Οι 14 του Σεττέβρη εν η πρώτη μέρα των μαθημάτων στο πολυτεχνείο. Που το πρωίν εγεμώσαν τα μετρό, οι διαδρόμοι, οι καφετέριες με νέους μανικομένους για την νέαν χρονιά. Έσιει πον η πρώτη τους μέρα τζιαι παίρνουν ψαρωμένοι την πρώτη γεύση της νέας ζωής, έσιει που η τελευταία τους χρονιά τζι έρκουνται χαλαροί παίζοντας του παλιούς.
Άμαν πιάσεις ούλλα τα ατομικά συναισθήματα των αθρώπων που παν τζι έρκουνται μες την πανεπιστημιούπολην τζιαι βάλεις τα μες έναν μίξερ τζιαι νεκατώσεις τα, απελευθερώννουν έναν πνεύμαν που διαχέεται μες τους διαδρόμους τζιαι μυρίζει χαράν.
Η ώρα ανάμισι διώ μάθημαν. Δεν πάω να φάω για να έχω ώραν να είμαι ρελάξ. Κατεβάζω βιαστικά έναν ανούσιο σάντουιτς τζιαι πλυννίσκω την γεύσην του άγευστου με μισό λίτρο κοκακόλα. Έπιασα ντάιετ για να παστύνω τζιαι λλίον. Καμιά επιστημονική μελέτη δεν απόδειξεν ακόμα ότι το ψεύτικον ζάχαρις εν δηλητήριο. Τα λλιοστά μόρια καφεΐνης του δηλητηρίου που εκατέβασα διεγείρουν τους νευρώνες μου χωρίς να με στρεσάρουν όπως με στρεσάρει ο καφές. Είμαι ήδη ανήσυχος για να προσθέσω τζιαι άλλον στρές με τον καφέ. Μπορεί να το ξέρω ότι οι φοιτητές πάντα εδώκαν μου την πιό ψηλή βαθμολογία στες τελικές αξιολογίσεις, μου είναι όμως αδύνατον να αποφύγω την έννοιαν αν θα είμαι στο ύψος των προσδοκιών τους.
Η ώρα είναι ήδη μια παρά τέταρτον. Που την αγωνία μου να μεν καθυστερήσω, ετέλειωσα το ακριβό φτωχό μου γεύμαν τζιαι έχω ακόμα τρία κάρτα χρόνον. Άτε πάμεν καμιά βολτίτσα πάνω στα μπλόγκς να σκοτώσουμεν κανέναν τέταρτον που μας περισσεύκει. Πάω στου Άνευ, έχει σεντόνι. Ας το αφήσουμεν για πόψε που αν να έχουμεν παραπάνω ώραν. Της δρακούνας εν πιό σύντομον, τζιαι έναν γυρούιν στου Γιώργου Στρατή που θέλει να εξευρωπαϊστεί, τζιαι έναν στου Αγρινού, επέρασεν το κάρτον.
Ισιώννω να πάω να έβρω την αίθουσα. Κοντεύκοντας στην κετρικήν πλατεία του κκάμπους ακούω φκιολιά τζιαι λαούτα. (μουσικήν ττάκκα ττούκκου, όππα όππα, ντούγκου ντούγκου, την οποίαν είμαι ανίκανος να ξεχωρήσω ίντα στυλ είναι για να σας πω).
Κυρίες και κύριοι, φωνάζει το μεγάφωνο, έναν τέταρτο πριν αν μπείτε στα αμφιθέατρα, σας παρουσιάζουμεν το συγκρότημα «τα χαμένα παιδιά». Τζιαι αρκέφκουν να χορεύκουν 4 μιτσιοί. Επαλάβωσα να τους θωρώ. Σκέφτουμαι που εμάθθαιννα να χορεύκω την σούσταν, την τατσιάν τζιαι το δρεπάνιν πόσον κόπον έθελεν για να καταφέρεις μια φιγουρούαν τζιαι θωρώ την ακρίβειαν, την χάρην τζιαι την επιδεξιότηταν με την οποίαν κάμνουν τούτοι οι μιτσιοί τες ακροβασίες τζιαι δεν πιστεύκω στα μμάθκια μου. Πόσον ταλέντο θέλει να φκάλεις έτσι αποτέλεσμα, πόσην αφοσίωσην τζιαι πόση δουλειά!
Μακάρι να είχεν έστω τζιαι έναν που τζιείνους τους βαριεστημένους γεωσκούλουκους, τους καραόλους τους τίτσιρους πον να χω μες την τάξην σε λλίον, που να είχεν έστω τζιαι το μισόν πάθος για τζιείνον που κάμνει. Τζιαι όμως, τούτοι είναι τα χαμένα παιδιά, ενώ οι τσαμπουκκάες πον να κάθουνται σαν τους χάσκες να με ακούουν θα είναι η μέλλουσα ελίτ της χώρας.
Ά μάνα μου τζιαι επέρασεν η ώρα τζιαι εν να πάω καθυστερημένος μες την αιθουσαν. Βουρώ να φτάσω τζιαι φήννω σας να καμαρώστε τα χαμένα παιδιά. (όχι βέβαια τους φοιτητές μου)
15 σχόλια:
αρεσκει μου η σύγκριση σούστας-τατσιάς με τούτο. (σοβαρά)
εν μου αρέσκει όμως τούτη η αντιμετώπιση προς τους φοιτητές. Εν δυνατόν να εν ούλλοι έτσι; Εν επροσπαθήσαν για να εν τζιαμέ; Εν προσπαθούν για να τελειώσουν που τζιαμέ; :S
Ποια χαμένα παιδιά; Μέρα καλή
Moonlight αν επρόσεξες το περιεχόμενον της ανάρτησης εν πολλά κυκλοθυμικόν, όπως κυκλοθυμική εν τζιαι η διάθεση μου τωρά τελευταία. Στην αρκήν δοξάζω τους τζιαι στο τέλος σαλαβατώ τους φοιτητές. Σίγουρα όπως διατάσσει ο νόμος του αριθμού, άμαν πιάσεις 100 πλάσματα, οι 30 εν μαλάκες τζιαι οι 70 εν ένει. Ο Παρέτο είπεν ότι έναν 20% ενός πλυθισμού ότιδήμποτε δημιουργεί το 80% των προβλημάτων τζιαι έναν άλλον 20% δημιουργεί το 80% του αγαθού. Στην αρκήν έκαμα τα ούλλα μίξ τζιαι ύστερα επόλωσα λλίον την κατάσταση για να δείξω τες αντιθέσεις. Μέσα στο κοινόν αίσθημα, τα "χαμένα παιδιά" (έτσι αυτοονομαστήκαν Λάκη) εν αχαΐρευτοι, κούνοι, ττεμπέληδες, ενώ τζιοίνοι που τζιοιμούνται μες τες αίθουσες (εντάξι το 30%, έστω), τζιοίνοι που τε έχουν χαζίρικα που τον παπάν τζιαι την μάμμαν (εντάξει το 70% έστω) εν οι δουλευτάδες που θα κυβερνήσουν τον τόπον.
Το ότι αντιδράς σημαίνει ότι δεν αποτελείς μέρος του συνόλου που περιπαίζω. (Οξά είσαι τζιαι δεν θέλεις να το παραδεχτείς κόρη ;))) (εδώ χαμογελάς - πειράξιμο).
Λάκη νομίζω ότι τούτα τα παιδιά με το όνομαν που εδώκαν στο γρούπ τους κάμνουν τον ίδιο σαρκασμό που έκαμα στο κείμενο, έστω τζιαι αν οι φιλενάδες της πεθθεράς μου σίουρα θα τους θεωρούν άχρηστους κοπρίτες.
na sou pw tin alithkeia en xerw ti eimai. en eimai poujinous tou 20% pou tha kamoun ti diafora, oute omws pou to 80% pou dimiourgoun provlimata. Nomizw. :S
Areses mou polla pale.
Cheers!
Χά, τζιαι κάτι άλλο Moonlight. Ο καλλύττερος μου συνεργάτης, τζιείνος που δουλεύκει με παραπάνω πάθος, τζιείνος που κάμνει δουλειάν ακριβείας τζιαι βάθους, τζιείνου που το αποτέλεσμαν ντζίζει τες παραπάνω φορές την τελειότηταν τζιαι προχωρεί πάρα κάτω, ετέλειωσεν το πανεπιστήμιον με το κούντημα.
μα εν πολλά όμορφοι
ναι διαπίστωσα και εγώ ότι η επίδοση δεν είναι καθρέφτης μόνο της νοημοσύνης του αθρώπου στο συγκεκριμένο πράμα αλλά μια μείξη από κίνητρα, ψυχολογική κατάσταση, συνθήκες ζωής κλπ
καλά μιλούμε ΑΥΤΟ ειναι ένα στριπτιζ που θα πληρωνα να δω
E, χάτε καλό...λαλείς;;;;; :) (τζαι στα δικά μου!)
en eperasen pou to nou sou oti oi geoskouloutzii pou kathonte tin taksi tziai xaskoun, xaskoun ite epidi den tous areski to mathima alla eprepe na to thkialeksoun anagastika ite giati aplos en tous areskis esi?
Αρέσαν μου και ευχαρίστως θα πλήρωνα να τους δώ.
Papουτσόσυκο, είτε δεν εκατάλαβες είτε το επήρες προσωπικά. Πάντως άμα τύχει (που τυχαίνει) να ππέσω πάνω σε φοιτητή με το ίδιο πάθος τζιαι αφοσίωση για τζιείνον που κάμνει, σιαίρουμαι τον όπως σιαίρουμαι τζιαι τους "χαμένους".
Σταλαματιά, κόπιασε στην Ελβετία να πάμε να τους έβρουμε στο πεζοδρόμιο που χορεύκουν. Ρίτσα, πιάστην Σταλαματιά τζιαι ελάτε μαζί :)))
inta pou en ekatalava re aceras? thelis na dis to pathos ton 'xamenon ' stous mathites sou.thelis na dis anthropus neous pathiasmenous , na valoun agapi tziai merakki se tzino pou kamnoun tziai ego lalo oti sto panepistimio akoma tziai aman spoudazis kati pou sou arseski, kati pou agapas, enna prepi anagastika na kamis kapia mathimata pou en sou arseskoun i enna prepi na pais se mathima pou se endiaferi alla ton kathigiti den to pais katholou .se etsi periptosis pais me to zori,kitazis to ttavani, kamnis sxediouthkia klp tziai genika xaskis ospou na perasi i ora na teliosi to mathima
Όποτε τύχαινε να δω "καλλιτέχνες του δρόμου", ή ακροβάτες σε τσίρκο ήθελα να φύγω μαζί τους.
Ωραία "Τα χαμένα παιδιά" Aceras!
(Ενώ δεν είχα καμιά αμφιβολία γι αυτό που λες ως απάντηση στο papoutsosiko, ο ίδιος καλά κάνει και αντιδρά)
Παπουτσόσυκο αν έχει έναν που ελειτούργησεν όπως περιγράφεις είμαι εγώ. Είχα θκιαλέξει τον κλάδο που έχει την λλιόττερη ανεργία.(φαντάσου όνειρα...) Ετέλλιωσα κάμνοντας το στρικτ μίνιμουμ χωρίς να ξέρω τι ετέλλειωσα. Όταν επήα να δουλέψω τζιαι εκατάλαβα, έθελα να φύω που την πρώτην ημέρα αλλά είχα υπογράψει για δύο χρόνια. Έφυγα στον 24 μήνα.
Δεν είναι όμως τζιειαμαί που το πάει το κείμενο. Είναι τα κριτήρια που κρίνουν ακόμα τζιαι το πάθος που προσπαθεί να φωτίσει. Αν δεις το δεύτερο σχόλιο με τον πιλιάρτον ετράβησεν κέντρο στο σχόλιο.
Χαίρε Ηλιόδενδρον. Αρέσκει μου η κουβέντα σου. Έτσι ένοιωθα τζιαι γώ άμα άκουα τσιγγάνους να τραγουδούν. Εσταμάτησα να θέλω να πάω μαζί τους όταν είδα τα έργα του Κουστουρίτσα
Επρέπε να φκάλεις την Τατσιά πάνω
ρε ασέρα..
Οι να έshεις τους ροκόλους..
Δημοσίευση σχολίου