Αγαπημένη Μου Παρασκευή

Άμαν η καρκιά μου πλημυρίζει με χαράν ή με θλίψην νοσταλγίας, έρκεται μου ο πόθος για μιαν αγαπημένην παρασκευήν. Πηγάζει που τα νάματα των παιδικών αισθήσεων ευτυχίας πάνω στα οποία εκτίστην η αγάπη για την ζωήν.

Τη στετέ μου αγάπουν την όπως κανέναν άλλον πλάσμαν. Ότι έκαμνεν ήταν άγιον. Έμαθα να κάμνω πολλά άγια πράματα που λλόου της. Έμαθα να σέβουμαι την Ζωή.

Η αγαπημένη μου παρασκευή που με κάμνει να σιαίρουμαι σαν το μωρόν θέλει αλεύριν, νερόν, τζιαι λλίον άλας. Θέλει τζιαι αέραν που διά την ζωήν. Τζιαι βράστην. Τζιαι αγάπην. Τζιαι πίστην ότι αυτόν που κάμνεις είναι καλόν.

Πκιάννεις έναν φεντζιανούιν αλεύριν τζιαι βάλλεις τζιαι λλίον άλας. Βάλλεις τόσον νερόν όσον να κάμεις έναν σφικτόν ζυμάριν.

Φυλάεις το ευλαβικά τρεις ημέρες στον αέραν σιεπασμένον με υφάσματα καθαρά.

Ξαναβάλλεις λλίον νερόν τζιαι συμπληρώννεις το αλεύριν που χρειάζεται για να ανατζινήσεις το ζυμάριν. Φυλάεις το άλλες τρεις ημέρες.

Κάμνεις το τρεις ή τέσσερις φορές μέχρι να εμφανιστεί αυθόρμητα η Ζωή μες το ζυμάρι. Τα βακτηρίδια πον να συσσωρευτούν πολλαπλασιάζουνται τζιαι διούν μιαν όξυνην μυρωθκιάν γλυτζιάν σαν την Κύπρο. Έχεις προζύμιν.

Άμαν το ανατζινήσεις, μπορείς να ζυμώσεις όσα ψουμιά θέλεις. Αφήννεις μετά έναν κομματούιν που το προζύμιν το ανατζινησμένο τζιαι έχεις για την επόμενην φοράν.

Έτσι είναι τα ψουμιά τα γνήσια. Θέλουν αγάπη. Θέλουν εμπιστοσύνην πως η ζωή θα κάμει μόνη της την δουλειάν. Θέλουν λεπτά ισοζύγια για να πιάει το προζύμιν τζιαι να έχεις τζιαι για την επόμενην φορά. Θέλει πομονήν, σεβασμόν στους ρυθμούς των ζωντανών οργανισμών. Θέλει μαστορκάν τζιαι αίσθησην του αβάντζου. Δεν θέλει φουτούλληκες πράξεις, ούτε υπερβολές.

Σήμερα ανατζινησα το προζύμην που έκαμα με πολλήν αγάπην. Έβαλα του λλίον νερόν τζιαι λλίον αλεύριν. Εψήλωσεν αφράτον. Η Ζωή μέσα επήρεν φώκον. Είναι ζωντανόν όπως το πρώτον που εγίνην που το τίποτε.

Πόψε θα κάμω χαλλουμόπιττες του προζυμιού τζιαι θα φάω έναν κομάτιν στην εείαν της Ζωής. Αυτή είναι η παρασκευή που αγαπώ.