Απόσταγμα βλακείας χιλίων Ελβετών

Τυγχάννει μου να σαλαβατώ άμαν νευριάσω πολλά με μιαν κατάστασην. Όσοι με θκιαβάζετε που τζιαιρόν θα αθθυμάστε που εθκιαολίστηκα με έναν περιστατικόν τζιαι εφώναζα πως δεν νοιώθω πκιον Κυπραίος. Εν τζιαι εμετάνωσα τίποτε που ότι έγραψα τότες. Ειδικά που τον τζιαιρόν που έθαψα τζιαι κάθε ελπίδαν ότι τζιείνος ο τόπος εν να έβρει μιαν λύσην διακυβέρνησης σαν ενιαίος χώρος με δίχα ρίσκα συγκρούσεων τζιαι βλακωδών εθνικιστικών πολέμων.

Μεν νομίζεται όμως ότι νοιώθω τζιαι Ελβετός. Ή ότι θεωρώ τους Ελβετούς καλλύττερα σκατά που μας τους Κυπραίους. Ο άθρωπος εν άθρωπος. Ο κάθε άθρωπος κουβαλεί την βλακείαν του, την νεύρωσην του, την κατζίαν του, τες πονηρκές του για να περάσει τα σσυφφέροντα του μπροστά που τους άλλους, μαζίν με ότι καλόν μπορεί να τον επροίτζιησεν η ανατροφή του τζιαι η αυτομόρφωση του. Η κάθε κοινωνία κουβαλεί τους ρατσισμούς της, τες αγκυλώσεις της, τους βλακώδης γραφτούς τζιαι άγραφτους νόμους της, τους σκληρούς μηχανισμούς εξουσίας της τζιαι επιβολής προς το άτομον αυτών που θεωρεί σημαντικά "πρέπει", τους μηχανισμούς παραγωγής μαζικής δυστυχίας της, μαζίν με ότι καλόν μπορεί να διά στο άτομον για να αθθίσει επωφελούμενον που την δύναμην τζιαι την οργάνωσην του συνόλου. Το ότι έκατσα δακάτω είναι ότι δακάτω μου κάθεται καλλύττερα.

Το ότι δεν σαλαβατώ για τους Ελβετούς μεν νομίζεται ότι τους εκτιμώ παραπάνω. Είναι που τους θεωρώ ξένους όπως με θεωρούν τζιαι τζιείνοι τζιαι δεν με κόφτει, είτε καλλύττεροι αν θέλουν να γενούν, είτε σιειρόττεροι. Ότι μου σσυφφέρει να πκιάσω που την κοινωνίαν τους πκιάννω το τζιαι ας κουρέφκουνται. Πάμεν πάτσι που πκιάννουν τζιαι τζιείνοι που μέναν ότι τους ησσυφφέρει. Τα παιθκιά μου πον Ελβετοί, αν τους αρέσκει, ας συμμετάσχουν στο κοινωνικόν γίγνεσθαι δακάτω. Εγώ δεν.

Πκιάννει με όμως πότε πότε τζιαι ξησπάζω τζιαι πασάρω τους τα δόξα πατρί τους. Όπως εχτές για παράδειγμαν:

Εσηκώστηκα που τες αφκάες να πάω με τα μωρά τζιαι κάτι φίλους να παρπατήσουμεν πας τες μούττες των Άλπεων δίπλα που τον παγετώναν του Άλετς. Η μέρα ήταν όνειρον.



Ο παγετώνας ήταν αποθέωση. Η φύση όμορφη τζιαι καθαρή. Κόσμος, κόσμος, να πααίννει τζιαι να ρκεται ώρες παρπάτημα με τα μωρά του, με τους γέρους του, με το ερωτευμένο ζεφκάριν του... Ο γείτος σου δακάτω δεν σου λαλεί καλημέρα, αλλά άμαν σταυρώσεις κάποιον πα σε έναν μονοπάτιν πας τα βουνά στου θκιαόλου την μάναν, πρέπει να του πεις Bonjour αν εν γαλλόφωνος ή Grützi αν εν γερμανόφωνος. Γκρούτσι πάνω, μπονζιού κάτω, ευγένειες, χαμόγελα. Οι Ελβετοί χαμογελούν άμαν εν διακοπές τζιαι δεν δουλεύκουν.

Το τοπίον ήταν παράδεισος. Έτσι ζωγραφίζουν οι καθολικοί στην Βραζιλίαν τον παράδεισον πας τες θρησκευτικές εικονούες.



Επαρπάτουν μες το μονοπάτιν, τόσον κόσμον τζιαι δεν εθώρες μιαν κολλούαν, έναν ποτσίαρον, μιαν τσένταν νάιλον. Θώρε, ελάλουν. Δακάτω παρπατεις τζιαι σιαίρεσαι, όι να παρπατείς πας το Τρόοδος τζιαι να νευριάζεις. Ξαφνικά τι θωρώ;



Πέτε, πέτε τι είναι η τσεντούα η νάιλον η μαύρη στην άκρην του μονοπαθκιού. Πέτε να δούμεν αν το φανταστείται!

Όχι δεν είναι τσέντα που την επέταξεν κανένας Ισπανός, Πορτογάλλος ή Τούρκος τζιαι την επήρεν ο αέρας. Δεν είναι ούτε απομεινάρια από ππίκνικ που εγέλασεν κάποιου Ελβετού. Ούτε τζιαι μαύρο χρήμα που έππεσεν κανενού μαφιόζου Ρώσσου που ήρτεν δαπάνω να πλήννει τα μαύρα του κάμνοντας τα τηλεφωνήματα του χωρίς να τον ακούει κανένας.

Είναι μία τσεντού με σκατά του σσιύλλου.

Δακάτω, άμα έχεις σσιύλλον πρέπει να τον ηφκάλλεις περίπατον δύο φορές την ημέραν για να πκιάννει αέραν τζιαι να ενεργείται το χτηνόν να μεν συφτάζεται. Τα πεζοδρόμια των καθαρότατων Ελβετικών πόλεων είναι έναν τεράστιον ναρκοπέδιον με κοτσιρόσσιυλλους. Οι Δήμοι εξεκινήσαν εξτρατείαν τζιαι εκρεμμάσαν παντού σακκουλλούθκια μαύρα, άμαν σιέσει το χτηνόν σου, να περνάς το χέρι σου μέσα στην σακκουλλούαν, να τα μαζεύκεις που χαμαί τζιαι να τα ρίχνεις μες τον ειδικόν κάλαθον του δήμου. Εν αλήθκεια, που τον τζιαιρόν που το ακάμαν τούτον το σύστημαν, οι πιθανότητες να στραφείς έσσω πεζός με το παπούτσι σου να χτιτζιολοά κοτσιρόσσιυλλους Ελβετούς εμειώθηκεν γύρω στο 50%. (πρίν ήταν 98%).

Ε το λοιπόν, Η κυρία, ή ο κύριος που έχεν το σκυλλάκιν (ήταν σκυλλάκιν αν κρίνω από τον όγκον της σακκούλλας) εσύναξεν τον κότσιρον του ζώου του, αλλά επειδή ήταν μέσα στο εθνικόν πάρκον προστασίας της φύσης τζιαι δεν είχεν ειδικούς καλάθους να το σύρει μέσα, έσυρεν το χαμαί. Ναι παρακαλώ!! Έμπηξεν τα σιαίρκα του μες τα σκατά για να βάλει μες την σακκούλλαν να μεν ρυπάνει την φύσην τζιαι επέταξεν τα με την σακκούλλαν που την ρυπαίνει για δεκάδες χρόνια!!! Ε αυτόν τζιαι αν είναι απόσταγμαν βλακείας τζιαι νεύρωσης χιλίων Ελβετών.

Ελάλουν το της Ελβετίδας φίλης μου τζιαι δεν επίστευκεν. Επαρπατούσαμεν τζιαι εσαλαβάτουν, έβριζα την βλακείαν του κόσμου (είναι οικουμενικόν χαρατηριστικόν του ανθρώπινου είδους) τζιαι τί θωρώ. Έναν κύριον να κρατεί δημμένον έναν σκυλλάκιν (εν νόμος άμαν είσαι μες την άγριαν φύση δακάτω) τζιαι μες τα πόθκια του άλλον μαύρον σακκούλλιν με κοτσιρόσσιυλλα. Εγίνηκα σσιύλλος. Σαλαβατώντας εναντίων της βλακείας του κόσμου, λαλώ του με ύφος που απευθύνεσαι σε κοτσιρόσσιυλλον "εν δικόν σας το σακκουλλάκιν;". Εχαμογέλασεν. Βάλλει το σιαίριν του μες την πούγκαν του σάκκου του τζιαι φκάλλει έναν κοτσιρόσσιυλλον μες το σακκουλλούιν τζιαι δείχνει μου τον. "Όχι κύριε. Δεν είμαι εγώ. Ο δικός μου εν εδώ."

Όι μάνα μου. Μπορεί στην Κύπρο η βλακεία τζιαι το κουρουπεθκιόν να ευδοκιμεί τζιαι να εν διάσπαρτον παντού, αλλά δακάτω άμαν τα βρεις, βρίσκεις τα συγκεντρωμένα μονότοπα.