Φέτη το κόψιμον της βασιλόπιττας εν εξηκαθάρισεν την κατάστασην για το ποιός ακριβώς εκέρδισεν τζιαι ποιού η χρονιά θα φέρει γούριν. Ήταν κάτι μεταξύ εμέναν τζιαι των ζώων.
Για να τιμήσω τος θεσμούς που διούν στον κόσμον χαράν, αποφάσισα ότι τα μεταφυσικά σημάθκια εδείξαν τζιαι εμέναν τζιαι τα ζώα. Εβάρτηκα λοιπόν να τους κάμω ότι καλόν περνά που την σκέψην τζιαι ιδίως που το σιέριν μου.
Εγέμωσα τους τόπους φωλιές των πουλλιών. Εν θα βάλω τες φωτογραφίες της κατασκευής διότι έβαλεν ο Νίκος ανάρτησην πως έκαμεν τες δικές του.
Να βάλω τον rouge queu που κουβαλεί σκουλουκούθκια στα πουλλούθκια του (εν ο κύριος πας την φωτογραφίαν, η κυρία εν πιο ψιλοκαμωμένη τζιαι λλιόττερον μουζούρα). Έρκουνται που το Μαρόκκον ή ου αλλού που την Μεσόγειον, γεννούν την άννοιξην, περνούν το καλοτζιαίριν τζιαι τον Οκτώβρην πάσιν πίσω να τους πιάουν οι τζιυνηοί πας τα βερκά.
Φέτη εφουλιάσαν 4 είδη είτε πάνω στο σπίτιν είτε πας τα κοντινά δεντρά που θωρώ που το παραθύριν μου άμαν κάτσω να φάω. Πας τα δοκάρκα που την μιαν πάνταν του σπιθκιού εν ο rouge queue (Phoenicurus ochruros), πας την γκλισίνην του Λίβα εν μια μαυρότζικλα (Turdus merula). Πας το δεντρόν καρτζίν, μες την κουφάλαν του κλώνου έκατσεν έναν ζευκάριν mésange bleu (Cyanistes caeruleus), μες την φουλιάν την κατασκευασμένη έναν ζευκάριν mésange charbonière (Parus major). Όποιος ξέρει τα ονόματα στα Κυπριακά ας τα βάλει στα σχόλια. Τούτες τες ημέρες εν ξησηκωμός. Πάσιν τζιαι έρκουνται 200 φορές την ημέραν τζιαι κουβαλούν να ταΐσουν 5 - 6 στόματα στην κάθε φουλιάν.
Πέρσι επήεν το θηρίον τζιαι εκαθάρισεν μιαν ολόκληρην οικογένειαν rouge queue. Φέτη έπιασα τα μέτρα μου τζιαι έβαλα πλέξιγκλας πας τον κορμόν για να γλυάζει να μεν ημπόρει να σκαραφαλλώσει πας την μηλιάν με τες φουλιές.
Έτο τζιαι το θηρίον που πίννει νερόν που τον συλλέχτην του νερού της βροσιής.
Δαμαί να ποζάρει
Τζιαι δαμαί πας τα ψηλά.
Η Ταρίς τζιαι τα σκουλούτζια του κομποστοποιητή εν τα μόνα κατοικίδια που έχω. Εν μεγάλον πρόβλημαν να τυρανιείς τα χτηνά άμαν πααίννεις διακοπές. Εν ολόκληρον θέμαν η ευθύνη προς τα κατοικίδια, ας το αφήσουμεν για άλλην ανάρτησην. Λόγω της μισοδότζιν υπευθυνότητας μου αποφάσισα να περιορίσω τες ευθύνες μου μόνον προς την Ταρίς τζιαι προς τους σκουπιδοσκώληκες μου τζιαι να δώκω βάρος προς τα ελεύθερα που έρκουνται κοντά μου διότι με προτιμούν τζιαι με επιλέγουν. Φυσικά κάμνω μεγάλες προσπάθειες για να με επιλέξουν τζιαι βρίσκω ότι εν ο βέλτιστος τρόπος να ασχολείσαι με ζώα. Να τα κάμνεις χαρούμενα (χωρίς να γοράζεις την ψυσιήν τους με δόλον) τζιαι να έρκουνται που μόνα τους. Αυτή εν η αρχή που προσπαθώ να εφαρμόσω τζιαι με την καττούν τζιαι ας εν εξημερωμένη.
Τούτη η φουλιά των λυμπούρων για παράδειγμαν, τόσον τόπον, ήβρεν να έρτει να εγκατασταθεί μες την γωνιάν της πόρτας μου. Επέρασα μεγάλον υπαρξιακόν πρόβλημαν μέχρι να αποφασίσω για το πεπρωμένον της τούτης της κοινωνίας. Παρόλον που εν έναν με ανάμισι πόντον κορμάτζια, ούτε δακκάννουν, ούτε έρκουνται πας τα φαγιά, ούτε ξημαρίζουν τους τόπους με τα ποσκούπηα τους. Εν μια ράτσα πολλά βολική. Κάθε φοράν όμως που αννοίω την πόρταν, με το κλείσιμον τσιλλιούνται τζιαι πεντέξι τζιαι θερίζει τους ο χάρος των λυμπούρων. Αν είχαν έναν συγραφέαν σαν εμέναν μες την κοινωνίαν τους ήσιαν να γράφει μιαν ιστορίαν την ημέραν για την πελλάραν που πιάννει την φύσην τζιαι αννοίει η γή τζιαι θερίζει δέκα πλάσματα. Ήταν να έχουν μυθολογίαν πιο πλούσιαν που την Ελληνικήν, την Αιγυπτιακήν, την Περσικήν τζιαι την Κέλτικην μαζίν. Όποτε θωρούν την νοσσιάν μου να κοντέφκει της πόρτας, θα αρκέφκουν οι μούσες τους να τραουδούν τζιαι να ικετεύουν τους θεούς να μεν αννοίξει η γη πάλε, τζιαι πον να κλείσει, ο σεισμός να εν μικρός τζιαι να φάει μόνον πέντε.
Έτους δαμαί που λιάζουν τες βασίλισσες τζιαι τους αρσενικούς.
Αρώτησα έναν φίλον μου βιολόγον τι νομίζει. Είπεν μου ότι έχουν βασίλισσαν που άλλην δουλειάν που να γεννοβολά έν κάμνει, τζιαι όσους τζιαι να φάει η πόρτα, τζιείνη εν να γεννά παραπάνω να τους συμπληρώννει. Όσον λείφκουνται κόσμον που το κοινόβιον, τόσον γεννά παραπάνω. Τζιαι παρά να τους φαν ούλλους μαζίν τα χημικά μαζικής εξόντοσης, καλλύττερα να τρώει η πόρτα πέντε δέκα το άννοιμαν. Αποφάσισα λοιπόν ότι θα τους κρατήσω. Αφούς με επελέξαν τζιαι αφούς εν σηκώννουνται να φύουν να παν αλλού, φαίνεται ότι εν θα τους πειράζει να θαύκουν πέντε-δέκα την ημέραν. Τωρά έμαθα τζιαι κλείω την πόρταν σιγά-σιγά τζιαι οι παραπάνω προλαβαίνουν τζιαι φεύκουν.
Κάθε χρόνον τον μάην φκαίνουν οι βασίλισσες τζιαι οι αρσενιτζιοί με τα φτερά. Θκιαλέουν την πιο θερμήν ημέραν του Μάη τζιαι κάμνουν το νημφιακόν τους πέτημαν μπροστά που την πόρταν μου. Εν η μόνη μέρα που εν ενοχλητικοί, διότι γεμώννει η πόρτα τζιαι πετούν όπως τα πελλά. Μιαν ημέραν όμως τον χρόνον ας είναι. Πάω που την πίσω πόρταν. Μετά χάννουνται τζιαι μόνον πεντέξη θωρείς στην τρύπαν της λυμπουρκάς. Η έντονη παρουσία τους εν μόνον τον Μάην που φκάλλουν τες βασίλισσες τζιαι τους σκάπουλλους στο σεριάνιν.
Πριν να έρτει η μέρα που θα κάμουν έρωταν, μιάν φοράν στην ζωήν τους, τζιαι όσοι προλάβουν, κάθουνται με τες ώρες τζιαι λιάζουνται στο καταλιάιν. Την φωτογραφίαν τούτην έπιασα την μιαν εφτομάδαν πριν την ημέραν του έρωτα. Οι λυμπούροι μου εδιαψεύσαν την παροιμίαν των πουριτανών κυπραίων. Ο θεός εν έδωκεν φτερά του λυμπούρου για να τον καταστρέψει. Έδωκεν του τα για να ερωτευτεί. (τούτον σηκώννει ιστορίαν, θκιαβάζεται τζι΄έρκεται).
Μα δέτε τες βασίλισσες που εσταθήκαν καττάριν τζιαι θωρούν τον νήλιον κατάμματα ούλλες προς την ίδιαν κατεύθυνσην.
Τούτην η λυμπουρκά εν η χαρά του ογράκου που επίσεις επέλεξεν την είσοδον μου για τόπον του. Έρκεται κάθε νύχτα μετά τα μεσάνυχτα τζιαι κάθεται τζιαι τζιυνηά λυμπούρους. Χλούπ, χλούπ, όποιος ηφκεί έξω κατάνυχτα τσαρουκκά τον τζιαι πάει.
Στην αρκήν εφοούμουν τον ότι εν να τον ητσαρουκκίσει τζιαι τζιείνον μιαν ημέραν η Ταρίς τζιαι να πάει τζιαι τζιείνος τζιει που επήαν τα λυμπούρκα που τον επασιύνασιν τζιαι εκάμαν τον τούμπανον. Εφοούμουν ότι αν εν τζιαι κανένας πρίγκηπας εν να καταλήξει μες την τζιοιλιάν της κάττας μου. Τουλάχιστον να ήταν τζιαι κανένας τραπεζίτης σπεκουλαδόρος ελάλουν... Τελικά δεν είναι πρίγκηπας. Μιαν νύχταν που ήρταμεν έσσω νύχταν, εσσιάστηκεν τον η κόρη μου τζιαι εμούνταρεν τον τζιαι εφίλησεν τον. Προς μεγάλην της απογοήτευσην στην αρκήν, χαράν στο ύστερον, εν ήταν ούτε βασιλόπουλλον, ούτε τραπεζίτης. Ευτυχώς που εν κανονικός βάτραχος είπεν μου να έρκεται να τον θωρώ τζιαι να σιαίρουμαι. Αν ήταν βασιλόπουλλον τί ήταν να τον κάμουμεν. Ήταν να θέλει να τον ταΐζεις τζιόλας. Μιαν ημέραν που είδα την κάτταν μου να περνά αδιάφορη που δίπλα που τον μη μαγικόν βόρτακον της αυλής μου, εκατάλαβα ότι φκάλλει κάποιαν χημικήν ουσίαν που την απωθεί τζιαι γλυτώννει που τα νύσια της. Όι όπως τους παλαβους τους ποντικούς που μου κουβαλεί θκυό τρεις την ημέραν που το χωράφιν.
Τούτα της επόμενης φωτόγραφίας εν άλλα λυμπουρούθκια.
Εν του σπιθκιού. Άμα είμαι καθαρός τζιαι δεν αφήννω ποφάγια απλά θωρώ τα να κυκλοφορούν ποτζιεί τζιαι ποδά. Δεν εν ενοχλητικά να φκαίννουν πας τα ράφκια τζιαι να κάμνουν ζημιές τζιαι ξημαρισιές. Μόνον άμαν αφήννω ποφάγια πας τον πάγκον τους ενδιαφέρει. Εν πολλά καλόν κίνητρον να είμαι καθαρός. Τουλάχιστον για δύο μήνες τον χρόνον. Τούτα της φωτογραφίας εν πάνω σε μισήν κουλούμπραν που άφηκα κομμένην μιαν νύχταν πας τον πάγκον της κουζίνας.
Πας τον πέτρενον τον τοίχον του σπιθκού στο καταλιάιν, επαρατήρησα ότι επελέξαν κάτι μέλισσες να έρκουνται να γεννούν τες νύφφες τους μες σε παλιές τρύπες που έφκαλεν με το τραπανάκιν η προηγούμενη ιδιοκτήτρια για να στερεώννει τες τριανταφυλιές. Έφκαλα τα ρόμπλαξ τζιαι δεν εξόρτωσα να έβρω τζιαιρόν να στοκώσω τες τρύπες. Ήρταν οι μέλισσες τζιαι εκάμαν κατάληψην. Έρκουνται κάθε χρόνον. Έσιει 8 χρόνια που τες παρακολουθώ. Φέτη έβαλα ξενοδοχείον εντόμων να πολλύνει η προσφορά.
Έφαεν μου έναν σαββατοκυρίακον να το κάμω. Πηλός πουκάτω, ξύλα τρυπημένα πουπάνω, καλάμια τζιαι ποκαλάμες τέλλια πουπάνω, μέσα σε μιαν ανακυκλωμένην ξύλενην αμπούσταν. Έχω ήδη τους πρώτους μουσαφήρηδες. Είναι μες τες τρύπες του ξύλου τες στουππωμένες.
Για τα ελάφκια δεν θα σας πώ, διότι εν του σιειμώνα χτηνά. Τούτην την εποχήν προτιμούν τες μούττες των βουνών όπου το χορτάριν εν πιο τρυφερόν. Πέρσυ ελυμπήσαν τζιαι εφάαν μου τες τριανταφυλιές. Χαλάλιν. Ε μπορ΄α τα έχουμεν ούλλα. Φέτη επολύσαν πάλε.
Πραγματικά εν η χρονιά των ζώων φέτη, εμού συμπεριλαμβανομένου. Έξερεν που έππεφτεν το φλουρίν της βασιλόπιττάς. Φαίνουνται χαρούμενα, τζιαι τζιείνα, τζιαι γω. Μακάρι να ήταν κολλητικόν τζιαι να σιαίρουνται ούλλοι οι π΄αγαπώ.
Σε επόμενα επισόδεια, ίσως το φθινόπωρον, θα σας βάλω για τον υδροβιότοπον που μάχουμαι να κάμω τζιαι για τον οποίον κόφκεται η μέση μου στο σκάψιμον.
Φέτη εφουλιάσαν 4 είδη είτε πάνω στο σπίτιν είτε πας τα κοντινά δεντρά που θωρώ που το παραθύριν μου άμαν κάτσω να φάω. Πας τα δοκάρκα που την μιαν πάνταν του σπιθκιού εν ο rouge queue (Phoenicurus ochruros), πας την γκλισίνην του Λίβα εν μια μαυρότζικλα (Turdus merula). Πας το δεντρόν καρτζίν, μες την κουφάλαν του κλώνου έκατσεν έναν ζευκάριν mésange bleu (Cyanistes caeruleus), μες την φουλιάν την κατασκευασμένη έναν ζευκάριν mésange charbonière (Parus major). Όποιος ξέρει τα ονόματα στα Κυπριακά ας τα βάλει στα σχόλια. Τούτες τες ημέρες εν ξησηκωμός. Πάσιν τζιαι έρκουνται 200 φορές την ημέραν τζιαι κουβαλούν να ταΐσουν 5 - 6 στόματα στην κάθε φουλιάν.
Πέρσι επήεν το θηρίον τζιαι εκαθάρισεν μιαν ολόκληρην οικογένειαν rouge queue. Φέτη έπιασα τα μέτρα μου τζιαι έβαλα πλέξιγκλας πας τον κορμόν για να γλυάζει να μεν ημπόρει να σκαραφαλλώσει πας την μηλιάν με τες φουλιές.
Έτο τζιαι το θηρίον που πίννει νερόν που τον συλλέχτην του νερού της βροσιής.
Δαμαί να ποζάρει
Τζιαι δαμαί πας τα ψηλά.
Η Ταρίς τζιαι τα σκουλούτζια του κομποστοποιητή εν τα μόνα κατοικίδια που έχω. Εν μεγάλον πρόβλημαν να τυρανιείς τα χτηνά άμαν πααίννεις διακοπές. Εν ολόκληρον θέμαν η ευθύνη προς τα κατοικίδια, ας το αφήσουμεν για άλλην ανάρτησην. Λόγω της μισοδότζιν υπευθυνότητας μου αποφάσισα να περιορίσω τες ευθύνες μου μόνον προς την Ταρίς τζιαι προς τους σκουπιδοσκώληκες μου τζιαι να δώκω βάρος προς τα ελεύθερα που έρκουνται κοντά μου διότι με προτιμούν τζιαι με επιλέγουν. Φυσικά κάμνω μεγάλες προσπάθειες για να με επιλέξουν τζιαι βρίσκω ότι εν ο βέλτιστος τρόπος να ασχολείσαι με ζώα. Να τα κάμνεις χαρούμενα (χωρίς να γοράζεις την ψυσιήν τους με δόλον) τζιαι να έρκουνται που μόνα τους. Αυτή εν η αρχή που προσπαθώ να εφαρμόσω τζιαι με την καττούν τζιαι ας εν εξημερωμένη.
Τούτη η φουλιά των λυμπούρων για παράδειγμαν, τόσον τόπον, ήβρεν να έρτει να εγκατασταθεί μες την γωνιάν της πόρτας μου. Επέρασα μεγάλον υπαρξιακόν πρόβλημαν μέχρι να αποφασίσω για το πεπρωμένον της τούτης της κοινωνίας. Παρόλον που εν έναν με ανάμισι πόντον κορμάτζια, ούτε δακκάννουν, ούτε έρκουνται πας τα φαγιά, ούτε ξημαρίζουν τους τόπους με τα ποσκούπηα τους. Εν μια ράτσα πολλά βολική. Κάθε φοράν όμως που αννοίω την πόρταν, με το κλείσιμον τσιλλιούνται τζιαι πεντέξι τζιαι θερίζει τους ο χάρος των λυμπούρων. Αν είχαν έναν συγραφέαν σαν εμέναν μες την κοινωνίαν τους ήσιαν να γράφει μιαν ιστορίαν την ημέραν για την πελλάραν που πιάννει την φύσην τζιαι αννοίει η γή τζιαι θερίζει δέκα πλάσματα. Ήταν να έχουν μυθολογίαν πιο πλούσιαν που την Ελληνικήν, την Αιγυπτιακήν, την Περσικήν τζιαι την Κέλτικην μαζίν. Όποτε θωρούν την νοσσιάν μου να κοντέφκει της πόρτας, θα αρκέφκουν οι μούσες τους να τραουδούν τζιαι να ικετεύουν τους θεούς να μεν αννοίξει η γη πάλε, τζιαι πον να κλείσει, ο σεισμός να εν μικρός τζιαι να φάει μόνον πέντε.
Έτους δαμαί που λιάζουν τες βασίλισσες τζιαι τους αρσενικούς.
Αρώτησα έναν φίλον μου βιολόγον τι νομίζει. Είπεν μου ότι έχουν βασίλισσαν που άλλην δουλειάν που να γεννοβολά έν κάμνει, τζιαι όσους τζιαι να φάει η πόρτα, τζιείνη εν να γεννά παραπάνω να τους συμπληρώννει. Όσον λείφκουνται κόσμον που το κοινόβιον, τόσον γεννά παραπάνω. Τζιαι παρά να τους φαν ούλλους μαζίν τα χημικά μαζικής εξόντοσης, καλλύττερα να τρώει η πόρτα πέντε δέκα το άννοιμαν. Αποφάσισα λοιπόν ότι θα τους κρατήσω. Αφούς με επελέξαν τζιαι αφούς εν σηκώννουνται να φύουν να παν αλλού, φαίνεται ότι εν θα τους πειράζει να θαύκουν πέντε-δέκα την ημέραν. Τωρά έμαθα τζιαι κλείω την πόρταν σιγά-σιγά τζιαι οι παραπάνω προλαβαίνουν τζιαι φεύκουν.
Κάθε χρόνον τον μάην φκαίνουν οι βασίλισσες τζιαι οι αρσενιτζιοί με τα φτερά. Θκιαλέουν την πιο θερμήν ημέραν του Μάη τζιαι κάμνουν το νημφιακόν τους πέτημαν μπροστά που την πόρταν μου. Εν η μόνη μέρα που εν ενοχλητικοί, διότι γεμώννει η πόρτα τζιαι πετούν όπως τα πελλά. Μιαν ημέραν όμως τον χρόνον ας είναι. Πάω που την πίσω πόρταν. Μετά χάννουνται τζιαι μόνον πεντέξη θωρείς στην τρύπαν της λυμπουρκάς. Η έντονη παρουσία τους εν μόνον τον Μάην που φκάλλουν τες βασίλισσες τζιαι τους σκάπουλλους στο σεριάνιν.
Πριν να έρτει η μέρα που θα κάμουν έρωταν, μιάν φοράν στην ζωήν τους, τζιαι όσοι προλάβουν, κάθουνται με τες ώρες τζιαι λιάζουνται στο καταλιάιν. Την φωτογραφίαν τούτην έπιασα την μιαν εφτομάδαν πριν την ημέραν του έρωτα. Οι λυμπούροι μου εδιαψεύσαν την παροιμίαν των πουριτανών κυπραίων. Ο θεός εν έδωκεν φτερά του λυμπούρου για να τον καταστρέψει. Έδωκεν του τα για να ερωτευτεί. (τούτον σηκώννει ιστορίαν, θκιαβάζεται τζι΄έρκεται).
Μα δέτε τες βασίλισσες που εσταθήκαν καττάριν τζιαι θωρούν τον νήλιον κατάμματα ούλλες προς την ίδιαν κατεύθυνσην.
Τούτην η λυμπουρκά εν η χαρά του ογράκου που επίσεις επέλεξεν την είσοδον μου για τόπον του. Έρκεται κάθε νύχτα μετά τα μεσάνυχτα τζιαι κάθεται τζιαι τζιυνηά λυμπούρους. Χλούπ, χλούπ, όποιος ηφκεί έξω κατάνυχτα τσαρουκκά τον τζιαι πάει.
Στην αρκήν εφοούμουν τον ότι εν να τον ητσαρουκκίσει τζιαι τζιείνον μιαν ημέραν η Ταρίς τζιαι να πάει τζιαι τζιείνος τζιει που επήαν τα λυμπούρκα που τον επασιύνασιν τζιαι εκάμαν τον τούμπανον. Εφοούμουν ότι αν εν τζιαι κανένας πρίγκηπας εν να καταλήξει μες την τζιοιλιάν της κάττας μου. Τουλάχιστον να ήταν τζιαι κανένας τραπεζίτης σπεκουλαδόρος ελάλουν... Τελικά δεν είναι πρίγκηπας. Μιαν νύχταν που ήρταμεν έσσω νύχταν, εσσιάστηκεν τον η κόρη μου τζιαι εμούνταρεν τον τζιαι εφίλησεν τον. Προς μεγάλην της απογοήτευσην στην αρκήν, χαράν στο ύστερον, εν ήταν ούτε βασιλόπουλλον, ούτε τραπεζίτης. Ευτυχώς που εν κανονικός βάτραχος είπεν μου να έρκεται να τον θωρώ τζιαι να σιαίρουμαι. Αν ήταν βασιλόπουλλον τί ήταν να τον κάμουμεν. Ήταν να θέλει να τον ταΐζεις τζιόλας. Μιαν ημέραν που είδα την κάτταν μου να περνά αδιάφορη που δίπλα που τον μη μαγικόν βόρτακον της αυλής μου, εκατάλαβα ότι φκάλλει κάποιαν χημικήν ουσίαν που την απωθεί τζιαι γλυτώννει που τα νύσια της. Όι όπως τους παλαβους τους ποντικούς που μου κουβαλεί θκυό τρεις την ημέραν που το χωράφιν.
Τούτα της επόμενης φωτόγραφίας εν άλλα λυμπουρούθκια.
Εν του σπιθκιού. Άμα είμαι καθαρός τζιαι δεν αφήννω ποφάγια απλά θωρώ τα να κυκλοφορούν ποτζιεί τζιαι ποδά. Δεν εν ενοχλητικά να φκαίννουν πας τα ράφκια τζιαι να κάμνουν ζημιές τζιαι ξημαρισιές. Μόνον άμαν αφήννω ποφάγια πας τον πάγκον τους ενδιαφέρει. Εν πολλά καλόν κίνητρον να είμαι καθαρός. Τουλάχιστον για δύο μήνες τον χρόνον. Τούτα της φωτογραφίας εν πάνω σε μισήν κουλούμπραν που άφηκα κομμένην μιαν νύχταν πας τον πάγκον της κουζίνας.
Πας τον πέτρενον τον τοίχον του σπιθκού στο καταλιάιν, επαρατήρησα ότι επελέξαν κάτι μέλισσες να έρκουνται να γεννούν τες νύφφες τους μες σε παλιές τρύπες που έφκαλεν με το τραπανάκιν η προηγούμενη ιδιοκτήτρια για να στερεώννει τες τριανταφυλιές. Έφκαλα τα ρόμπλαξ τζιαι δεν εξόρτωσα να έβρω τζιαιρόν να στοκώσω τες τρύπες. Ήρταν οι μέλισσες τζιαι εκάμαν κατάληψην. Έρκουνται κάθε χρόνον. Έσιει 8 χρόνια που τες παρακολουθώ. Φέτη έβαλα ξενοδοχείον εντόμων να πολλύνει η προσφορά.
Έφαεν μου έναν σαββατοκυρίακον να το κάμω. Πηλός πουκάτω, ξύλα τρυπημένα πουπάνω, καλάμια τζιαι ποκαλάμες τέλλια πουπάνω, μέσα σε μιαν ανακυκλωμένην ξύλενην αμπούσταν. Έχω ήδη τους πρώτους μουσαφήρηδες. Είναι μες τες τρύπες του ξύλου τες στουππωμένες.
Για τα ελάφκια δεν θα σας πώ, διότι εν του σιειμώνα χτηνά. Τούτην την εποχήν προτιμούν τες μούττες των βουνών όπου το χορτάριν εν πιο τρυφερόν. Πέρσυ ελυμπήσαν τζιαι εφάαν μου τες τριανταφυλιές. Χαλάλιν. Ε μπορ΄α τα έχουμεν ούλλα. Φέτη επολύσαν πάλε.
Πραγματικά εν η χρονιά των ζώων φέτη, εμού συμπεριλαμβανομένου. Έξερεν που έππεφτεν το φλουρίν της βασιλόπιττάς. Φαίνουνται χαρούμενα, τζιαι τζιείνα, τζιαι γω. Μακάρι να ήταν κολλητικόν τζιαι να σιαίρουνται ούλλοι οι π΄αγαπώ.
Σε επόμενα επισόδεια, ίσως το φθινόπωρον, θα σας βάλω για τον υδροβιότοπον που μάχουμαι να κάμω τζιαι για τον οποίον κόφκεται η μέση μου στο σκάψιμον.
8 σχόλια:
File eisai to definition tou sustainability. haha.
mathima pou diw tin paraskeui... hehe :)
κείμενο γεμάτον αγάπην. το ξενοδοχείο εντόμων που έκαμες εν υπέροχο!
Aceras, εξήγα μου κάτι ρε κουμπάρε...
Με ίντα σκεφτικόν αποφασίζεις να μεν πειράξεις τους λιμπούρους αλλά στερείς της Ταρίς μια -για την ίδια -φυσική απόλαυση όπως το κυνήγι;
Σήμερα ήμουν παρόν σε έναν υπέροχο θέαμα. Τες τελευταίες ημέρες ήταν λλίον κρυάδα τζιαι δεν εξημούττηζεν λύμπουρος που την λυμπουρκάν. Ενόμισα ότι ο νημφιακός χορός ήταν την περασμένην εφτομάδαν που είδα τες βασίλισσες να κατακλύζουν την πόρταν τζιαι ότι εφύαν ήδη τζιαι ετέλειωσεν η σαιζόν.
Ε λοιπόν, που τζιαμαί που δεν είχεν μούγιαν, σήμερα που έκαμεν 25°C εφκήκαν εκατοντάδες λυμπούροι τζιαι εγέμωσεν η πόρτα τζιαι ο τοίχος τζιαι εβουρούσαν σαν να εγίνετουν γιορτή. Οι βασίλισσες οι φτερωτές εφκαίνναν 1 με 3 μέτρα ύψος πας τον τοίχον, εκάμναν μιαν πρόβαν με τα φτερά τους τζιαι μετά απογειώννουνταν. Ήταν κάτι το πολλά συγκινητικόν. Όσες δυνάμεις εσύναξεν το χτηνόν του θεού έβαλεν τες για την απογείωσην. Που τες 1000 βασίλισσες που εφύαν, θκυο-τρεις θα έβουν τόπον κατάλληλον σαν την πόρταν μου για να μπορέσουν να αρκέψουν να γεννούν για να στήσουν κοινότηταν.
Εδοτζιμάζαν τα φτερά τους, επιάνναν μεϊτάνιν τζιαι οοοοοοΟπ εφέφκαν. Στο πρώτον μέτρον εχάνναν έναν ανάμισι μέτρον ύψος, μετά επιάνναν τον ρυθμόν τζιαι εψηλώνναν κατά πάνω. Υψώννουνταν προς τον ουρανόν τζιαι επηαίνναν πάνω πάνω ως που τες εθώρεν τ΄αμμάτιν μου.
Ζωή λαχείον. Έναν τράβημαν. Η διέυθυνση που επιάνναν θα τες έπαιρνεν 998/1000 στον θάνατον, αλλά για τζείνον το δύο στα χίλια που επαίζετουν να έβρουν τόπον που να σηκώννει νέαν φωλιάν εσυνααν ούλλες τους τες δυνάμεις για να κάμουν την προσπάθειαν. Εθώρουν τες πόσον άγαρμπα επετούσαν εις την αρκήν, τζιαι πως επιάνναν ύψος μετά. Είχαν τρία δευτερόλεπτα να μάθουν να πετούν. Μερικές εππέφταν ππάττα κάτω. Εν δεν επληγώννουνταν, εξαναδοκιμάζαν. Με λλιόττερες πιθανότητες διότι εχάσαν ήδη ενέργειαν, αλλά εδοτζιμάζαν. Άλλες εθώρουν τες εχάνναν τα τζι΄εκάθουνταν πας την κκεραζιάν απέναντυ να πιάσουν ανάσαν. Εθώρουν τες που εξανασηκώννουνταν τζιαι εσυνεχίζαν.
Οι εργάτριες εσυνάαν ότι επεθάνισκεν κοντά στην φουλιάν τζιαι απομακρύναν το. Θα εφοούνταν για αρρώσκιες ίσως.
Όσες βασίλισσες εν τα καταφέρουν να πετήσουν μακρυά, αλή τους τζιαι κατίτσιη τους που την ίδιαν τους την κοινωνίαν. Άπαξ τζιαι ετέλειωσεν η αποστολή του αναγιώματος, όποια τολμίσει να επανέλθει στο κοινόβιον θα έχει να αντιμέτωπίσει την ποινήν του θανάτου. Ετέλειωσεν η προθεσμία, μετά είναι ξένη. Θκυό βασίλισσες δεν σηκώννει μια φουλιά.
Που τες 998, άλλες θα φαν οι στρούφοι, άλλες οι rouge queue άλλες οι μαυρότζικλες. Άλλες θα πεθάνουν που εξάντλησην πριν να κάτσουν, άλλες θα κάτσουν σε τόπον που δεν έν για λλόου τους τζιαι θα πεθάνουν ψάχνοντας. Θκυοτρεις που δεν εξορτώνναν να πετήσουν πιο ψηλά που έναν μέτρον άρπασσεν τες η Ταρίς τζιαι εσκότωννεν τες να κάμει χάζιν. Μια εξησκοπίστην τζιαι ήρτεν τζιαι έκατσεν πάνω μου παρόλον που έπιασα τες αποστάσεις μου για να τες παρακολουθώ. Εκαρτέρησα λλίον τζιαι εξανασηκώστην τζιαι έφυεν.
Ήταν πράγματι έναν θέαμαν πολλά συγκινητικόν.
Ανώνυμε πάνω ελπίζω να το επέτυχες είτε το εδίας για εξετάσεις, είτε το επαρέδιδες.
Νίκο σιαιρετούμεν. Το αγοραστικόν ήταν 60 φράγκα για το ίδιον πράμαν.
Μουφλόνα η απάντηση εν μες το ίδιον το κείμενον. Δεν της στερώ την φυσικήν απόλαυσην για το κυνήγιν. Ας κυνηγήσει ελάφια, αλεπούδες (αρκούδες ακόμα να έρτουν εις την Ελβετίαν, προς το παρόν είναι ως την Ουγγαρίαν). Φέρνει μου είπαμεν θκυοτρείς ποντικούς την ημέραν. Απλά που την φουλιάν των mésanges bleu μακρυά. Εν ανάγκη να φάει προστατευένα πουλιά; Που τα εκουβάλησα μάλιστα εγώ προσφέροντας τους άνεσην για να φουλιάσουν;
Η διαφορά ένει ότι για τους λυμπούρους δεν έχω λόγον που στέκει να τους κυνηγήσω, για τες mesanges bleu έχω λόγον που στέκει να τες προστατέψω. Αρέσκει μου να τες θωρώ την ώραν που τρώω. Δεν μιλούμεν για παρθέναν ζούγκλαν που οι δυνάμεις οι άγριες αξαμώννουνται τζιαι φκαίννει πουπάνω η πιο μεγάλη. Μιλούμεν για τον κήπον μου, μέσα στον οποίον εξουσία είμαι εγώ. Απλά η μορφή εξουσίας αλλάσσει που την γειτόνισσαν μου η οποία φυτεύκει γεράνια τζιαι πετούνιες, χτενίζει το γρασίδιν, βάλλει του νιτρικά, βάλλει του ψατζιές να σκοτώννει τα άλλα χόρτα που αποκαλεί ζιζάνια τζιαι στο τέλος κάμνει τον όμορφον όπως τα μούτρα της. Εγώ κάμνω τον κήπον μου όπως τα μούτρα τα δικά μου για να μου αρέσκει :)))
Σήμμερα είχεν άλλον θέαμαν που τους λυμπούρους που με έχαμεν να αγαλλιαστώ. Η mesange bleue επέταν με πεντέξι μπασταρτομεζανζούθκια να την βουρούν που πίσω τζιαι να τιτσιρίζουν ποιός εν να πιάσει το μουγιούδιν που εκράτεν. Επετήσαν ήδη τζιαι θα μπορέσω να φκάλω τζιαι γώ το πλέξιγκλάς να μεν εν άνοστον πας την μηλιάν :))
Aceras... βάλλουν σου ευτζιές μπρε!
Το ξενοδοχείο των εντόμων εν έργο τέχνης... ολοκηρωμένο μάλιστα, που τη στιγμή που το επελέξαν τζιαι "νοικάρηδες"
Είσαι άξιος νοικοτζύρης.
Τούτα εν τα γραφτά σου που πεθυμώ τζιαι αγαπώ.
Φωτογραφίες και κείμενο είναι εξαιρετικά.Δείχνουν την αγάπη και το μεράκι σου γι΄αυτό τον κόσμο.
Ειδικά αυτό:
"Πραγματικά εν η χρονιά των ζώων φέτη, εμού συμπεριλαμβανομένου. Έξερεν που έππεφτεν το φλουρίν της βασιλόπιττάς. Φαίνουνται χαρούμενα, τζιαι τζιείνα, τζιαι γω. Μακάρι να ήταν κολλητικόν τζιαι να σιαίρουνται ούλλοι οι π΄αγαπώ."
Μακάρι...
Δημοσίευση σχολίου