Πέμπτη 9 Νοεμβρίου 2017

Η Χοιροκοιτία του Γιώργου



Τελευταίαν φοράν που είδα τον Γιώργον τον Κάρβελλον ήταν το καλοτζ̆αίριν. Ετζ̆οιλιοπόναν την Χοιροκοιτίαν. Κοστετράωρα εργασίας να φκει το έργον πριν ν΄αρκέψει η σχολική χρονιά πάλε. Εχάρηκα. Δύσκολα σ̆αίρεται σήμμερα ο κόσμος. Η χαρά άμαν έννεν μες την δημιουργίαν, εν μες την επικοινωνίαν που φωλιάζει. Για να επικοινωνήσεις όμως πρέπει τζ̆αι να συντονιστείς. Να τύχει να συναντήσεις έναν φίλον που αγαπάς την ώρα που τζ̆οιλιοπονά το έργον του εν τύχη. Εν ώρα ακριβώς που μπορείς να συντονιστείς.

Όταν εστράφηκα σπίτιν, έφαα τους τόπους να έβρω το κείμενον μιας ιστορίας ατέλειωτης που άρκεψα τα πρώτα χρόνια που εξεκίνησα να γράφω. Η δύναμη του Γιώρκου έδωκεν μου έμπνευσην τζ̆αι ώθησην να την τελειώσω. Ένωσα πως ήρτεν η ώρα της. Ήταν ένας νέος αρχαιολόγος που ήβρεν υποτίθεται τζ̆είνον το σκεύος το πέτρενον της χοιροκοιτίας. Την ώραν που το ΄έφκαλεν στο φως ήταν μόνος του. Μόνος του μες την σκόνην της ανασκαφής τζ̆αι μες τον λάλλαρον του Ιούλη. Οι ζίζιροι της Χοιροκοιτίας εσαυλαρίζαν όπως τότες, πριν 9000 χρόνια, τζ̆αι τα δρουμπιά, οι ρίγανες, οι σπατζ̆ιές, εσφίγγαν την κόρταν να αντέξουν την ξηρασίαν κάμνοντας τον νερόν τους λάδιν αιθέριον να μεν εξατμίζεται που την πυράν. 

Ο αρχαιολόγος μες την ιστορίαν επροσπάθαν να συντονιστεί τζ̆αι τζ̆είνος με τον δημιουργόν του σκεύους. Εκαθάρισεν την πέτραν που εμετάφερεν το πνεύμαν του πελετζ̆ιτή που δεν αρκείτουν με το να κάμει έναν κουππίν απλά της χρήσης. Εγεωμέτραν την φόρμαν που έδωκεν της πέτρας ο πρόγονος του τζ̆αι απολάμβαννεν την ομορκιάν που έφκαλλεν η φαντασία του αθρώπου, εφτά σ̆σ̆ιλιάες γρόνια πριν να αρκέψει να την μελετά, να την κωδικοποιεί τζ̆αι να την ηγράφει σε Ευκλείδιον γεωμετρίαν πας το χαρτίν. Εχάδεφκεν τα κουκκουπούθκια που ήταν  κατταρκασμένα με τζείνον τον μυστήριον τρόπον που εσυνδιάζαν ταυτόχρονα την συμμετρίαν τζ̆αι την ασυμμετρίαν, τζ̆αι ερώταν τον πνεύμαν του δημιουργού αν η ασυμμετρία ήταν ηθελημένη ή αν την επέβαλεν η βυζάκα. Αν ήταν συνειδητή επιλογή του δημιουργού που έθελεν να ξεφύγει που το μέτρον της συμμετρίας ή αν έτσι του ήρτεν διότι δεν έκοφτεν τότες τον κόσμον του που συμμετρίες.

Έπροσπάθαν να συντονιστεί με ότι εμετάφερνεν τη πέτρα τόσους αιώνες. Έβαλλεν πας τα σχήματα της πέτρας λέξεις, τζ̆ι επροσπάθαν να έβρει μιαν που μπορεί η παράδοση των ανθρώπων να εσυντήρησεν τόσα χρόνια. Συμμετρία, κουκκουπούιν, πέτρα, σταυρούιν, γραμμή, σειρά. Η ετυμολοΐα δεν είναι επιστήμη που γράφεται πας την πέτραν όπως την γεωμετρίαν, τζ̆αι δεν αντέχει ενιά σ̆σ̆ιλιάες γρόνια. Επροσπάθαν να σκεφτεί λέξεις που δεν είναι βράντζ̆ικες, που δεν είναι αράπηκες, που δεν είναι τούρτζ̆ικες, που δεν είναι ρωμαίικες, που δεν είναι εγγλέζικες, που δεν είναι ελληνικές. Ήρτεν του η λέξη μίλλα, για την οποίαν τσακκώννουνται οι γλωσσολόγοι αν εν μήλλα ή αν εν μύλλα, τζ̆ι εσκέφτετουν αν εν μίλλαν που ελιώνναν να βάλουν μες το σκεύος.

Η ιστορία μου έμεινεν τζ̆ειαμαί μισοδότζ̆ιν με το παιδίν να ψάχνει να έβρει μιαν λέξην που μπορεί να έρκεται που τα βάθη της αρχαίας λαλιάς, αλλά φαίνεται ότι η τύχη της ιστορίας τούτης ήταν να χαθεί. Ανακούτρεψα τα χαρκιά μου ούλλα, τζ̆αι ενώ ένοιωθα ότι ήρτεν η ώρα της ιστορίας να τελειώσει, η ιστορία κάπου επήεν τζ̆ι εκρύφτην.


Εμαράζωσα που δεν έκοψα στην Κύπρον πόψε να ακούσω το συμφωνικόν ποίημαν του Γιώρκου. Μπορεί να εκάθετουν η ψυσ̆ή μου στον τόπον της τζ̆αι να μεν είσ̆εν πλέον νόημαν η λύπη που έχασα την ιστορίαν τζ̆ι επήεν με δίχα τέλος. Ήμουν πόψε στην Λευκωσίαν, γράφοντας το τούτον το κείμενον 1500 μίλια μακρυά. Μακάρι να έχω την ευκαιρίαν μιαν ημέραν να ακούσω την Χοιροκοιτίαν του Γιώρκου να την παίξει κάποια άλλη ορχήστρα. Μπορεί να μεν την άκουσα αλλά ένοιωσα την με τα φκιά φίλων, που παρόλον που δεν έσ̆ει λόγια να μου πούσιν τους ήχους, με 3 λέξεις εκάμαν με να αισθανθώ τί ένοιωσεν τη καρκιά τους συντονισμένη με το έργον.



Τελικά, χάρη στην τεχνολογίαν, έτην Χοιροκοιτίαν του Γιώργου του Κάρβελλου δαμαί να την παίζει η συφφωνική ορχήστρα της Κύπρου


3 σχόλια:

linopampakos είπε...

επηα στο κονσερτο..την εμφανιση του εργου μετα το τζοιλιοπνημα..να μεταφερω τις εικονες [εν το χωρει ολοκληρο το κειμενο, οποτε μοιραζεται σε συνεχειες]..εν ειμαι της κλασσικης μουσικης, οποτε οι ηχοι εμετατρεπουνταν σε εικονες η οπτικες λεξεις..ωσπου εφτασα παλε στον ηχο...:)

Η πρωτη εικονα ηταν η απουσια ενος ατομου που να παιζει κεντρικο ρολο..ο μαεστρος ηταν βεβαια τζιαμαι..αλλα σαν να κατι ελειπε..στο επομενο κομματι, μετα την Χοιροκοιτια, οντως εμφανιστηκε ενος τυπος με φκιολι..που ελειτουργαν σαν το ατομο που οδηγαν στον συλλογικο ηχο ουλλων των αλλων μουσικων/οργανων σε στιγμες κορυφωσης..η ενος ηχητικου μονολογου του φκιολιου...αντιθετα στην Χοιροκοιτια ο ηχος ακουετουν μου συλλογικος...ανεβαινε εκατεβαινεν σε ενταση σαν συνολο...

..Καθως εξεκιναν η μουσικη, ηρτεν στο νου μου, εκτος που την οπτικη εικονα της λεξης Χοιροκοιτια, τζαι την αναλογη εικονα του χωρου, η αναφορα στο εισαγωγικο του Γιωργου
«αναδυονται αργα αμετρητα ανρθωπομορφα ειδωλια"..
σαν να εθωρουν τους ηχους σε εικονες αρχαιων κυπριακων εργων..χειροτεχνικων..οπτικων μορφων αλλα τζαι εμπειριων της αφης..

..καθως επροχωραν η συνθεση επροσεξα οτι εν υπηρχε ενας ειδος κορυφωσης..ανεβαινε καπως η ηχητικη ενταση..αλλα πριν φτασει σε ενα σημειο κορυφωσης..υποχωραν..μαλακα..σχεδον γλυκα..αλλα εκαμνε παντες τζαι υποχωραν οπως λαλει η εισαγωγη "..στο υπεδαφος του οικισμου"..για να προστευθει..για να φυλαξει σε "σπηλιους" κρυφους που θα ελαλεν τζαι ο Λιασιδης τους θυσαυρους που εμαζευκεν που καθε εποχη..

Ηρταν μου εικονες κυμματων...οπως το νερο της θαλασσας στην παραλια της Αμαθουντας...οπως νοιωθεις οτι φιλιουνται το νερο τζαι η γη στον αμμο σαν συνορο...τα σιειλη...

Υστερα σε ενα νεο ανεβασμα..ισως στο μυαλο να αρκεψε να λειτουργει υποσυνειδητα η γλυκος τοπικος ρυθμος του τραουθκιου του γαμου "Ωρα καλη...", ξαφνικα αρκεψα να θωρω εικονες με φκιορα σε ενα πρασινο χωρο..κυπριακο..τελος σιημωνα - αρκες ανοιξης στην Κυπρο..υγρη ατμοσφαιρα..παντα ετσι σκεφτομαι την Αφροδιτη..τζαι τα φκιορουθκια απλωνονται παντου..σκεφτομαι οτι ο τουρκοκυπριος ζωγραφος που εκαμεν την κυπριακη σημαια θα εθωρεν εξω που το παραθυρο τα χρωματα της κυπρικης φυσης..πρασινο κιτρινο...

Τζαι τοτε, καθως το κυμα εχαλαρωνε καπως, τζαι εκατεβαινε η μουσικη, ηρταν ξαφνικα ανακατες οι λεξεις του ποιητη
"..υπαρχουν εθνοτητες αναμεσα στους
λαους της Μαργαριτας ..;..[..]
ποιας εθνικοτητας είναι το πρασινο χορταρι..;»
[Π. Μηχανικου, Ωδη για ένα σκοτωμενο τουρκακι»

υποχωρησε το κυμα του ηχου..

υστερα εξαναηρτεν..πιο πλατυ .πιο πλουσιο..
τζαι ας εξερα οτι θα υποχωραν παλε για να ξαναερτει..
αλλα υπηρχε πια η συνειδηση οτι ο χωρος που φυλαει τους θησαυρους
των αιωνων, ειναι ανικητος...
τζαι εμεις δαμαι που ημασταν..τζαι θα ειμαστεν..

η εικονα που σφραγιζε το οπτικο ταξιδι
ηταν που πολη..δεκαετια του 40 [η ισως τζαι εικονες της δεκαετιας του 70, εικονες του δικου ασυνειδητου, αλλα τζαι μιας γενιας]..
κορουδες που οϊ απλα κοιταζουν τους αντρες στα μαθκια, αλλα πασιν θεατρο τζαι σινεμα..
παιζουν θεατρο στους μορφωτικους συλλογους..
..εικονες απεργιων τζαι διαδηλωσεων..
της απεργιας του 48..
εικονα ξερου βουνου..καποτε εκοψαν τα δεντρα..ανθρωποι που φκαινουν που στοες..τζαι κοκκινες σημαιες των απεργων...

linopampakos είπε...

η συνεχεια της Χοιροκοιτιας του Καρβελλου...

στο διαλειμα ειδα τον Γιωργο..καπως επεσε η κουβεντα στην επιμονη του ότι το επιθετο του, το Καρβελλος, να γραφεται με δυο Λ. κυπριακα.. [φανταζομαι το κομπλεξ μερικων να προσπαθουν να εξαφανισουν τους κυπριακους ηχους σαν να προσπαθουν να θαψουν τον πλουτο της Χοιροκοιτιας]...τζαι αθθυμηθηκα ενα κομματι, λεξεις παλε, που επηαινναν ομως πισω στο ηχο..κυπριακο μοναδικο τζαι στις ινδοευρωπαικες γλωσσες τζαι παγκοσμια: το διπλο κυπριακο συμφωνο..ενας ηχος που εν σαν να φκαινει που το υπεδαφος...τζαι εν εκαταφεραν να τον εξαφανισουν με τιποτε..Αντιθετα κορακα τζαι στην αρχην των λεξεων για να θυμζιει την μοναδικοτητα της συνθεσης του αυτονομου συνορου…ο μουσικος συνθετης επιασε την ιστορικη σημασια του «ιδιομορφου» ηχου..τζαι τωρα σαν το χειροκροτημα της γραφης στην ηχητικη συνθεση, ας ξαναβαλλουμεν τον ηχο στον γραπτο λογο...
"Ενδιαφερουσα ιδιομορφια της κυπριακης αποτελει το φαινομενο της "αυθορμητης διπλωσης"...[..] Στην κυπριακη..υπαρχουν πολλες λεξεις που υποκεινται σε αυθορμητη η στιγμιαια διπλωση οπου οι ομιλητες προφερουν ενα απλο συμφωνο ως διπλο χωρις να υπαρχει προφανης αιτια, π.χ. "νναι" αντι "ναι", "μματιν" αντι "ματι", "πιννω" αντι "πινω" κ.α. Ιδιαιτερα αξιοσημειωτη ειναι η εμφανιση διπλων κλειστων συμφωνων [p, t, k] στην αρχην λεξεων, π.χ. "ππεφτω", "ππηδω"."κκεραζιν" φαινομενο εξαιρετικα σπανια που συνανταται σε μολις 1% των γνωστων γλωσσων, καμια απο τις οποιες δεν ανηκει στην ινδοευρωπαικη οικογενεια γλωσσων στην οποια ανηκουν η ελληνικη και οι διαλεκτοι της. Η σπανιοτητα του φαινομενου αυτου καθιστα την κυπριακη μοναδικο παραδειγμα δομικης ιδιαιτεροτητας, οχι μονο εντος της ινδοευρωπαικης οικογενειας αλλα και εντος της γλωσσικης οικογενειας εν γενει."
Μαριλενα Καρυολαιμου: η κυπριακη διαλεκτος απο τα μεσαιωνικα χρονια μεχρι σημερα."

Aceras Anthropophorum είπε...

Ενδιαφέρον που φκαίννει σε όσα μεταφέρεις η αίσθηση της γλυκάδας. Έτσι έφκην τζ̆αι που άλλον πλάσμαν που μου εμετάφερεν τί αισθάνθην σε τέσσερεις λέξεις, που τες οποίες η μια ήταν "γλυτζ̆ήν". Ίσως τούτη η ιδιότητα να εν χαραχτηριστικόν που επιβάλλει τούτος ο τόπος πάνω στους ανθρώπους. Αν εν έτσι θα υπάρχει που τα τότες.