Μια βάρκα ήρτε από μακρυά...

 

Μακρυά που τα μουσικά δρώμενα, έμεινα με την μουσικήν πεθαννένων να με συντροφεύκει τζ̆αι ώρες-ώρες να την βαρκούμαι. Δεν θέλω να γινώ όπως ούλλους που τους καθουνται τα χρόνια τούβλα πας στα ζινίσ̆ια τζ̆αι γινίσκουνται κοτζ̆ιάκαρες: "...εμάς τον τζ̆αιρόν μας..."

Τζ̆αι ο τζ̆αιρός μια διάσταση μέσα στον χωροχρόνον είναι. Αναλογα με τη γωνιάν πον να δείς τα πράματα, μπορείς να την συμπυκνώσεις τζ̆αι να τα δείς ούλλα πίτταν,  χωρίς χρονικήν διάστασην, όπως θωρείς τετράγωνον σε δύο διαστάσεις έναν κύβον τρισδιάστατον άμαν τον θωρείς πουπάνω τζ̆αι κάθετα.

Έστειλεν μου ο φίλος μου ο Αντώνης έναν σύνδεσμον με μουσικήν του Δημήτρη Μητσοτάκη. Η γωνιά του χρόνου που μου έκατσεν, με το πρώτον άκουσμαν έφερεν μου το τούτον στον νούν. Επιττάκωσεν ο χρόνος τζ̆αι το 1949 εγίνην σήμερα. 

Σήμμερα όμως ήρτεν έτσι:

Τούτον όμως δεν είναι μόνον σε άλλον χρόνον,  έφαεν τζ̆αι άλλην γραμμική μετατροπήν τζ̆αι τούτη ήταν στον χώρον. Δεν ήταν βάρκα που έφευκεν, ήταν βάρκα που έρκετουν απο μακρυά.

Ήρτεν εις τον νούν μου ο Παύλος Λιασίδης που εβρέθην εις την Σκάλαν τζ̆αι θώρεν 

δάκρυκα των μάνων τζ̆αι των χαρτωμένων 

να σπαράζουν τζ̆αι 

να μεν ακούεις άλλον, 

πο' ναν αχ τον γιόν μου, 

τζ̆ι εν να μου τον φάει 

η μάυρη ξενιθκειά... 

Εκατσεν ο Λιασίδης είπασιν τσας πάρα τζ̆ει που την βάρκαν να τα γράψει. Έγραψεν τα ούλλα, Έγραψεν τα να τα πεί όμορφα για τους πολιτικά αναλφάβητους του τότες. Άμαν όμως η πυξίδα του νού εν η μαρξιστική διαλεκτική τζ̆αι η ταξική ανάλυση, η σκέψη δεν λανθάννεται τζ̆αι η κρίση εν σωστή όσον η ταξική δομή εν έσ̆ει αλλάξει. Έγραψεν τα τότες τζ̆αι για τότες τζ̆αι για τωρά. Το 49 που ο Τσιτσάνης ετραούδαν με την Νίνου τζ̆αι την Μπέλλου τον απόκληρον, ο Λιασίδης έγραφεν: 

"η αιτία ένε, π΄ούλα σου τα πλούτη, 

Τζ̆ύπρος μου σου κλέψαν, δίχα ν΄αντραπούν, 

έτσι όπου πάσιν, οι κουρσάροι τούτοι 

αρφανιάν τζ̆αι φτώσ̆ιαν, δάκρυκα σκορπούν.

Αλλάσσω γωνίαν, πιττακώννει ο χρόνος ξανά τζ̆αι που τον Λιασίδη φέρνει με στο 2017. Μισός πλανήτης πρόσφυγες τζ̆αι σύ που ζ̆είς βρε βλάκα φωνάζει που το 17 ο JuΛιο. Φωνή βοώντως εν τη ερήμω. 

Η ποτζ̆εί όχθη της βάρκας που ποσ̆αιρέταν ποιητικά ο Λιασίδης εγίνην η ποδά.  Ο κόσμος αλλάσσει. Ο κόσμος εξαγριώννεται. Οι ήττες η μιά μετά την άλλην. Η πιο άνοστη της οψη είναι το παιδίν της νιότης σου του οποίου το μίζερον "εγώ" εμεγάλωννεν τότες μέσα στο μεγαλείον ενός όμοφρου "εμείς" τζ̆αι γίνετουν υποφερτόν, τωρά που έμεινεν ορφανόν από "εμείς",  κρέμμεται το "εγώ" ακόμα πιο μίζερον,  άνοστον όπως μιαν κωλοπετσ̆ιάν που παστέλλωσεν τζ̆αι της οποίας ο κάτοχος νομίζει δείχνει ακόμα το νεανικόν κωλομέριν. Όχι τοτινέ σύντροφε, δεν ήρταν οι μαύροι έσσω σου. Ούτε το Πουρνάρα εν έσσω σου, ούτε τα χαλόσπιτα που νοικιάζει ο κάθε επιτίδιος σε άστεγους ξένους.

Ο κάθε κόσμος γράφει την μουσικήν του τζ̆αι μεις ταξειδιώτες που την μιαν εποχήν στην άλλην. Άρεσεν μου πολλά ο Δημήτρης Μητσοτάκης τζ̆αι ούλλες οι φωνές που επιλέγει να τραουδούσιν μαζίν του.

Τι τύχη που μου έτυχεν τζ̆αι είδα τζ̆αι τι σημαίνει προλεταριακός διεθνισμός στην πράξην, όχι μόνον στα δευτέρκα τζ̆αι στα ιστορικά αρχεία.

Κάποτε πολιτικοι πρόσφυγες ήταν εκατοντάδες σ̆σ̆ιλιάες Έλληνες. Τζ̆είνοι που εποτινάξαν τον Ναζί που την χώραν αλλά που δεν τους εχώρεν ο καπιταλισμός. Τζ̆είνοι που οι εγκάθετοι του  εκυνήγησαν να εξοντώσουν.

Δέτε το βιτεούδιν πάρα κάτω αν έσ̆ετε ώραν να δείτε πως εζήσαν οι Έλληνες πρόσφυγες στο μακρυνόν Σοβιετικόν Ουζμπεκιστάν, στην Τασκένδην. Τωρά ξέρουμεν ότι αυτή η προλεταριακή αλληλεγγύη υπήξεν. ΥΠΗΡΞΕΝ άρα μπορεί να υπάρξει. Θα εν διαφορετική. Αλλά μπορεί να υπάρξει.