Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Το πορτίν της Postbabylon

Πριν να θκαβάσεις αυτήν την ανάρτησην θέλει πριρέκκουιζιτ. Πρέπει να κάμεις τσιλ εδώ για να θκιαβάσεις την ανάρτησην της Post Babylon περί ιδιοτήτων του γέλαρμασι. Αλλιώς το κείμενον δεν έχει νόημαν.




Σήμμερα έφαα την δεύτερην δόση γέλαρμασι που έκαμα με την συνταγή που έβαλα εχτές στα ιστομαγειρέματα, αλλά "ντίαρ αναγνώστερ" θα έλεγεν τζιαι η ντίαρ Post Babylon δεν εφάρμοσα την συμβουλήν που έγραψα στο κάτω-κάτω μέρος της ανάρτησης για αποφυγήν κάθε κοινωνικής υποχρέωσης. Η επαγγελματική συνάντηση εκράτησεν τρείς ώρες αντί μιαν που επροβλέπετουν τζιαι φαντάζεστε το μέγεθος του προβλήματος. Η φάση που δεν έβαλα το αφκολέμονο φυστουκόζουμον μες το ψυγείον τζιαι παρόλον που είχεν καλή γεύσην μάλλον πρέπει να έκοψεν, διότι ένοιωθα να με πιάννουν τζιαι τα κοψίματα, την ίδιαν ώραν που το πορτοκολόκασον εμετατράπην σε μη ευγενές αέριον. Όταν ετέλειωσεν επιτέλους η συνάντηση, έπιασα το αυτοκίνητον τζιαι, άρον-άρον για το σπίτι.

Ε το λοιπόν, όταν μου έτυχεν αυτόν που μου έτυχεν, εσταμάτησα το αυτοκίνητον τζιαι έκλαια μόνος μου που το γέλιος: Στην προσπάθειαν μου να χειριστώ εντέχνως την πίεσην που εδημιούργησεν η συγχρονη δράση του πορτοκολόκασου τζιαι του κομμένου αφκολέμονου προσπαθώνας να αφήσω προσεκτικά την πίεσην των αερίων να εκτονωθεί, επάτησα αυτόματα ασυναίσθητα το κλάτς!!

Με κλάτς ή με πεζίναν, η απόλαυση πάντως ήταν η γνωστή άμαν κόψεις μόνος σου τζιαι το σώμαν κάμνει τζιείνον που θέλει χωρίς αντροπές τζιαι σικκίρτισμαν.

Το γεγονός τούτον έκαμεν με να σκεφτώ ξανά το ερώτημαν της PostBabylon.

Αξίζει η γλύκα τούτης της άνεσης να βάλεις σε ρίσκον έναν έρωταν; Γιατί κακά τα ψέματα αγαπητοί μου φίλοι, άπαξ τζιαι έκλασες της αγάπης, σκουλίζει τον έρωταν τζιαι πάει τζιαι δεν ηξανάρκεται. Τίποτα δεν είναι ξανά όπως πριν. Άλλον να αγαπάς τον φίλον σου τζιαι άλλον τον θεόν σου. Του θεού δεν του κλάννεις. Είναι ζήτημαν ελάχιστης απόστασης διαβίωσης. Τζιαι μην πείτε ότι δεν γίνεται. Μια ζωήν δεν έκλασα της μάνας μου τζιαι του τζιυρού μου τζιαι επιβίωσα.

Έσιει τζιαι άλλες περιστάσεις που πρέπει να προσέχεις τες αποστάσεις.

- Αν ο μάστρος σου σου μιλά στον πληθυντικόν, μην το γυρίσεις στον εννικόν. Μακρά τζιαι φίλοι. Κανένας δεν μπορεί να σε ξητιμάσει ούτε να σου θυμωθεί στον πληθυντικόν.

- Αν ο καλλύττερος σου φίλος ή φίλη σου προτείνει να πάτε οικογενειακώς με συζύγους, τέκνα τζιαι συνοπαρτζιές ταξίδιν τρεις εφτομάδες, μην ενθουσιαστείς τζιαι πεις απερίσκεφτα ναι. Όταν θα ανακαλύψεις αυτά που δεν μπορεί να κρύψει ο άλλος για τρεις ολόκληρες εφτομάδες, η φιλία μπορεί να κρούσει σαν τον έρωταν που τον έκρουσεν ο πόρτος.

- Αν ζεις στο εξωτερικόν τζιαι επεθύμησες την μάμμαν σου ή τον παπάκιν σου, κάλες τους, αλλά πρόσεξε την διάρκειαν. Η δεύτερη φορά πον να ζήσεις μιαν ημέραν της εφτομάδας με κάποιον καλεσμένον, έστω τζιαι αν είναι οι γονιοί που τόσον επεθύμησες, είναι σαν το φαίν το ξαναβρασμένον. Μπορεί τζιαι να κόψει σαν το αφκολέμονον μου.

- Αν άντεξες τζιαι δεν έκλασες του μεγάλου σου έρωτα τζιαι δεν εκαταντήσατε ήδη συζύγοι, φίλοι, αδερφάκα, συντρόφοι, ή ξέρω γω τι, πρόσεχε από άλλου είδους οικειότητες. Δεν αρωτάς για τες παλιές αγάπες. Τζιαι αν σου έφυεν τζιαι είπες για τες δικές σου, κόψε το ως δαμαί. Οι λεπτομέρειες τζιαι το πολλύν λιβάνισμαν καταντά ακριβώς το ίδιον πράμαν με τον πόρτον. Έκλασες χωρίς να κλάσεις, τζιαι τον έρωταν ορτσάρει τον τζιαι πάει.

- Αν είσαι κορούδα μην συγκρίνεις τον εαυτόν σου με τον πρώτον έρωταν του έρωτα σου. Το να συγκριθείς με την μάμμαν του, θα νοιώσεις φοβερά άσσιημα τζιαι μπαίννεις σε οικιότητες τζιαι περιπέτειες τύπου πορτοκολόκασον. Το ίδιον ισχύει αν είσαι αγόριν. Κράτα αποστάσεις που τον παπάν της (εκτός που αν είσαι ο Διάσπορος, οπόταν κράτα αποστάσεις που την μάμμαν της).

Θέλεις να μείνεις επαγγελματίας, φίλος, ερωτευμένος; Κράτα απόστασην: ΟΥ ΚΛΑΣΕΙΣ τζαι ΠΟΡΤΟΚΟΛΟΚΑΣΟΝ ΟΥ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΕΙΣ. Τρώεις μόνον άμαν είσαι μόνος σου.

Τζιαι πρόσεχε χά!! Άπαξ τζι΄εχάμνησες τον, δεν μπορ΄α τον ρουφήσεις πίσω. Ατε-άτε να μεν κρούσει την μαγείαν της σχέσης που την πρώτην τζιαι να ξηαστεί με τον τζιαιρόν, οπόταν είσαι τυχερός τζιαι μεινίσκει σου μια δεύτερη ευκαιρία.

18 σχόλια:

Moonlight είπε...

Εμέναν έκλασεν μου τζι ακόμα αγαπώ τον τζαι είμαι τζι ερωτευμένη πάντως.
Κατά τα άλλα συμφωνώ με τα τιπς σου τα υπόλοιπα! :p

Πρασινάδα είπε...

Σωστός! Γι'αυτόν έκοψα τα φασόλια τα γιαχνίν αν τζαι αρέσκουν μου τζαι πετυχαίνω τα πολλά! Έκαμε 2 φορές ο παππούς μου τα Χριστούγεννα που επία Κύπρο, τζαι υπέφερα που τα έφα!

Eólica είπε...

Διασκεδαστικό το ποστ, αλλά είμαι με την moonlight δαμαί!

Aceras Anthropophorum είπε...

χα χα χα! Moonlight, τόσον το καλλύττερον. Η περι πορτοκολόκασου και φαλολέων θεωρία για τον έρωταν είναι τζινούρκα τζιαι μπορέι κάποιος να πει πελλάραν. Δεν διεκδικώ ορθολογιστικήν εγκυρότηταν ;))

Για να το λαλεί τζιαι η Εόλικα, ίσως να έσιει βάσην.Ας το ψάξουμεν λλίο. Είπες "έκλασεν μου". Όχι έκλασεν, ούτε έκλασα. Ούτε έκλασα του.

Πρόσεχε γιατί ένας πόρτος αρσενικού, εάν δεν σημαίνει δείγμαν του "εγώ διοικώ - εσύ υπακούεις" (εγώ κλάννω εσύ σιωπάς), πράμαν πολύ πιθανόν εάν ο κρότος είναι μονόδρομος, μπορεί να σημαίνει τζιαι άλλα πράματα. Πρόσεχε διότι μπορεί να πώ πελλάρα πάλε, δε το τζιαι τούτον λλίον κριτικά: δεν μπορεί να είναι όμως ο κρότος του αρσενικού πόρτου κάτι σαν τα δάκρυα του κλαψουρίσματος που βάλλετε εσείς οι γεναίτζιες στα rituals της σχέσης; Αν μια γεναίκα γυρεύκει παπάν τζιαι όχι εραστήν, θα τον ψαρέψει μεν με το φλέρτ, αλλά μετά θα τον πολιορκίσει τζιαι να τον κουντήσει να πάρει την θέσην του μπαμπά που του επαραχώρησεν. Με ποιόν μέσον θα το κάμει; Το όπλον της πολιορκίας είναι τα δάκρυα που φκάλλει το κλαψούρισμαν. Ε, το ίδιον εν τζιαι ο κρότος του πόρτου. Βομβαρδίζει ο άνδρας για να μετατρέψει μιαν ερωμένην που του άρεσεν για μάμμα να την ρίξει να πιάσει τον θρόνον που της έστησεν. Τζιαι το σήμαν της capitulation είναι να του απαντήσει τζιαι τζιείνη με πόρτίν. (όχι πόρτον. Αν κλάσει πιο δύνατα, τον πρώτον τζιαιρόν ιδίως, είναι δείγμαν dominance. Θα πιάσει μόνον εάν η μάνα του τύπου ήταν dominante).

H μόνη περίπτωση που ο πόρτος κατά την γνώμην μου δεν κρούζει τον έρωταν, είναι σε περίπτωσην που είναι ερωτικόν μέσον. Στους πορτόφιλους (όπως που λαλούμεν, γκαντζετόφιλους, βρακόφιλους, ζαρτιόφιλους, σκατόφιλους, μαστυγιόφιλους) ο πόρτος είναι μέρος τους ερωτικού καλέσματος. Τονώννει την ερωτικήν επιθυμίαν του άλλου, οπόταν γιατί όχι.

Aceras Anthropophorum είπε...

Ά. Ξέρω τζιαι μιαν άλλην περίπτωσην που ο πόρτος έχει αυνοϊκές επιδράσεις. Στον στενό μου κύκλο, έχει μιαν που άμαν της φύει κανένας, πιάννει την γέλιος μέχρι κλαμάτου. Το γελόκλαμαν μπορεί να είναι πολλά ερωτικόν τονωτικόν. Αλλά έρκεται άμαν σου φύει πότε πότε, οι όμαν κλάννεις σαν το βόρτον.

Ανώνυμος είπε...

Σιεστίν ποκλαντίν!
Μα ήνναμπου γίνεται; Εν official μέρα πορτο-αναρτήσεων σήμερα;

Aceras Anthropophorum είπε...

Χα χα χα!!! εθώρουν το δικό σου εψές "εχέσθημεν καθ΄ήν στιγμήν περδόμεθα" τζιαι εφήρτηκα που το γέλιος (ανακάτσιασα τζιαι λλίον)

Ανώνυμος είπε...

Εν η αλήθκια επαράκαμεν το νάκκον η κοκόνα με το ττέστιγκ

postbabylon είπε...

εν νομίζω να έσιει αλλην εθνικότητα που τον Κυπραίον που να εν τόσον εξοικειωμένη με τον πόρτον:-) τζιαι ας μεν την σύρνουμεν του σύντροφου μας!

Disciple είπε...

Εφτομάδα πόρτου στην μπλογκόσφαιρα.

Είμαι με την Moonlight τζιαι την Eolica για το καυτό θέμα του πόρτου. Γενικά είμαι της άποψης ότι εν γίνεται να καταπιέζεσαι για να αρέσκεις του άλλου. Τζιαι εννα κλάσεις, τζιαι εννα σιέσεις, όπως εννα διψάσεις τζιαι εννα πεινάσεις.

Εν γίνεται να κρύφκεις κομμάθκια σου,(ή μυρωθκιές χιχι) για την υπόλοιπη σου ζωή.

Τζιαι για τούτον το λόγο διαφωνώ τζιαι για το θέμα των πρώην σχέσεων. Μέχρι ένα σημείο εδιαμορφώσαν με, αφήκαν μου σημάθκια. Θέλω ο άνθρωπος με τον οποίο θέλω να μοιραστώ τη ζωή μου να με καταλάβει, να καταλάβει γιατί εν μου αρέσκει η Χ ή η Ψ συμπεριφορά. Γι αυτό εννα του πω με το νι τζιαι με το σίγμα την ερωτική ιστορία της ζωής μου. Να ξέρει, να με καταλάβει.

Ο ερωτισμός εν που τζιαμέ τζιαι τζιει. Να πεις του άλλου "θώρε, είμαι απλά ένας άνθρωπος, πληγωμένος, θριαμβευτής τζιαι θνητός. Λάτρεψε με για τούτο που είμαι"

Aceras Anthropophorum είπε...

Χμμμ. Αππωμένη, αν καταφέρνεις να διαχειρίζεσαι τους πόρτους τζιαι τες συζητήσεις για τες παλιές σχέσεις, με λλία λόγια την οικείότηταν, χωρίς να γινείς μάμμα του άλλου, η να γινεί ο άλλος παπάς σου ή αδερφάκι σου, μπράβο σου τζιαι δεν έχει λόγον να έχεις έννοιαν. Αν σου ξεφύγει όμως, την ώραν πον να το συνειδητοποιήσεις, η οδύνη είναι μεγάλη, τζιαι επιπλέον είναι τζιαι ανεπίστρεπτον. Το πουλλίν επέτασεν που λαλούμεν.

Disciple είπε...

Acera, άρεσε μου το "διαχειρίζεσαι τους πόρτους" Fart management.

Εν τζιαι λαλώ με το καλημέρα να κλάνεις του άλλου. Καλημέρα αγάπη μου πουρτ. Απλά υποστηρίζω ότι εν πολλά ψυχοφθόρο να το παίζεις θεός για τα μάθκια του άλλου, τη στιγμή που κάθε άλλο είσαι.

Εν εν υποκρισία μετά;

Ανώνυμος είπε...

Δηλαδή τούτα δαμέ τα gadgets εν αχρείαστα;

http://oilaomon.blogspot.com/2010/10/i-smell-selling-success-here.html

Lexi_penitas είπε...

Πουφ.... ζολοβρωμεί δαμέσα... εεεφυυυυααααααα...

Diasporos είπε...

Έχω μαγειρικήν εισφοράν, έν θα σας κλάσω.

Έτυχεν να θκιεβάζω μιά μαγειρικήν των ινδιάνων, οι οποίοι αγαπούσαν πολλά φαίνεται το γέλερμασιν ή πορτοκολόκασον, τζι ήβραν τη μόνη συνταγή που δουλεύκει: Ψητές στη χόβολη για 48 ώρες.

Σοφόν πολλά, το γέλερμασιν περιέχει έναν είδος φρουχτόζης που το λαλούν ινουλίνην, το οποίον δέν έχουμε τα ένζυμα να μετατρέψουμε σε ζάχαρην χωνέψιμη τζιαι γι αυτόν την κλάννουμεν.

Άμα ψήσεις την ινουλίνην σε χαμηλή φωθκιάν για πάρα πολλές ώρες μετατρέπετε που μόνη της σε πιό απλό ζάχαρον το οποίον μπορούμε να χωνέψουμεν. Γίνεται επίσης γλυτζιά μέλι τζιαι λειώννει.

Moonlight είπε...

Όι, εν κλάννει ο άλλος επειδή νομίζει ότι είμαι η μάμμα του. Ούτε μόνο συνειδητά, ούτε μόνο ασυνείδητα.
Ούτε εγώ κλαίω του για έτσι ιστορίες. Ούτε του παπά μου κλαίω του/έκλαια του για έτσι πελλάρες.
Τέσπα, νομίζω ότι εν απλά σεβασμός στον άλλο, κατανόηση ότι άμα είμαι 24/7 μαζί του εν μπορεί να προσποιείται ότι έχει το άκλαστον, αλλά εν μου κλάνει απλώς επειδή ΜΠΟΡΕΙ.
Εγώ εν το έκαμα ποτέ μου (τουλάχιστον συνειδητά), αλλά ξέρω πως θα ήταν οκ αν εγίνετουν...

Aceras Anthropophorum είπε...

Moonlight μεν το παίρνεις στα σοβαρά τζιαι προσωπικά. Εν με την έννοιαν του long term ρίσκου για προβληματισμόν που το έβαλλα τζιαι λλίον σατυρικά για πειράξιμο. Νο πρόβλεμ.

Διάσπορε ενδιαφέρον. Θα το δοκιμάσω.

Μα άδε που ετσουνιάσαμεν τον Λεξιπένητα.

Invictus ποττέ δεν εφαντάστηκα ότι είχεν τόσα παρελκόμενα, σιγαστήρες, αποσμητήρες, μυροδοδότες. Εν ήβρες τίποτε που να κάμνει recycling to μεθάνιο για να φκάλλει ηλεκτρισμο να γεμώννει την παταρία του κινητού;

Diasporos είπε...

Αέρφιν, αφού έσιεις έσσω τζιήντο φούρνατσον των ξύλων τον σπουδαίον, δοκίμασε τη συνταγήν των ινδιάνων. Ασημόκολλα, χαμηλή τέλλεια θερμοκρασία (το καλλύττερον θα ήταν να τα θάψεις στην αυλήν) θκυό μέρες. Λαλούν πως εν απίστευτη η γεύση.

Να προσθέσω τζιαι κάτι άλλον. Το γέλερμασιν εν σχήμα συγγενικόν του μαντραγόρα που εν μεγάλο σύμβολο.