24 Απρίλη 2004- 24 Απρίλη 2018: Ενωτικέ νενήκηκας με
Αναδημοσίευση 2018
Έγραφα:
2009: Η νέα εθναρχία ΤΙΜΑ λέει την επέτειο. Ποιοι οι τιμημένοι και ποιοι οι άτιμοι; Αντί να λένε πανυγηρίζουμε, λένε τιμάμε. Οι λαοί χρειάζουνται μύθους για να κάμουν πιο ενδιαφέρουσαν την μίζερην τζιαι ανιαρήν τους ύπαρξην. Οι μύθοι χρειάζουνται τιμές, ειδεκανού πιστευτοί δεν γίνουνται.
Έγραφα:
2008: 24 του Απρίλη. Η ελπίδα ξαναγεννιέται. Μου υπόσχουνται ότι τζιείνον που μου έταξαν για τους επόμενους έξι μήνες μετά το δημοψήφισμα, να τσιμεντώσουν δηλαδή το ΝΑΙ, θα έρτει έστω τζιει καθυστερημένα μετά από 4 χρόνια.
2008: 24 του Απρίλη. Η ελπίδα ξαναγεννιέται. Μου υπόσχουνται ότι τζιείνον που μου έταξαν για τους επόμενους έξι μήνες μετά το δημοψήφισμα, να τσιμεντώσουν δηλαδή το ΝΑΙ, θα έρτει έστω τζιει καθυστερημένα μετά από 4 χρόνια.
Έγραφα:
2005: Απρίλης. Η ΚΕ του Ακέλ τιμωρεί όσους δήλωσαν δημόσια ότι ψήφισαν ΝΑΙ στο δημοψήφισμα. Η κατάθλιψη μου τότες ήταν στο ναδίρ. Έγραψα ένα από τα λίγα κείμενα στα καλαμαρίστικα. Λέω καλαμαρίστικα διότι τα Ελληνικά μου είναι της κακιάς ώρας. Είναι ελληνικά Κυπραίου που καλαμαρίζει.
Το ξαναδημοσιεύω διότι φοβάμαι ότι ξαναγίνεται επίκαιρο.
Έγραφα λοιπόν....
Είπατε τω βασιλεί χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά. Ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην, ού μαντείδα δάφνην, ού παγάν λαλέουσαν. Απεσβέτο και λαλών ύδωρ.
Το παραμύθιν ετέλειωσεν. Οι άνθρωποι που γεννήθηκαν στις δεκαετίες του 50, του 60 και του 70, οι άνθρωποι που τόσο ονειρεύτηκαν την επανένωση ας πενθήσουν τα όνειρα τους.
Η γενιά μου επερίμενε 40 χρόνια για να αλλάξουν οι συνθήκες του διχασμού που εδημιούργησε η τρελλή ιδέα της ένωσης. 40 χρόνια ψέματα.
Όταν η ένωση εκέρδιζεν έδαφος, το τελευταίο προπύργιο που έπεσε ήταν μέσα στο ΑΚΕΛ. Από τους τελευταίους πολιτικούς πεσόντες ο μακαρίτης ο Αδάμ Αδάμαντος, τότε δήμαρχος Αμμοχώστου. Απεβλήθη απο το ΑΚΕΛ διότι είχε δει την προδοσία που εγίνετο σε βάρος της ελληνοκυπριακής και τουρκοκυπριακής εργατικής τάξης με το ΝΑΙ του κόμματος στην Ενωση με την μητέρα Ελλάδα. Λες και το ξερε πως η πόλη του θα βρυκολάκιαζε σαν επακόλουθο της τρελλας. «Ούτε το μικρό μου δακτυλάκι δεν πρόκειτε να κουνήσω για την ένωση είπε». Απεβλήθη. Εκτελεστές: Ανδρέας Φάντης και Αδρέας Ζιαρτίδης, συν επαγρυπνήσι και λοιποίς συντρόφοις. Η επίσημη ηγεσία δε μπορούσε να δει 10 χρόνια μπροστά. Αυτό που οι αγωνίες της καθημερινότητας της επέτρεπαν να δει, ήταν ο κύνδινος να βάλει τον κόσμο εναντίον της. Διότι τα μυαλά του κόσμου είχαν ξελογιαστεί από τα παραμύθια μιάς αππωμένης και άμυαλης εθναρχίας. Δέν έβαλαν τον κόσμο εναντίον τους. Ακολούθησαν τον κόσμο. Ακολούθησαν τους Παπάδες.
Η γενιά μου κληρονόμησε τα επακόλουθα της ιδέας. «Αυτοδιάθεση – ένωση» λέει.
1963. Μια δεκαετία δεν πέρασε καλά καλά και ο πατέρας μου, εικοσάχρονος νέος πατέρας στα χαρακώματα. Το σπίτι του νιόπαντρου ζέυγους στο μικτό μαχαλλά του Σακκάρια μετατράπηκε σε φρούριο για να αμύνεται η γειτονιά. Τα άλλα σπίτια ήταν από τσίγγους και οι σφαίρες των γειτόνων Tουρκοκυπρίων μπορούσαν να τα τρυπήσουν. Ήμουν έξι μηνών άνθρωπος. Πρόσφυγας για πρώτη φορά. Τα μεγάλα βάσανα που θα έφερνε η μεγάλη ιδέα της ένωσης ήταν ακόμα πίσω.
1965. Το τελευταίο είδολο της συμβίωσης τσακίστηκε μέσα στο αυτοκίνητο του Μισιαούλη και του Καβάζογλου. 1967. Ενώ ο αππωμένος Παπάς ξέγραψε την ένωση, οι δικοί μας πατέρες, οι αριστεροι, την συναφέρνουν ακόμα.
1974. «Βουράτε γλήορα μες το αυτοκίνητον τζαι σύρνουν πόμπες». Ακούω ακόμα την την φωνή του πατέρα μου να ορλιάζει σαν να ταν χτες. Τα αεροπλάνα του ΝΑΤΟ έσχιζαν τον ουρανο του Βαρωσιού και έσπερναν θάνατο. Οι επιπτώσεις της τρελλής ιδέας έπευταν τώρα πιο βίαιες. «Ύστερα φέρνει ο φούρνος την πυράν» έλεγε η γιαγιά μου. Ήμουν 11 χρονών άνθρωπος. Δέυτερη φορά προσφυγας. Αυτοί που εβάλαν τους αριστερούς να ψηφίσουν ΝΑΙ στην ένωση για να μην βάλουν τον κόσμο εναντίον τους εκλαίαν τώρα μέσα στα τσαντίρια μαζύ με τον κόσμο. Οδύρονταν μαζύ με τις μανάδες που εθρηνούσαν τα παιδιά τους. Εκαταριόντουσαν την ΕΟΚΑ και τους δολοφόνους προδότες.
Εγώ τότες δεν ήξερα από φούρνους ούτε και καταλάβαινα από τους νόμους της πυράς. ΄Ενοiωθα την πυράν των ξύλων που εκαίαν μπροστά στα μάτια μου. Εκαταριώμουν και γω την ΕΟΚΑ β, τους δολοφόνους, την CIA, την δικτατορία, την κατοχική Τουρκία, την TMT. Την πυράν που έβγαινε από τα βάθη του φούρνου, την πυράν που είχε συσσωρευτεί στις πέτρες απο 20 χρόνια πρίν, την πυράν που επέτρεψεν στα ξύλα να πάρουν φωτιά, αυτήν τη πυράν δεν την έβλεπα. Και ας ήταν γραμμένη με γράμματα μπλέ στους τοιχους των χωριών και των συνοικιών. Ενωσις η Θάνατος. Έγραφε.
Το παράδοξο που δεν μπόρεσα ποτέ να εξηγήσω είναι ότι οι ελληνοκύπριοι ηγέτες της εργατικής τάξης, αυτοί που ελέαν των τουρτζιών να φύγουν απο την ΠΕΟ αν δεν τους αρέσει η Ένωση, οι ίδιοι άνθρωποι με έμαθαν να φωνάζω στους δρόμους και στα συλλαλητήρια «... οι τουρκοι της κύπρου ειναι αδελφοί μας». «Η Κύπρος ανοίκει στο λαό της», φωνάζαμε στις πλατείες και τραγουδούσαμε το «αδελφέ μου Οσμάν την καρδιά μου σ’ανοιγω...». Έφηβος πρόσφυγας έμαθα ότι αγώνας σημαίνει αγώνας για επανένωση. Πολιτικό νήπιο εβύζασα το γάλα της διεθνιστικής αλληλεγύης μέσα στο κόμμα της εργατιάς και αποστραφηκα τον εθνικιστικό πατριωτισμό. Αφελής ιδεαλιστής πίστεψα ότι άμα η συνθήκες στην Τουρκία θα άλλαζαν και άμα ο ιμπεριαλισμός θα μας άφηνε ελέυθερους να αποφασίσουμε αυτό που θέλουμε, θα δίναμε τα χέρια με τους αδελφούς μας και θα καθορίζαμε την τύχη του τόπου μας. Επερίμενα 30 χρόνια απο τότες. Επερίμενα μπας και πεθάνει ο Ντεκτάς, μπας και επαναστατήσουν οι λαικές μάζες στα κατεχόμενα, μπας και οι γεωπολιτικοί στόχοι του ιμπεριαλισμού αλλάξουν και η διχοτόμηση δεν τους εξυπηρετεί πια.
4 δεκαετίες πόλεμος, 4 δεκαετίες χωρισμός, δολοφονίες, εγκλήματα, βιασμοί, προσφυγιά. Σαν αντίβαρο, 4 δεκαετίες αγώνας και ελπίδα για επανένωση. 4 δεκαετίες ψέματα.
Ο κόσμος ο πολύς δεν θέλει επανένωση. Όταν έφτασε ο κόμπος στο χτένι το κόμμα της εργατιάς φοβήθηκε πάλι μήπως και βάλει τον κόσμο εναντίον του. Οι ηγέτες έβαλαν πάλι τους αριστερούς να ενώσουν τους ψήφους τους με την εθναρχία, με τους εθνικιστές, με την παραδοσιακή εξουσία. Την πρώτη φορά εβγάλαν 96%, αυτη τη φορά 76. Μα αυτή τη φορά η ήττα είναι τελειωτική, γιατί ο λόγος ύπαρξης της αριστεράς δέν είναι πλέον για να σμίξει τον κόσμο. Οι ηγέτες της ζουν για να ξεχωρίσουν αδελφέ μου απ΄τον κόσμο, βγαίνοντας και κορδόνοντας με γραβάτες στα κανάλια, κερδίζοντας εκλογές, κυκλοφορόντας με λιμουζίνες και φρουρούς πολλούς, κάνοντας ανίερες συμμαχίες για να γίνουν προθυπουργοί ή προέδροι της βουλής. Τους Αδάμαντους της δικής μας γενιάς δεν τους εκτέλεσαν πολιτικά. Τούς τράβηξάν λίγο απο το αυτί και τους κράτησαν μπάς και τους χρειαστούν στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Μακάρι να μήν τους έχουν εκτελέσει ψυχικά.
Αυτή η ήττα είναι η τελευταία. Η δέδαλος αυλά της επαναπροσέγκυσης έπεσεν κάτω και ετσακίστην. Η ιδέα της επανένωσης δεν έχει πια καλύβην, ούτε και η μαντείδα του ονείρου έχει δάφνην. Η λαλέουσα πηγή της αλήθειας δέν υπάρχει πια. Εστραγκισεν και το λαλών ύδωρ της ελπίδας, είπατε τω βασιλεί...
Η μοίρα του τόπου που ερωτευτήκαμεν είναι: «τζείνοι ποτζεί τζαι μεις ποδά». Αφού δεν τα καταφέραμε να τους δέσουμε το στόμα και να ενώσουμε το νησί με την Ελλάδα (1950 - 1960), αφού δεν τα καταφέραμε να τους καθαρίσουμε μέχρι τον τελευταίο (1963 – 1974), αφού δεν τα καταφέραμε να κάνουμε ομοσπονδία όπου θα κυβερνά μία αιώνια πλειοψηφία του 80% (1974 – 2004), το μόνο που μένει είναι να συφωνήσουμε την ευρωδιχοτόμηση εις βάθος χρόνου. Θα κάνουμε πως συνομηλούμε για να περιπαίζουμε τον λαό που έμαθε να ζει με την ελπίδα. Θα κάνουμε πως θέλουμε ομοσπονδία για να περιπαίζουμε τους χαζοφράγγους στο εξωτερικό, θα κάνουμε πως κάνουμε αντικατοχικό αγώνα για να περιπαίζουμε το 76%, θα κάνουμε πως ανταλλάζουμε γαρύφαλα και κλάδους ελαίας για να περιπαίζουμε το 24%. Όλα αυτά μέχρι να βγεί η ψυχή της ιδέας της επανένωσης.
Ενωτικέ νενήκηκας με.
Χάτε και μες τες υγείες μας. Και ο κάθε νενέκκος να κλείσει το μαχαζίν και να πάει έσσω του. Σ΄αυτόν τον τόπον πουλά μόνον όποιος έχει για πραμάτια την έχθραν, το μίσος, την κακίαν, και κυρίως τα ψέυτικα τα λόγια τα μεγάλα.
Χάτε, και όταν θα φέρει πάλε ο φούρνος την πυράν σε 10 χρόνια και σε 20, να προσευχόμαστε οι κακοί και οι λύκοι να μήν έχουν ανάγκη να χρησημοποιούν τες σφαίρες και τες πόμπες για να μοιράζονται την γήν, το χρήμαν, το φίτσιον και την εξουσίαν.
2005: Απρίλης. Η ΚΕ του Ακέλ τιμωρεί όσους δήλωσαν δημόσια ότι ψήφισαν ΝΑΙ στο δημοψήφισμα. Η κατάθλιψη μου τότες ήταν στο ναδίρ. Έγραψα ένα από τα λίγα κείμενα στα καλαμαρίστικα. Λέω καλαμαρίστικα διότι τα Ελληνικά μου είναι της κακιάς ώρας. Είναι ελληνικά Κυπραίου που καλαμαρίζει.
Το ξαναδημοσιεύω διότι φοβάμαι ότι ξαναγίνεται επίκαιρο.
Έγραφα λοιπόν....
Είπατε τω βασιλεί χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά. Ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην, ού μαντείδα δάφνην, ού παγάν λαλέουσαν. Απεσβέτο και λαλών ύδωρ.
Το παραμύθιν ετέλειωσεν. Οι άνθρωποι που γεννήθηκαν στις δεκαετίες του 50, του 60 και του 70, οι άνθρωποι που τόσο ονειρεύτηκαν την επανένωση ας πενθήσουν τα όνειρα τους.
Η γενιά μου επερίμενε 40 χρόνια για να αλλάξουν οι συνθήκες του διχασμού που εδημιούργησε η τρελλή ιδέα της ένωσης. 40 χρόνια ψέματα.
Όταν η ένωση εκέρδιζεν έδαφος, το τελευταίο προπύργιο που έπεσε ήταν μέσα στο ΑΚΕΛ. Από τους τελευταίους πολιτικούς πεσόντες ο μακαρίτης ο Αδάμ Αδάμαντος, τότε δήμαρχος Αμμοχώστου. Απεβλήθη απο το ΑΚΕΛ διότι είχε δει την προδοσία που εγίνετο σε βάρος της ελληνοκυπριακής και τουρκοκυπριακής εργατικής τάξης με το ΝΑΙ του κόμματος στην Ενωση με την μητέρα Ελλάδα. Λες και το ξερε πως η πόλη του θα βρυκολάκιαζε σαν επακόλουθο της τρελλας. «Ούτε το μικρό μου δακτυλάκι δεν πρόκειτε να κουνήσω για την ένωση είπε». Απεβλήθη. Εκτελεστές: Ανδρέας Φάντης και Αδρέας Ζιαρτίδης, συν επαγρυπνήσι και λοιποίς συντρόφοις. Η επίσημη ηγεσία δε μπορούσε να δει 10 χρόνια μπροστά. Αυτό που οι αγωνίες της καθημερινότητας της επέτρεπαν να δει, ήταν ο κύνδινος να βάλει τον κόσμο εναντίον της. Διότι τα μυαλά του κόσμου είχαν ξελογιαστεί από τα παραμύθια μιάς αππωμένης και άμυαλης εθναρχίας. Δέν έβαλαν τον κόσμο εναντίον τους. Ακολούθησαν τον κόσμο. Ακολούθησαν τους Παπάδες.
Η γενιά μου κληρονόμησε τα επακόλουθα της ιδέας. «Αυτοδιάθεση – ένωση» λέει.
1963. Μια δεκαετία δεν πέρασε καλά καλά και ο πατέρας μου, εικοσάχρονος νέος πατέρας στα χαρακώματα. Το σπίτι του νιόπαντρου ζέυγους στο μικτό μαχαλλά του Σακκάρια μετατράπηκε σε φρούριο για να αμύνεται η γειτονιά. Τα άλλα σπίτια ήταν από τσίγγους και οι σφαίρες των γειτόνων Tουρκοκυπρίων μπορούσαν να τα τρυπήσουν. Ήμουν έξι μηνών άνθρωπος. Πρόσφυγας για πρώτη φορά. Τα μεγάλα βάσανα που θα έφερνε η μεγάλη ιδέα της ένωσης ήταν ακόμα πίσω.
1965. Το τελευταίο είδολο της συμβίωσης τσακίστηκε μέσα στο αυτοκίνητο του Μισιαούλη και του Καβάζογλου. 1967. Ενώ ο αππωμένος Παπάς ξέγραψε την ένωση, οι δικοί μας πατέρες, οι αριστεροι, την συναφέρνουν ακόμα.
1974. «Βουράτε γλήορα μες το αυτοκίνητον τζαι σύρνουν πόμπες». Ακούω ακόμα την την φωνή του πατέρα μου να ορλιάζει σαν να ταν χτες. Τα αεροπλάνα του ΝΑΤΟ έσχιζαν τον ουρανο του Βαρωσιού και έσπερναν θάνατο. Οι επιπτώσεις της τρελλής ιδέας έπευταν τώρα πιο βίαιες. «Ύστερα φέρνει ο φούρνος την πυράν» έλεγε η γιαγιά μου. Ήμουν 11 χρονών άνθρωπος. Δέυτερη φορά προσφυγας. Αυτοί που εβάλαν τους αριστερούς να ψηφίσουν ΝΑΙ στην ένωση για να μην βάλουν τον κόσμο εναντίον τους εκλαίαν τώρα μέσα στα τσαντίρια μαζύ με τον κόσμο. Οδύρονταν μαζύ με τις μανάδες που εθρηνούσαν τα παιδιά τους. Εκαταριόντουσαν την ΕΟΚΑ και τους δολοφόνους προδότες.
Εγώ τότες δεν ήξερα από φούρνους ούτε και καταλάβαινα από τους νόμους της πυράς. ΄Ενοiωθα την πυράν των ξύλων που εκαίαν μπροστά στα μάτια μου. Εκαταριώμουν και γω την ΕΟΚΑ β, τους δολοφόνους, την CIA, την δικτατορία, την κατοχική Τουρκία, την TMT. Την πυράν που έβγαινε από τα βάθη του φούρνου, την πυράν που είχε συσσωρευτεί στις πέτρες απο 20 χρόνια πρίν, την πυράν που επέτρεψεν στα ξύλα να πάρουν φωτιά, αυτήν τη πυράν δεν την έβλεπα. Και ας ήταν γραμμένη με γράμματα μπλέ στους τοιχους των χωριών και των συνοικιών. Ενωσις η Θάνατος. Έγραφε.
Το παράδοξο που δεν μπόρεσα ποτέ να εξηγήσω είναι ότι οι ελληνοκύπριοι ηγέτες της εργατικής τάξης, αυτοί που ελέαν των τουρτζιών να φύγουν απο την ΠΕΟ αν δεν τους αρέσει η Ένωση, οι ίδιοι άνθρωποι με έμαθαν να φωνάζω στους δρόμους και στα συλλαλητήρια «... οι τουρκοι της κύπρου ειναι αδελφοί μας». «Η Κύπρος ανοίκει στο λαό της», φωνάζαμε στις πλατείες και τραγουδούσαμε το «αδελφέ μου Οσμάν την καρδιά μου σ’ανοιγω...». Έφηβος πρόσφυγας έμαθα ότι αγώνας σημαίνει αγώνας για επανένωση. Πολιτικό νήπιο εβύζασα το γάλα της διεθνιστικής αλληλεγύης μέσα στο κόμμα της εργατιάς και αποστραφηκα τον εθνικιστικό πατριωτισμό. Αφελής ιδεαλιστής πίστεψα ότι άμα η συνθήκες στην Τουρκία θα άλλαζαν και άμα ο ιμπεριαλισμός θα μας άφηνε ελέυθερους να αποφασίσουμε αυτό που θέλουμε, θα δίναμε τα χέρια με τους αδελφούς μας και θα καθορίζαμε την τύχη του τόπου μας. Επερίμενα 30 χρόνια απο τότες. Επερίμενα μπας και πεθάνει ο Ντεκτάς, μπας και επαναστατήσουν οι λαικές μάζες στα κατεχόμενα, μπας και οι γεωπολιτικοί στόχοι του ιμπεριαλισμού αλλάξουν και η διχοτόμηση δεν τους εξυπηρετεί πια.
4 δεκαετίες πόλεμος, 4 δεκαετίες χωρισμός, δολοφονίες, εγκλήματα, βιασμοί, προσφυγιά. Σαν αντίβαρο, 4 δεκαετίες αγώνας και ελπίδα για επανένωση. 4 δεκαετίες ψέματα.
Ο κόσμος ο πολύς δεν θέλει επανένωση. Όταν έφτασε ο κόμπος στο χτένι το κόμμα της εργατιάς φοβήθηκε πάλι μήπως και βάλει τον κόσμο εναντίον του. Οι ηγέτες έβαλαν πάλι τους αριστερούς να ενώσουν τους ψήφους τους με την εθναρχία, με τους εθνικιστές, με την παραδοσιακή εξουσία. Την πρώτη φορά εβγάλαν 96%, αυτη τη φορά 76. Μα αυτή τη φορά η ήττα είναι τελειωτική, γιατί ο λόγος ύπαρξης της αριστεράς δέν είναι πλέον για να σμίξει τον κόσμο. Οι ηγέτες της ζουν για να ξεχωρίσουν αδελφέ μου απ΄τον κόσμο, βγαίνοντας και κορδόνοντας με γραβάτες στα κανάλια, κερδίζοντας εκλογές, κυκλοφορόντας με λιμουζίνες και φρουρούς πολλούς, κάνοντας ανίερες συμμαχίες για να γίνουν προθυπουργοί ή προέδροι της βουλής. Τους Αδάμαντους της δικής μας γενιάς δεν τους εκτέλεσαν πολιτικά. Τούς τράβηξάν λίγο απο το αυτί και τους κράτησαν μπάς και τους χρειαστούν στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Μακάρι να μήν τους έχουν εκτελέσει ψυχικά.
Αυτή η ήττα είναι η τελευταία. Η δέδαλος αυλά της επαναπροσέγκυσης έπεσεν κάτω και ετσακίστην. Η ιδέα της επανένωσης δεν έχει πια καλύβην, ούτε και η μαντείδα του ονείρου έχει δάφνην. Η λαλέουσα πηγή της αλήθειας δέν υπάρχει πια. Εστραγκισεν και το λαλών ύδωρ της ελπίδας, είπατε τω βασιλεί...
Η μοίρα του τόπου που ερωτευτήκαμεν είναι: «τζείνοι ποτζεί τζαι μεις ποδά». Αφού δεν τα καταφέραμε να τους δέσουμε το στόμα και να ενώσουμε το νησί με την Ελλάδα (1950 - 1960), αφού δεν τα καταφέραμε να τους καθαρίσουμε μέχρι τον τελευταίο (1963 – 1974), αφού δεν τα καταφέραμε να κάνουμε ομοσπονδία όπου θα κυβερνά μία αιώνια πλειοψηφία του 80% (1974 – 2004), το μόνο που μένει είναι να συφωνήσουμε την ευρωδιχοτόμηση εις βάθος χρόνου. Θα κάνουμε πως συνομηλούμε για να περιπαίζουμε τον λαό που έμαθε να ζει με την ελπίδα. Θα κάνουμε πως θέλουμε ομοσπονδία για να περιπαίζουμε τους χαζοφράγγους στο εξωτερικό, θα κάνουμε πως κάνουμε αντικατοχικό αγώνα για να περιπαίζουμε το 76%, θα κάνουμε πως ανταλλάζουμε γαρύφαλα και κλάδους ελαίας για να περιπαίζουμε το 24%. Όλα αυτά μέχρι να βγεί η ψυχή της ιδέας της επανένωσης.
Ενωτικέ νενήκηκας με.
Χάτε και μες τες υγείες μας. Και ο κάθε νενέκκος να κλείσει το μαχαζίν και να πάει έσσω του. Σ΄αυτόν τον τόπον πουλά μόνον όποιος έχει για πραμάτια την έχθραν, το μίσος, την κακίαν, και κυρίως τα ψέυτικα τα λόγια τα μεγάλα.
Χάτε, και όταν θα φέρει πάλε ο φούρνος την πυράν σε 10 χρόνια και σε 20, να προσευχόμαστε οι κακοί και οι λύκοι να μήν έχουν ανάγκη να χρησημοποιούν τες σφαίρες και τες πόμπες για να μοιράζονται την γήν, το χρήμαν, το φίτσιον και την εξουσίαν.
Έγραφα το 2009: Το κείμενον αυτόν έμεινεν αδημοσίευτον από το 2005. Το δημοσιεύκω για να εξορκίσω τους φόβους μου ότι γίνεται πάλιν επίκαιρον. Δεν θέλω να γινεί ποττέ ξανά επίκαιρον. Η νεοεθναρχία όμως πανηγυρίζει τζιαι κάμνει μίλλες που εκέρδισεν ο Έρογλου.
Γράφω το 2018: Το κείμενον έμεινεν μας σαν τίτλος τέλους που δεν αντέξαμεν ποττέ να δούμεν στα μάθκια τζιαι εσσιεπάσαμεν με μιαν κουρτίναν ουτοπικής ελπίδας. Λύσην τωρά, Simdi, επανένωση, αδελφέ μου Οσμάν την καρδιά μου σ΄ανοίγω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου