Η αγορά εκατάντησεν τες ηθικές αξίες όπως τα κόνναρα. Κανένας δεν διά πκιον μπακκίραν διοτι δεν έχουν οικονομικήν αξίαν πλέον για κανέναν. Πελάτες πκιον γιοκ. Τους αθρώπους τους ταΐζει πλέον το εμπόριον. Ότι δεν είναι εμπόρευμαν δεν έχει λόγον να υπάρχει.
Έκοψα Κύπρον Οχτώβρην τζιαιρόν. Όσον εμαράζωσα που τον βρώμον που έφκαιννεν που το στόμαν των αθρώπων όποτε αννοίαν το στόμαν τους να μιλήσουν αποχτηνωμένοι που την πρέζαν του χρήματος, τόσον εχάρηκα που έπιασα την τσεντούν μου τζιαι μιαν κουταλούν αλουμίνιαν τζιαι πήα τζιαι γέμωσα την κόνναρα που τες παλλούρες που δεν υποστήκαν ακόμα χημικήν εξόντωσην.
Τα κόνναρα δεν είναι μόνον η χαρά μου εμέναν, που μου γλυκανίσκουν το δόντιν μου· είναι τζιαι η χαρά του περτιτζιού, του λαού, του αρουραίου, του κατσόσιοιρου, που έχουν αφθονίαν φαίν μέχρι τον Νιόβρην. Που θα κάμουν ζεύκιν τζιαι θα συνάξουν δύναμην να φκάλουν τον σιειμώναν αν δεν τους φάει στοτσιά με σκάγια, παγίδα αθρώπου, χημικόν δηλητήριον, λάστιχον αυτοκινήτου...
Σήμερα έφαα κοτσσινοκόλοκον της ασημόκολλας, σκέττον του φούρνου, με συνοδείαν κόνναρα που έφερα που τον τόπον μου. Έτρωα το τζιαι νέσταιννεν, τζι έκαμνεν με να σκέφτουμαι τους αθρώπους που υποφέρουν όπως εγιώ, που η ηθική στον νέον κόσμον της αγοράς δεν πάει ούτε θκυό ριάλλια. Δεν πάει ούτε όσα επήαιννεν έναν φεντζιανούιν κόνναρα τον τζιαιρόν που ήμουν μιτσής.
Αν δεν εφοούμουν τι τέρατα γίνουνται οι αθρώποι σε περίοδον κρίσης τζιαι ανασφάλειας, θα εσιαίρουμουν να θωρώ να καταποντίζεται ο κόσμος που μας εβάλαν τζιαι χτίσαμεν οι Αμερικάνοι τζιαι οι πρώην δυτικοευρωπαίοι αποικιοκράτες μας για να επεχτίνουν την αγοράν τους. Επουλήσαν μας βερεσιέ τα προϊόντα τους τό ναν αλλό ναν, τζιαι ήρταν στο ύστερον να θέλουν ότι έχουμεν τζιαι δεν έχουμεν για να τους τα ξαναπληρώσουμεν. Τουλάχιστον όσον τζιαιρόν οι δικοί μας κατζιοί τζιαι οι δικοί μας άρπαγες ήταν εθισμένοι με το ναρκωτικόν της λίρας ή του Ευρό τζι εβουρούσαν απού φάει-φάει eikonikon χρήμαν, αφήνναν μας ήσυχους να ζιούμεν ελεύθερα στο περιθώριον του μίζερου κόσμου τους τζιαι να σιαιρούμαστιν με τα κόνναρα.
Τώρα να δούμεν σε είντα κόσμον εν να ζήσουμεν όταν τούτος που ξέρουμεν δεν θα υπάρχει.
11 σχόλια:
Aceras,
Σήμερα, αγόρασα δύο κιλά μόσφιλα [ήταν εξαιρετικά στην γεύση] τζι’ επήρα τα της μάνας μου να τα κάμει μαρμελάδα! Είναι από τις καλύτερες!
Ωστε! Εγυρίσαμέν το στο μόσφιλον;
Εκκαθαριστή Κακομούτσουνων,
Καλά που ήμασταν πιο πριν [πριν να το «γυρίσουμεν στο μόσφιλον»];
Εν άκουσες την έκφραση «εκαμεν τον μόσσιλον»;
Πάντως έχουν να πουν ότι το μόσφιλον εν τζιαι αφροδισιακό!
Τζιαι το μόσφιλον στην ίδιαν κατηγορία με τα κόνναρα είναι για τα μμάθκια της αγοράς. Όχι για τα μμάθκια του λαού, του περτιτζιού, της τζίκλας, του Άνεφ ή τα δικά μου :))
Χρειάζεται να κτίσουμεν νέου είδους περιθώρια στην μεταλλαγμένην κοινωνίαν που την εβάλαν να τον κάμνει μόσφιλον μπροστά σε σαδιστικές τζιαι χωρίς ηθικήν αγορές (τζιαι των agent τους). Αλλιώς δεν βλέπω πως θα επιβιώσουμεν άνεφ ορίων, τουλάχιστον πνευμαν μας, τζιαι την χαράν που έσιει να μας δίκει η ζωή που έχουμεν να ζήσουμεν.
Ζήτω η μαρμελλάδα του μοσφίλου (για τζιείνους που τους αρέσκει η μαρμελλάδα).
Κάτω η βία που κάμνει τους αθρώπους να τον κάμνουν μόσφιλον (από την στιγμήν που δεν τους αρέσκει.)
"...αν δεν τους φάει στοτσιά με σκάγια, παγίδα αθρώπου..."
"...Ότι δεν είναι εμπόρευμαν δεν έχει λόγον να υπάρχει..."
Για να γενεί τούτον, έπρεπε πρώτα το κυνήγι να παύσει να εν' sustenance τζιαι να γίνει sport / hobby.
Όταν μας κόψουν τζιαι το μάζεμα που τη φύση, αθθυμήθου με.
Η επιβίωσης που το μάζεμαν τζιαι που το τζιυνήιν εγίνην φαντασίωση που τον τζιαιρόν που ο άθρωπος εξεπέρασεν το εκατομύριον πας την γήν. Αν έπρεπεν να ζήσουν 800΄000 αθρώποι μιαν ημέραν τον μήνα που το μάζεμαν τζιαι που το τζιυνήιν στην Κύπρον, θα εξαφανίζουνταν τα μισά είδη της πανίδας τζιαι της χλωρίδας που τον πρώτον χρόνον. Τωρά μιλούμεν για αυτοσυντήρησην που την γεωργίαν χωρίς χημικά τζιαι χωρίς πετρέλαιον η οποία προς το παρόν είναι επίσης φαντασίωση για μιαν ανώτερου επιπέδου κοινωνίαν που αναγκαστικά θα πρέπει να οικοδομήσουμεν πριν από 40 χρόνια όταν τα αποθέματα πετρελαίου θα επιτρέπουν την μισήν σημερινήν παραγωγήν.
Ε, σε τούτην την πραγματικήν κατάστασην, ήδη απαγορεύσαν μας να φυτεύκουμεν σπόρους που δεν προέρχονται από την αγοράν τους. Απαγορεύεται αγαπητέ να σου δώκω σπόρον από αγοούρκα της χλώρακας να φυτέψεις στο ποστάνιν σου διότι κάμνω αθέμητον ανταγωνισμόν της Μονσάντο τζιαι της Baumaux . Το αποφάσισεν το ευρωπαϊκόν δικαστήριον τζιαι το τοπικόν Γαλλικόν δικαστήριον της Νανσί που εκαταδικάσαν την Κοκοπελι. Άρα αθθυμούμουν σε ήδη που την ανάρτησην http://acerasanthropophorum.blogspot.ch/2012/10/blog-post_16.html όταν εμετάφραζα το γράμμαν προς τον Φρανσουά Ολλάντ.
Τα περιθώρια στενεύουν αγαπητέ τζιαι όταν ενοχλούν την αγοράν εξαφανίζονται.
Για το τζιυνήιν εν κάπως διαφορετικόν, διότι αν δεν γίνει ρύθμιση του λόγω υπερπληθυσμού του αθρώπινου είδους, κινδυνεύουν τα υπόλοιπα. Κατά την δικήν μου άποψην, μια χρηστή διήκηση επιτρέπει το τζιυνήιν τζιαι το μάζεμαν στο μέτρον που εξυπηρετεί το ισοζύγιον όλων των ειδών χλωρίδας τζιαι πανίδας χωρίς να ευνοεί τα βίτσια του αθρωπίνου.
Φαντασίωση είναι αν μιλάμε για αυτή τη κατάσταση ως αποκλειστικό μέσο επιβίωσης. Όποτε γυρίζουμε ένα θέμα σε εξέταση μονοδιάστατη... εν εύκολο να σκαρτάρουμε λύσεις.
Πιο σημαντική όμως βρίσκω την ακόλουθη λεπτομέρεια.
Δεν νοείται ελεύθερη αγορά όταν μόνη σου επιλογή είναι η αγορά.
;))
υποψιάζουμαι ότι αρέσκει σου το τζυνήιν :))
Δεν θέλω να σκαρτάρω αυτήν την λύσην, απλά άμα βάλεις λογικά πλαίσια για να τηρηθούν ισοζύγια σε σχέσην με την προστασίαν της βιοποικηλότητας, δεν έχει τζιαι πολλήν ψουμίν πέραν που την χαράν της δραστηριότητας. Το μάζεμαν ίσως να έχει παραπάνω ψουμίν που το τζιυνήιν διότι δεν εξοντωθήκαν ακόμα τα πάντα όπως με την πανίδαν.
Θεωρώ ότι η αυτοπαραγωγή όπου έσιει έστω τζιαι μιαν αυλούαν παραγωγικόν χώμαν έσιει πολλά παραπάνω ψουμίν χωρίς να βάλλει σε κίνδυνον ισοζύγια για την βιοποικηλότηταν. Νομίζω ότι εν ουσιαστική λύση εκτός αγοράς.
Πάντως δεν είμαι εναντίον να πάει ο κόσμος να συνάει κόνναρα τζιαι μόσσιλα, φτάννει να αφήννει τζιαι τζιείνα που χρειάζεται για την επιβίωσην των λαών τζιαι των περτιτζιών που δεν έχουν κανέναν acces στην αγοράν :))
Ξέρεις ότι όταν εστερήθην η Κούβα ξαφνικά από έναν πλοίον την ημέραν ρωσσικόν πετρέλαιον η πείνα στην Αβάναν αποφεύχθηκεν χάρη στην ανάπτυξην των αστικών βιολογικών κήπων (εξ ανάγκης βιολογικών διότι τες ψατζιες έπρεπεν να τες εισαγάγουν που την Αμερικήν τζιαι δεν επμόρίαν); Τζιαι 15 χρόνια μετά, η λύση εφάνην sustainable τζιαι λειτουργούν ακόμα. Μόλις έμαθεν ο Κάστρο ότι εμφανίστην το πρώτον κρούσμαν υποσιτισμού, εχτιστήκαν σε 3 μήνες 8 εργοστάσια παραγωγής γαλάτου τζιαι γιαουρτιού σόγιας όπως επίσης τζιαι picadillo (αφούς τζιαι η χτηνοτροφία χρειάζεται πετρέλαιον, εκρατήσαν μόνον την παραγωγή χοιρινού τζιαι ανακατώνουν δύο μέρη κεϊμά σόγιας με έναν μέρος κεϊμά χοιρινού τζιαι εδιανύμαν το δωρεών σε ούλλες τες οικογένειες που το είχαν ανάγκην). Δεν ξέρω αν εκρατήσαν το Πικαδίγιο διότι ήταν το πράμαν που εμίσησεν ο Κουβάνος παραπάνω τζιαι που τον Κάστρο, πάντως οι αστικοί κήποι ξέρω ότι ανθούν ακόμα τζιαι σήμερα τζιαι προσφέρουν λαχανικά ποιότητας στην πόλην χωρίς κόστη μεταφοράς, αποθήκευσης, ψυγεία, κλπ. Πέρα που τζιείνα που μπόρει να παράξει ο καθένας ατομικά.
"Νομίζω ότι εν ουσιαστική λύση εκτός αγοράς. "
Εν για αυτόν πιστεύκω που την εβάλαν τζιαι πόσταν τωρά τα δικαστήρια
Δε το ένα βήμα πάρακάτω.
Σκέφτου ότι Κράτος τζιαι ιδιώτες -ασχέτως συστήματος -βλέπουν την μονάδα και τα μικρά σύνολα ως ανταγωνιστές.
Πως κρατάς κουμάντο με το άτομο τζιαι τις ομάδες; Με το να τουε μειώνεις την ικανότητα να παράγεουν οι ίδιοι για τον εαυτό τους.
Ο Κάστρο με την κίνηση που περιγράφεις (δεν θα αμφισβητήσω όσα ανάφερες) ουσιαστικά:
1) Επαναφέρει προϊόν ή υποκατάστατο για να μεν στραφούν αλλού οι ομάδες / ιδιώτες.
2) Δημιουργεί εξάρτηση σε έτοιμη λύση.
Acera, εμάθαμεν πολλά πράματα σήμερα. Γην έχουμεν (;) να φυτέψουμεν, το νερόν όμως εν λιγοστόν τζιαι πρέπει να αντλείται που την γην με τουρπίνες, είτε με ρεύμα, είτε με πετρέλαιο. Τζαι λόγω της υπεράντλησης των τελευταίων 50- 60 χρόνων που τα νερά που αντλούμεν που τα υδροφόρα στρώματα εν πάρα πολλά παραπάνω που όσα εμπλουτίζουνται που τες βροσιές, ο κίνδυνος της λειψυδρίας εν κάτι παραπάνω που ορατός.
Τούτον φοβίζει με πάρα πολλά. Διότι ότι τζιαι να γίνει άμα έχεις ένα σπίτι τζιαι λίγη γη να φυτέψεις έννα περάσεις. Εννοείται τζιαι σπόρους. Σπόρους παλιούς, όι υβρίδια. Αμα δεν έχει νερόν όμως;
Η καλλιεργήσημη γη εν υπο διωγμόν. Παντού κτίζουνται σπίθκια, μέσα στα χωράφια αντί σε ακαλλιέργητες καυκάλλες τζια λόφους. Κανένας προγραμματισμός δεν γίνεται, κανένας εξ΄όσων ξέρω δεν ένδιαφέρεται. Εξεχάσαμεν ότι χωρίς την γεωργίαν δεν υπάρχει ζωή. Με το να καλλιεργείται η γη αποφεύγεται τζιαι η ερήμωσή της.
Σήμερα εν η δεύτερη φορά που ακούω για το φεντζιανούιν που εμετρούσαν κόνναρα. Επήγα με ένα φίλο τζιαι έναν υπερήλικα παππού τζιαι είδαμεν απομεινάρια νερόμυλων, αυλατζιών κλπ για να κάμει ένα ντοκυμανταίρ, τζιαι είδαμεν μιαν κονναρκάν τεράστιαν, αλλά δεν είσιεν ούτε έναν κόνναρο. Χρόνια που έσιει να φάμεν κόνναρα.
Κάποιοι όμως πουλούν μας κόνναρα, κάθε μέρα. Αμα βρίσκουν αγοραστές καλά να μας κάμουν.
Θέλω να σου πω ότι σήμερα είδαμε τζιαι μια πολύχρονη γιαγιά που μας είπε ότι στην μεγάλη ανομβρία του 1941 για ένα χρόνο δεν είχαν ούτε σιτάρι, ούτε λουβί, ουτε πατάτες, τίποτε. Είχαν ένα γαδούριν που το ενοικιάζαν σε κάποιον που έφερνε ψωμιά από τη χώρα στο χωρκόν. Τζιαι το ενοίκιον του γαδάρου, ήταν ένα ψουμίν την ημέραν. Ετραβούσαν νερόν που το λάκκον τζιαι ετρώαν τόσα στόματα έναν ψουμίν την ημέραν. Μόνον. τίποτε άλλο. για μήνες.
Είπεν μας επίσης ότι το 1940 με τον πόλεμο που εσταμάτησε το εμπόριο, είχε πλάσματα που δεν είχαν ρούχα να φορήσουν τζιαι εφορούσαν σακκούλλες. Απίστευτα πράματα. Τούτο πρώτη φορά το άκουσα.
Δημοσίευση σχολίου