Για την φιλοξενία

Μύνημαν προς την κρατούμενην μέλλουσαν μητέραν.

Δεν ηξέρω πως σε λαλούν, ούτε πόθθεν έρκεσαι. Οι δημοσιογράφοι είπαν μόνον ότι είσαι αγγαστρωμένη.

Ήρτες να γεννήσεις το παιδίν σου έσσω μας. Ποιός ηξέρει τι εθέλησες να ποφύεις που τον τόπον που σε εγέννησεν η δική σου μάνα. Ονειρεύτης ότι το πλάσμαν πον να φέρεις στον κόσμον εν να τον έβρει καλλύττερον στον δικόν μου τόπο. Φαντάζουμαι είντα καλά λόγια θα σου είπαν για να το κάμεις να αφήκεις τον τόπον σου τζιαι να χαρίσεις στο παιδί σου τον δικόν μου.

Έν εγράψαν οι δημοσιογράφοι σε ποιόν κάμνεις αρκατιτζιές για να ζήσεις. Είπαν μόνον ότι εστήσαν μπλόκκα, εμπήκαν έσσω τζιαι επεράσαν σου τες χειροπαίδες. Είπαν ότι εσέναν τζιαι μιαν άλλην κοπέλλαν που επιάσαν με τα μωρά της εν να σας χειριστούν με αθρωπισμόν.

Εμέναν η έννοια μου είναι ο φόος που ετράβησες, τζιαι συ, τζιαι η άλλη η μάνα με τα μωρά τα ανήλικα. Ελπίζω τα μωρά να μεν είδαν τον φόον μες τα μμάθκια του τζιουρού τους. Έτυχεν μου εμέναν που ήμουν μωρόν τζιαι ογράτησα φόον. Ξέρω τι θα ειπεί τζιαι ανυσηχώ πολλά πως θα το πάρουν τα μωρά. Εβουρούσαμεν να φύουμεν που το Βαρώσιν που μας εσύρναν πόμπες οι Τούρτζιοι. Τα αεροπλάναν τζιαι τες εκρήξεις δεν τα εφοήθηκα. Ήταν όπως τα δείχνουν μες τα έργα. Τζιαι σας νομίζω τα μωρά δεν πρέπει να εφοηθήκαν τους αστυνομικούς. Αν ενώσαν όμως τον φόον τον δικόν σας, πρέπει γλήορα, μόλις σας ηξαπολίσουν να κάμετε κάτι. Δεν πρέπει να μείνουν τα μωρά με τον φόον. Εμέναν είσιεν μείνει μήνες μέσα μου τζιαι εδράτζιασεν. Ετζιοιμούμουν τζιαι εξηππάζουμουν. Έρκουνταν ογράτζιοι να με πιάουν μες τα ορόματα μου. Εγιώ απόφευκα τους, αλλά επιάνναν τον παπά μου να τον φυλακίσουν τζιαι να τον φάσιν. Επαραμίλουν που την αγωνίαν τζιαι άμαν μου εκόφκετουν η ψυσιή, επαούριζα τζιαι επετάσσουμουν ίσια πάνω μες τον νύπνον μου.

Αρώταν με η μάνα μου αλλά αντρέπουμουν να της πω ότι έμεινεν τυπωμένος ο τρόμος που είδα μες τα μμάθκια του παπά την ώραν που μας έσυρνεν μες το λάντροβερ να φύουμεν άρον άρον που το σπίτι μας. Είπα της ότι εβουρήσαν με κάτι σσιύλλοι τζιαι εφοήθηκα. Επήρεν με στην Σουζάναν την μαντούν. Αθθυμούμαι την σαν τωρά. Εμουρμούραν τζιαι εξόρκιζεν με μιαν φωνήν αδρωπινήν, βραχνήν που τον τσιάρον: «πέρα αντίπερα του ποταμού, δεντρόν του φόου εβλάστησεν. Ετζιοιμάτουν τζιαι φοάτουν, έφκα φόε του πλάσμάτου, ο Γριστός σε κατατρέσει, με την πόαν με την σιέραν, με την αρκυρήν μασιαίραν...». Μόλις έγυρα την αλάρμην πας την λαμαρίναν την πυρωμένην, έφκηκεν ο φόος μου πάνω τζιαι επήεν το πάσα κακόν. Η μάνα μου είδεν ζωγραφισμένους σσιύλλους με την αλάρμην, εγώ όμως εν τα μμάθκια του τζιουρού μου που είδα γραμμένα πας την λαμαρίνα για να βρει η ψυσιή μου νεπαμόν. Να γυρευτείται γλήορα, να μεν χάσετε χρόνον. Ως που ριζώννει ο φόος, τόσον πιο δύσκολα φκαίννει. Έσιει μιαν Μαρίαν εις το χωρκόν μου που ξέρει καλά τζιαι φκάλλει φόους. Αν δεν έβρετε δικόν σας που ξέρει, έβρετε τρόπον τζιαι στείλετε μου ιμέιλ να σας εξηγήσω πως να την εύρετε.

Τζιαι το δικόν σου το μωρόν να το προσέξεις. Αν γεννηθεί τζιαι κλαίει πολλά, εν σίουρα που θα κουβαλεί τον φόον τζιαι την αγωνίαν που ετραβήσετε μαζίν. Όσον επόνησες εσού, τζιείνον μπορεί να επόνησεν παραπάνω. Ο υμένας που το χωρίζει που τα σπλάχνα σου εν καμωμένος για να αντικόφκει τα μικρόβια. Τους ήχους όμως τζιαι τους σπασμούς των συγκινήσεων δεν νομίζω να τους κόφκει. Λαλούν πως ότι αισθάνεται η μάνα, αισθάνεται τζιαι το μωρόν. Ίσως να εν που εν σε επαφήν με την ψυσιήν της. Όσες μέρες σε κρατήσουν μέσα, να φανείς δυνατή. Να κρατήσεις τες αγωνίες σου στον εγκέφαλον. Μεν τες αφήκεις να κατεβούν μες τα στομάσια. Δεν θα ξέρει τι να τες κάμει το μωρόν.

Στενοχωρκούμαι για τες συνθήκες που σας φιλοξενούμεν. Ήρτατε τόσον τόπον, με τόσα όνειρα. Ότι παλιοδουλειάν δεν θέλει να κάμει κανένας διούν σας την εσας, ξησκατίζεται τους γέρους μας, ξηβρωμίζεται μας που τα ποσκούπια μας, σαρίζεται, σφογκαρίζετε τα πατώματα μας, αναγιώννετε μας τους σιοίρους μας, τες κατσέλλες μας, τα πουλλερικά μας, συνάετε τες πατάτες μας, τα καϊσιά μας, τες ελιές μας, τζιαι εν κανεί που σας διούσιν τον μισόν μισθόν, φερούντε σας τζιαι σαν τα χτηνά. Σαν να τζιαι εν εσείς που μας κλέφτεται τον κόπον μας. Δεν εν έτσι που μας εμάθαν οι γονιοί μας τζιαι οι δασκάλοι μας να δεχούμαστιν τους ξένους μας. Όσοι έχουν μιαν τσίππαν πολιτισμόν πάνω τους εμάθαν να φέρουνται στους ξένους με ευγένιαν τζιαι να τους σέβουνται όπως σέβουνται τον κόσμον ούλλον. Που την θεάν Αθηνάν, μέχρι τον Χριστόν, που τον Σοφοκλή μέχρι τον Βάρναλη, τον Λιασίδην, εμάθαν μας να σεβούμαστιν τους φτωχούς, είτε ξένοι είναι είτε δικοί. Όταν εις την αρχαίαν Αθήναν ο Οιδίποδας εζήτησεν άσυλον, παρόλα τα κρίματα του, οι Αθηναίοι εδεχτήκαν τον που σέβας προς τους θεούς. Οι δικοί μας όμως σήμμερα, με θεούς σέβουνται με αθρώπους.

Για αυτόν να τους προσέχεις. Να προσέχεις το μωρόν πον να γεννήσεις τζιαι να μεν πιστεύκεις σε κανέναν τι αθρωπιστικά θα σου τάξει. Ο αθρωπισμός μπορεί τζιαι να είναι για την αθρωπιάν τζιείνον που είναι το τέρας για τον άθρωπον. Μόλις σε ξαπολύσουν, να πα να χαθείς, να μεν σε βρίσκουν, να κρυφογεννήσεις το μωρό σου μακρυά που τα τέρατα τζιαι που τους νόμους τους.

* Το κείμενον αυτόν αφιερώννεται που τον συγραφέα με πολλύ σεβασμό στην κυρία Ηλιάνα Νικολάου, επίτροπο διοικήσεως