Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2009

O Victor Jara, ο Καβάζογλου τζιαι ο Μένοικος




Έβαλαν ο Λεξηπένητας τζιαι ο Μάππατζιης ανάρτησην για τες 11 του Σεττέβρη. Αθθημήσαν μου τον τραουδιστήν που άντζισεν την ψυχιήν μου που την μακρυνήν Chile τζιαι έκαμεν την να πάλλεται τραουδώντας El derecho de vivir en paz.

Που κλίκ σε κλίκ μες στον γιουττούπην έππεσα πάνω σε αυτόν το κλίπ


100 πλάσματα εκάμαν τζιείνον που δεν έκαμεν η Χιλιανή δικαιοσύνη. Επήαν τζιαι είπαν του δολοφόνου ότι ξέρουν τι έκαμεν.

Τα δάκτυλα που κάμνουν την κιθάραν να πάλλεται τζιαι να συνοδεύκει την γλυτζιάν φωνή του Βίκτωρα Χάρα να τραουδά "Ελ ντερέτσιο δε βιβιρ εν πας" (το δικαίωμαν να ζεις σε ειρήνη), επάτησεν τα με την μπόταν του το τέρας που βλέπετε πάνω στο κλίπ τζιαι ετσάκκισεν τα πριν να του τραβήσει την ρυπήν τζιαι να του σιγήσει τζιαι την φωνήν του. Σύφφωνα με την βικιπαίδιαν, τα λέσια εσύραν το κορμίν του Αγίου αθρώπου μες τους δρόμους του Σαντιάγο να το φαν οι σσιύλλοι.

Η δικαιοσύνη της Χιλής δεν ήβρεν την δύναμην να δικάσει το όκτρωμαν της αθρωπότητας που εβασάνισεν τζιαι εσκότωσεν το Βικτωραν. Το τέρας διαπρέπει στο πολυτελές γραφείον του, όπως εδιαπρέψαν τζιαι τα τέρατα που εσκοτώσαν εκατοντάδες αγωνιστές της ειρήνης τζιαι του νέου κόσμου που ονειρευτήκαν στον δικόν μας τόπον.

Ποιός κομμουνιστής, ποιός ανάρχας, ποιός ελεύθερος πολίτης, ποιός ΑΝΘΡΩΠΟΣ θα μπορούσεν να έβρει την δύναμην να πάει μες το γραφείον το πρώην υπουργού, του πρώην βουλευτή, του πρώην (τζιαι νυν) επιχειρηματία, του πρώην βασανιστή, του πρώην τζιαι νύν τέρατος που εσκότωσεν τον Καβάζογλου που το Δάλι, τον Μένοικο που το Λευκόνοικο, τον Αρκοπάναον που την Ασιερίτου, τον Ττοφαρήν που την Κώμαν του Γιαλού, τον Πέτρου τον Λυσιώτην, τον Σακκάν που τα Πέρα, τζιαι να του φωνάξει στα μούτρα αυτόν που δεν του επρόφερεν κάποιος δικαστής;

ΔΟΛΟΦΟΝΕ

Έτσι ετίμαν ο Χάρα τους δολοφονημένους πρίν να τον δολοφονήσουν τον ίδιον.




Εμείς πέρα που τα λόγια τί εκάμαμεν; Ακόμα τζιαι τα λόγια ήρταν μας 30 χρόνια ύστερα, όταν δεν είχαμεν τίποτε να χάσουμεν.

Βάλλω σας τζιαι το αγαπημένο μου του Βίκτωρ Χάρα. Ο Βίκτωρας μου έμαθεν το σημαίνει τέχνη.


Δεν τραουδώ για να τραουδώ, ούτε για να φκάλω φωνήν γλυτζιάν,
τραουδώ γιατί η κιθάρα έσιει αίσθησην τζιαι λόγο
tiene corazon de tierra, y alas de palamita...

Μάππατζιή τζιαι Λεξηπένητα εφκαριστώ σας που με εξαναπηρατε πίσω στες εφηβικές μου αναζητήσεις τζιαι όνειρα για τον όμορφον κόσμο της ουτοπίας που ετραούδησεν ο Χάρα.

20 σχόλια:

stalamatia είπε...

Asera εγιώ σε ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία να μάθω Τον Χάρα που τραγουδάει τόσο όμορφα και να ψάξω να μάθω περισσότερα για τότε.

ρίτσα είπε...

ευχαριστουμεν που μας τον εσύστησες

Moonlight είπε...

εισαι ωραίος. thank you.

Anef_Oriwn είπε...

Τι θυμούνται καμιά φορά τούτοι οι παλιο-κομμουνιστές και παλαιοκομμουνιστές!!!

Anef_Oriwn είπε...

Aceras,
Επανέρχομαι [μετά που επέστρεψα σπίτι από έναν γάμο], για να προσθέσω ακόμα δυο-τρεις πινελιές στο χιλιανό [και οικουμενικό] κάδρο που ξεκίνησες να συνθέτεις:
1. Πρώτα το link, http://www.youtube.com/watch?v=_3uFbwh6-0g, όπου μπορείτε να ακούσετε το εξαίρετο τραγούδι της Μεγάλης Μαρίας Δημητριάδη “Η Μπαλάντα του Οπερατέρ” [σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου και στίχους Βόλφ Μπίρμαν]. Θα μπορούσες να το προσθέσεις στο post σου.
Πολύ καίριοι οι στίχοι:
“Αχ Η δύναμη βγαίνει απ' τις γροθιές
Κι όχι από πρόσωπα καλοσυνάτα
Από στόμια βγαίνει η δύναμη
Κι όχι από τα στόματα”


2. Η αναφορά στην Χιλή μου θύμισε κάποιους χιλιανούς συμφοιτητές που συχνό τους έβλεπα να κυκλοφορούν με μια κιθάρα στα χέρια, καθώς και ένα άλλο Νικαραγουανό [συγκάτοικο ενός Κύπριου], στην οικογένεια τους οποίου ήταν τρία παιδία - την ίδια μάνα αλλά από διαφορετικούς πατεράδες [κι όπως μας έλεγε ένα σύνηθες φαινόμενο στη χώρα του].

Anef_Oriwn
Σάββατο 12/9/2009 – 10:58 μ.μ.

Ανώνυμος είπε...

Ποιός εν ο Μένοικος τζιαι ο Αρκοπάναος τζιαι οι άλλοι; Ξέρω μόνον τον Μισιαούλην τζιαι τον Καβάζογλου.

Anef_Oriwn είπε...

Ανώνυμε,
Δες αυτό το Post εδώ σ’ αυτό το link: http://aneforiwn.blogspot.com/2008/05/3-195559-1958.html

Aceras Anthropophorum είπε...

Σιαιρετούμεν τζιαι τζιείνους που αφήκαν σχόλιο τζιαι τζιείνους που δεν αφήκαν. Μερικά σχόλια:

Ανώμυμε ή ανώνυμη, ο Μένοικος, ο Αρκοπάναος, ο Σακκάς, ο Πέτρου τζιαι άλλοι, ήταν προλετάριοι οργανωμένοι στες συντεχνίες τζιαι στην αριστερά. Εσκοτωθήκαν που την ΕΟΚΑ το 1958 για τες ιδέες τους. Τον Μένοικο ελιθοβολήσαν τον άγρια τζιαι εδιαλύσαν του την κκελλέν του με πέτρες κάτω που τον ευκάλυπτο του Λευκονοίκου, τον Παναή Στυλιανού που την Ασιερίτου εσκοτώσαν τον με σπόντες των 6 ιντζών που εκαρφώσαν πάνω σε κάτι ταβλες τζιαι εμπίαν του τες πας το κορμίν ώς που να φκεί η ψυσιή του. Οι perverse δολοφόνοι ουδέποτε εδικαστήκαν. Τον Καβάζογλου εν η ΤΜΤ που το έφαεν τζιαι όχι η Εόκα. Εγνώρισα τα παιθκιά τζιαι τα αγγόνια πολλών που τούτων των αθρώπων που εμεγαλώσαν μες την ορφάνια. Ενώ ήταν πολιτικές δολοφονίες που εγινήκαν με διαταγήν του Γρίβα για να τρομοκρατηθεί η αριστερά τζιαι να σωπάσει, να πάψει να υπάρχει, εκατηγορηθήκαν για προδότες των Εγγλέζων τζιαι ακόμα μέχρι σήμερα το επίσημον κράτος ποττέ δεν αποκατάστησεν τη μνήμην τους.

Άνεφ, η Μαρία Δημητριάδη μόνον άμαν γλυκανίσκει τη φωνήν της τραουδώντας Χατζιηδάκη μου αρέσκει. Άμα τραουδά τα "αριστερίστικα" της "έτσι και αλοιώς η γή θα γίνει κόκκινη, τί κόκκινη από ζωή, τι κόκκινη από θάνατο" δεν τσιαττά με την αισθητηκήν του συστήματος αξιών μου. Στο τραούδιν που μου αθθήμησες λαλεί "Σύντροφοι, οι δύναμη βγαίνει από τις γροθιές και όχι από πρόσωπα καλοσυνάτα, από στόμια βγαίνει η δύναμη τζιαι όχι από τα στόματα..." απαντά της ο Χάρα με αυτόν το τραούδιν: http://www.youtube.com/watch?v=lZPxPs1vX0w

Όσοι δεν ξέρετε ούτε την Χιλιανή Violeta Parra που ήταν πιο παλιά που τον Χάρα έβρετε την πας την Βικιπαίδια τζιαι πας τον γιουττούπην. Δεν την έξερα ούτε εγώ τζιαι όταν την εγνώρισα, παρόλον που εν άλλης εποχής εμίλησεν κατευθείας στην αίσθηση μου.

Anef_Oriwn είπε...

Τα λόγια στα “αριστερίστικα” [όπως τα λαλείς] τραούδκια της Μαρίας της Δημητριάδη είναι του Μπίρμαν. Τούτα παντρεύτηκαν όμορφα με τη μουσική του Μικρούτσικου και τη φωνή της Δημητριάδη. Τραγουδήθηκαν δε σε μια άλλη εποχή που η αισθητική ήταν πολύ διαφορετική, αλλά και που σήμερα σε πολλά μέρη του κόσμου δεν έχει αλλάξει ΚΑΘΟΛΟΥ!!!

Anef_Oriwn
Κυριακή 13/9/2009 – 00:55 π.μ.

Aceras Anthropophorum είπε...

Καμιά ιδέα δεν έχει τόσην αξία για να κοκκινίσω την γήν τζιαι τα χέρια μου από θάνατο.

Eva Neocleous είπε...

Ασέρα,
μπράβο σου!Για το κείμενο,τη μουσική επιλογή...

Να πω για τη Μαρία Δημητριάδη ότι στα "τραγούδια της λευτεριάς" του Θάνου Μικρούτσικου είναι συγκλονιστική.Ο δίσκος είναι μοναδικός στο σύνολό του(βρήκα το cd το καλοκαίρι στην Αθήνα, μετά από πολύ ψάξιμο).Εδώ είναι τα πολύ γνωστά: "ο φασισμός","Τσε Γκεβάρα","Άννα, μην κλαις".Ξεχωρίζει και η "Χιλή".

rose είπε...

καλημερα Aceras
κόλλησα στην ερωτηση σου :

Ποιός κομμουνιστής, ποιός ανάρχας, ποιός ελεύθερος πολίτης, ποιός ΑΝΘΡΩΠΟΣ θα μπορούσεν να έβρει την δύναμην να πάει μες το γραφείον το πρώην υπουργού, του πρώην βουλευτή, του πρώην (τζιαι νυν) επιχειρηματία, του πρώην βασανιστή, του πρώην τζιαι νύν τέρατος που εσκότωσεν τον Καβάζογλου που το Δάλι, τον Μένοικο που το Λευκόνοικο, τον Αρκοπάναον που την Ασιερίτου, τον Ττοφαρήν που την Κώμαν του Γιαλού, τον Πέτρου τον Λυσιώτην, τον Σακκάν που τα Πέρα, τζιαι να του φωνάξει στα μούτρα αυτόν που δεν του επρόφερεν κάποιος δικαστής;



Εδω πέφτει ξύλο ΤΩΡΑ και κανεις δεν δονείται
!!!

τι να πεις??

Aceras Anthropophorum είπε...

Γιά σου Έυα. Η φωνή της Μαρίας Δημητριάδη έχει κάτι το συγκλονιστικό (πάντα για τη δική μου αισθητική) που αναδεικνύεται άμα τραουδά τραούθκια ευαίσθητα, τζιαι όι άμα παίζει τη σκληρή σε μουσικές που μοιάζουν με στρατιωτικά εμβατήρια.

Rose λαλούν ότι όταν εθάφκαν τον Αρκοπάναο στην Ασιερίτου, η ηγεσία της αριστεράς έπεψαν έναν πελλο να κάμει τον επικείδιο για να μεν προκαλέσουν την Εόκα. Δεν ξέρω αν απάντησα στην παρατήρηση σου.

Αυτός που δεν δονείται στην παρουσία της βίας τζιαι του τρόμου για τον άλλο, ή έχει κάτι να χάσει, ή να κερδίσει δεν έχει τίποτε.

Anef_Oriwn είπε...

Aceras,

Αναγκαστικά επανέρχομαι:

1. Πρώτον, το κόκκινο [στο τραγούδι] δεν σημαίνει κατ’ αναγκαστικά αίμα [παρ’ όλο που σ’ άλλους χρόνους και εποχές οι ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ πάντα είχαν αίμα και θα συνεχίσουν να έχουν. Και νομίζω είναι αντιδιαλεκτικό – για να χρησιμοποιήσω κι ένα “ξύλινο” όρο – να κρίνουμε τις πιο απόμακρες εποχές με τα χαρακτηριστικά του σημερινού χωροχρόνου μας].

2. Με το κόκκινο συμβολίζεται κι ΕΡΩΤΑΣ! Και μόνο ένας που νοιώθει ΕΡΩΤΑ για τη ΖΩΗ, ερωτεύεται και χορεύει και με το θάνατο μέσα από τις επαναστατικές του ιδέες!

3. Μ’ όλο τον σεβασμό, αλλά νομίζω ότι αυτοαναιρείσαι, τόσο μέσα από το ερώτημα της Rose [όπως εγώ το αντιλήφτηκα], αλλά και μέσα από τα όσα υποβάλλεις πως έπρεπε να κάνει ο όποιος “κομμουνιστής, ανάρχας, ελεύθερος πολίτης, ΑΝΘΡΩΠΟΣ”, που ένιωθε την αδικία και τη μη απονομή δικαιοσύνης για τους άδικους θανάτους [δολοφονίες] του Μένοικου, του Πέτρου, του Αρκοπάναου, του Ττοφαρή, του Καβάζογλου

Anef_Oriwn
Κυριακή 13/9/2009 – 1:08 μ.μ.

Aceras Anthropophorum είπε...

"έτσι και αλλιώς η γή θα γίνει κόκκινη, τι κόκκινη από ζωή, τι κόκκινη από θάνατο, θα φροντίσουμε εμείς για αυτό..."

"Η δύναμη δεν βγαίνει από τα στόματα, βγαίνει από τα στόμια" (στο τραγουδι για το Σαντιάγο)...

Το να ερωτεύκεται κάποιος με τον θάνατον του δεν με ενοχλεί. Πόσοι έφηβοι, πόσοι νέοι παίζουν μαζίν του, τζιαι πόσοι πάσιν στον άλλο κόσμο χάνοντας στα ζάρκα με τον χάρο.

Το να ερωτευεσαι όμως με τον θάνατο του άλλου είναι άλλο πράμα, τζιαι η ομορφιά καμιάς ιδέας, κανενος ιδιατού κόσμου, καμιάς ουτοπίας δεν μπορεί να το δικαιολογίσει έτσι έρωτα.

Γίνεται επανάσταση χωρίς γαίμα; γίνεται, πως δε γίνεται. Διότι η πραγματική δύναμη είναι στα στόματα και όχι στα στόμια.

Δεν αυτοαναιρούμαι διότι δεν θεωρώ ότι η δικαιοσύνη απονέμεται με τον θάνατο ή με την εκδίκηση.

Anef_Oriwn είπε...

Αγαπητέ Aceras,
Φαίνεται ότι αυτή η βαλίτσα [η συζήτηση] θα μας παει κάπου μακριά ... Γι’ αυτό 2-3 κουβέντες ακόμα [καταληχτικές]:
1. Και το φτύσιμο [και αυτή ακόμα η κατάρα – γι’ αυτούς που τα ‘καμαν, όπως ας πούμεν το πραξικόπημα], αποτελούν μορφές έστω και μιας μίνιμουμ αυτοδικίας και εμπεριέχουν μέσα στο στοιχεία ή την επιθυμία της εκδίκησης.
2. Ο θάνατος του άλλου στην μάχη ή στην ένοπλη αντιπαράθεση [ή έστω και στην βίαιη σύγκρουση] κάποτε αποτελεί και μέτρο αυτοσυντήρηση. [Διάβασες την πρόσφατη συνάντηση του τουρκοκύπριου Φετχί Ακιντζί και του ελληνοκύπριου Γιάννη Μαραθεύτη, οι οποίοι τον Ιούλη του 1974 βρέθηκαν αντιμέτωποι, κρατώντας όπλα, ο ένας απέναντι στον άλλο στην κατεχόμενη σήμερα Λεύκα σε ένα από τα πολλά πεδία μάχης εκείνων των ημερών;] Θα ήταν ευχής έργο αν η ιστορία της ανθρωπότητας εξελισσόταν χωρίς βία και αίμα. Όμως όλ’ αυτά μου ακούγονται σαν ηθικολογίες που εκφράζονται αποστασιοποιημένα από την επιθετικότητα που χαρακτηρίζει [ακόμα] τες σημερινές [καπιταλιστικές] κοινωνίες. Και είναι ατυχές να δαιμονοποιούμε τις επαναστάσεις που άλλαξαν [προς το θετικό] και ρουν της πορείας της ανθρωπότητας, γιατί αναπόφευκτα τούτες ήταν αιματηρές ...

Anef_Oriwn
Κυριακή 13/9/2009 – 3:33 μ.μ.

Νικόλας Κυριάκου είπε...

ειναι περιπου 3 μηνες που σκεφτομαι να γραψω ενα κειμενο με τιτλο "Η αριστερα που δεν εζησα". πρωτη φορα μου ρχεται τιτλος και οχι κειμενο στο μυαλο....

Aceras Anthropophorum είπε...

Είναι που δεν την έζησες Νικόλα. Ο καθένας ζεί αυτόν που θα κτίσει. Δύσκολο πράμα να κτίζεις πάνω στα ερείπια. Η αριστερά που έζησα εγώ έκτιζε πάνω σε χωράφι παρθένο. Τωρά εξημαρίσαμεν τους τόπους τζιαι θέλει πολλήν φαντασίαν να έβρεις κάτι καλό να βάλεις στην θέση των ερειπίων. Άλλωστε η ιστορία ποτέ δεν επαναλήφθηκε. Μπορεί να θέλει να κτίσετε σε άλλους τόπους εσείς παρά να λαόννεσται να συνάεται συντρίμια τζιαι στάχτες τζιαι να μεν ιξέρετε τι να τα κάμετε.

Unknown είπε...

1973, Αθήνα, Νοέμβρης, ο ματωμένος.

Η φωνή του Βίκτωρ Χάρα αντιλαλούσε από τα μεγάφωνα του υπό κατάληψη Πολυτεχνείου και γίνονταν ένα με το χτυποκάρδι και την προσδοκία του αντιδικτατορικού αγώνα. Και η φωνή αυτή, όπως και καμιά φωνή που φέρνει τη δόνηση του Ωραίου Αγώνα δεν σίγησε ούτε μπορεί να σιγήσει από τα τανκς και τις ορντινάντσες του φασισμού.

Την Πέμπτη και την Παρασκευή που έγραφα το τελευταίο άρθρο, για τη Χιλή, και τον τρόμο, είχα μία ολόκληρη παράγραφο για τον Χάρα, που στο τέλος με πολύ κόπο την αφαίρεσα γιατί παρ όλες τις συντομεύσεις που έκανα στο κείμενο, τελικά δεν χωρούσε. Συχνά βάζω τραγούδια του στην εκπομπή μου κι αφήνω από τα ερτζιανά τη φωνή του να τσιμπάει τη συνείδησή μας.

Και σε ευχαριστώ πολύ Aceras για τούτο το εύστοχο και ευαίσθητο αφιέρωμα.

Και νιώθω μέσα μου έντονα την ένταση σου στο ερώτημα σου "ποιος κομμουνιστής, ποιος άναρχας, κλπ"...

Τη νιώθω, ίσως γιατί μεγάλωσα και εγώ σε μια εποχή που τα πράγματα, ήταν πιο ξεκάθαρα. Το μαύρο μαύρο, το άσπρο άσπρο.

Και ίσως (Νικόλα) κάπου εδώ είναι η Αριστερά που δεν έζησες...

Ανώνυμος είπε...

http://proudgaros.blogspot.com/2009/09/cchristofias-watch.html