Η ζωή του περιθωρίου 3

Για όσους εθκιαβάσαν το πρώτο μέρος, στο τέλος επροστέθην η συνέχεια 

Όταν έβαλλα φωτογραφίες φκιόρων που τες Άλπεις, πολλοί αναγνώστες εποθαμμάζουνταν σε στύλ  "Ααα! ίντα τυχερος που είσαι που ζιεις εις τον παράδεισον ..." Όταν ήμουν διακοπές στην Κύπρον μες τον Ιούλιον, αποφάσισα να δείξω ότι παράδεισος υπάρχει για τζιείνον που έχει όρεξην τζιαι αμμάτιν να τον δεί γυρόν του (σε αυτήν την ζωήν). Δεν έβαλα λοιπόν φωτογραφίες που τα Καλιδόνια, ούτε που το Τρόοδος, ούτε καν που τον Ακάμαν. Τες φωτογραφίες που βάλλω έφκαλα τες που τα πιό ακαλλαίσθητα χαντάτζια του δρόμου Δετζέλειας Λάρνακας. Όχι στο τμήμαν κοντά στα Λειβάθκια όπου κάποιος ρότσος αρχιτέχτονας η αρχιτεκτόνισσα αποφάσισεν να τον καλλοπίζει κουγκροννωντας τα πάντα τζιαι κουβαλώντας καμπόσους ρότσους να τους τσιιμεττώσει μες την διαχωριστηκήν λωρίδαν για ομορκιάν ιμίsh. Έφκαλα τες πιό τζιει, τζιαμέ που άλλοι ρότσοι πολιτικοί μηχανικοί του τμήματος δημοσίων έργων δεν επιβλέψαν καν να φύουν τα ποσκούπιδα του εργοταξίου τζιαι αφήκαν βουνάρκα ππρέμιξ κατράν, βουνάρκα κουγκριά που αρτηρούσαν των ασυνείδητων αρκατών που εκάμναν τσιμέττους αλοάρκαστα, χαντάτζια ολόκληρα πετρωμένα με τσιμεττοζουμιά που επληννίσκαν τα εργαλεία τους πριν πεντέξι χρόνια που εκάμναν το άσφαλτόν.

Τελικά αυτού του είδους η ατζιαμωσύνη τζιαι η κουλτούρα του μισοδότζιην εν πιό ωφέλημη για την φύσην. Παρά κουγκρωμένα τζιαι πεθαμμένα, καλλύττερα ξιμαρισμένα τζιαι στην ζωήν, έστω τζιαι προσωρινά. Μέσα λοιπόν σε αυτήν την ακαταστασίαν, την βρωμιάν τζιαι την ασχήμιαν επροσπάθησα να απομονώσω την ζωήν που απόμεινεν τζιαι που προσαρμόζεται στες συνθήκες του περιθωρίου.

Είπαμεν, δεν ήρτα Απρίλλην όπου ακόμα τζιαι πας τες ταρράτσες αθθίζουν φκιορούθκια, ήρτα Ιούλιον που εκ πρώτης όψεως εν κρουσμένα ούλλα. Μετά που σας έδειξα τα κρουσμένα έδειξα σας στο προηγούμενον ποστάκιον τζιαι τα χλωρά που πελλοδείχνουν τζιαι δεν φοούνται τον λάλλαρον.

Τζιαι για να μεν νομίζετε ότι μόνον παλιόχορτα έχει μες τα χαντάτζια, σε αυτόν τον ποστάτζιιν θα σας δείξω τζιαι άλλου είδους ζωήν που ήβρεν τον παράδεισον μες μες τα ξιχασμένα (προς το παρόν χαντάτζια).



Βλέποντας την φωτογραφίαν θα σκεύτεσται ίσως : "έφκαλεν μιαν φωτογραφίαν της μπακκίρας όπου διακρύνουμεν μετα δυσκολίας έναν λυμπουρούιν πας το αγριόχορτον τζιαι κάμνει μας θεωρίες για την ζωήν του χαντατζιού"



Τζιεινοι που ξέρουν τζιαι λλίον τα φυτά, θα εκαταλάβαν ίσως ότι το παλιόχορτον πας το οποίον βρίσκεται ο λύμπουρος δεν είναι τίποτε άλλον παρά βιτριόλιν που τρυπά τα φλι φλό τζιαι γιαιματώννει τα πόθκια των αθώων μωρών που βουρούν μες τα χωράφκια (όσα φκαίννουν ακόμα έξω τζιαι δεν μένουν καρφωμένα πας την τηλεόρασην).

Αν παρατηρήσετε όμως καλά, πας τον αθθόν του βιτριολιού δεν έχει μόνον έναν λυμπουρούιν. Έχει τζιαι άλλα ζωήφια.



Τα μιτσιά ζωήφια είναι ψώρα. Η λυμπούροι βόσκουν (στην κυριολεξίαν) ψώραν πας το βιτριόλιν όπως οι ανθρώποι βόσκουν έγιες τζιαι κουέλλες για να πιάννουν το γάλαν τους, τα αρνιά τζιαι τα ρίφκια τους. Οι λυμπούροι αναγιώννουν σε δροσερόν μέρος ψώραν τζιαι φκάλλουν την να βοσσιήσει τζιειαμέ που της αρέσκει να βυζάννει τον χυμόν των φυτών. Αφήννουν την να βυζάσει καλά, τζιαι μόλις γεμώσει η τζοιλιά της, καρκαλίζουν την λλίον πας το κωλίν τζιαι φκάλλει μιαν σταγονούαν πισσιά, τα οποία δεν είναι τίποτε άλλον που έναν είδος μελούιν, η γεύση του οποίου κάμνει τους λυμπούρους να πελλανίσκουν (όπως τους αθρώπους το μέλιν).

Εγώ έξερα την ιστορίαν διότι εθώρουν τους που αναγιώνναν ψώραν πας τες αρκομουρκιές μες την αυλήν μου. Τζιειαμαί όμως που έμεινα ξερός, ήταν μιαν ημέραν που εσήκωσα μιαν γλαστρούν πας το παραθύρι μου τζιαι ήβρα μιαν λυμπουρομάντραν με ψώραν. Καμιάν πεηνταρκάν ζωήφια ψώρας ματσωμένα ασφαλισμένα στην δροσιάν τζιαι 5 λιμπουροβοσκούς που τα εκρατούσαν μαντρισμένα. Έκατσα τζιαι επαρακολούθησα τα. Άμαν εγύρευκεν κανέναν να πάει να φύει, εβούραν ένας λύμπουρας τζιαι εδάκκαννεν το να πάει πίσω στην θέσην του. Κάθε λλίον έρκετουν ένας λύμπουρας-μεταφορέας τζιαι έπιαννεν έναν χτηνόν τζιαι έπαιρνεν το να το "βοσιήσει" πας τες τριανταφυλιές μου.

Ε, αυτά που θωρήται πας τα βιτριόλια είναι λυμπουρολιμέρια όπου βόσκουν ψώραν. Ενόμιζα ότι μόνον οι Ελβετοί λυμπούροι εν μορφωμένοι τζιαι έχουν εκτροφεία ψώρας, αλλά βλέπω ότι τζιαι η κυπριακή λυμπουροτεχνολογία δεν τα πάει πίσω. Τζιαι μάλιστα μες το πιο ξιμαρισμένον τζιαι άνοστον χαντάτζιιν.



Την δε δεσποσύνην πας τον πιλιαόνατον (polygonum aviculare), έφκαλα 5 φωτογραφίες με τα φκιορούθκια του φυτού πριν να την προσέξω που εμιμήτουν τα φκιόρα για να εξαπατά τα θύματα της. Επρόσεξα την την ωραν που ετάραξεν. Πας τες άλλες φωτογραφίες που έφκαλα νομίζεις ότι είναι μέρος της ανθοφορίας.

Ο δε άππαρος θεού (Mantis Religiosa) δεν ιμπορείται αν πείτε ότι δεν ποζάρει άνετα μπροστά στον φακόν!! Η φάση είναι που όποθθεν τζιαι αν επροσπάθουν να την φωτογραφίσω, εγύριζεν την κκελλούαν της να ποζάρει ίσια μπροστά στον φωτογράφον.





Συνέχεια...

Προχωρούμεν λοιπόν που την άλλην πάνταν του δρόμου. Πάμεν προς το ππάρκιν δίπλα του ΚΟΤ. Κάποτε ήταν έτσι


Τώρα εγίνην έτσι.


Τζιαι έτσι.


Είναι βουνάριν άμμος που αρτήρισεν που το γήπεδον μπίτς βόλλεϊ. Κάτι πρέπει να ζιεί εδώ.


Ναι, ναί. Εγγυούμαι σας ότι δεν επήα πας την λουρούν που αφήκαν για δείγμαν της άγριας φύσης για να έβρω ζωήν. Είναι πας το βουνάριν με τα ποσκούπηδα τζιαι μέσα στο ππάρκιν το έρημον. Τι να είναι άραγες σου που σημαθκιάζει τον άμμον;


Τα ίχνη γίνουνται πιό επίμονα. Που θα πάεις θα σε πιάσω!


Σίουρα δεν είναι τα κοπέλια που καρτερούν την βροσιήν πας το κατσαρούιν.


Ετον έναν!!. Μα δέτε καμουφλάζ!!

Έτον αλλό ΄ναν

Έτην αλλη μιαν δεσποσύνην.

Τες σιελεντρουνούες πρέπει να τες φανταστείται. Δεν ιστέκουν να ποζάρουν.

Ο μυλωνάς όμως είναι μέσα τζιαι κάθετε κλούβαν.


Τζιαι το θύμαν δεν θα αρκήσει να ππέσει μέσα!


Η ιστορία δεν θα τελειώσει σαν τραγωδία. Τουλάχιστον για τον μυλωνάν. Το λυμπουρούιν έκοψεν μιάλον τζαι παρόλον που το άρπαξεν που την ζάμπαν τζιαι ετράβαν το μες την γήν, έδωκεν μάχην τζιαι εκατάφερεν να φκεί πουπάνω. Τόσον κόπον να κάμει την παγίδαν του ο μυλωνάς για το τίποτε. Πτού που ξάναρκης τωρά τζιαι να καρτερούμεν λυμπουρούιν πιο μιτσίν.

Το δε λυμπουρούιν, βουρά γλήορα να πάει πίσω στην φωλιάν του. Έχει πολλήν δουλειάν να κάμει. Αδέτε ίντα ξέρουν να κάμνουν διαχείρησην των αποβλήτων. Ούτε μια τοξική ουσία. Όι σαν τους αθρώπους των οποίων οι σκουπηδότοποι εκαταντήσαν σκέττος θάνατος.