Δρακούνες, δράτζιοι τζιαι ογράτζιοι

Η κουβέντα που αννοίξαμεν με τους δράκους πάει μακρυά. Ευχαριστώ σας ούλλους για το λιθαράκι που εβάλετε για να μπορέσω να δω τζιεί που το σιμιντίριν της σσύχχισης που ήβρα μπροστά μου γυρεύκοντας να γνωρίσω τους δράκους μου.

Ο Kai-Lee έδειξεν παραστατικά το δράκον που εγνώρισα μέσα στα παραμύθκια που εσύναξεν ο Νέαρχος Κληρίδης στο σύγραμμαν της δεκαετίας του πεήντα ιστορίες με δράκους τζιαι που εδημοσίεψεν στες κυπριακές σπουδές. Ο σουρεαλιστικός δράκος της Rose εμπνέει με πολλά.

Παύλος, Ιτσμάιλάιφ, Νακαθαρίζουμεν Κακομούτσουνους εισηγούνται ωραίες φατσούες ή άψυχες δομές για να του δώκουν μορφήν. Στη αμυδρή μνήμη Ποστμπάμπιλον , selene τζιαι Ρίτσας μοιάζει με το δράκον του Κκαιλή. Η Δρακούνα είναι επίσεις της ίδιας οικογένειας με τον δράκον του Κκαιλή. Ο Αντώνης έπεψεν μου πολλήν υλικόν για να γυρέψω που κυπριακές πηγές της αρχής του αιώνα. Τζιειμέσα βρίσκεις θκυό μορφές. Τον δράκον (όδρακον;) που κόφκει κκελλέες, σσιύζει τζιοιλιές φκάλλει βλάντζιά τζιαι κόφκει τες μούττες να τες τηανίσει με τα κρομμύθκια για μεζέν τζιαι βράζει τα υπόλοιπα μες το χαρτζίν με την κκελλέν να τα κάμει ζαλατίναν. Βρίσκεις τζιαι το θερκόν-δράκον που εσκότωσεν ο Άης Γιώρκης.

Το θερκόν του Άη Γιώρκη εν της ίδιας οικογένειας με το Draco Europeus που έχει λέπια, πόδκια, φτερά τζιαι φυσά φωδκιές. Έβαλεν τζιαι ο Διάσπορος μιαν εικόναν δράκου τούτης της οικογένειας, με δυνατότητες προεκτάσεων τζιαι προεκτάσεων των προεκτάσεων για την μορφή τζαι της θέση του στην πανοπλία των συμβόλων του υποσυνειδήτου.

Ο δράκος της Σταλαμαθκιάς εν συγγενής του δράκου που το νερόν που έγραψα πριν δέκα χρόνια.

Ο Χαμπής έκαμεν τον θεριόμορφον τζιαι επηρέασεν μας ούλλους να τον θωρούμεν πας τες σημαίες, πας τον πενταδάκτυλον, μες τες στρατιωτικές στολές.

Θερκόν με λέπια, οξά ανθροπόμοφρο τέρας με σκλερό δέρμα τζιαι τρίσιες κατσαρές μαύρες; Μες τα παραμύθκια μου εν τζιαι τα θκυό. Εν τούτη η διπλή μορφή που με καστιορά τζιαι αποφάσισα να σας ζητήσω βοήθειαν να δώσουμεν μαζίν έναν διέξοδο. Καστιορά με σε σημείον που η τελευταία δρακοϊστορία ιστορία που έγραψα μου είναι ξένη τζιαι δεν την θέλω. Τζιείνη που έφκαλα στον περίπατον με την κόρην μου πέρσι το καλοτζιαίριν τζιαι που σας έβαλα έναν κομματούιν για πρώτη γεύση.

Ο δράκος σε τζιείνην την ιστορίαν εν της ίδιας οικογένειας με τζιείνον του Διάσπορου. Πετά, μεταμορφώννεται, έσιει λέπια, ερωτεύκεται, αρέσκουν του οι κόρες, φυσά φωθκιές. Έφτιαξα τον μπαίννοντας σε διαπασών με τες συχνότητες του μωρού μου τζιαι αφήνοντας το να παρπατεί μες το μονοπάτιν ομπρός (τζιαι στην κυριολεξίαν τζιαι στην φαντασίαν). Δεν έδειξα ποττέ τζιείνην την ιστορίαν γιατί πάντα κάτι με ενοχλούσεν. Στην αρκήν εν έβρισκα τέλος, ύστερα είχα τες μαύρες μου τζιαι «εβαρκούμουν να γράψω», μετά δεν ένοιωθα την ιστορίαν δικήν μου τζιαι επαραμέρκασα την. Τα ονόματα των ηρώων έβαλα την κόρη μου να τα βρίσκει. Ύστερα που εγύρεψα πας το google την πρωτοτυπίαν τους, ήβρα τα ούλλα σε πρόσφατες ταινίες κινουμένων σχεδίων (τζιαι ας μεν έχουμεν τηλεόραση). Μόνον το όνομαν του Δράκου του Στεφανή που ονόμασα εγώ δεν το ήβρα κάπου αλλού. Ακόμα τζιαι οι μορφές, οι ιδιότητες, ήταν επαναλήψεις. Εθώρουν προχτές στην Αρτέ το αφιέρωμαν στον Miyazaki τζιαι ο δράκος μου ήταν κκόπι ππέιστ του Acou που το ταξίδιν της Chihiro. Αντράπηκα. Έτσι είναι. Άμαν ανακατώννεις τον φανταστικόν σου κόσμο με τζιείνον τους άλλους, μπορεί να σε πάρουν τζιαι τζιεί που δεν θέλεις, χωρίς μάλιστα να το καταλάβεις.

Οι δράτζιοι μου εμέναν (όι τζιείνοι της κόρης μου) δεν έχουν ακόμα μορφήν. Ή μάλλον αλλάσσουν, τζιαι μεταλλάσσουνται πηαίννοντας που την μορφήν του θερκού στην μορφήν του αθρώπου.

TO κλειδίν του μυστήριον της διμορφίας των δράκων μου έδωκεν μου το άλλη μπλόγκερ. Η στετέ της η γαλλίδα αποκαλούσεν στενά αγαπημένα πρόσωπα με δύστροπην δυσθυμίαν OGRE.

Τελικά πάντα οι στετάες μας σώζουν. Η στετέ μου, καθαρόαιμη Κυπραία κοτσσινοχωρκάτισσα, που τζιεί που τα σύνορα του χωρκού δεν έρεξεν εκτός που για να πάει σε κανέναν προσκύνημαν, ελάλεν μου τζιαι μέναν για ογράκους. Ενόμιζα ότι ογράτζιοι ήταν οι Δράτζιοι, αφούς είτε δδου πεις στο κοτσσινοχώρκα είτε γγου το ίδιον κάμνει. Οδράκους ή ογράκους λαλούν τζιαι τους βατράχους, αλλά στην σκέψην μου πάντα εσσύχχιζα τους. Δεν θα είμαι ο μόνος, διότι από ότι καταγράφει ο Γιαγκουλής, ο Πριγκόπουλλος είπεν κάποτε σε τσιαττιστόν κάποιου «τον δράκον που τον όγρακον, έν τους ηξηχωρίζεις», ή σε άλλον τσιαττιστόν ο Κακκής λαλεί «όσοι σε κουβεγκιάσασιν, όδρακον σε φωνάζουσιν, αλλά της δοξαμένης».

Άμαν ισμίξεις τες στετοπληροφορίες τζιαι γυρέψεις πας τον γκούγκολαν τζιαι την βικιπαίδιαν (που στα ελληνικά κανένας δεν ενημερώννει) αννοίουνται σου κόσμοι τζιαι λύουνται αντιθέσεις τζιαι μυστήρια.

Dragon, λέει η το γαλλικόν βικιλεξικόν, έρκεται από το λατινικό draco, το οποίον προέρκεται που το αρχαίον ελληνικόν δρακείν, παράγωνον του ρήματος δέρκομαι, δηλαδή θωρώ (βλέπω, γλέπω;) με δειν διαπεραστικόν. Οι δράκοι λέει η βικιπαίδια εμφανιστήκαν σε ούλλες τες μυθολογίες. Τα πρώτα σημάθκια εβρεθήκαν σε κινέζικους τάφους 6000 πρόχριστου. Εβρεθήκαν ζωγραφισμένοι τζιαι πας τες βαβυλωνιακές πόρτες του Ναβουχοδονόσορα. Στην δικήν μας μυθολογίαν, φτάννουν που τον τζιαιρόν των χθόνιων όντων. Πάντα εγλέπαν κάτι. Ο Πύθων για παράδειγμαν, δράκων εφύλαγεν το μαντείον τον Δελφών που ήταν αφιερωμένον στην Γαία. Μωρόν ο Ποσειδώνας εσκότωσεν τον τζιαι που τότες το μαντείον εγίνην δικόν του, παρόλον που το όνομαν της πρωτθιέρειας έμεινεν Πυθεία.

Οι δράκων-τες που εν τερατώδη φίδκια λοιπόν που όπως το λαλεί τζιαι το όνομαν τους γλέπουν. Γλέπουν τους θυσαυρούς, γλέπουν τα μαντεία, γλέπουν τες βασιλοπούλλες, γλέπουν το νερόν. Λαλεί το τζιαι η Πελαγεία, όπως μας το πιστοποιά τζιαι ο φίλος μου ο Κκουλλάς (Κουλλάς είναι από άλλην οικογένειαν τεράτων). Ο Δράκος της ελληνικής μυθολογίας έμπην τζιαι μες τον χριστιανισμόν, αφούς τον εχρειαστήκαν οι χριστιανοί τζιαι τον εδανιστήκαν για να κάμουν τον Άην Γιώρκην ήρωαν. Ο ινδοευρωπαίος δράκος, έσιει τζιαι ρίζες στην Αίγυπτον (Απόφις), τζιαι στην Ινδίαν (Kaliya). Έσιει τζιαι Κέλτες δράκους, τζιαι βόρειους.

Ογράκους (ogre) είσιεν μες τα μεσαιωνικά παραδοσιακά παραμύθκια. Ο κοντορεβυθούλης εκαταγράφτηκεν το 1697 στην Γαλλία τζιαι φαίνεται είναι η πιο παλιά γραπτή παρουσία του Οδράκου (του Δράκου του Kai-Lee), που τ΄αρέσκει να τρώει κρέας φρέσκον τζιαι μωρά μιτσιά. Βρίσκουμεν τους τζιαι μες τον Χάνσεν και Γκρέτελ. Όι πους τους εφκάλαν τζιαι τούτοι που το μηδέν. Τους ογράκους είχαμεν τους τζιαι μεις που τον τζιαιρόν των παλιών θεών. Έν ήταν ο Κρόνος που έφαεν τα παιδκιά του; Αν δεν πιστεύκετε δέτε τον δαμαί που τον έδειξεν τζιαι ο Γκόγια. Υπήρχαν τζιαι οι γίγαντες, τζιαι οι Κύκλωπες που ήταν τερατώδης καννίβαλλοι ή ανθρωποφάγοι. Αδιαμφισβήτητα οι κυπριακοί Δράτζιοι όπως εμφανίζουνται στα παραμύθκια που εσύναξεν ο Νέαρχος Κληρίδης είναι ogres (κάμε τσίλ να δεις φατσούα). Παρπατούν, έχουν γεναίτζιες, παντρέφκουνται. Εν λλίο βλάκες που ακόμα τζιαι έναν μωρόν ή ένας σπανός μπορεί να τους γελάσει. Συνήθως γελά τους ο ήρωας ή η ηρωίδα τζιαι γύρνει τους πουπάνω μιαν κούζαν γάλαν τζιαι μιαν κούζαν πίσσαν τζιαι καύκει τους. Ή κουντά τους τζιαι παν μες τον λάκκον. Έσιει τζιαι δρακούνες (n’est pas Δρακούνα;) που κρατούν τζιαι κουνιές τζιαι ππάλες. (αχ αυτός ο φόβος του ευνουχισμού).

Τα μισά παραμύθκια που εσυλλεχτήκαν που τον Νέαρχον Κληρίδην έν κκόπι ππέιστ με παραλλαγές γή του κοντορεβυθούλη, γή του Χάνσεν τζιαι Γρέττελ, γή άλλων ευρωπαϊκων κλασσικών παραδοσιακών παραμυθκιών. Τζιειαμαί που νεκατώννουνται λλιον τα πράματα, εν τα επικά τραούθκια με τους Δράκους, που μοιάζουν με την ιστορίαν του Άη Γιωρκού. Ίσως που τζιειαμαί να έπιασεν την εικόναν του θερκού ο Χαμπής για να κάμει τους σαράντα Δράκους που εσκότωσεν ο Σπανός. Αν δούμεν όμως τες πράξεις που λαμβάνουν χώραν στο παραμύθιν, πρόκειται για Ογράκους- ogres παραπάνω παρά για Δράκους Draco.

Οι ogres (Ογράτζιοι ; ) κατά τους Φροϋδικούς ψυχαναλυτές, μαγνητίζουν τα μωρά διότι εξορκίζουν το φόον που ογρατίσαν που τον Πατέραν μέσα στην βίαν που προκύπτει που τες ενδοοικογενειακές σχέσεις. (η λέξη ογρατίζω σύμφωνα με τον Γιαγκουλλή δεν έχει σχέση με τον όγρακαν ή με τον δράκο αλλά με το τουρτζικό ρήμα ugra-mak δηλαδή αγγονίζουμαι, κολλώ - ογράτισεν καρκίνον, ογράτισεν φόον.). Η φαντασίωση της επιστροφής στην ασφαλή μήτρα βρίσκει συμβολισμό στο που τρώει ο ogre τα μωρά. Η λύτρωση που τον φόον έρκεται με την νίκην στο τέλος του αδύνατου πάνω στον τερατώδη Όγρακαν, τζιαι οι καταστροφικές δυνάμεις που δημιουργούνται που την απώθησην των ορμών του στοματικού σταδίου ανάπτυξης του υποσυνειδήτου δαμάζουνται τζιαι ξεπαιρνιούνται με την νίκην πάνω στον Όγρακαν που απειλεί να φάει τα μωρά.

Ogre μεταφράζεται τζιαι που τους καλαμαράες σε Δράκον.

Ενδιαφέρει με πολλά να ξηδκιαλύνω τζιαι άλλον αυτήν την μυστηριώδη σσύχχισην. Θέλω να φανταστώ το τέρας που φκαίννει που την γλωσσικήν (λαλείται στοματικήν;;) ένωσην των δύο λέξεων που φκάλλουν στο τέλος μίαν. Τι λαλείται; να ξηχωρίσουμεν τα Θερκά-Δράκους (του Άη Γιώρκη, του Διάσπορου τζιαι του Χαμπή) τζιαι τους Ογράκους-Δράκους (της Δρακούνας, του Kkai-lee τζιαι των παραμυθκιών του Νέαρχου Κληρίδη);

Ευχαριστώ τζιαι όσους μου εστείλαν συνδέσμους, πηγές, ιδέες σε ιδιωτικά μέιλ.