Στο σταθμό Άνω Πατησίων

Ο ασύρματος κατσιαρίζει μες τα θκυο της σιέρκα που τα έσιει πίσω δημμένα σε στάσην αξιωματικού σε ιμιανάπαυσην. Η μπλε στολή ππέφτει της χάσια πας το κορμίν το ανορεξικόν. Το πρόσωπον της το μαραμμένον σαν τον κόλιαντρον που τον έκοψεν ο κολοτζιυθθάς εσκλέρινεν για να φκάλει φωνήν. Απευθύνεται σε ένα γέρο που χαζεύκει ανέμελα στην νάκραν την αποβάθρας κοντά στες ράγες του ηλεκτρικού.
— Άιντε τράβα πίσω μη σε πάρει ο συρμός και μου χαλάσεις το απόγευμα! Όχι για τίποτε άλλο. Θέλω να σχολάσω γρήγορα σήμερα.
Άραγες σου ο ΗΣΑΠ θκιαλέει τες επιθεωρήτριες των σταθμών του μετρό δυσκοίλιες, οξά πκιάννει τες η δυσκοιλιότητα που την φύση της δουλειάς; Οι ρυτίδες του στομάτου της ππέφτουν προς τα κάτω. Οι ρυτίδες των αμμαθκιών με την χόλλαν την μαύρην ππέφτουν προς τα κάτω. Οι λέτσες που τα λαιμά της τα σουρωμένα ππέφτουν προς τα κάτω. Τι έζησεν τούτον το πλάσμα για να να γινούν έτσι τα πετσιά της σαν την ψυσιήν της. Η αυστηρή της σκληράδα κατευθύνεται προς έναν έφηβο που καπνίζει στο παγκάκι αναμένοντας το επόμενο τραίνο.
— Το τσιγαράκι να βγαίνουμε έξω από το σταθμό να το καπνίσουμε. Έτσι; Άιντε σε παρακαλώ!
Ο νέος υπακούει ψαρωμένος στην προσταγή. Έτσι φάσην δεν πρόκειται να την χάσω. Κάθουμαι στο παγκάκι του σταθμό Άνω Πατησίων τζιαι αρκέφκω να φωτογραφίζω τον πίνακα με την πέννα μου την τζιουνουρκούαν που εγόρασα που το Μοναστηράκιν.
Τα μαλλιά της βαμμένα ασπρόξαθθα κρατά τα κότσον πάνω με μιαν χτέναν των δύο ευρώ. Πόσα εν να της διούν άραγε για μισθόν; 550€; Άραγες σου το πουκάμισον εθκιάλεξεν το τζιείνη να σιει τον γιακκάν θκυο φορές πιο μεγάλον που τον λαιμόν της, οξά ήβρεν το πούποτε κκιλιππίριν; Την γραβάταν πάντως έδησεν την πας την τρίχαν. Εν το μόνον πράμαν που της ππέφτει καλά πάνω της. Παρπατεί όπως μιλά σαν τον άδρωπον. Άραγες σου άμαν γαμεί κρατεί τζιαι κουρπάτζιν;
Πελλετώ αν έσιει αρραβώναν πάνω στα δακτύλια της. Τζιαι τα δακτύλια της εν ξερακιανά. Έσιει μόνον μιαν ανδρικήν αττίκαν. Θωρεί με με καχυποψίαν που έκατσα να γράφω τζιαι άφηκα τρία τραίνα να περάσουν χωρίς να μπω μέσα. Πλησιάζει τραίνον. Φκάλλω την αρπακτικήν να αποθανατίσω τζιαι ψηφιακά το κάδρον. Σσίζει που τριάντα μέτρα σαν την σσιύλλαν πάνω μου να με ακκάσει. Ένας αγαθοπρόσωπος τριαντάρης που σταυροκοπιέται μπροστά στην νεκκλησιάν της Αγίας Βαρβάρας, τραβά πίσω για να αφήκει την αστραπήν την φουρκαστήν να περάσει που μπροστά του χωρίς να του ντζίσει τζιαι να τον κρούσει.
Σηκώννει τον δείκτην τζιαι νεύκει μου αυστηρά.
— Α-πα-γο-ρε-υε-ται!!
Θωρώ την μες τα μμάθκια με συμπάθειαν τζιαι συνεχίζω να φκάλλω φωτογραφίες.
— Απαγορεύεται κύριε!
Δεν απαντώ. Συνεχίζω να την θωρώ μες τα μμάθκια που δεν μπορεί να κρύψει η χόλλα. Ένοιωσεν ευάλωτη. Εκατέβασεν τα μμάθκια κάτω τζιαι έκαμεν πως έπρεπεν να επικοινωνήσει επειγόντως με τον οδηγόν του συρμού παρά να ασχολείται με έναν παράξενον αλαβροστοισιώτην. Που το βαγόνι φκαίννει μια μάνα τζιαι κρατεί έναν βρέφος νου χρονού. Η Βούλα (ας πούμε ότι τη λένε Βούλα), ανακατώνεται μέσα στον κόσμο που εξέρχεται του βαγονιού. Παρπατά πίσω που την μάνα τζιαι θωρεί το μωρό σαν το μωρό. Το μωρούι ξεχωρίζει την μέσα στο πλήθος τζιαι χαριεντίζεται. Θα την επήρε για το ππάντα του WWF. Το πρόσωπο της Βούλα γλυκανίσκει. Η λοχαγός που είναι μέσα στην στολή του ΗΣΑΠ εξατμίζεται για μερικές στιγμές. Άραγες σου η Βούλα εν για το μέλλον τούτου του μωρού που φρουρεί την καθαριότηταν τζιαι την τάξη του σταθμού Άνω Πατησίων με τόσον πάθος;
Στην άδεια πλατφόρμα η Βούλα μόνη κοιτάζει που την άλλη να μεν με θωρεί να την θωρώ. Ένας μαυρής μετανάστης την πλησιάζει τζιαι την αρωτά μιαν πληροφορία.
— Από δω κύριε... Παρακαλώ...
Κύριε λαλεί του! Τζιαι με τον πιο γλυκόν τζιαι ευγενικόν τρόπο. Χαμογελά του τζιόλας! Ε λοιπόν δεν ξέρω γιατί, αλλά κάτι με κάμνει να πιστεύω ότι η Βούλα είναι του ΚΚΕ. Δεν ετόλμησα όμως να την αρωτήσω.