Όταν έβαλλα φωτογραφίες φκιόρων που τες Άλπεις, πολλοί αναγνώστες εποθαμμάζουνταν σε στύλ "Ααα! ίντα τυχερος που είσαι που ζιεις εις τον παράδεισον ..." Όταν ήμουν διακοπές στην Κύπρον μες τον Ιούλιον, αποφάσισα να δείξω ότι παράδεισος υπάρχει για τζιείνον που έχει όρεξην τζιαι αμμάτιν να τον δεί γυρόν του (σε αυτήν την ζωήν). Δεν έβαλα λοιπόν φωτογραφίες που τα Καλιδόνια, ούτε που το Τρόοδος, ούτε καν που τον Ακάμαν. Τες φωτογραφίες που βάλλω έφκαλα τες που τα πιό ακαλλαίσθητα χαντάτζια του δρόμου Δετζέλειας Λάρνακας. Όχι στο τμήμαν κοντά στα Λειβάθκια όπου κάποιος ρότσος αρχιτέχτονας η αρχιτεκτόνισσα αποφάσισεν να τον καλλοπίζει κουγκροννωντας τα πάντα τζιαι κουβαλώντας καμπόσους ρότσους να τους τσιιμεττώσει μες την διαχωριστηκήν λωρίδαν για ομορκιάν ιμίsh. Έφκαλα τες πιό τζιει, τζιαμέ που άλλοι ρότσοι πολιτικοί μηχανικοί του τμήματος δημοσίων έργων δεν επιβλέψαν καν να φύουν τα ποσκούπιδα του εργοταξίου τζιαι αφήκαν βουνάρκα ππρέμιξ κατράν, βουνάρκα κουγκριά που αρτηρούσαν των ασυνείδητων αρκατών που εκάμναν τσιμέττους αλοάρκαστα, χαντάτζια ολόκληρα πετρωμένα με τσιμεττοζουμιά που επληννίσκαν τα εργαλεία τους πριν πεντέξι χρόνια που εκάμναν το άσφαλτόν.
Τελικά αυτού του είδους η ατζιαμωσύνη τζιαι η κουλτούρα του μισοδότζιην εν πιό ωφέλημη για την φύσην. Παρά κουγκρωμένα τζιαι πεθαμμένα, καλλύττερα ξιμαρισμένα τζιαι στην ζωήν, έστω τζιαι προσωρινά. Μέσα λοιπόν σε αυτήν την ακαταστασίαν, την βρωμιάν τζιαι την ασχήμιαν επροσπάθησα να απομονώσω την ζωήν που απόμεινεν τζιαι που προσαρμόζεται στες συνθήκες του περιθωρίου.
Είπαμεν, δεν ήρτα Απρίλλην όπου ακόμα τζιαι πας τες ταρράτσες αθθίζουν φκιορούθκια, ήρτα Ιούλιον που εκ πρώτης όψεως εν κρουσμένα ούλλα. Μετά που σας έδειξα τα κρουσμένα έδειξα σας στο προηγούμενον ποστάκιον τζιαι τα χλωρά που πελλοδείχνουν τζιαι δεν φοούνται τον λάλλαρον.
Τζιαι για να μεν νομίζετε ότι μόνον παλιόχορτα έχει μες τα χαντάτζια, σε αυτόν τον ποστάτζιιν θα σας δείξω τζιαι άλλου είδους ζωήν που ήβρεν τον παράδεισον μες μες τα ξιχασμένα (προς το παρόν χαντάτζια).
Βλέποντας την φωτογραφίαν θα σκεύτεσται ίσως : "έφκαλεν μιαν φωτογραφίαν της μπακκίρας όπου διακρύνουμεν μετα δυσκολίας έναν λυμπουρούιν πας το αγριόχορτον τζιαι κάμνει μας θεωρίες για την ζωήν του χαντατζιού"
Τζιεινοι που ξέρουν τζιαι λλίον τα φυτά, θα εκαταλάβαν ίσως ότι το παλιόχορτον πας το οποίον βρίσκεται ο λύμπουρος δεν είναι τίποτε άλλον παρά βιτριόλιν που τρυπά τα φλι φλό τζιαι γιαιματώννει τα πόθκια των αθώων μωρών που βουρούν μες τα χωράφκια (όσα φκαίννουν ακόμα έξω τζιαι δεν μένουν καρφωμένα πας την τηλεόρασην).
Αν παρατηρήσετε όμως καλά, πας τον αθθόν του βιτριολιού δεν έχει μόνον έναν λυμπουρούιν. Έχει τζιαι άλλα ζωήφια.
Τα μιτσιά ζωήφια είναι ψώρα. Η λυμπούροι βόσκουν (στην κυριολεξίαν) ψώραν πας το βιτριόλιν όπως οι ανθρώποι βόσκουν έγιες τζιαι κουέλλες για να πιάννουν το γάλαν τους, τα αρνιά τζιαι τα ρίφκια τους. Οι λυμπούροι αναγιώννουν σε δροσερόν μέρος ψώραν τζιαι φκάλλουν την να βοσσιήσει τζιειαμέ που της αρέσκει να βυζάννει τον χυμόν των φυτών. Αφήννουν την να βυζάσει καλά, τζιαι μόλις γεμώσει η τζοιλιά της, καρκαλίζουν την λλίον πας το κωλίν τζιαι φκάλλει μιαν σταγονούαν πισσιά, τα οποία δεν είναι τίποτε άλλον που έναν είδος μελούιν, η γεύση του οποίου κάμνει τους λυμπούρους να πελλανίσκουν (όπως τους αθρώπους το μέλιν).
Εγώ έξερα την ιστορίαν διότι εθώρουν τους που αναγιώνναν ψώραν πας τες αρκομουρκιές μες την αυλήν μου. Τζιειαμαί όμως που έμεινα ξερός, ήταν μιαν ημέραν που εσήκωσα μιαν γλαστρούν πας το παραθύρι μου τζιαι ήβρα μιαν λυμπουρομάντραν με ψώραν. Καμιάν πεηνταρκάν ζωήφια ψώρας ματσωμένα ασφαλισμένα στην δροσιάν τζιαι 5 λιμπουροβοσκούς που τα εκρατούσαν μαντρισμένα. Έκατσα τζιαι επαρακολούθησα τα. Άμαν εγύρευκεν κανέναν να πάει να φύει, εβούραν ένας λύμπουρας τζιαι εδάκκαννεν το να πάει πίσω στην θέσην του. Κάθε λλίον έρκετουν ένας λύμπουρας-μεταφορέας τζιαι έπιαννεν έναν χτηνόν τζιαι έπαιρνεν το να το "βοσιήσει" πας τες τριανταφυλιές μου.
Ε, αυτά που θωρήται πας τα βιτριόλια είναι λυμπουρολιμέρια όπου βόσκουν ψώραν. Ενόμιζα ότι μόνον οι Ελβετοί λυμπούροι εν μορφωμένοι τζιαι έχουν εκτροφεία ψώρας, αλλά βλέπω ότι τζιαι η κυπριακή λυμπουροτεχνολογία δεν τα πάει πίσω. Τζιαι μάλιστα μες το πιο ξιμαρισμένον τζιαι άνοστον χαντάτζιιν.
Την δε δεσποσύνην πας τον πιλιαόνατον (polygonum aviculare), έφκαλα 5 φωτογραφίες με τα φκιορούθκια του φυτού πριν να την προσέξω που εμιμήτουν τα φκιόρα για να εξαπατά τα θύματα της. Επρόσεξα την την ωραν που ετάραξεν. Πας τες άλλες φωτογραφίες που έφκαλα νομίζεις ότι είναι μέρος της ανθοφορίας.
Ο δε άππαρος θεού (Mantis Religiosa) δεν ιμπορείται αν πείτε ότι δεν ποζάρει άνετα μπροστά στον φακόν!! Η φάση είναι που όποθθεν τζιαι αν επροσπάθουν να την φωτογραφίσω, εγύριζεν την κκελλούαν της να ποζάρει ίσια μπροστά στον φωτογράφον.
Συνέχεια...
Προχωρούμεν λοιπόν που την άλλην πάνταν του δρόμου. Πάμεν προς το ππάρκιν δίπλα του ΚΟΤ. Κάποτε ήταν έτσι
Τώρα εγίνην έτσι.
Τζιαι έτσι.
Είναι βουνάριν άμμος που αρτήρισεν που το γήπεδον μπίτς βόλλεϊ. Κάτι πρέπει να ζιεί εδώ.
Ναι, ναί. Εγγυούμαι σας ότι δεν επήα πας την λουρούν που αφήκαν για δείγμαν της άγριας φύσης για να έβρω ζωήν. Είναι πας το βουνάριν με τα ποσκούπηδα τζιαι μέσα στο ππάρκιν το έρημον. Τι να είναι άραγες σου που σημαθκιάζει τον άμμον;
Τα ίχνη γίνουνται πιό επίμονα. Που θα πάεις θα σε πιάσω!
Σίουρα δεν είναι τα κοπέλια που καρτερούν την βροσιήν πας το κατσαρούιν.
Ετον έναν!!. Μα δέτε καμουφλάζ!!
Τες σιελεντρουνούες πρέπει να τες φανταστείται. Δεν ιστέκουν να ποζάρουν.
Ο μυλωνάς όμως είναι μέσα τζιαι κάθετε κλούβαν.
Τζιαι το θύμαν δεν θα αρκήσει να ππέσει μέσα!
Η ιστορία δεν θα τελειώσει σαν τραγωδία. Τουλάχιστον για τον μυλωνάν. Το λυμπουρούιν έκοψεν μιάλον τζαι παρόλον που το άρπαξεν που την ζάμπαν τζιαι ετράβαν το μες την γήν, έδωκεν μάχην τζιαι εκατάφερεν να φκεί πουπάνω. Τόσον κόπον να κάμει την παγίδαν του ο μυλωνάς για το τίποτε. Πτού που ξάναρκης τωρά τζιαι να καρτερούμεν λυμπουρούιν πιο μιτσίν.
Το δε λυμπουρούιν, βουρά γλήορα να πάει πίσω στην φωλιάν του. Έχει πολλήν δουλειάν να κάμει. Αδέτε ίντα ξέρουν να κάμνουν διαχείρησην των αποβλήτων. Ούτε μια τοξική ουσία. Όι σαν τους αθρώπους των οποίων οι σκουπηδότοποι εκαταντήσαν σκέττος θάνατος.
17 σχόλια:
Acera πολλά ωραίον χαντάτζιν. Το βιτριόλιν λοαρκάζεται πως εν αγκάθθιν; άλλα αγκάθκια έφκαλες φωτογραφίες; φαίνεται ότι αγαπούν τα χαντάτζια.
η ψώρα (τη λλέν τζιαι αφίδα αν ξέρεις; ) τί κερδίζει που τη συμβίωσην με τους λυμπούρους; κάτι πρέπει να παίρνει εις αντάλλαγμα γιατί διαφορετικά ήταν να επαναστατήσει ως τωρά ή να έβρισκεν τρόπο ννα πικράνει το μελούιν της για να την αφήννουν ήσυχην.
Σε παρακολουθώ συχνά και βρίσκω αυτά που παρουσιάζεις πολύ ενδιαφέροντα.
εννεν άππαρος του σατανά?
ο τζιύρης μου έτσι με 'μαθε.
me ekanes na hamogelaso kai na ksekourasta. perimeno ta epomena :)
Ούλλον πόζα ένι το αππαρούι.Λες και είναι άχαρα τα φκιόρα τα καημένα.
Polla wraia istoria me tin pswromantra! en to iksera..parolo pou nekatsiw ta entoma, eks apostasews oi istories peri twn sinitheiwn tous kai twn periergwn "teletourgiwn" tous me synepairnei.
To de apparoui (ennen tis panagias pou legetai?) areskei mou paaara polla! eipamen, nekatsiw, alla touto to plasma niwthw oti en ypervolika anthropomorfo gia na katatassetai sta entoma, mono kai mono pou girizei tzini ti tzefaloua poda potzi, thimizei mou mikro prasino anthrwpaki :-)
Απολαυστικοτατο αρθρο Ασερα μεγαλε. Πεθαινω για τετοια θεματα και ευτυχως που σε εχουμε για να μαθαινουμε και κατι που τα χαντατζια της Κυπρου.
Κύπριε Attenborough, σου υποκλίνομαι
Ατε με το καλό να γυρίσεις/γραψεις το Secret Life of Plants of Cyprus!
θΕΛΩ ΤΖΙΑΙ ΓΩ ΕΤΣΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΗ!!!
ίντα μάρκα ένι?
πόθεν την εγόρασες?
πόσα?
Δοκ
95% της φωτογραφίας είναι ο φωτογράφος, τζε την πιο καλή φωτογραφική να εχεις, αν δεν έχεις το μάτι δεν θα δεις ποττέ σου τη δεσποσύνη ή τα λυμπουρουθκια να γαλεύκουν την ψώρα, ή την ομορφκίαν του παλιαγκαθκίου
εκατάλαβα, εν πολλά ακριβή για το βαλάντιο μας τζιαι φέρνεις το ποϋριστά..
Η φύση ζωγραφίζει παντού. Φτάνει να'χουμε μάθκια για να τη δούμε
Ασέρα, εξαιρετική και άκρως ενδιαφέρουσα περιγραφή της βοσκής της ψώρας.
Το βιτριόλι λέγεται και τρι(β)όλι (τριόλια); Έτσι λέγαμε αφτά που μας τρυπούσαν τα φλι-φλόπ φτάνωντας στο Αλάσια (και αλλού).
Και Ααα! και Ωωωω! και να στα φέρνει η φύση έτσι που να σου γεμίζει τα μάτια, ναι. "Φτάνει να'χουμε μάθκια για να τη δούμε" που σωστά λέει ο Φουρουκλάς, πιο πάνω. Και είναι η Κύπρος γεμάτη εκπλήξεις κι αποχρώσεις κι ανάσες σρα βουνά και στις ακτές-εκεί που παω εγώ κάθε χρόνο στον Πωμό, στα πέριξ πόσα και πόσα Ααα..κάθε φορά.
Ανάσα άλλη μια φορά η στάση στη γωνιά σου Aceras, νάσαι καλά.
Φίλοι μου επαραμέλισα σας βουρώντας σε άλλα ψηφιακά λημέρια. 14 σχόλια ορφανά που απάντηση... Ντζιζουμεν τα όρια της ποθκιαντραπιάς.
Διάσπορε, θα κάμω ειδικήν αφιέρωσην για τα αγκάθκια. Δεν γνωρίζω καλά την βιολογίαν της υπόθεσης της ψώρας, εν φαινομενολογικά που ξέρω την ιστορίαν. Αν κρίνουμεν πο ούλλους τους σκλάβους του κόσμου, το συμφέρον που βρίσκουν να υπακούουν κάποιου πιό δυνατού, είναι να νοιώθουν παραπάνω ασφάλειαν. Διώ σου μελούιν τζιαι εσύ ναμε προσέχεις. Όλα τα empires εν εν έτσι που εκρατηθήκαν; Ακόμα τζιαι ο κάθε μισθωτός έτσι λειτουργεί φκάλλοντας το μελούιν για τον μάστρον του, απολαμβάνοντας μιαν κάπιαν ασφάλειαν που του παρέχει ο μισθός.
@ Μαρικκού λυερή αρέσκει μου τ΄όνομαν σου
@ Μάππατζιη μα ήσουν κάποτε διαιτητής; Θωρείς έσιει που τον λαλούν άππαρον θεού, στον τόπον της cake άππαρον της Παναϊας, στον δικόν σου τόπον άππαρον του σατανά. Το τι κάμνει τον κόσμον να σκέφτεται την θρησκείαν άμαν θωρεί τούτον το παράξενον πλάσμαν του θεού δεν ιξέρω. Ακόμα τζιαι ο επιστήμονας που του έδωκεν όνομαν έφκαλεν το Μάντις Ρελιτζιόζα.
@Greekstoris εσύ έμαθες μας πολλά παραπάνω πράματα τζιαι θάματα που γίνουνται στα χαντάτζια της Κύπρου, ιδίως στα τελευταία σου ποστάτζια. Άλλη πανίδα βέβαια, αλλά αν το σκευτείς καλά, το θέμαν μας είναι παραπλήσιον.
@Μπανανιστανέ μεν υποκλίνεσαι διότι ακριβώς πίσω σου εν ο Γκρίκστόρις τζιαι μπορεί να του δώκεις ιδέες.
@Δοκησίσοφη έχει 2 χρόνια που έσπασεν η φωτογραφική που εγόρασα γύρω στο 2000, τότες 2000 φράγκα (1500€). Τότες ήμουν ελέυθερος τζιαι επέτασσα τα ριάλια. Τωρά εδώ τζιαι 2 χρόνια τρέχουν τα σάλια μου τζιαι δεν είχα την ευχαίριαν να γωράσω. Άρκεψα τζιαι εθώρουν ποτζιεί ποδά. Εκατάλιξα στην Άλφα 700 με φακόν μάκρο. Για τα φκιορούθκια πρέπει να εν καλή σε ερασιτεχνικόν επίπεδον. Αλλά άμαν εκσέφτουμουν πάλε το 2000€ έτρωα που πάνω μου. Όι πως έιμαι τσιγκούνης αλλά το έβρισκα πολλά μεγάλην ποθκιαντραπιάν να σου πουλούν φωτογραφικήν που κουστίζει έναν μισθόν τζιαι σε σε πεντέξι χρόνια να θέλεις άλλην. Τί οικονομία της ασυδωσίας είναι τούτη. Εθθημούμαι την Ζενίθ που εγόρασα 12 δολλάρια, άντεξεν μου 20 χρόνια τζιαι θα μπορούσεν αν αντέξει αλλό 40. Τελικά άμαν το έψαξα το πράμαν, ανακάλυψα ότι την Nikkon μου την coolpix (http://www.dpreview.com/reviews/nikoncp990/) ή ακόμα (http://fr.wikipedia.org/wiki/Nikon_Coolpix_990) δεν θα την ιξανάβρω. Ήταν μια μοναδική έκδοση πριν να φκάλουν τες φτηνές ψηφιακές reflex τζιαι εβάλαν πάνω σε μιαν compact ότι εμπόριεν να κάμει μια κανονική χημική φωτογραφική του 2000 (η Ζενίθ μου για παράδειγμαν). Η δε τιμή σήμερα είναι μόνον 150€ μόνον που πρέπει να εβρεις κάποιον που να την επρόσεχεν πολλά διότι είπαμεν είναι fragile. Εγώ εν την επρόσεχα την δικήν μου τζιαι στα 5 της χρόνια εγίνην κοτζιακάρα. Αντίς να πιορώσω 2000 Ευρό επιόρωσα 150 τζιαι έχω φωτογραφικήν με την οποίαν μπόρω να κάμω ότι θέλω. Πρέπει όμως να έχει λλίην γνώσην το πως εδουλέφκαν παλιά οι φωτογραφικές που δεν ήταν ούλλα αυτόματα.
@ Λάκη Γιάσου. Η φωτογραφική η δική σου έχει μεγάλα μάτια πάντως. Ότι το ωραίον αρπάσσουν το.
@Κακομούτσουνοκαθαριστή είπα μεγάλην πελλάραν όταν ονόμασα το tribulus terrestris βιτριόλιν. Είναι τριόλιν που το λαλούν όπως το λατινικόν του όνομαν. Ένας φίλος με τον οποίον μιλούμεν με ίμειλ αντίς για σχόλια δημόσια εδιόρθωσεν με τζιαι είπεν μου μάλιστα τζιαι μιαν ενδιαφέρουσαν ιστορίαν. Οι εγγλέζοι λαλούν το Maltese Cross διότι ο αγκαθθωτός καρπός του που καρφώννεται πας τα φλιφλό μοιάζει με το σχήμαν των Ιωαννιτών ιπποτών της Μάλτας. Ξέρεις τα φυτά δεν έχουν πόθκια. Εν τούτοις πρέπει να διασπίρωνται (όπως τους διάσπορους αθρώπους) για να ξανίζουνται τζιαι να μεν μεινίσκουν να βλαστούν ούλλα μονότοπα. Άλλα φκάλλουν αλεξιπτωτούιν να πετούν, άλλα κολλατσιαρίζουν για να κολλούν πας τα μαλιά των χτηνών τζιαι να τα κουβαλούν τζιείθθε μέρου, άλλα καρφώννουνται πας τα φλιφλό όπως το τριόλιν, άλλα κάμνουν τσόφλιν πολλά σκλερόν, τρών τα τα πουλιά τζιαι σιέζουντα πάρα τζιεί σώα τζιαι αβλαβή (όπως το καππάριν που πρέπει να το σιέσει η τζιίκλα για να βλαστήσει), άλλα κουβαλούν τα οι λιμπούροι τζιαι τελικά μεινίσκουν αφάητα τζιαι βλαστούν τζιεί πον να τα ξιχάσουν... Θέλει πανουργίαν μεγάλην όποιος δεν έχει πόθκια τζιαι θέλει να ταξιδεύκει.
©Σταλαμαθκιά πως τα πάει η Ακαθθού; Επήες να την δείς;
@Πολίτη Πιττα χαίρε. Στον Πωμόν δεν πάω, διότι έχει τόσα φκιορούθκια άγρια να φωτογραφίσεις που δεν σηκώννω το κεφάλιν πάνω να δω το υπέροχον περιβάλλον τζιαι μαλλώννουμεν με την Αγάπην. Να πάεις Σουρούππια φού που τον Τζύκκον στον Πωμόν, θα σηκώννεις κουκκουβκιάον, πέρτικον, λαόν, αγρινόν, κάθε 100 μέτρα.
Πρέπει να εβρω το κουράγιον να κάμω τζιαι το 4 μέρος για τα αγκάθκια διότι είναι η ζούγκλα που έταξα του Αγρινού που περιμένει την σειράν της. Εκκολάπτεται τζιαι μια ιστορία... αλλά υπομονήν.
Acera nomizw to prasino alogaki parapempei se thriskeia giati o tropos pou exei diplwmena ta xerakia tou einai les kai prosefxetai (etsi akousa, mporei nan kai pellares)
Acera nomizw to prasino alogaki parapempei se thriskeia giati o tropos pou exei diplwmena ta xerakia tou einai les kai prosefxetai (etsi akousa, mporei nan kai pellares)
Δημοσίευση σχολίου