Aceras Anthropophorum: Ξηκαλοτζιαιρκάζει

Σάββατο 21 Αυγούστου 2010

Ξηκαλοτζιαιρκάζει

Αρέσκει μου η αρκή του καλοτζιαιρκού παρά το τέλος του.

Αρέσκει μου όμως τζιαι η αρκή του φθινοπώρου οπότε πάμεν πάτσι.

6 σχόλια:

Disdaimona είπε...: Ασέρα αυτό που βλέπουμε στη φωτογραφία είναι καθρέφτης;
...μοιάζει με παράθυρο,ώρα κοντά στο μεσημέρι σε ένα πλοίο...; 21 Αυγούστου 2010 στις 10:43 μ.μ.
Aceras Anthropophorum είπε...: παράθυρο ανατολικό σπιθκιού το πρωΐ το μεσιμέρι όταν ο ήλιος δεν έγυρε ακόμα τέλλια νότια.; 21 Αυγούστου 2010 στις 10:49 μ.μ.
Αύγουστος είπε...: Acera, πρέπει να σε ενημερώσω οτι έγινες νοννός ενός φρίζικου αλόγου μιας φίλης ( Μαρία) κυπριακής καταγωγής απ' τη μεριά του πατέρα της η οποία ενθουσιάστηκε πολλά με το γλωσσικό σου ιδίωμα ( η ίδια δεν μιλάει κυπριακά) τόσο ωστε να εκτυπώνει αναρτήσεις σου για να τις πηγαίνει στον παπά της ενθουσιάστηκε όμως και με το ανθοφρενές όνομά σου και έτι βαφτίστηκε το άλογο Acera γιατί είναι θηλυκό (την λέω και Aceρω) και η Μαρία με βάφτησε νοννό επειδή της γνώρισα το blog σου αλλά νομίζω πως πρέπει να σου επιδοθεί η τιμή και εγώ να κρατήσω τον τίτλο του παρένθετου νοννού.
Καλλορίζικος λοιπόν.
Ποσιερετίζω σε
ο ξηκαλοτζιαιρκαζόμενος Αύγουστος; 22 Αυγούστου 2010 στις 7:14 π.μ.
stalamatia είπε...: Συνήθως αρέσκουν μας πάντα οι αρκές,στη πορεία κάτι αλλάζει.
Ευτυχώς με τους ανθρώπους εν διαφορετικά ,οξά όϊ; Xμ.; 22 Αυγούστου 2010 στις 11:21 π.μ.
the Idiot Mouflon είπε...: Η εναλλαγή;

Κανείς για την εναλλαγή;

Την έφαγε η αλλαγή...; 22 Αυγούστου 2010 στις 1:04 μ.μ.
Aceras Anthropophorum είπε...: Σταλαμαθκιά αφού ξέρεις γιατί αρωτάς;

Άουστε δεν ξέρω τί συγκίνησην μου φέρνει το σχόλιο σου. Το μόνον που ξέρω είναι ότι εν με πολλά παράξενον τρόπο ευχάριστη.

Θέλω επίσεις να σου πώ ότι είμαι λάτρης της Ελλάδας τζιαι μιας μερίδας Ελλήνων. Δεν αγαπώ την ελληνικήν σημαία. Στην Κύπρον αυτήν την έχουν κουρελιάσει δολοφόνοι, τρομοκράτες, κρατικά τζιαι παρακρατικά ποσκούπιδα, εμπόροι ονείρων, κομματόσκυλλα, γραφεία κηδειών τζιαι νεκροθάφτες ηρώων, επίδοξοι ήρωες, βρωμισνένοι οπαδοί ποδοσφαιρικών εταιριών περιορισμένης ευθύνης τζιαι πολλές άλλες σαβούρες της Κυπριακής μας κοινωνίας. Αγαπώ τους αθρώπους τους καλλιεργημένους που αγαπούν τα όμορφα. Αγαπώ τα ελληνικά όμορφα. Ότι τζιαι να ναι, πρόσωπα, σώματα, δεντρά, άγρια χτηνά η φυτά, τοπία, θάλασσες, πέτρώματα, ιδέες, μουσικές, έργα τέχνης αρχαία παλιά τζιαι σύχρονα, φαγιά ποτά γλυκά, θέατρα αρχαία τζιαι σύχρονα, πρόσωπα, σώματα, πρόσωπα, σώματα... Ζώντας μακρυά της Ελλάδας δεν τρων τα μούτρα μου τες επιπτώσεις της μεγάλης κατάρας που τρώει σαν σαράτζιν ανθρώπινες σχέσεις τζιαι κοινωνικές δομές τζιαι δημιουργεί δυστυχίαν στους Έλληνες που αγαπώ. Μιλώ για την απάτη: να πάρεις τα φρούτα χωρίς να κάμεις τον κόπο. Που την Ελλάδαν έχω το προνόμιο να μπορώ να θωρώ μόνον τα όμορφα τζιαι τα πλάσματα που τ΄αγαπούν αγνοώντας τα υπόλοιπα. Πράμαν που δεν μπορούν να κάμουν αυτοί που αγαπώ.

Παρατηρώ τζιαι ποιοί αθρώποι τζιεικάτω ξεπερνούν την εικόναν που δημιουργούν κάτι Κυπραιούθκια κωλόπαιδα που ζούν στην Αθήνα τζιαι στην Θεσσαλλονίκην σε γκέτο τζιαι που στην Κύπρο πουλούν έθνος ενώ στην Ελλάδα θεωρούν τους καλαμαράες σαν όντα κατώτερης αξίας. Οι έλληνες που αγαπούν τους Κυπραίους τζιαι την Κύπρο όπως αγαπώ εγώ τους Έλληνες τζιαι την Ελλάδαν είναι πλάσματα με αγωγήν που ποστρέφουνται την απατεωνιάν. Παρόλον που τρων τες επιπτώσεις ενός κράτους απατεώνα τζιαι μιας κοινωνίας απατεώνισσας που δημιουργούν winners απατεώνες, οι ίδιοι ότι κάμουν το κάμνουν με την δουλειάν τους τζιαι την αξίαν τους. Αυτή είναι η Ελληνική αξία που αγαπώ. Τζιαι κάτι θα έχει που δεν θα είναι τυχαίον που έχει παραπάνω έτσι αθρώπους που αγαπούν την Κύπρο παρά που τους άλλους. Ίσως το ότι στην Κύπρο, παρόλο που τ΄αμμάτιν του Κυπραίου είναι μονίμως στραμμένο πας την λίραν, η απατεωνιά δεν πουλά, διότι ο τόπος είναι μικρός τζιαι ξέρουμεν ο ένας τον άλλον (τζιαι όι διότι είμαστιν τίποτε ανώτεροι). Αφού αγαπάς την Κύπρον έχει πολλήν τσιανς να είσαι ποτζιείνους τους αθρώπους που αγαπώ.

Τωρά ξέρω γιατί χαίρομαι.

Χαίρομαι που τα γραφτά μου αρέσκουν σε πλάσματα που αγαπούν τα άλογα. Χωρίς να τους ξέρω, είμαι σίγουρος ότι είναι ποτζιείνους που τα αγαπούν τζιαι τα σέβονται σαν άτομα τζιαι όχι ποτζιείνους που τα θέλουν για να τα υποτάξουν ή για να τους κλέψουν την αγάπην που δεν είναι ικανοί να έβρουν που τους αθρώπους.

Σαν τατάς (νονός) της Αcerως να πεις της φίλης σου ότι έπιασεν μεγάλην ευθύνην. Το να έχεις έναν ζώον έξω από το φυσικόν του στοιχείον που του επιτρέπει να ζει αυτόνομον, αναλαμβάννεις την ευθύνην να του διάς αλλιώς τουλάχιστον τόσην χαράν όση θα είχεν αν έζιεν που μόνον του. Αλλιώς όσην αγάπην σου διά, του την κλέφτεις που το εσκλάβωσες. Είναι σαν τα μωρά. Μόνον που τα μωρά κάποιαν ημέραν μεγαλώννουν τζιαι πετούν μακρυά σου τζιαι γίνουνται αυτόνομα, ενώ τα ζώα παντρέφκουνται σε διά βίου. Τζιαι να της πεις τζιαι μπράβο για το κουράγιον να αναλάβει έτσι ευθύνην. Τζιαι να της πέψεις τζιαι έναν χάδιν της βαφτιστιτζιής σου που τον συνονόματον της.

Άτε, τζιαι ζήτω η Ελλάδα ;)); 22 Αυγούστου 2010 στις 1:18 μ.μ.