουσιάζει είναι οfficinarum. 

Τσαρτελλούιν μου αυτόν είναι για σένα. 

Τούτον εν για τον Τζιυρκάκον

Βεριτύ το χρώμαν του ψυχανθούς αυτού δεν αποδίδεται ακριβώς στην φωτογραφίαν. Στην πραγματικότηταν εν πιό ποιητικόν όπως αυτά που γράφεις. Όταν το εφωτογράφιζα το έκαμνα ενσυνείδητα για να σου το αφιερώσω.

Αυτόν το Σαρκοποτέριουμ σπινόσουμ είναι για την Δοκισήσοφην.  Έχει δύο σημεία η αφιέρωση. Το πρώτον είναι η αισθητική που κρύφκεται πίσω που τα προστατευτικά αγγκάθκια. Δες χρώμα, δες περιεχόμενο του φρούτου που ποσσιεπάζει, δες τι όμορφα που δένει το φρούτο με το φύλλο. Το δεύτερον είναι ζήτημαν χρήσης. Το σαρκοποτέριουμ είναι είδος rosacea (ναι η ίδια οικογένεια με τα τριαντάφυλλα όσον τζιαι να το κρύφκει). Κοινώς μαζίν, χρησημοποιείται για να κάμνεις σαρκές μάζενες για να σαρίζεις τες τσιλλάρες που σου αφήννουν σιφτασμένοι μπλογκερς στον δημόσιο χώρον των σχολίων.

Αυτή η Μαυρομμάτα είναι του φίλου μου του Φιρφιρή. Ελπίζω να μεν έππεσα έξω τζιαι να είσαι αποελίστας.

Τζιαι μια gagea για την Λεμέσιαν πυρόγαν.

Αυτά τα σκορταλούθκια τα αφιερώννω στον Πολίτην Πίτταν που γράφει στα ιστομαγειρέματα. Σίγουρα κάποιον μεζέν θα φκάλει μαζί τους.

Τον Λάζαρον τον αφιερώννω στον Νικόλα τον Άλληόχθη. Τα γραψίμια του έχουν έναν πρώτον πλάνον νοήματος όπως τα εξωτερικά πέταλλα που είναι τα άνθη που θωρούν οι παραπάνω. Μετά έχουν μιαν δεύτερην στρώση ανθών που είναι οι μικρές μαργαριτούες που θωρείται γυρόν γυρόν που τα πέταλλα. Μετά είναι τα άλλα που είναι τόσον αρμονικά τοποθετιμένα που φκάλλουν έναν αισθητικόν φρακτάλ νοημάτων τρίτου πλάνου ανάγνωσης. Είναι το τρίτον είδος ανθών που φκάλλει ο λάζαρος. Ένας λάζαρος δεν είναι λοιπόν έναν άνθος αλλά μερικές εκατοντάδες, μαζεμένες σε τριών ειδών οικογένειες.

Αυτήν την αρκολουβάναν ποιού να την αφιερώσω τζιαι να μεν του κακοφανεί; Άτε αφιερώννω την στο προεδρικές για όλες τες πολιτικές λουβάνες που ειπωθήκαν από όλους μας.

Τούτον εν της Ά βίτα βίβα. Θα καταλάβει γιατί, αν έβρει τι φκιόρον είναι τζιαι αν έβρει πως διαμορφώννονται οι θήκες των σπόρων που κάμνει μετά την ανθοφορίαν.

Αυτή η χωστή (ή καυκαρούα ή αρκοτζινάρα) είναι για τον Γληόρην μου. Συνταγή: Πιάννεις έναν μασιέριν μακρύν, τζιαι χώννεις το βαθκυά στην ρίζαν (όπως κάμνεις του εθνικισμού, του ρατσισμού, της κλεψιάς ή της άρπακόλας). Άμαν την φκάλεις που την ρίζαν, πιάννεις έναν έναν τα φύλλα τζιαι καθαρίζεις τα που τα αγγάθκια. Τρώεις την σάρκαν του φύλλου ή βουττημένην μες το άλας τζιαι το όξυνον, ή ξιδάτην, ή βραστήν με το ξίδιν τζιαι το αλευρούιν. Τα αγγάθκια φυλάεις τα για να τα σύρεις στα μούτρα της μπουρζουαζίας. Προσέχεις όμως να μεν τριπύσεις τα σιέρκα σου τζιαι να σου μείνει ο πόνος.

Αυτόν είναι της Alm, κοινώς Almost blogger. Η ομορκιά αυτού το φκιόρου μοιάζει με την μινιμαλίστικην αισθητικήν που παράγει το σχεδόν μπόγκ της.

Του φίλου μου του Λινοπάμπακου, του Αντραία που διά ππουνιές, του Joshoua, του ελατοχελίδονου, του δασκάλου μου του Θεοπέμπτου, του Τέρρα ινκόγκνιτα, του Σραόσια Ροκάσια, τη Μιχάλη, τους ombion, της αράχνης, της Leni, του impius του Βαλεντίνου, του Γιώργου Στρατή, του Προλεταριακού, της Δόχτορος Ψυχίας, του φίλου μου του Αδαή, του ποιητή του Κκαϊλή, του Δραπέτη, του brc, του μπανανιστανού, της Rose, του Μαύρου αίματος, του Στέλιου του Παπαλάγγι, της Candy, του Κουτσοφτίδη του αναρχιτέχτονα, του Μαρίνου Κλεάνθους, τζιαι καμπόσων άλλων (επολλύνετε ρε γαμώ το τζιαι σίγουρα κάποιοι θα μου διαφεύγουν), δεν είναι που δεν θκιαβάζω τα μπλόγκια σας τζιαι δεν σας έβαλα ειδικήν αφιέρωσην. Είναι που ελείψαν οι φωτογραφίες οι καλές τζιαι βάλλω σας ούλλους μιαν συλλογικήν αφιέρωσην παρακάτω.

Όποιος νομίζει ότι δεν του πάει το φκιόρον του ας το πεί να του θκιαλέξω άλλον την επόμενην φοράν που θα έρτω στην νήσον των Αγίων (και μή).

Άτε δετε τα φκιορούθκια να ανοίξει η καρκιά σας φύλλα φύλλα, διότι η επόμενη ανάρτηση θα θέλει στομάσιν σιερένον.