*Εξεκίνησα μιαν κουβένταν με διάφορους φίλους που γράφουν κυπραίικα για την γραφήν της Κυπριακής. Εφκήκαν ωραίες κουβέντες για την κατάστασην σήμερα της κυπριακής γραφής τζιαι για το πως ηφκαίννουν πουπάνω οι διάφοροι που την ηγράφουν ψηφιακά. Εμιλήσαμεν για την έλλειψην θκυο τριών γραμμάτων, για το πρόβλημα του να γράψεις κότσσινον, σσιστρίν, σσιυλλίν, αψιού, μπυζιά-μπιζιού, τοκ. (τοκ σημαίνει τζιαι ούτω καθεξής τζιαι όσους δεν εκαταλάβαν)
Εξεκίνησεν τζιαι μια προσπάθεια που φοιτητές του ΤΕΠΑΚ να καταγράψουν τες διάφορες γραφές της Κυπριακής λαλιάς τζιαι να ερμηνεύσουν το γιατί εφανήκαν. Είπα να καρτερώ να φκάλουν πόρισμαν πριν να πάρω τελικές αποφάσεις για την στάσην μου ως προς την γραφήν. Έχω πρόβλημαν να σας πω, διότι σκέφκουμε μιαν ημέραν να δημοσιεύσω κάτι τζιαι δεν ηξέρω πως να το γράψω. Να το κάμω όπως θα το έγραφα πας το μπλογκ τζιαι στες εφημερίδες που μου δημοσιεύκουν; Να το κάμω όπως τον Χαμπήν ή τον Γιαγκουλλήν με τα τερτζιελλούθκια; Επαραπέμψαν με τζιαι σε μιαν κορούν που έκαμεν μιαν ολοκληρωμένην μελέτην για την κυπριακήν γραφήν, αλλά κρατά την μυστικήν ως που να της την δημοσιεύσουν κάπου. Bon. Στην Κύπρον όλα τζιυλούν με το πάσον τους, εν τζιαι εν να σπάσω να σας καρτερώ κοπέλια να προχωρήσω.
Λοιπόν, τελικά η γραφή μου θα μείνει ουσιαστικά έτσι όπως είναι (έσιει επί μέρους θέματα που σηκώννουν ψάξιμο). Δεν πρόκειται να αλλάξω τίποτε.
ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΣΑΞΩ ΤΕΡΤΖΙΕΛΛΟΥΘΚΙΑ όσον τζιαι αν έχουν πλάκαν τζιαι όσον τζιαι αν αθθυμίζουν πραγματικήν γλώσσαν με τα δικά της τερτίπια. Πάει τζιαι η νοσταλγία τζιαι προς τζιείνες τες εκδόσεις των κυπριακών γραφών με γραφτά του Νεάρχου Κληρίδη ή τες εκδόσεις των Κύπριων επών. Όσον τζιαι αν διούν μιαν γραφήν ακριβείας που δεν αφήννει πολλά περιθώρια να την παραπροφέρει κάποιος που δεν γνωρίζει τη γλώσσαν καλά (ένας καλαμαράς για παράδειγμαν ή ένας Λευκωσιάτης, ή ακόμα ένας που νεώτερην γενιάν όταν θκιαβάζει παλιώττερους.). Αλλά τι πειράζει αν δεν είναι τζιαι πολλά ακριβείας η γραφή; Τα Εγγλέζικα ή τα Γαλλικά είναι ακριβείας; Έσιει μιαν φάουσαν γράμματα που δεν προφέρουνται, άλλα που προφέρουνται διαφορετικά ανάλογα με τες περιστάσεις, άλλα που αλλάσσουν μπροστά ορισμένα γράμματα τζιαι που μεινίσκουν αμετάβλητα μπροστά που άλλα... Τερτζιέλλια έξω. Να θέλουμεν τζιαι κκίπορτ λέιαουτ τζιαι χάρτγουέαρ μεταλλαγές πας τα κινητά. Θα περάσουμεν με αυτά που έχουμεν: 24 γράμματα έχει το ελληνικό αλφάβητο μας, και φωτίζουν την Κυπριακή μας την γενιά, και μας δείχνουν φωτεινό το δρόμο, για να φέρουμε τη λεφτεργιά. Λευτεριά γράφουμε, όχι λεφτεργιά. Θωρείτε τζιαι οι καλαμαράες έχουν πρόβλημαν να γράψουν ούλλους τους ήχους της γλώσσας που μιλούν με 24 γράμματα. Λες καλοκαιρία, λες καίριο αλλά καλοκαίρια (δηλαδή καλοκαίργια).
Ωραία. Πέραν που τα 24 γράμματα (συν το ς), τα επίσημα ελληνικά προσφέρουν μας τζιαι έναν άλλον εργαλείον για να φτιάξουμεν τους ήχους που θέλουμεν. Το βραχύν ι, το γιώτα έχει πολλές φορές την ιδιότηταν να αλλάσσει την προφοράν του συφφώνου που το προηγήται. Το ρρου του καινούριου γίνεται ργ. Δεν λες καινούριο όπως λες φρούριο. Μμμμμ! Αυτόν θα μας δώσει πολλές λύσεις. Ίσως όι όλες, αλλά πολλές. Τες παραπάνω.
Ανέτρεξα στες αναρτήσεις μου που το 2007 μέχρι σήμερα. Ότι γράφω φκαίννει αυθόρμητα. Δεν έκατσα να κάμω «την θεωρίαν του τζιαι» πριχού να γράψω τον δράκον που το νερόν πριν δέκα χρόνια. Έγραφα όπως έρκετουν. Έτσι εσυνέχισα τζιαι μετά, παρόλον που τωρά τελευταία προσπαθώ να έχω μια πιο δομημένην γραφήν. Τι δομημένην δηλαδή. Να γράφω πάντα την ίδιαν λέξην με τον ίδιον τρόπον, τζιαι να έχει η γραφή κάποιαν συνοχήν τζιαι κάποιαν συνέπειαν.
Στες πρώτες αναρτήσεις, μέχρι τες 7 Αυγούστου 2008 έγραφα «τζαι», «τζεινος», «τζαμαί». Επαρατήρησα τζιαι στα σχόλια των αναρτήσενω. Πριν τούτην την ημερομηνίαν όλα ήταν με «τζαι». Είχεν σχολιαστές που εγράφαν «τζιαι». Ο Λέξιπένητας, η Ψυχία, η irma la douce - Paris. H Σταλαματιά που τότες ήταν Νοσταλγία έγραφεν «τσιαι». Το τσιαι όμως φκάλλει μου τσιου όπως στο Τσιετσενία. Είχα καταλάβει αμέσως ότι πρόκειται για Κυπραίαν ξενιτεμένην. Αθθυμούμαι, στα πρώτα βήματα της μπλογκοσφαίρας, όταν εγύρευκα κυπριακά μπλογκς επάαιννα πας την αναζήτησην του μπλόγκσποτ τζιαι έβαλλα «τζαι». Έφκαλλεν μου καμιάν πεηνταρκάν μπλογκς. Τι εγίνην όμως μετά τες 7 Αυγούστου 2008 τζιαι εγύρισεν η γλώσσα μου στο «τζιαι», «τζιείνος», «τζιειαμαί»; Μυστήριον μέγα.
Εξεκίνησα μιαν έρευναν για να καταλάβω. Εκοίταξα τα σχόλια. Τζιαι στα σχόλια που τζιείνην την ημέραν δεν εξαναγράφτην «τζαι». Εκοίταξα τα προηγούμενα σχόλια άλλων στο μπλογκ μου. Έθελα να δω ποιος επέδρασεν πάνω μου τζιαι εγύρισα το χωρίς να το καταλάβω. Τελικά δεν είναι άθρωπος που επροκάλεσεν τούτην την αλλαγήν αλλά η αλλαγή λογισμικού σύνταξης. Πριν που τούτην την ημερομηνίαν εχρησιμοποίουν το Γουόρντ της Μάικροσοφτ. Αυτήν την εταιρίαν την απεχθάνομαι. Να έχεις μάκκιντος τζιαι να κουλιαντηρίζες τες παλιοσαραβάλλες του Μπιλ Γκέιτς είναι μεγάλη κατάρα. Το Ππέιτζ όμως του Μάκκιντος δεν είχεν διορθωτήν τζιαι δεν είχα επιλογήν. Αν έθελα να περιορίσω λλίον τουλάχιστον τα χοντροειδή ορθογραφικά λάθη έπρεπεν να χρησιμοποιώ διορθωτήν. Από τσιλ σε τσιλ έδωκα πάνω σε έναν πανάρχαιον διορθωτήν των ελληνικών για τα μάκκιντος: το άσπελ. Είναι πρόγραμμαν ελευθέρων προγραμματιστών. Υιοθέτησα το. Είναι κάτι το απίθανον. Παρόλον που δεν έχει κυπριακήν διάλεκτον, το να διορθώννει στα ελληνικά, βοηθά πολλά. Πεήντα τοις εκατόν των λέξεων εν οι ίδιες. Θωρείς, το «θωρείς» τζιαι το «ίδιες» εν οι ίδιες λέξεις τζιαι στην επίσημην τζιαι στην Κυπριακήν διάλεκτον. Τζιαι το «επίσημην», παρόλον που σου το σημειώννει κοτσινούιν ότι τάχα μου εν λάθος, άμαν φύεις το τελικόν ν, θωρείς ότι το υπόλοιπον εν σωστόν. Ε λοιπόν που τες 7 αυγούστου 2008, η βάση όλων μου των γραφτών είναι πάνω στο Πέιτζ τζιαι όχι πάνω στο Γουόρντ. Ήταν η ημερομηνία που εξεκίνησα να κάμνω τζιαι το δικόν μου λεξικόν στον διορθωτήν του Άσπελ. Τσιλλάς το δεξιόν αμμάτιν του ποντικουθκιού τζιαι προτείνει σου αν θέλεις να προσθέσεις μιαν λέξην στον κατάλογον των σωστών λέξεων. Κάμνω το που τότες συστηματικά τζιαι προσθέτω κυπριακές γραφές στον κατάλογον του ελληνικού ορθογράφου. Ε, όταν έπρεπεν να προσθέσω την λέξην «τζαι», τζιαι την λέξην «τζιείνος» εδιερωτήθηκα αν εν σωστόν να την προσθέσω σαν «τζαι» ή σαν «τζιαι». Σαν «τζιείνος» ή σαν «τζείνος». Ο κύβος ερρίφθην. Το «τζιαι» εκτόπησεν το «τζαι». Μάλλον ο λόγος ήταν για να υπάρχει συνοχή με το «ζιω», με το «ττοππουζιά» με το «τζιαιρόν» που έγραφα ήδη που τον τζιαιρόν του «τζαι». Όταν εχρειάστηκεν να κάμω μιαν μικρήν μετασκέψην πάνω στην χρήσην του ι για να κάμνω το σού shου επέλεξα, μάλλον αυθόρμητα διότι δεν αθθυμούμαι για καμιάν έρευναν, να χρησιμοποιώ το ι για να δηλώννω του αναγνώστη ότι σκέφτουμαι tje τζιαι όχι tze.
Γιατί να θέλω να το δηλώννω τζιαι να μην το αφήνω στον αναγνώστην; Έχω λόγον. Θεωρώ αποδεκτόν να έχει λέξεις για τες οποίες έχεις εμπιστοσύνην στον αναγνώστην πως θα τες προφέρει. Δεν νομίζω να έχει Κυπραίον που να δει Αίγια κότσινη που πάεις τζιαι να θκιαβάσει το κότσινη όπως τον κότσιφαν. Άμαν όμως για σχεδόν όλον σου το κείμενον καρτεράς που τον άλλον να φανταστεί την προφοράν, υπάρχει μέγας κίνδυνος η γραφή να επηρεάση την προφοράν της γλώσσας αντίς να την αποτυπώσει.
Ας πάρουμεν τα τοπωνυμία τζιαι τα Κύρια ονόματα. Εσιόκκαρεν με ένας καφκάς που είχα με την μάναν μου (κατα την περίοδον τζιείνην του Αυγούστου 2008) για το πως προφέρεται το χωρκόν του Ππάπη. Είπα της «επεράσαμεν τζιαι που το Τζιελλάτζιν στην εκδρομήν που επήαμεν». Εδιόρθωσεν με: «Κελλάκιν» λαλούμεν. Μετά που έναν μεγάλον καφκάν είπεν μου ότι τζιείνη πιστεύκει παραπάνω τες ταπέλλες παρά εμέναν. Το ότι εγράψαν οι φωστήρες του υπουργείου Κελάκι άλλαξεν την λέξην σε έναν άνθρωπον που δεν έξερεν το χωρκόν που πρίν. Δεν νομίζω να έχει Τζιελλατζιώτην που να τον αρωτήσεις πόθθεν είναι τζιαι του σου πει που το Κελάκι. Το ίδιον τζιαι με τα επίθετα. Στα νέα δεν λαλούν ο Λιλλίκκας τζιαι να γεμώννει το στόμαν τους, λαλούν ο Λιλικας, όπως λαλείς κάθεται η Λιλίκα στην βεράντα. Για τον Χατζιητοφήν του ΑΚΕΛ όμως λαλούν το Ττοφής τζιαι γεμώννει το στόμαν τους διότι το θκιαβάζουν (εκτός που αν η Κενεβέζου που το παίζει ντίβα καλαμαρού).
Σαν αρχή δηλαδή, δέχουμαι το να αφήννεις κάτι τις ασαφές τζιαι να έχεις εμπιστοσύνην στον αναγνώστην, αλλά δεν πρέπει να το παρακάμνεις, διότι όλοι οι αναγνώστες δεν έχουν εμπιστοσύνην. Για αυτόν δεν υιοθέτησα την γραφήν του Τζιόσιουα που γράφει à la kalamaré αφήννωντας τα τελικά ν τζιαι «έμεινα μια νύχτα θυμούμαι». Πως θα το θκιαβάσει ένας καλαμαράς τούτον; Ξεχωρίζει ότι εν Κυπραίος που το έγραψεν; Αν είχαν όμως τα ννου τους οι λέξεις, όπου τζιαι να το εθώρεν κάποιος ήταν να καταλάβει ότι εν Κυπραίου γράψιμον. Εγώ όταν θκαβάζω τον Τζιόσιουαν απολαμβάννω τον τζιαι είναι σαν να τον ακούω. Δεν ηξέρω όμως άμαν τον ηθκιαβάζει ένας καλαμαράς αν είναι σαν να τον ακούει.
Τούτα λοιπόν σαν πρώτην ανάλυσην για την γραφήν της γλώσσας. Θα επανέλθω για άλλα βασικά, για το sh του imish, για την χρήσην των λατινικών, για την χρήσην άλλων σημείων, για την χρήσην του ς αντίς του ι για να δασύνεις τα σσου, τα ζζου, τα ξου τζιαι τα ψου.
* από το περιοδικό αρχαιολογία
13 σχόλια:
Τζιαι με τούτον τζιαι με τζιείνον, καρτερούμεν την συνέχειαν. :))
Για σου Ασερα
Η αλήθκεια ένι πως εν μου κάμνει τζιαι πολλά λάθος το τσιαι αλλά γράφω τωρά με τζιαι πιο πολλά έρκετε μου το τζιαι όταν λαλούμεν εγιώ εντζιαι εν πιο βαρετή η λαλιά ενώ όταν εσκέττο σαν σύνδεσμος έρκετουν μου πιο ελαφρύ στη γλώσσα γι'αυτό ΄΄εγραφα τσιαι,τσιου τσιου χαχαχα.
>(τοκ σημαίνει τζιαι ούτω καθεξής τζιαι όσους δεν εκαταλάβαν)
Εγιώ εννά 'γραφα τζιοκ. Βλέπω το "τζι" σαν έναν γράμμαν που φκάλλει τον ήχον "j". Νομίζω τούτη εν πιο σωστή προσέγγιση.
>ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΣΑΞΩ ΤΕΡΤΖΙΕΛΛΟΥΘΚΙΑ
Το καλλύττερον πράμαν που μπόρεις να κάμεις. Τα μασκαραλλικούθκια που πάνω που τα γράμματα έχουν πολλά μειονεχτήματα.
>Το βραχύν ι, το γιώτα έχει πολλές φορές την ιδιότηταν να αλλάσσει την προφοράν του συφφώνου που το προηγήται.
Αχά. Έσιει αιώνες που το εχτός που φωνήεν έν τζιαι σημαδίν που δείχνει ουράνωσην των συμφώνων (όπως στο γράμμαν που μοιάζει με b στα ρώσσικα, αλλά πιο μιτσήν). Τζιαι ένας καλαμαράς, άμαν ιγράφει , εν τζιαι προφέρει το στο , απλά αντί για [k] προφέρει [ky].
Ε, εμάς το αντί να μας κάμνει [ts] κάμνει μας [ch].
>H Σταλαματιά που τότες ήταν Νοσταλγία έγραφεν «τσιαι».
Η αλήθκει εν πως το "τσιαι" εν πιο λογικόν. Γιατί το "τζιαι" εν τζι έχει σύφφωνον ηχηρόν, όπως το καΝΤΖΙελλόν.
Αλλά αχού επικράτησεν το τζι να εν ch τζιαι το ντζι να εν dj, έν τέθεται θέμαν.
Πριν μερικά χρόνια είχα παρακολουθήσει μια διάλεξη του Γιαγκουλλή. Είχε ερωτηθεί σχετικά με τη γραφή της κυπριακής διαλέκτου, και ήταν απόλυτος πως το ελληνικό αλφάβητο δίνει λύσεις για όλους τους ήχους.
Το ρρου του καινούριου γίνεται ργ. Δεν λες καινούριο όπως λες φρούριο. Μμμμμ! Αυτόν θα μας δώσει πολλές λύσεις. -->
Το καινούργιο βέβαια έννεν έτσι που γράφεται, έχει το γ μέσα!
Το παράδειγμα με το "καλοκαίρια" ήταν καλλύττερον.
Το άλλο που σπάζω εγώ εν το "Κάτια" που λαλούμε εμείς, αλλά οι καλαμαράδες λαλούν "Κάτγια".
Πάντως εγώ έχω θέμα με κάποιες λέξεις που έχουν το ι τζαι στα καλαμαρίστικα τζαι έννα το βάλεις έτσι τζι αλλιώς, ενώ αν χρισημοποιάς το δικό σου σύστημε με το "ΤΖΙΑΙ" αντί "ΤΖΑΙ" που λαλώ εγώ, μια λέξη που στα ελληνικά εν "κιαι" (υποτιθέμενο παράδειγμα γιατί εν μου έρκεται υπερκτη λέξη που ξέρω ότι υπάρχουν έιχε και μια-θκυό στο ερωτηματολόγιο του ΤΕΠΑΚ) έννα πρέπει εσύ να γράψεις στα κυπριακά "τζιιαι". Τούτο εν το κάμνετε όμως άρα είσαστε ασυνεπείς προς το σύστημα που υιοθετήσετε.
Επίσης, αντιγράφω που πιο πάνω κάτι με το οποίο συμφωνώ: Εγιώ εννά 'γραφα τζιοκ. Βλέπω το "τζι" σαν έναν γράμμαν που φκάλλει τον ήχον "j". Νομίζω τούτη εν πιο σωστή προσέγγιση.
Τελευταίο θέμα εν ότι έχω κόλλημα με το h που λαλείς τζι εσύ το θέμα του "ιμίσh".Αλλά εν ξέρω πώς να το εξαφανίσω.
Αυτά, αν δεν εκατάλαβες (γιατί τζίνο το δεύτερο σημείο μου εν λίο πασανάκατο) πε μου να το διατυπώσω πιο καθαρά.
Τζαι ήθελα να πω ότι σhαίρουμαι που έσhει κόσμο που ασχολείται με τούτα τα θέματα χωρίς να έχουν να κάμουν με το "αντικείμενό" του. Εμπούχτησα με τους αδιάφορους αθρώπους.
μπράβο, καλές σκέψεις! εμέναν ενδιαφέρει με τζιαι το -ι- ή -η- στο "εν ίθκιαβάζω"... με γιώτα ξα με ήττα;
Πιστεύκω ότι κάθε λέξη εν τζιαι μια ανάμνηση που σε παίρνει πίσω. Εν ο δεσμός με τον τόπο σου τζιαι με τους αθρώπους ( σου ) του.
Εν γι αυτό που η συζήτηση γύρω που τη γλώσσα εν πάντα τζιαι επίκαιρη τζιαι σημαντική.
Με ποιον άλλον τρόπο εν να εκφράσεις τζείνα που αισθάνεσαι καλλύττερα πιο αυθεντικά πιο ειλικρινά, αν όι με την γλώσσα σου ( προφορικά τζιαι γιατί όι τζιαι γραπτά )?
Πιο κάτω εν οι γενικόττερες σκέψεις μου ( Εν είμαι ειδικός )
για το θέμα όπως τες έγραψα στο ποστ σου Aceras στες 18 του περασμένου Φεβράρη τζιαι εύχομαι να προσθέσουν έστω τζιαι κάτι στη συζήτηση.
" Νομίζω ότι τα γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου εν αρκετά για να γραφτούν ούλλες οι κυπριακές λέξεις. Μπορεί για κάποιες λέξεις να πρέπει να δανειστούμε κανέναν γράμμα μέσα- μέσα που άλλες γλώσσες πράμαν που εν θεμιτόν. ( Όȉ τζιαι δαμαί ρατσισμός ) Τζιαι εμέναν, όπως τζιαι του Acera αρέσκει μου να βάλλω ννου στο τέλος πολλών λέξεων.
Δικαιολογώ τα πιο πάνω γιατί θεωρώ ότι η κυπριακή γραφή έσιει σαν αποδέκτες, τους κυπραίους γιατί αν ιγράψω ας πούμε τη λέξη ‘μασιέρι’ ο κυπραίος θα το θκιεβάσει με ‘ σσιου’ ( όπως αρκεύκει η εγγλέ ζικη λέξη ( sugar ) ) ενώ ότι τζιαι να κάμουμε ο ελλαδίτης εννα το θκιεβάσει μασ-ι-έρι , όπως εμείς θα το ακούαμε μασ(χι)έρι με ελαφρό τερη χροιά του χχου.
Για τον ίδιο λόγο οι λέξεις ΄κουτσιά, πασιά , καντζιέλλι, αρκάππαρος, τσαρτελλούȉν, Ππινού, Τταλλού ( πέ μιου ελλαδίτη να πεί Τταλλού, εννα βασανίζεται μερόνυχτα ) τζιαι οποιεσδήποτε άλλες κυπριακές λέξεις θα θκιεβάζουνται με βάση το άκουσμα τζιαι την μουσική που έχουν μέσα τους.
Άρα, κατά εμέναν, τα κατσουνούθκια εν περιττά τζιαι η προσπάθεια να έβρουμεν μεθόδους τζιαι κώδικες μπορεί ναν παραπάνω. Εννοώ ότι η απλή γραφή μπορεί ναν η πιο ή (η πκιο ) σωστή. Έξάλλου με τα κατσουνούθκια η με ξένα γράμματα το μ όνο που θα καταφέρουμε είναι να δυσκολέψουμε τους βασικούς αναγνώστες, που εν κυπραίοι τζιαι ακούουν με οικείο τρόπο τον ήχο της κάθε λέξης. Αν πρέπει να απευθυνθούμε σε άλλους ( μη κυπραίους ) μπόρουμε να γράψουμε στην ελληνική καθομιλουμένη
Επρώσεξα που την έρευναν ότι πράγματι κάποιες λέξεις, κυρίως ξένες, που τες επολιτογραφίσαμε , οπως ΄σάντουȉτς ή ρεπορταζ ή εσσκιν’, εν δύσκολο να γραφτούν τζιαι να εκφραστούν. Ότι τζιαι αν κάμουμεν όμως , ο κυπραίος το σάντουȉτς εννα το θκιεβάζει με την κατάληξη ΄ch΄ , όπως δηλαδή ξεκινά η εγγλέζικη λέξη ΄church΄ τζιαι ο ελλαδίτης με ΄τς΄όπως ξεκινά η λέξη ΄Τσέρι΄. Το ίδιο τζιαι αντίστοιχα οι οποιεσδήποτε άλλες λέξεις. Άρα ας τες γράφουμεν όπως ένουν.
Η ορθογραφία κατά την γνώμη μου πρέπει να εφαρμόζεται κατ΄αναλογία. Αλλά ακόμα τζιαι τούτον έννεν απόλυτο. Εγιώ προτιμώ να γράψω ΄τζιηλιά΄ για παράδειγμα παρά ΄τζοιλιά΄ ή ΄σσιήλλος’ παρά ΄σσιύλλος΄ . Μπορεί ναν θέμα του ήχου της λέξης, που με βάση τα γεννικόττερα ακούσματα μας τζιαι τα ακουστικά βιώματα μας να μας οδηγεί σε άλλους δρόμους ποτζείνους της ορθογραφίας.
Γι’ αυτόν τζιαι εμέναν αρέσκουν μου τα κείμενα απλά τζιαι γραμμένα( με γραφή ) που πίσω της υπάρχει η ειλικρίνια παρά το φτιασίδομα .
Εν αισιόδοξον που η τεχνολογία, ως μια μοντέρνα τζιαι σύγχρονη δράση των αθρώπων, εδούλεψεν θετικά στη διάσωση της γλώσσας. Π.Χ. Που αλλού θα έγραφεν ο κόσμος, μιτσιοί τζιαι μιάλοι κυπριακά? αν δεν ήταν τα blogs, το face book, τα mobile phones, ( στο σκολείο? Στο γραφείο? Στες φόρμες της κυβέρνησης? ) τζιαι που αλλού θα εγίνετουν τούτη η συζήτηση τζιαι να μπορούν να την παρακολουθήσουν τζιαι να παίρνουν μέρος τόσοι πολλοί.
Ακόμα τζιαι τα Greeklish (οι κανόνες της Δημοκρατίας πρέπει να είναι πάντα σεβαστοί ) γράφουνται με εγγλέζικους χαραχτήρες αλλά οι λέξεις ως επί το πλείστον εν κυπριακές. ( ennartis sto pparti kori ? )"
Γιά σου Ίων Σκεπτικέ, Σταλαμαθκιά.
Δημητράκο πολλά σωστός με το τζιοκ. τζιαι (τζι) ούτω (ο) καθεξής (κ). Εν πολλά παράξενον όμως να θωρείς τζι τζιαι να θκιαβάζεις τζ αντίς τζι. Εγώ αυθόρμητα θκιαβάζω τjι όχι τj.
Στροβολιώτη ο Γιαγκουλλής έν έχει πρόβλημαν διότι χρησιμοποιεί τα τερτžελλούθκια, τζιαι βάλλει τζιαι τα ακόμα τζιαι πουκάτω που τα ι.
Μοοnlight το θέμαν που θέτεις εν για την επόμενην ανάρτησην. Το σύστημαν με τα ΤΖΙΑΙ χαλά όταν θα πεις τζί. Το παράδειγμαν που λες δεν είναι φανταστικόν. Πως θα γράψεις τζιέφκω τζιαι να θκιαβάσει ο άλλος tjiefko αντίς tziefko; Το πρόβλημαν εν πιο γεννικόν με το τζί τζιαι με το tchi. Αλλά να μεν γράψω το επόμενον ποστ στα σχόλια. Ας μείνουμεν σε αυτά που έθιξα. Με το Κάτια τζιαι Κάγια εσκέφτουμουν το τζιαι γώ, όπως τζιαι Φανούριος τζιαι καινούριος που προφέρονται εντελώς διαφορετικά. Το ότι στην επίσημη γλώσσαν γίνεται να γράφεις έναν συνδιασμόν γραμμάτων τζιαι μιαν να προφέρονται έτσι τζιαι μιαν να προφέρονται αλλιώς εν να μας δώκει πάτημαν να λύσουμεν τζιαι τα προβλήματα με τα tchi μένοντας στα 24 γράμματα χωρίς να εισάξουμεν ch τζιαι ξέρω γω τι άλλον. Όι πους εν κακόν να βάλουμεν λατινικά ή τούρτζικα, αλλά είναι πρακτικά σπαστικόν για αυτόν που θα πρέπει να αλλάσσει κάθε τόσον κκίπορτ.
Ποστμπάμπιλον ακατάχνωτα!! Γράφεις ηξέρω όπως γράφεις τζιαι στα κανονικά ελληνικά ηξεύρω. Η προφορά του η εν μακρυά τζιαι μυρίζει τζιαι λλίον μετατροπήν του ε που πιάννει ή όχι ι. θα γράφω δηλαδή ηφκάλλω τζιαι όχι ιφκάλλω (εφκάλλω θα ελαλούσαν δε μερικά χωρκά)
Κκαιλή τα greeklish εν έναν, τα νεκατωμένα ελληνικά τζιαι αγγλικά εν άλλον. Είμαι υπέρ των greeklish για αυτούς που τα έχουν ανάγκην. Είμαι εναντίον της χρήσης των λατινικών ανακατωμένων με τα ελληνικά. Ιμισς θα έγραφα τζιαι όχι ιμιsh. Δεν εν ζήτημαν ιδεολογίας, αλλά εάν μέσα στην κυπριακήν λαλιάν είχεν έστω τζιαι έναν λατινικό γράμμαν, πρέπει να παίζεις συνέχεια με τα κκίπορτ τα ελληνικά τζιαι τα αγγλικά.
Να είσαστιν καλά τζιαι να κάμνετε σχόλια διότι βοηθούν με πολλά.
Έναν τελευταίον για πόψε τζιαι ξανά αύριον δείλις να θκιαβάσω τα άλλα κκόμεντ
>εμέναν ενδιαφέρει με τζιαι το -ι- ή -η- στο "εν ίθκιαβάζω"... με γιώτα ξα με ήττα;
Το ι- που βάλλουμεν ομπρός που τα ρήματα εν εφφωνικόν, ετυμολογικά έν δικαιολογείται, άρα έν έσιει σωστόν τρόπον να το γράψουμεντε. Συνήθως σ' έτσι περιπτώσεις βάλλουμεντε το πκιο απλόν, δηλαδή το γιώτα. Εγιώ τουλάχιστον έτσι κάμνω πκιον, αν τζιαι παλιά το η- εκάχετουν μου καλλύττερα (επειδή έχουμεν κάτι αόριστους που ξεκινούν με η- τζι εσυνηθίσαμεν να το βλέπουμεν).
dm3k εσέναν πως σε προφέρουν; Δημητράκο, Δημητράκη, Δημητριάκαν, Ντίμθρικ;
Εγώ άμα το θκιαβάζω κάθεται μου Δημητράκης.
Α. Τζιαι για το σχόλιον σου με τα ι που βάλλουμεν ομπρός που τα ρήματα, εγώ εξεκίνησα που το ι τζιαι εκατάληξα στο η, εσύ έκαμες το αντίθετον. Εν ηξέρω, αλλά κάθεται μου καλλύττερα διότι θα μπορούσεν να ήταν τζιαι ε μπροστά που το ρήμαν τζιαι το ε μετατρέπεται σε η. Εν οι Λεμεσιανοί που λαλούν εβρίσκω αντίς ηβρίσκω οξά οι Παφίτες; Οξά εν τίποτε που τα βουνά; Εν μου έρκεται τωρά στην μνήμην. Μπορεί ναν τζιαι που ποτζιεί στες Κακοπετριές.
>dm3k εσέναν πως σε προφέρουν;
Εγιώ εννοώ "Δημήτρης Κ", αλλά όπως φκει του καθενού. Έχει που το θκιαβάζουν "δμέκ" :D
>Εν ηξέρω, αλλά κάθεται μου καλλύττερα διότι θα μπορούσεν να ήταν τζιαι ε μπροστά που το ρήμαν τζιαι το ε μετατρέπεται σε η.
Χμ, έν ιξέρω αν ιμπόρουμεν να πούμεν ότι το ι- τούτον ήρτεν που αναλογίαν προς τον αόριστον, δηλαδή το ρήμαν εν < γράφω > τζιαι κάμνει αόριστον < έγραψα > άρα αναλογικά εγίνην νέος ενεστώτας < εγράφω > τζιαι μετά το /e/ εγίνην πιο αψηλόν δηλαδής /i/... Που τζιαι πάλε, εν τζιαι σημαίνει επειδή θα εσχετίζετουν με τον αόριστον που μπορεί να πιάχει τζιαι η- (πχ < ήγραψον > στα αρχαία) ότι πρέπει τζιαι τούτον το ι- να γράφεται με η-, αφού εν πιο μετά ανάπτυξη. Μακρά τζιαι βραχέα σε φωνολογικόν επίπεδον έν έχουμεν.
Πάντως, η αλήθκεια να λέγεται. Το η- κάθεται πιο καλά στο μμάτιν τζιαι έτσι γράφουν τζιαι οι πκιο πολλοί. Αν επικρατήσει το η-, εν λογικόν. Έτσι τζιαλλιώς αν πάμεν να κάμουμεν 100% ετυμολογικήν ορθογραφίαν, εν θα φκούμεν πουπάνω, ένναμαστεν όπως τον Χατζιιδάκιν που εκατάντησεν γρα γράφει την "γριά", "γραία" με έναν hyphen κάτω που το "αί" για να πει τάχα έτσι ήταν κάποτε, τωρά θκιάβαστο σαν /ι/.
Δημοσίευση σχολίου