Πέμπτη 11 Ιουνίου 2009

Εγλίππαρεν την η κοτζιακαρού


Σήμερα έτυχεν μου κάτι συγκλονιστικό.

Το τραίνον είχε καθυστέρηση τζιαι η σύνδεση στον επόμενον σταθμόν έπρεπεν να γινεί στα γλήορα. Μόλις εσταμάτησεν το έναν έτρεξα να προλάβω το άλλο που μας εκαρτέρησεν καταύτοις στην πλατφόρμαν 3.

Μπαίννω μέσα καρκιοσπασμένος..., το βαγόνιν ήταν φίσκα. Ήσιεν τζιαι τρεις τέσσερις σσιυλλομπαστάρτους που εσαύλαρίζαν..., λαλώ να προχωρήσω στο επόμενον.

Περνώντας που το έναν βαγόνι στο άλλον..., το τραίνον ήδη εξεκίνησεν.

Ξαφνικά χωρίς να το καταλάβω εβρέθηκα αγκαλιασμένος με μιαν κοτζιακαρούν 85 χρονών. Επέρασα τα μπράτσα μου πουκάτω που τες μασκάλες της τζιαι έσφυξα την πάνω μου. Η πόρτα του τραίνου έκλειεν τζαι έβρισκεν εμπόδιον το κοσμίν της που εγλίστρισεν τζιαι έππεσεν τζιαι εκρέμμετουν το μισόν που το τραίνον κάτω. Άλλοι επιβάτες που ήταν έξω πάς στην αποβάθραν επροσπαθούσαν να της ξισφινώσουν τα πόθκια της που εκρέμμουνταν ακόμα έξω που το βαγόνιν διότι παρόλον που ετράβησα την γιαγιάν, εσφήνωσεν τα η πόρτα τζιαι δεν εμπόρηα να την τραβήσω τέλλια πάνω. Εβουρούσαν δίπλα που το τραίνον που ετζύλαν τζιαι εκουντουσαν της τα πανικοβλημένοι να τα περάσουν μέσα άμπα τζιαι κόψει της τα η πόρτα.

Η πόρτα ενευρίασεν που δεν εμπόρηεν να κλείσει τζιαι εφάκκαν με μανίαν πας τα πόθκια της κοτζιακαρούς μου.

Έβαλα ούλλην μου την δύναμην να την τραβήσω πάνω. Όσον τζιαι έσωσα την. Εκατάφερεν τζιαι ετράβησεν τα πόδκια της πάνω τζιαι εξισφύνωσεν τα που την πόρταν. Η πόρτα έκλεισεν ανακουφισμένη που δεν της έππεσεν η γιαγιά μες τες ράγες τζιαι να την ητσιλλίσει το τραίνον να την κάμει κεϊμάν.

Εκράτησα την κοτζιακαρούν μες τα αγκάλλια μου για 2 λεπτά. Εφοούμουν να την ηξαπολίσω άμπα τζιαι σωριαστεί χαμαί. Ένωθα την ζωήν της κολλημένην πας την δικήν μου. Που τον τρόπον που της εμίλησεν, εκατάλαβα ότι η ζωή δεν έχει ηλικίαν.

-Ανάπνευσατε κυρία. Δεν κινδυνεύετε. Ανάπνευσατε βαθειά.

Ολόκληρον βαγόνιν εθώρεν με περιέργειαν αλλά μόνον ένας μαυρής εσκέφτηκεν να σηκωστεί να έρτει να βοηθήσει. Όταν έφτασεν η κοτζιακαρού είχεν ήδη σωθεί από τον Κύπριο σούππερμαν. Την ώραν που τον έθελα ναν τζιαμαί που εφοήθηκα άμπα τζιαι τραβήσει με η γιαγιά τζιαι γλιάσω τζιαι γω έξω που το τραίνον μητά της εν είσιεν κανέναν τζιειαμαί.

Η κοτζιακαρίστικη συμπαθέστατη φωνούα επροσπάθαν να δικαολογηθεί αδύναμα τζιαι αθώα με έναν παράπονον που εβάρεν 3 ολόκληρες γενιές μοναξιάν.

-Είσιεν καθυστέρησην το έναν τραινον τζιαι τούτον εκαρτέρησεν μόνον τους νέους. Εν εμπόρηεν να καρτερήσει αλλό έναν λεπτόν να μπορέσουμεν αν φκούμεν πάνω τζιαι μεις που δεν έχουμεν την δυνατότηταν να βουρήσουμεν; Η γεροντήσιμη φωνή εμετατράπηκεν σε φωνήν κορούας 5 χρονών που εφοήθην άμπα τζιαι κατηγορηθεί "Έν τζιαι φταίω εγώ!".

-Είστε εντάξει γιαγιά; Τούτον έχει σημασίαν τωρά. Μπορείτε να σταθείτε;

Αλώπως αρέσαν της τα αγκάλια μου της γιαγιάς. Είσιεν τζιαι κάτι πλούσια βιζιά που εκολλήσαν πας το στέρνον μου...

Εστάθηκεν.

-Είμαι εντάξει. Ευχαριστώ πολύ.
-Ελάτε ποδά να κάτσετε πάνω στην καρέκλαν.

Ευτυχώς μια κρυόκωλη εδέησεν να σηκωστεί να κάτσει η γιαγιά. Οι περίεργοι εσηκώννουνταν πάνω να δουν αν επέθανεν ή αν επέζησεν. Εφοούντασιν να σηκωστούν που την θέσην τους να έρτουν να βοηθήσουν ίσως νομίζοντας ότι θα τους κλέψει κανένας την τσένταν τους.

Όταν επέρασεν ο chef de train τζιαι είπα του την κουβένταν απάντησεν μου:

-Δεν ηφκαίννει ο κόσμος πάνω στο τραίνον όταν ετοιμάζεται να ξεκινήσει. Δεν ηφταίει η εταιρία τραίνων για την ανευθυνότηταν των επιβατών.

Ούτε καν εσκέφτην ότι μια γιαγιά μπορεί τζιαι να μεν ακούει τες ανακοινώσεις ή τα σφυρήματα του κυρίου σέφ. Ούτε τζιαι πως ότι που την ώραν πον να σφυρήσει τζιείνος μια γιαγιά θέλει μισόν λεπτόν να φκεί που 3 τεράστια σκαλιά πάνω.

Ο νόμος εν νόμος. Όποιος δεν τον σέβεται τον πατάει το τραίνο.

Έτσι είναι δακάτω.

Τζιαι ύστερα μουρμουράτε για τζιείνον τζιαι για τούτον στην Κύπρον. Έτο, ο κάθε τόπος έσιει τα καλά του τζιαι τα σκατά του.

-Άτε γιαγιά, καλόν ταξίδιν. Να πάω να κάτσω τζιαι γώ να συνέλθω. Κάτι το πολλά συνταρακτικό θα μου έτυχε.

23 σχόλια:

the Idiot Mouflon είπε...

Έβαλεν σου καμιάν ευτζήν;

koutso είπε...

Oταν τα σκατά εν παραπάνω που τα καλά τότε εν να μουρμουρούμε φίλε Αδέρουμ! Μπράβο σου πάντως.Μπράβο επίσης για το περιγραφικό σου ύφος που καταφέρνεις να διαπερνάς τον άλλο όπως το laser.Ενοιωσα την αγωνία σου αλλά ένοιωσα και την αγανάκτηση σου ακόμα και την παιδική ευχαρίστηση που νοιώθαμε όταν το πλούσιο μητρικό στήθος των μανάδων μας ήταν πάνω μας.

stalamatia είπε...

Ήταν τυχερή μάνα μου που ήσουν Κυπραίος .
Μπράβο σου Ασερα μου έσιεις το να είσαι καλό πλάσμα ,γιατί μεν νομίζεις ότι ούλλοι οι Κυπραίοι ήταν να βουρήσουν να τη βοηθήσουν.Οξά?ήταν?

Neraida είπε...

Όντως, ένιωσα την αγωνία της στιγμής.

Εν στιγμές που λαλείς ότι τίποτε έννεν τυχαίο. Σαν να τζιαι ένας άγγελος εκούντησεν σε να πάεις στο άλλο βαγόνι, για να τη σώσεις.

Όσο για τα καλά τζιαι τα κακά, υπάρχουν σε κάθε κοινωνία.

Diasporos είπε...

Μπράβο ασέρα μου, εννα σου βάλλει ευτζιές η κοτζιάκαρη.


Μα καλά πόση απάθεια τούτος ο κόσμος ολάν?

Ενόμιζα εν χαρακτηριστικό των αμερικάνων μόνο.


(καλά δακάτω ήταν να σου εκινούσεν αγωγή οτι την εχούφτωσες...)

Aceras Anthropophorum είπε...

Μην μου λαλείται μπράβο. Δεν χρειάζεται. Την θέση στην παράδεισον ήδη εξασφάλισα την. Εγώ έσασα την πάνταν μου.

kyriakos είπε...

:)

Ασέρα κάτι παίζει με εμάς τους Κυπραίους..
όποια χώρα τζαι να πάμε παίζουμε τους Souperman...

Ετυχε μου τζαι μένα κάτι παρόμοιο στην Αθήνα..

και σε ένα φίλο μου έτυχε κάτι παρόμοιο..

Νομίζω πρέπει να φταίει ο στρατός.. ..

2 χρόνια μέσα στα άρβυλα μινίσκει πάνω σου μια τάτσα που δύσκολα την ηφκάλεις..

..Ισως και να φταεί το μεγάλωμα μες το χωρκό.. Εν πανα ζούμε σε Λονδίνα τζαι κυΠαρίσσια.. Την νοοτροπία του χωρκάτη πάντα κουβαλούμεν την.. θορούμεν τους ούλλους χωρκανούς μας τζαι βουρούμε να τους τανίσουμε ...

Ατε ασέρα να σε καλά και μακάρι να έβρεις μπροστά σου τις καλοσύνες σου Α,,Τζαι όι να πάρεις πολλήν τουπε τωρά που έγινες σούπερμαν .. το σόβρακο πάντα μέσα που τη βράκα..

kyriakos είπε...

:)

Ασέρα κάτι παίζει με εμάς τους Κυπραίους..
όποια χώρα τζαι να πάμε παίζουμε τους Souperman...

Ετυχε μου τζαι μένα κάτι παρόμοιο στην Αθήνα..

και σε ένα φίλο μου έτυχε κάτι παρόμοιο..

Νομίζω πρέπει να φταίει ο στρατός.. ..

2 χρόνια μέσα στα άρβυλα μινίσκει πάνω σου μια τάτσα που δύσκολα την ηφκάλεις..

..Ισως και να φταεί το μεγάλωμα μες το χωρκό.. Εν πανα ζούμε σε Λονδίνα τζαι κυΠαρίσσια.. Την νοοτροπία του χωρκάτη πάντα κουβαλούμεν την.. θορούμεν τους ούλλους χωρκανούς μας τζαι βουρούμε να τους τανίσουμε ...

Ατε ασέρα να σε καλά και μακάρι να έβρεις μπροστά σου τις καλοσύνες σου Α,,Τζαι όι να πάρεις πολλήν τουπε τωρά που έγινες σούπερμαν .. το σόβρακο πάντα μέσα που τη βράκα..

dokisisofi είπε...

Προτείνω αλλαγή τίτλου. Από "εγλύτωσε"σε "εγλίππαρε". Ευχαριστώ.
Μια προσφορά της δοκησίσοφης Α.Ε για το λεξικό της κυπριακής διαλέκτου.

Aceras Anthropophorum είπε...

Έγινε Δοκησήσοφη. Το εγλύππαρεν αποδίδει το περιστατικόν με πολλά μεγαλύτερην ακρίβειαν που το το εγλύτωσεν. Επωφελήθηκα να διορθώσω τζιαι λλίον το πολλά κακογραμμένον κείμενον που πλευράς σύνταξης. Εψές εκαμμούσαν τα μμάθκια μου η ώρα 11, αλλά έθελα να το γράψω όσον η συγκίνηση ήταν ακόμα φρέσκα.

Κυρικάκο σίουρα που όσα λές κάτι θα ισχύει για την περίπτωσην. Λαλούμεν, λαλούμεν για τον στρατόν, αλλά εν ο μόνος χώρος όπου ο Κυπραίος θα ζήση συλλογικά σαν μικρή κοινότητα. Πον να διαλύσει τζιαι τούτος τζιαι εν να πιάννουν πληρωμένους μισθοφόρους, η λλύη τσίππα κοινοτικού πνεύματος που μας καλλιεργείται τζιειαμαί, εν να πάει τζιαι τούτη στον βωμόν του homo atomicous narcisus narcisus.

Κυριάκο τες καλοσύνες μου (που μάλλον θα βαρούν παραπάνω που τες κατζίες μου) βρίσκω τες μπροστά μου καθημέρα άμαν στρέφουμαι σπίτιν τζιαι βρίσκω την γεναίκαν μου τζιαι τα μωρά μου που με αγαπούν. Τίποτε άλλον εν χρειάζουμαι.

dokisisofi είπε...

:)))

Aceras Anthropophorum είπε...

Εξαναδιόρθωσα το διότι λέμεν εγλίππαρεν τζιαι όχι εγλύππαρεν. Όπως λέμεν εγλίτωσεν τζιαι όχι εγλύτωσεν. Εγλίστρησεν τζιαι όχι εγλύστρησεν. Άλλον γλιστρώ τζιαι γλιτώννω τζιαι άλλον γλύφω γλυτζιά. Αν εξέρατε πόσον πρόβλημαν είναι να είναι κάποιος δυσλεξικός, έστω τζιαι ελαφρώς...

ΙΩΝ είπε...

Ο ΤΕΛΕΙΟΣ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΣΟΥΠΕΡΜΑΝ, ΚΟΤΣΙΝΟΧΩΡΚΑΤΗΣ, ΚΥΠΡΑΙΟΣ, ΕΥΡΩΠΑΙΟΣ.

Τούτον το συναίσθημαν να θέλεις να βοηθήσεις όποιον έχει ανάγκη για βοήθεια ισχύει ακόμα στην Κύπρο. Πιστεύω ότι δεν είναι μόνο ο στρατός. Είναι που μεγαλώσαμε σε μια κλειστή κοινωνία του χωριού με όλα τα καλά και τα κακά της. τα καλά πάντως είναι πολλά παραπάνω.

Αθθυμούμαι όταν ήμουν 10 -12 χρονών (πριν το 74 που αναστατώθηκε η ζωή μας) λάτρευα να κοιμούμα στο σπίτι της γιαγιάς μου. Μένει στο ίδιο χωριό σε άλλη γειτονιά. Τα καλοκαιρινά βράδυα οι γειτόνισσες εβγαζαν τες καρεκλούες τους και κάθονταν παρέες παρέες στον δρόμο. Τα φώτα ήταν λιγοστά, δεν υπήρχαν χαζοκούτια, οι άνθρωποι μιλούσαν μεταξύ τους και εμείς τα παιδιά παίζαμε κυρίως κρυφτό. Υστερα κοιμόμουν στο δίχωρο της γιαγιάς χαμαί πάνω στο πάπλωμα. Από το παράθυρο έμπαιναν οι μυρωδιές της γης, του νερού, λάτρευα να ακούω το βατράχια. Τούτη η ζωή έκαμνεν σε να νοιώθεις όλο το χωριό οικογένειά σου....

Για τούτο οι κυπραίοι όπου πάνε ξεχωρίζουν για την αθρωπιάν και την λεβεντιάν τους....

Σήμερα..;;;;

Aceras Anthropophorum είπε...

IΩΝ το χρήμαν έφερεν μας πολλά καλά. Ζιούμεν καμιάν δεκαρκάν χρόνια παραπάνω που τους παππούδες μας, τρώμεν γλυτζιά όποτε το γουστάρουμεν, σιονώννουμεν τιπόζιτα δρώμαν λλιόττερον για να φκάλουμεν το καρβέλλιν τζιαι να οργανώσουμεν την καθημερινότηταν μας, γαμούμεν τζιαι το μεσομέριν άμαν μας γουστάρι κάτω που την δροσιάν του έαρκοντίσιον είπεν κάποιος σε ένα παλιό σχόλιο, αγωνιούμεν λλιόττερον τι θα φαν τα κοπελλούθκια μας αύριον, τζιαι έχουν πολλά μεγαλλύττερην ποικιλίαν γεύσεις να γλυκάνουν το δόντιν τους.

Έχουμεν λλιόττερην ανάγκην που το χωρκόν ή που την γειτονιάν για να επιζήσουμεν. Άμαν αρρωστήσουμεν δεν θα χρειαστεί να θκιακονίσουμεν εκτός πλέον που πολλά εξαιρετικές περιπτώσεις. Η αλληλοβοήθεια δεν είναι ζωτική ανάγκη. Το να μοιραστείς μιαν γλυτζιάν γεύσην με τον γείτον ή την γειτόνισσαν δεν θα αυξήσει την ποικιλίαν την φτωχής σου διατροφής. Το πολλήν πολλήν το ότι θα σου φέρει σήμερα η γειτόνισσα έναν πιατούιν παστά τζιαι τιτσιρίες ή έναν πίατον πισςίες μελωτές να σε ενοχλήσει τζιόλας διότι πασιυνίσκουν.

Κάθε κοινωνική συμπεριφορά έχει τον λόγον της, τζιαι η σημερινή μοναξιά τζιαι ατομικισμός έχει τζιαι πολλά καλά για να την προτιμά το κοινωνικόν σύνολον. Η κοινωνία δεν είναι μαννή.

Η αναπόληση τζιαι η νοσταλγία της παιδικής ξεγνασιάς πάντα θα υπάρχει τζιαι τα αγγονούθκια μας πον να κάμουμεν θα αναπολούν άλλες γεύσεις, άλλες στιγμές, άλλες χαρές όταν εμείς θα πεθάνουμεν.

ρίτσα είπε...

μα έντα ιστορία...!

dokisisofi είπε...

ήταν να σου το πώ

Ανώνυμος είπε...

Αέρφιν να προσεχεις τον γέρων μας που τα τρένα. Να τον παίρνεις με το αυτοκίνητο τζή που θα πιενετε

Aceras Anthropophorum είπε...

Ο γέρος μας δεν εν 85 χρονών. Αλλά έτσι τζιαι αλλιώς εν τόσον ακριβά τα τραίνα για τους ξένους που το αυτοκίνητον είναι η μόνη εναλλακτική λύση. Να φανταστείς οι τόπακαες έχουμεν κάρταν που πληρώννουμεν μισήν τιμήν το τραίνον. Όι πως πληρώννουμεν μισήν τιμήν, απλά οι τουρίστες πληρώννουν διπλήν.

MARINOS είπε...

:)Άρεσες μου πολλά!

Κάτι τέθκια και πελλανίσκουν οι κοτζιάκαρες! Τωρά εβρήκε και θέμα να μιλά και να λαλεί η κοτζιάκαρη για τον επόμενο χρόνο. Τουλάχιστον είπες της οτι είσαι κυπρέος να μας κάμει διαφήμιση;

Aceras Anthropophorum είπε...

Ε Μαρίνο, το σύνδρομον του Κυπραίου έμεινεν μου μόνον άμα έιμαι με Κυπραίους. Πέρα που το Ίντερνετ, δεν έχω τζιαι πολλά σούρτα φέρτα εκτός που τες διακοπές. Δεκαενιά χρόνια δακάτω σπάνια εσυνάντησα Κυπραίον τζιαι στες κοινωνικές μου συναναστροφές δεν έχει τζιαι πολλήν σημμασίαν πόθθεν είμαι.

ιων είπε...

Σωστά τα όσα λαλείς για το χρήμα, για την σημερινήν κοινωνίας τζια για τες εγνοιες ( έχουμεν όμως άλλες διαφορετικές, κάθε εποχή έσιει τες δικές της). Οι παππούδες μας εκοιτάζαν τον ουρανόν να βρέξει να γιωρκήσουν σιτάρι να έχουν να φάν τζείνοι τα παιδκιά τζια τα ζωντανά τους, σήμερα θωρούμεν τον ουρανόν να βρέξει για να έχουμεν νερόν τουλάχιστον να πίνουμεν. Οι παππούδες μας εφοούνταν τους τοκογλύφους τζιαι τους τσιφλικάες, σήμερα τον κόσμο καταδυναστεύουν τον οι πολυθενικές.

Καληνύκτα και αύριο θα σου στείλω φωτογραφίες και video στο e mail από την αναπαράσταση του θερισμού που κάμαμε το Σάββατο. Μαζέψαμε αρκετούς ηλικιωμένους αγρότες και αγρότισσες και θέρισαν με δρεπάνια και έδισαν δεμάτια. Να τους εθώρες χαράν που εκάμαν. Αν τους αφήναμεν ήταν σε δκυό ώρες να θερίσουν 5 σκάλες χωράφιν. Εκάμά τους τζιαι πελάφιν (χωρίς τις τιτσιρίες) με την τοματούαν, τζια επήρεν το τάχα η νοικοτζυρά στο χωράφι. Εκάτσαν γυρόν τζιαι ετρώαν αστευεύκαν, ετραγουδήσαν. Υστερα ετρώαν που την μαείρισσαν όπως τα παλιά τα χρόνια, τζια εκάμναν χάζιν. Εφέραμεν τζια ένα γαδούράκι 8 μηνών. Μόλις το εφέραν με το αυτοκίνητο εβκαλεν μιαν αγκανιάν, εσιερέτησεν μας ούλλους. Ηταν πολλά πετυχεμένο. Εφορτώσαμεν το τάχα τζια επήρεν τα δεμάτια στο αλώνι. Που εβδομάδας θα αναπαραστήσουμε το αλώνι, ύστερις τα "ποθέρκα", τον μύλο, το ζύμωμα, κλπ. δηλαδή τον κύκλο του σιταριού.

kkai-Lee είπε...

Aceras

Δεν είχα αμφιβολία ότι έτσι θα ενεργούσες. Τζιαι είμαι σίουρος ότι, ότι έκαμες, έκαμες το ασυνείδητα γιατί εν μέσα στο dna σου να βοηθάς τα πλάσματα.

Αμαν αγαπάς τα φυτά τζιαι τα φκιόρα τζιαι ανυσηχείς τζιαι βοηθάς με τον τρόπο σου για την επιβίωση τους πόσο μάλλον τους ανθρώπους.

Νοιώθω περήφανος που σε έχω διαδικτυακό φίλο.

Demis G είπε...

Σαν σκηνή από ταινία Final Destination... bbrrrrr