Χαρτώνουμαι αύριο

Όχι δεν είναι πρωταπριλιάτικον ψέμαν. Εν ο τίτλος που εθκιάλεξα για μια ανάρτησην- σχόλιον που έθελα να κάμω για έναν κείμενον του δμ3κ που κριτικάρει την εκπαιδευτικήν πολιτικήν του κράτους σχετικά με τον γάμον.

Ακούσατε - ακούσατε ιδέες που θέλουν να φυτέψουν στους εφήβους των 13 με 15 χρονών που θα ζήσουν σε ΕυρωπαΙκήν χώραν του εικοστού πρώτου αιώνα:

A) Να αναδείξει (η εκπαιδευτικη δραστηριότητα) το γάμο ως μέγιστη έκφραση της αγάπης, της υπευθυνότητας και της αφοσίωσης που υπάρχει ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα.
B) Να προσδώσει στη σεξουαλική πράξη, ως ένα μέρος του γάμου, τη χαμένη της ιερότητα και σπουδαιότητα.
Γ) Να δείξει ότι η ίδια σεξουαλική πράξη, υπό άλλες περιστάσεις, μπορεί να είναι απλά μια έκφραση εγωιστικής, ατομικής στιγμιαίας ικανοποίησης.

Επήα τζιαι στην δημοσίευσην του υπουργείου τζιαι εθκιάβασα ούλλον το παιδαγωγικόν κείμενον. Εκάμαν την τζιαι scientifique sic! με πίνακες με την αντικειμενικήν σύγκρισην (sic!!) μεταξύ του γαμηλίου γαμησιού τζιαι του τυχαίου. 

Μόνον τζιαι μόνον που τες έννοιες που εθκιαλέξαν να συγκρίνουν καταλάβεις τη προπαγανδιστικήν υφήν του κειμένου. Πέραν που την σεξουαλικήν επαφήν μεταξύ παντρεμένων, κατά τους συντάκτες του κειμένου, οι άλλες ούλλες σχέσεις πάσιν μέσα σε έναν σατσσίν που λέγονται τυχαίες σεξουαλικές επαφές. Ούλλες οι σχέσεις μεγαξύν αθρώπων που αγαπιούνται τζιαι αποφασίσαν να ζουν ή να μην ζουν μαζίν είναι τυχαίες (για να μεν τες ονομάσουν τέλλια τζιαι με το όνομαν που σκέφτουνται...). 

Την περασμένην εφτομάδαν έπιασεν με ο βαφτιστικός μου τζιαι ανάγγειλεν μου με πολλήν συγκίνησην τζιαι σέβας «αρραβωνιάζουμαι αύριον τατά», τζιαι επρότεινεν μου να παραστώ στα λογιάσματα (εξ ου τζιαι ο τίτλος της ανάρτησης). Έχει 3 χρόνια που αγαπιέται με την κοπέλλαν του. Κατά το κείμενον που θα φωτείσει τα κυπριακά νιάτα, η πιο όμορφη εμπειρία της ζωής του βαφτιστικού μου ήταν τυχαίον γαμήσι μέχρι σήμερα. Άτε σεξουαλική επαφή, για να μένουμεν τζιαι σε scientifique στυλ λόγου. 

Τζιαι πες ότι θέλουν να ωθήσουν τα ετερόφυλα ζεφκάρκα να παντρέφκουνται για τους λόγους που θεωρούν έγκυρους. Τα ομοφυλόφιλα στα οποία απαγορεύκουν τζιόλας να παντρεφτούν, εν καταδικασμένα στο τυχαίον;  Σε αυτόν το μισοδότζιν κράτος που πελαγοδρομεί μεταξύ ορθοδοξίας τζιαι ευρωπαϊσμού, μεταξύ οθωμανικών κατάλοιπων τζιαι μεταμοντερνισμού, έχουμεν που την μιαν την επίτροπον διοικήσεως να υπερασπιζεται ότι σύμφωνα την σύχρονην επιστημονικήν έρευναν οι ομοφυλόφιλοι είναι, δεν γίνονται ούτε επιλέγουν, τζιαι ως εκ τούτου, έχοντας ίσα δικαιώματα με βάσην τον νόμον, απαγορεύονται ρητά οι διακρίσεις σε βάρος τους, τζιαι που την άλλην το υπουργείον παιδείας να τους καταδικάζει ρατσιστικά σε τυχαίες σχέσεις, άρα στην ανευθυνότηταν, στην ιδιοτέλειαν, στον ατομικισμόν τζιαι την στιγμιαίαν ικανοποίησην κατά το κείμενον.

Το θέμαν όμως της ανάρτησης δεν είναι οι ομοφιλόφιλοι. Εν ο γάμος, τα λογιάσματα, τα χαρτώματα: η υπευθυνότητα, η ανιδιοτέλεια, η αμοιβαιότητα τζιαι η διαρκής χαρά στες ανθρώπινες σχέσεις που πηγάζει που αυτήν την επιλογήν.

Σσύφφωνα με έγκυρες στατιστικές στην Ευρώπην περίπου οι μισοί γάμοι καταλήγουν σε διαζύγιον. Οι μισοί των μισών δηλώνουν ότι μεινίσκουν μαζίν για τα μωρά. Οι μισοί των μισών των μισών ότι μεινίσκουν για οικονομικούς λόγους... Έναν μεγάλον ποσοστόν δεν έχουν πλέον σεξουαλικές σχέσεις. Στην Κύπρον ακόμα δεν είναι τζιειπάνω τα ποσοστά διότι ακόμα να πεθάνει τέλλεια η γενιά του πεήντα τζιαι η γενιά του εξήντα, με την αύξησην του ορίου ζωής, έσιει χρόνια ακόμα να ζήσει τα γερατεία της "στην γαμήλιαν ευτυχίαν". Οι Ευρωπαϊκές στατιστικές όμως αρκέφκουν να παρατηρούνται στα νέα ζευκάρκα των αθρώπων κάτω των 30. 

Λογικόν. Η αναίμακτη επανάσταση του 90 απελευθέρωσεν το γαμίσι πριν τον γάμο. Εμέναν μες την τάξην μου το 1984 θεωρητικά τουλάχιστον, εκτός από την Έλεναν*, οι άλλες ούλλες κοπελλούες ήταν παρθένες. Τζιαι τα αγόρια, εκτός που τζιείνα που ετολμήσαν να πάν στην Λέλλαν ή στην Μαυρούν, είχαν την χείραν για μόνην παρηορκάν. Όταν τότες ελάλεν ο άλλος «αρραβωνιάζουμαι αύριον», ξέρετε τι εσήμαινεν; Φανταστείτε το!!! Μιαν γενιά δε πριν, στην γενιάν του παππού μου, από σεξουαλικής άποψης "αρραβωνιάζουμαι" δεν εσήμαινεν τζιαι πολλά, διότι ο νέος είσιεν δικαίωμαν να επισκεφτεί την χαρτωμένην μόνον υπό επιτήρησην της πεθθεράς. Εδικαιούτουν να δουλέφκει μούχτιν στον πεθθερόν, να ξεκινήσει να χτίσει σπίτιν (τότες ήτουν οι αδρώποι που εχτίζαν το σπίτιν τζιαι οι πεθθεροί εδιούσαν την προίκαν που θα εξασφάλιζεν την δουλειάν στην μέλλουσαν οικογένειαν) αλλά ούτε καν να ντζίσει την κορούν δεν εμπορούσεν να διανοηθεί. Ο παππούς μου το 1935 εκαρτέρησεν 3 χρόνια χαρτωμένος ωσπου να χτίσει σπίτιν πριν να γινεί: Γάμος!!

Αξίζει τον κόπον να αναλύσει κάποιος που κοινωνιολογικής τζιαι ανθρωπολογικής άποψης τους κανόνες που εκυβερνήσαν τόσον αυστηρά τες συμπεριφορές στην παραδοσιακήν κοινωνίαν. Σε ποιάν κοινωνικήν ή οικονομικήν ανάγκην απαντούσεν το να κρατά έναν κοινωνικόν σύνολον τους νέους μακρυά που την απόλαυσην του έρωτα τόσον αυστηρά; Γιατί περίπου περί του 40-50 αλλάξαν οι όροι τζιαι το σπίτιν εγίνην μέρος την προίκας που έπρεπεν να δώσει ο πατέρας της κοπελλούας; Γιατί το 60 οι avantguarde νέοι επαραβαίναν τον κανόναν της παρθενίας τζιαι θκυό τρις ευτομάδες, άτε θκυο-τρις μήνες μετά τα χαρτώματα εγελούσαν της πεθθεράς που δεν ήταν τζιαι τόσον αυστηρός φύλακας; Το 90 στα χωρκά όπου ο κανόνας της παρθενίας εκραθκιέτουν ακόμα για τα μη χαρτωμένα ζευκάρκα, «χαρτώννουμαι αύριον» είχεν το πιο δυνατόν νόημαν που ούλλες τες εποχές. Αθθυμούμαι όταν εβάλαμεν εμείς χαρτωμένον έσσω ήταν να σπάσω που την σικκίρτισην μου. Εσκόλαννεν ο γαμπρός που τες τρις τζιαι έρκετουν τζιαι εβαώννετουν - εκλειώννετουν μες την κάμαρην του μικρού προσφυγικού με την χαρτωμένην τζιαι εφκαίνναν έξω η ώρα 9 να φάσιν τζιαι να ξαναπάν πίσω. Μιαν, θκυο, τρις. Έφταννεν η κατάσταση τα όρια της συλλογικής διαστροφής.

Σήμερα αλλάξαν οι τζιαιροί. Τι σημαίνει «αρραβωνιάζουμαι αύριον»;

Θα προσπαθήσω να απαντήσω στο ερώτημαν στην επόμενην ανάρτησην.