Η Χοιροκοιτία του Γιώργου

Τελευταίαν φοράν που είδα τον Γιώργον τον Κάρβελλον ήταν το καλοτζ̆αίριν. Ετζ̆οιλιοπόναν την Χοιροκοιτίαν. Κοστετράωρα εργασίας να φκει το έργον πριν ν΄αρκέψει η σχολική χρονιά πάλε. Εχάρηκα. Δύσκολα σ̆αίρεται σήμμερα ο κόσμος. Η χαρά άμαν έννεν μες την δημιουργίαν, εν μες την επικοινωνίαν που φωλιάζει. Για να επικοινωνήσεις όμως πρέπει τζ̆αι να συντονιστείς. Να τύχει να συναντήσεις έναν φίλον που αγαπάς την ώρα που τζ̆οιλιοπονά το έργον του εν τύχη. Εν ώρα ακριβώς που μπορείς να συντονιστείς.

Όταν εστράφηκα σπίτιν, έφαα τους τόπους να έβρω το κείμενον μιας ιστορίας ατέλειωτης που άρκεψα τα πρώτα χρόνια που εξεκίνησα να γράφω. Η δύναμη του Γιώρκου έδωκεν μου έμπνευσην τζ̆αι ώθησην να την τελειώσω. Ένωσα πως ήρτεν η ώρα της. Ήταν ένας νέος αρχαιολόγος που ήβρεν υποτίθεται τζ̆είνον το σκεύος το πέτρενον της χοιροκοιτίας. Την ώραν που το ΄έφκαλεν στο φως ήταν μόνος του. Μόνος του μες την σκόνην της ανασκαφής τζ̆αι μες τον λάλλαρον του Ιούλη. Οι ζίζιροι της Χοιροκοιτίας εσαυλαρίζαν όπως τότες, πριν 9000 χρόνια, τζ̆αι τα δρουμπιά, οι ρίγανες, οι σπατζ̆ιές, εσφίγγαν την κόρταν να αντέξουν την ξηρασίαν κάμνοντας τον νερόν τους λάδιν αιθέριον να μεν εξατμίζεται που την πυράν. 

Ο αρχαιολόγος μες την ιστορίαν επροσπάθαν να συντονιστεί τζ̆αι τζ̆είνος με τον δημιουργόν του σκεύους. Εκαθάρισεν την πέτραν που εμετάφερεν το πνεύμαν του πελετζ̆ιτή που δεν αρκείτουν με το να κάμει έναν κουππίν απλά της χρήσης. Εγεωμέτραν την φόρμαν που έδωκεν της πέτρας ο πρόγονος του τζ̆αι απολάμβαννεν την ομορκιάν που έφκαλλεν η φαντασία του αθρώπου, εφτά σ̆σ̆ιλιάες γρόνια πριν να αρκέψει να την μελετά, να την κωδικοποιεί τζ̆αι να την ηγράφει σε Ευκλείδιον γεωμετρίαν πας το χαρτίν. Εχάδεφκεν τα κουκκουπούθκια που ήταν  κατταρκασμένα με τζείνον τον μυστήριον τρόπον που εσυνδιάζαν ταυτόχρονα την συμμετρίαν τζ̆αι την ασυμμετρίαν, τζ̆αι ερώταν τον πνεύμαν του δημιουργού αν η ασυμμετρία ήταν ηθελημένη ή αν την επέβαλεν η βυζάκα. Αν ήταν συνειδητή επιλογή του δημιουργού που έθελεν να ξεφύγει που το μέτρον της συμμετρίας ή αν έτσι του ήρτεν διότι δεν έκοφτεν τότες τον κόσμον του που συμμετρίες.

Έπροσπάθαν να συντονιστεί με ότι εμετάφερνεν τη πέτρα τόσους αιώνες. Έβαλλεν πας τα σχήματα της πέτρας λέξεις, τζ̆ι επροσπάθαν να έβρει μιαν που μπορεί η παράδοση των ανθρώπων να εσυντήρησεν τόσα χρόνια. Συμμετρία, κουκκουπούιν, πέτρα, σταυρούιν, γραμμή, σειρά. Η ετυμολοΐα δεν είναι επιστήμη που γράφεται πας την πέτραν όπως την γεωμετρίαν, τζ̆αι δεν αντέχει ενιά σ̆σ̆ιλιάες γρόνια. Επροσπάθαν να σκεφτεί λέξεις που δεν είναι βράντζ̆ικες, που δεν είναι αράπηκες, που δεν είναι τούρτζ̆ικες, που δεν είναι ρωμαίικες, που δεν είναι εγγλέζικες, που δεν είναι ελληνικές. Ήρτεν του η λέξη μίλλα, για την οποίαν τσακκώννουνται οι γλωσσολόγοι αν εν μήλλα ή αν εν μύλλα, τζ̆ι εσκέφτετουν αν εν μίλλαν που ελιώνναν να βάλουν μες το σκεύος.

Η ιστορία μου έμεινεν τζ̆ειαμαί μισοδότζ̆ιν με το παιδίν να ψάχνει να έβρει μιαν λέξην που μπορεί να έρκεται που τα βάθη της αρχαίας λαλιάς, αλλά φαίνεται ότι η τύχη της ιστορίας τούτης ήταν να χαθεί. Ανακούτρεψα τα χαρκιά μου ούλλα, τζ̆αι ενώ ένοιωθα ότι ήρτεν η ώρα της ιστορίας να τελειώσει, η ιστορία κάπου επήεν τζ̆ι εκρύφτην.

Εμαράζωσα που δεν έκοψα στην Κύπρον πόψε να ακούσω το συμφωνικόν ποίημαν του Γιώρκου. Μπορεί να εκάθετουν η ψυσ̆ή μου στον τόπον της τζ̆αι να μεν είσ̆εν πλέον νόημαν η λύπη που έχασα την ιστορίαν τζ̆ι επήεν με δίχα τέλος. Ήμουν πόψε στην Λευκωσίαν, γράφοντας το τούτον το κείμενον 1500 μίλια μακρυά. Μακάρι να έχω την ευκαιρίαν μιαν ημέραν να ακούσω την Χοιροκοιτίαν του Γιώρκου να την παίξει κάποια άλλη ορχήστρα. Μπορεί να μεν την άκουσα αλλά ένοιωσα την με τα φκιά φίλων, που παρόλον που δεν έσ̆ει λόγια να μου πούσιν τους ήχους, με 3 λέξεις εκάμαν με να αισθανθώ τί ένοιωσεν τη καρκιά τους συντονισμένη με το έργον.

Τελικά, χάρη στην τεχνολογίαν, έτην Χοιροκοιτίαν του Γιώργου του Κάρβελλου δαμαί να την παίζει η συφφωνική ορχήστρα της Κύπρου