Παραλλαές τους τζ̆αιρούς

Πάνω σ΄άνεμον, η άννοιξη επήεν τζ̆αι χάθην, οι μέλισσες εμαρκώσαν, οι αθθοί ελύσαν που την κρυάδαν τζ̆αι ππέσαν με δίχα να ποροβίσουν καρπόν.

Έσ̆ει που την δευτέραν που άννοιξα την πόρταν μου να πάω δουλειάν που αντίκρυσα την αλλαγήν των τζ̆αιρών που επάωσεν η καρκι̮ά μου μαζίν με την φύσην.

Την προηγούμενην ήταν έτσι. 

Άνεννοι̮ας. Οι μέλισσες επικονιάζαν τους αθθούς όπως τες ιδέες τζ̆αι τα όμορφα συναισθήματα. Σήμμερα πάει μια εφτομάδα. Ππούσιν, κρυάδα, βρωσ̆ή, υγρασία, περονόσπορος, μούχλα της κεντρικής Ευρώπης.

Μέχρι πριν λλίες ημέρες αστειέφκουμουν μη πιάννοντας την αλλαγήν του κλιμάτου στα σοβαρά. Ελάλουν « τί θα πάθουμεν ». Γιατί σ̆ου τζιαι καλά η κλιματική αλλαγή να εν κακόν. Μπορεί να έχουμεν καλλύττερον τζ̆αιρόν στες χώρες που μας λείπει ο νήλλιος. Πέρσι έκαμεν καλοτζιαίριν αθρώπινον.

Άμαν έρκουνται οι σ̆ειμώνες μετά τα καλοτζ̆αίρκα οι τζ̆αιροί εν ανώμαλοι. Ο πόνος της φύσης εν άσσ̆ημος. Οι συνέπειες εν ούλλον θλίψην. Η αλλαγή του κλιμάτου είναι κακόν πράμαν. Είναι λάθος να καρτερά ο άθρωπος τες συνέπειες της για να την πιάσει στα σοβαρά.