Το τελευταίον μου δεφτερούιν Μολέσκιν είναι άσπρον. Ότι ιστορίαν έγραψα μέχρι σήμερα έγραψα την στο σιέριν μέσα σε κάτι Μολέσκιν μαύρα εκτός που την πρώτην. Μόλις εσσυφφιλιάστικα που έχαννα τες κόλλες τες ξαπόλυτες εγύρεψα έναν δεφτερούιν, τζιαι παρόλην την τιμήν, εκόλλησα πάνω στα Μολέσκιν. Η ποιότητα της κόλλας, το μέγεθος, το πάχος της κόλλας, οι ενσωματωμένοι σελιδοδείχτες… Είναι κάτι το καλόν. Τζιαι μέναν δεν μου φκαίννει να γράφω πας το πληχτρολόγιον, παρόλον που γράφω γλήορα με τα 10 δαχτύλια.
Τούτην η οικονομική κρίση, που για μέναν προσωπικά εν κρίση αξιών τζιαι τίποτε άλλον, έδωκεν μου κατακούτελλα μες την εμπνευσην τζιαι μου την εδιάλυσεν. Ότι έπιασα να γράψω, φκαίννει μου τόσον άσσιημον τζιαι τόσον αηδιαστικόν όπως εκατάντησεν η κοινωνία, ο δημόσιος λόγος, οι σχέσεις μεταξύ των αθρώπων με πρόσχημαν τα μέτρα που πιάννει η κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει την χρεωκοπίαν των τραπεζών. Η κακοποίηση του αδύνατου που επιτρέπει ο κάθε άπληστος επιτήδειος που τα θέλει όλα για λλόου του, μεταμορφώννουνται μες τες ιστορίες μου σε βρωμερά άντερα, αηδιαστικούς εμετούς, πιάννουν στυλ σεξουαλικής κακοποίησης αθώων τζιαι αδύνατων πλασμάτων. Ανθρώπινη φύσις σε όλον της το μεγαλείον. Η βλακεία των αθρώπων τζιαι η πολιτιστική εξαθλίωση από τζιαι μέσον του χρήματος φκαίννουν μου σε μιαν ασσιήμιαν που δεν είναι του στυλ που μου αρέσκει, που δεν θέλω να την δείξω σε κανέναν. Δεν θεωρώ ότι ωφελεί να μοιραστώ τούτον τον πόνον μου με αθρώπους που κάθουνται τζιαι θκαβάζουν ότι γράψω.
Τα άσσιημα τζιαι τα αηδιαστικά βασανίζουν με θκυό χρόνια τωρά. Τι θκυό, τρία. Περνώντας που έναν αεροδρόμιον, είπα να επωφεληθώ που εξήχασα τες μισοδότζιν μαύρες ιστορίες μου τζιαι να πιάσω τζιουνουρκούιν δεφτερούιν Μολέσκιν τζιαι τζουνούρκαν πένναν. Οι πέννες του Μολέσκιν γράφουν ωραία. Έπιασα έναν δεφτερούιν άσπρον τζιαι μιαν πένναν άσπρην.
Περιεργαζόμενος την πένναν είδα με αυχαρίστησην ότι γράφει πάνω « designed in Italy, made in Italy ». Όσα μου ζητήσετε να σας τα δώκω εσκέφτηκα. 13.80€ που ζητάτε είναι τζιαι λλία. Τα τέσσερα με πέντε θέλει τα το περίπτερον που τα πουλεί να πληρώσει το ακριβόν νοίκιν μες το αεροδρόμιον, να πληρώσει την κοπελλούαν που στέκει δαμαί ούλλη μέρα να τα πουλεί, να φκάλει τζιαι το κάτι τις του να πληρώσει τζιαι τίποτε στο κράτος που το θέλουμεν ικανόν να λύσει τόσα προβλήματα. Ο Ιταλός που διαχειρίζεται τες μηχανές παραγωγής της πεννούας θέλει 2000€ για να επιβιώσει αξιοπρεπώς τζιαι για να έσιει τζιαι κάποιαν χαράν της άνεσης ευρωπαϊκού επιπέδου θα θέλει άλλα 2000.
Άννοιξα την πεννούαν μου με μεγάλην ευλάβειαν, « γιον πρέπει, γιον αξίζει » σε κάθε προϊόν που το εδημιούργησεν χαρούμενος άθρωπος που ζιεί μα αξιοπρέπειαν που τον κόπον του.
Ούλλη μου η χαρά « εσείστην τζι ετσακκίστην » όταν άρκεψα να αννοίω το άσπρον δευτερούιν. « designed in Italy, made in Chine ».
Είναι το τελευταίον μου Μολέσκιν. Προιόντα με ψηλά επίπεδα ενσωμάτωμένης αθρώπινης μιζέριας για να είναι φτηνά, δεν θέλω πκιον. Δεν μπορεί να μετρούμεν την γκρίζαν ενσωματωμένην ενέργειαν των προϊόντων για την μειώσουμεν τζιαι να αγνοούμεν την γκρίζαν ενσωματωμένην ρύπανσην ή την μαύρην ή κότσσινην ενσωματωμένην μιζέριαν. Τα επίπεδα της ενσωματωμένης ρύπανσης τζιαι της ενσωματωμένης μιζέριας ξεπερνούν τα όρια αυτών που μπορούν να αντέξουν οι αξίες που καθορίζουν την τιμήν της χαράς μου.
Ψάχνω άλλην μάρκαν δευτερούν. Αν κανένας σας δώκει πάνω σε τίποτε, ας αφήκει σχόλιον. Κατά προτίμησην γαλλικής, ιταλικής, φιλλανδικής, σουηδικής, ελβετικής, δανικής προέλευσης τζιαι παραγωγής. Η ιστορία που μου πουλεί ο Μολέσκης 18.30€ είναι κάλπικη τζιαι δεν την θέλω πιά. Χρησιμοποιεί το όνομαν του Βαγκόγκ, του Πικάσο τζιαι του Χέμινγουέι σαν περιτύλιγμαν της μιζέριας του κινέζου αντικομμουνιστή εργάτη με κομμουνιστήν καπιταλίσταν για να μου την πουλήσει το ναν αλλόναν. Το μαχαζούιν της rue de l’ancienne comédie που εβρίσκεν ο Chatwin τα δεφτερούθκια του, επρομηθεύκετουν τα που μιαν μικρήν οικογενιακήν επιχείρησην στο Tours. Ετροφοδότησεν με δεφτερούθκια καλλιτέχνες τζιαι καλλιτέχνες. Επάττισεν κάπου μες το προτσές της καπιταλιστικής συσσώρευσης τζιαι ολοκλήρωσης. Έπεσεν θύμαν της μεταγκατάστασης ούλλης της παραγωγής που δεν μπορούν να την κάμνουν τα ρομπότ τζιαι οι μηχανές ενχώρια. Στην Ασίαν τα προϊόντα κουστίζουν μίαν μπακκίραν το κομμάτιν τζιαι οι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής δεν έχουν να διχειρίζουνται κοινωνικά προβλήματα, συλλογικές συμβάσεις, απεργείες, εργατικά κινήματα. Τα ρομπότ τζιαι οι κινέζοι δουλεύκουν τζιαι βρίσσουν. Ε δεν μπορείς κύριε Μολέσκη να χρησιμοποιείς το πτώμαν του θύματος για να καλύφκεις την ταυτότηταν του θύτη. Όι κοπέλια. Τα Moleskine σας να τα λουθείτε μόνοι σας. Κάμνετε τα λαλείτε για αθρώπους με σύχρονον πολιτισμόν τζιαι προσωπικότηταν. Να πάτε να τους εύρετε στην Λαϊκήν Δημοκρατίαν της Κίνας.
8 σχόλια:
έννεν ούτε η πρώτη φορά που κάποιος εκμεταλλεύεται μεγάλα ονόματα -moleskins στο παράδειγμά σου- τζαι καταστάσεις -βλέπε sweatshops/μισθοί πείνας- στο βωμό του κέρδους, ούτε η τελευταία.
το ορίτζιναλ αργοπεθαίνει για τα λεφτά.
Acera,
Δοκίμασε Leuchtturm 1917. Τα τελευταία 7-8 χρόνια εχρησιμοποιούσα τζιαι εγώ αποκλειστικά moleskine αλλά τελευταία επρόσεξα ότι έππεσε η ποιότητα τους -- γράφω με πέννες που φκάλλουν πολύ μελάνι το οποίο διαπερνά τη σελίδα, πράμα που εν εσυνέβαινε παλιά.
Τα Leuchtturm εν εξίσου όμορφα τζιαι ανθεκτικά αλλά με καλύτερης ποιότητας κόλλα τζιαι (δυστυχώς) συγγενική τιμή
"Τούτην η οικονομική κρίση, που για μέναν προσωπικά εν κρίση αξιών τζιαι τίποτε άλλον, έδωκεν μου κατακούτελλα μες την εμπνευσην τζιαι μου την εδιάλυσεν. Ότι έπιασα να γράψω, φκαίννει μου τόσον άσσιημον τζιαι τόσον αηδιαστικόν όπως εκατάντησεν η κοινωνία, ο δημόσιος λόγος, οι σχέσεις μεταξύ των αθρώπων με πρόσχημαν τα μέτρα που πιάννει η κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει την χρεωκοπίαν των τραπεζών. "
Εγώ φίλε μου γι'αυτόν εν μπορώ να γράψω πιον-τζι ας μου κατσιαρίζετε στο μπλογκ. Τι να πω; Όσο για τα δεφτερούθκια του Μολέσκη εγώ έχω 2 αλλά τωρά που μου το είπες ότι εν Κινέζικα εβαροφάνηκεν μου.
Α ρε Ασέρα...εσιωπήσαμεν πολλοί, ψιθυρίζουμεν τα μέσα μας, τζιαι εμείναν μόνο οι άσιημοι να φωνάζουν...Εν καλά που κάμνουμε;..
έχω Μολεσκιν τζιαι η αλήθκεια εν ότι εν τρομερή αίσθηση να γράφεις σε έτσι χαρτί.
Εδοκίμασα το Conceptum, που την γερμανική Sigel. εμπήκα στο σάιτ της εταιρίας, τζιαι φαίνεται ότι παράγουνται στη γερμανία, επιάσαν τζιαι βραβεία.
Δυστυχώς πλέον ούτε το maid in italy σημαίνει απαραίτητα ότι το προϊόν που γοράζουμε εν το εκάμαν εξαθλιωμένοι αθρώποι σε κάποιο εργοστάσιο του χαμού μες την Ιταλία. Πριν λλίους μήνες εκαήκαν ζωντανοί αθρώποι σε ένα εργοστάσιο στο Πράτο που δεν είσιε ασφαλείς συνθήκες εργασίας. Έτσι όπως συμβαίνει στο Μπαγκλαντές τζαι στην Κίνα. Θέλει πκιόν έρευνα το κάθετι που γοράζουμε τζαι η συνειδητοποίηση ότι το πολλά φτηνό πράμα κάποιος άλλος το επλήρωσε, πολλές φορές τζαι με τη ζωή του.
Μήπως να συνηθίσεις την ιδέα να αξιοποιείς περισσότερο τα δάκτυλα; Προσωπικά το βρισκω πολυτέλεια, για μένα, να ξοδεύω οτιδήποτε για να γράφω, πέραν του pc. Άτε και καμιάν Α4 άμα είναι επείγον. Ως εκ τούτου, δεν κατανοώ γιατί είναι τόσο σημαντικό να αγοράζω ακριβά σημειωματάρια, όποιος και αν τα παράγει. Βοηθά όντως τόσο πολυ η ποιότητα της κόλλας; Σε ό,τι αφορά όμως άλλα προϊόντα, σταμάτησα να αγοράζω τα πιο φθηνά ή τα πιο γνωστά προϊόντα του σούπερμαρκετ, επιλέγοντας λιγότερα. Και προτιμώ κυπριακά ή από χώρες με παράδοση στο καθε προϊόν. Νευριάζω να αγοράζω, εκτός εποχής, μπάμιες και πιζέλι από βόρειες χώρες, ας πούμε. Και νευριάζω που δεν έχουμε κυπριακή κατεψυγμένη παραγωγή.
Θλιβερό όντως. Μια καλή μάρκα που ξέρω εν τα PaperBlanks μα νομίζω ότι τζιαι τζείνα εν Made in China... :(
Τα μόλεσκιν για πέννες είναι χάλια, δυστυχώς το ίδιο και τα leuchtturm1917, που τα περίμενα πώς και πώς (είναι αυστηρά, καλοφτιαγμένα, με σελίδες περιεχομένων, αρίθμηση κτλ.) και μόλις έπιασα να γράφω με τις πέννες μου μάτωναν από κάτω σαν σχολικά τετράδια. Μέχρι τώρα τα Clairefontaine είναι ασύγκριτα, λόγω του χαρτιού, οπότε τα κορυφαία με διαφορά που έχω δει είναι τα Quo Vadis Habanas (με χαρτί clairefontaine). Πανάκριβα και δυσεύρετα εδώ (κάποια στο Άμαζον αλλά όχι όλη η γκάμα, και η παραγγελία από την Αμερική είναι αδύνατη λόγω κόστους...), αλλά το δέσιμο, το χαρτί, η απόχρωση και η ποιότητα είναι να τρελαίνεσαι. Πάντως άνοιξα ένα Κονσέπτουμ που είχα αγοράσει προ καιρού δεν ξέρω πού και είναι μια χαρά, ούτε ματώματα ούτε τίποτα, πολύ τίμιο.
Δημοσίευση σχολίου