μετά τα εμόσια

Το σούππερ σιόου που τα μέσα επέρασεν που την φάσην της αγωνίας τζιαι η ζωή αρκέφκει τζιαι ξανατζιυλά στο αυλάτζιν της. Η επόμενη φάση φαίνεται να εν τα λαϊκά δικαστήρια από δημοσιογράφους δικαστές τζιαι η προβολή μίζερων αγαναχτισμένων για να κρατηθεί το ακροατήριον μπροστά που τους δέχτες. Σε δύσκολες οικονομικές συγκυρίες πρέπει όπωσδήποτε να κρατηθεί η τταρίφα της διαφήμησης ψηλά, ιδίως όταν χάνονται διαφημιστές όπως η Τράπεζα Κύπρου τζιαι η Λαϊκή.

Θκιαβάζω την προηγούμενην ανάρτησην μου τζιαι κάπως αντρέπουμαι. Την μισήν έγραψα την νύχταν του μεγάλου εμόσιου (το emotion, του εμόσιου...), όταν λλίον πολλά εκάμαν μας να νομίζουμεν ότι εσταυρώνναν την Κύπρον σε απ'ευθείας σύνδεσην. Ενώ την ανάρτησην άρκεψα την κάμνοντας πενευόμενος το βίτσιον μου (ή την επιλογήν μου) να μεν θωρώ νέα, το μισόν κείμενον, που τζιειαμαί που άρκεφκεν να γίνεται μελό, έγραψα το έχοντας σε ξεχωριστόν παναθυρούιν πας την οθόνην τον Καρεκλάν να πουλεί θέαμαν μαζίν διάφορους ενεργούς τζιαι ληγμένους πολιτικούς την ώραν που εδιαπραγματεύκετουν ο πρόεδρος με το γιούρογκρουπ τζιαι εκάθουμουν πας τα κάρβουνα. Τζιαι όπως τον χάχαν επιάστηκα στο παιχνίδιν τζιαι εθώρουν την Κύπρον (μας) να την τραβούν μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά. Ήταν τόσον δυνατά στημένον το θέαμαν που με έβαλεν σε κατάστασην ύπνωσης. Εθώρουν τα αεροπλάνα που εσύρναν πόμπες πουπάνω που το Βαρώσιν, την αδύναμην Κυπρούλλαν μες τους πέντε δρόμους ορφανήν. Ακόμα τζιαι το προσφυγόπουλλον, που τσουλλοκάθεται πας το γραμματόσημον, εσηκώθην τζιαι εφώναζεν "ελεΐστε..." Ούλλα τα τραύματα του φόου που ετραβήσαμεν τζιαι απωθήσαμεν μες τον πόλεμον εφκήκαν πουπάνω τζιαι εκύβαρνούσαν για κάποιες ώρες την ύπαρξην μου. Έτσι εξέβην αλήθκεια τζιαι επιβεβαιώθην τζιείνον που είπεν κάποτε ο υπαρχηγός Μάρκος, ότι είσαι τόσον μεγάλος, όσον μεγάλος εν ο εχθρός που επέλεξες, τζιαι τόσον μικρός, όσον ο φόος που σε κυβερνά εν μεγάλος. Εκάμαν με τζιαι εφοήθηκα πάρα πολλά. Τα αμυντικά μου αντανακλαστικά δεν εδουλέψαν τούτην την φοράν.

Εθκιαβάσετε το τόσοι νομάτοι τούτον το κείμενον τζιαι κανένας δεν εβρέθην μαν μου πει ότι ειδικά στην αρκήν του κειμένου, το ύφος μπορεί να φαίνεται στα μμάθκια ενός Έλληνα τουλάχιστον τόσον ματαιόδοξον, τόσον υπεροπτικόν, όσον τζιαι η στάση του οικονομολόγου που καταγγέλλει τζιαι καρικατουράρει.

Λυπούμαι, αλλά την ώραν που έγραφα το κείμενον, ο φόος μου ήταν πολλά μεγάλος. Μπροστά στον τεράστιον εχθρόν που εν η σημερινή νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης τζιαι του κεφαλαίου της, εγύρισα τα σχόλια μου πάνω στην αηδήν στάσην ενός εξυπνόκωλου μέλους ενός πάνελ συζήτησης, με τρόπον μάλιστα που μου εξέφυγεν τζιαι εφαίνετουν σαν να τζιαι ο τύπος αντιπροσώπευεν όλον τον ελληνικόν λαόν τζιαι την ελληνικήν κουλτούραν. 

Ο κυπριωτισμός ανάλογα με το πώς εν να εκφραστεί εν τζιαι τζιείνος είδος εθνικισμού, που μπορεί να πάρει μορφές ρατσισμού, λαϊκισμού, καταπίεσης για τον αδύναμον που εν να κόψει κάτω που την εξουσίαν του «Κυπριώτη».  (Αρωτάτε χτίστην Βούλγαρον στην Λευκωσία, Σριλαγκέζαν καθαρίστριαν στην Λεμεσόν, καρσόνιν Έλληναν στην Αγιάνναπαν, αν έχετε αμφιβολίαν). Εν δύσκολον να παλέψει κάποιος τον ελληνοκεντρικόν εθνικισμόν  χωρίς να ππέσει ποττέ του στην κλάππαν να γινεί τζιείνον που καταγνώνει σε κυπριώτικην έκδοσην.

Τωρά πρέπει να διαχειριστώ έναν άλλον μεγάλον φόον χωρίς να ππέσω στην ίδιαν ή παρόμοιαν κλάππαν. Φοούμαι την αποχτήνωσην των αθρώπων για τους οποίους το χρήμαν εγίνην πρέζα. Δεν ηξέρω πως θα αντιδράσουν τωρά που δεν θα το έχουν πλέον. Είναι τζιαι οι καταχρεωμένοι, που η προσωπική τους επιτυχία θα ένει η επιτυχία των μετοχών της Τράπεζας Κύπρου τζιαι της Λαϊκής τζιαι πιάννει τους η αγωνία. Θωρώ το πόσον πιάννει η απαξίωση του κάθε τί που στέκει ακόμα όρθιον τζιαι με πιάννει τρόμος. Δεν ξέρω πόσος κόσμος τζιαι σε ποιόν βαθμόν ένει πρεζάκιας στο χρήμαν τζιαι πως θα αντιμετωπιστούν οι δυσκολίες τζιαι τα προβλήματα που επέρχονται. Ξέρω όμως ότι πριν να μας πιάουν την μισήν Κύπρον οι Τούρτζοι, επροσπαθήσαν να απαξιώσουν τον «Μούσκον» που εκυβέρναν τον τόπον τζιαι όταν δεν το εκαταφέραν, εφτάσαν μέχρι να κάμουν τζιαι πραξικόπημαν για να καταστρέψουν τους θεσμούς πάνω στους οποίους έστεκεν κουτσά στραβά το κράτος που ήταν εμπόδιον στα σχέδια τους. 

Ώς που ήταν ο «χωρκάτης ο δικωμίτης», ο κουμπουνιστής που απαξιώννετουν, όσοι εφκάλλαν πολιτικήν υπεραξίαν εβρίσσαν ή ερίχναν τζιαι τζιείνοι λάσπην απαξίωσης. Τωρά ήρτεν η σειρά τους. Τωρά μάσιεται να φκάλει πολιτικήν υπεραξίαν ο Λιλλίκκας τζιαι η Εδέκ που εχάσαν τες εκλογές πριν έναν μήναν ή τα γκρουπούσκουλα των ελαμιτών τζιαι συγγενών που επιάσαν 213, 1898, 3899 ψήσους. Θωρώ τι λαλεί ο κόσμος πας τα ίντερνετ με βάσην έναν ψύθιρον, μιαν ανώνυμην λίσταν που κυκλοφορεί ανέξοδα ένας ανώνυμος δημοσιογράφος τζιαι σκέφτουμαι ποιός θα σταθεί να διαχειριστεί τα δύσκολα όταν θα πέψει ο Νταβούντογλου γεωτρύπανον να φκάλει γκάζιν μες «την ΑΟΖ των τουρκοκυπρίων»; Ποιός θα πάει να συνεχίσει συνομιλίες για να πάψει η διχοτόμιση που εξεχάσαμεν πολλοί προσωρινά, άλλοι παντοτινά; Ποιός θα πάει να διαπραγματευτεί με την τρόικαν τα πάρακάτω τζιαι με τί δύναμην. Τζιαι να φύουμεν που την Ευρώπην, όπως προτείνουν μερικοί, ποιός θα κυβερνήσει μιαν χώραν απομονωμένην; Αν ηξέρετε εσείς, πέτε μου τζιαι μέναν, με τον ορθολογισμόν τζιαι όχι με το συναίσθημαν. Όχι άλλα δάκρυα. Κανεί. Έμπην η άνοιξη.