Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010

Στο σταθμό Άνω Πατησίων


Ο ασύρματος κατσιαρίζει μες τα θκυο της σιέρκα που τα έσιει πίσω δημμένα σε στάσην αξιωματικού σε ιμιανάπαυσην. Η μπλε στολή ππέφτει της χάσια πας το κορμίν το ανορεξικόν. Το πρόσωπον της το μαραμμένον σαν τον κόλιαντρον που τον έκοψεν ο κολοτζιυθθάς εσκλέρινεν για να φκάλει φωνήν. Απευθύνεται σε ένα γέρο που χαζεύκει ανέμελα στην νάκραν την αποβάθρας κοντά στες ράγες του ηλεκτρικού.
— Άιντε τράβα πίσω μη σε πάρει ο συρμός και μου χαλάσεις το απόγευμα! Όχι για τίποτε άλλο. Θέλω να σχολάσω γρήγορα σήμερα.
Άραγες σου ο ΗΣΑΠ θκιαλέει τες επιθεωρήτριες των σταθμών του μετρό δυσκοίλιες, οξά πκιάννει τες η δυσκοιλιότητα που την φύση της δουλειάς; Οι ρυτίδες του στομάτου της ππέφτουν προς τα κάτω. Οι ρυτίδες των αμμαθκιών με την χόλλαν την μαύρην ππέφτουν προς τα κάτω. Οι λέτσες που τα λαιμά της τα σουρωμένα ππέφτουν προς τα κάτω. Τι έζησεν τούτον το πλάσμα για να να γινούν έτσι τα πετσιά της σαν την ψυσιήν της. Η αυστηρή της σκληράδα κατευθύνεται προς έναν έφηβο που καπνίζει στο παγκάκι αναμένοντας το επόμενο τραίνο.
— Το τσιγαράκι να βγαίνουμε έξω από το σταθμό να το καπνίσουμε. Έτσι; Άιντε σε παρακαλώ!
Ο νέος υπακούει ψαρωμένος στην προσταγή. Έτσι φάσην δεν πρόκειται να την χάσω. Κάθουμαι στο παγκάκι του σταθμό Άνω Πατησίων τζιαι αρκέφκω να φωτογραφίζω τον πίνακα με την πέννα μου την τζιουνουρκούαν που εγόρασα που το Μοναστηράκιν.
Τα μαλλιά της βαμμένα ασπρόξαθθα κρατά τα κότσον πάνω με μιαν χτέναν των δύο ευρώ. Πόσα εν να της διούν άραγε για μισθόν; 550€; Άραγες σου το πουκάμισον εθκιάλεξεν το τζιείνη να σιει τον γιακκάν θκυο φορές πιο μεγάλον που τον λαιμόν της, οξά ήβρεν το πούποτε κκιλιππίριν; Την γραβάταν πάντως έδησεν την πας την τρίχαν. Εν το μόνον πράμαν που της ππέφτει καλά πάνω της. Παρπατεί όπως μιλά σαν τον άδρωπον. Άραγες σου άμαν γαμεί κρατεί τζιαι κουρπάτζιν;
Πελλετώ αν έσιει αρραβώναν πάνω στα δακτύλια της. Τζιαι τα δακτύλια της εν ξερακιανά. Έσιει μόνον μιαν ανδρικήν αττίκαν. Θωρεί με με καχυποψίαν που έκατσα να γράφω τζιαι άφηκα τρία τραίνα να περάσουν χωρίς να μπω μέσα. Πλησιάζει τραίνον. Φκάλλω την αρπακτικήν να αποθανατίσω τζιαι ψηφιακά το κάδρον. Σσίζει που τριάντα μέτρα σαν την σσιύλλαν πάνω μου να με ακκάσει. Ένας αγαθοπρόσωπος τριαντάρης που σταυροκοπιέται μπροστά στην νεκκλησιάν της Αγίας Βαρβάρας, τραβά πίσω για να αφήκει την αστραπήν την φουρκαστήν να περάσει που μπροστά του χωρίς να του ντζίσει τζιαι να τον κρούσει.
Σηκώννει τον δείκτην τζιαι νεύκει μου αυστηρά.
— Α-πα-γο-ρε-υε-ται!!
Θωρώ την μες τα μμάθκια με συμπάθειαν τζιαι συνεχίζω να φκάλλω φωτογραφίες.
— Απαγορεύεται κύριε!
Δεν απαντώ. Συνεχίζω να την θωρώ μες τα μμάθκια που δεν μπορεί να κρύψει η χόλλα. Ένοιωσεν ευάλωτη. Εκατέβασεν τα μμάθκια κάτω τζιαι έκαμεν πως έπρεπεν να επικοινωνήσει επειγόντως με τον οδηγόν του συρμού παρά να ασχολείται με έναν παράξενον αλαβροστοισιώτην. Που το βαγόνι φκαίννει μια μάνα τζιαι κρατεί έναν βρέφος νου χρονού. Η Βούλα (ας πούμε ότι τη λένε Βούλα), ανακατώνεται μέσα στον κόσμο που εξέρχεται του βαγονιού. Παρπατά πίσω που την μάνα τζιαι θωρεί το μωρό σαν το μωρό. Το μωρούι ξεχωρίζει την μέσα στο πλήθος τζιαι χαριεντίζεται. Θα την επήρε για το ππάντα του WWF. Το πρόσωπο της Βούλα γλυκανίσκει. Η λοχαγός που είναι μέσα στην στολή του ΗΣΑΠ εξατμίζεται για μερικές στιγμές. Άραγες σου η Βούλα εν για το μέλλον τούτου του μωρού που φρουρεί την καθαριότηταν τζιαι την τάξη του σταθμού Άνω Πατησίων με τόσον πάθος;
Στην άδεια πλατφόρμα η Βούλα μόνη κοιτάζει που την άλλη να μεν με θωρεί να την θωρώ. Ένας μαυρής μετανάστης την πλησιάζει τζιαι την αρωτά μιαν πληροφορία.
— Από δω κύριε... Παρακαλώ...
Κύριε λαλεί του! Τζιαι με τον πιο γλυκόν τζιαι ευγενικόν τρόπο. Χαμογελά του τζιόλας! Ε λοιπόν δεν ξέρω γιατί, αλλά κάτι με κάμνει να πιστεύω ότι η Βούλα είναι του ΚΚΕ. Δεν ετόλμησα όμως να την αρωτήσω.

11 σχόλια:

Kai Na Katharisoume Tous Kakomoutsounous είπε...

Πρόκειται για κλασσική περίπτωση δυσκοιλιότητας!

ιων είπε...

Χαρά στα μμάθκια που έσιεις τζιαι εμαλάθκιανεν ο δράκος!!!

Aceras Anthropophorum είπε...

Ίων μην μου κάμνεις καμάκι τζιαι θα θυμώσουν άλλες που διαβάζουν το μπλόγκ :))

Unknown είπε...

Κάθουμαι στο παγκάκι του σταθμό Άνω Πατησίων τζιαι αρκέφκω να φωτογραφίζω τον πίνακα με την πέννα μου την τζιουνουρκούαν που εγόρασα που το Μοναστηράκιν.

Για άλλη μια φορά, θεσπέσια και πολύχρωμη η πένα σου καλέ μου Aceras.

Και είναι αυτός ο τρόπος που έχεις να ζωγραφίζεις τις πιο «ασήμαντες» στιγμές μιας καθημερινότητας που συχνά μου θυμίζει μικροσκόπιο. Σπάνιο ταλέντο και ωραία καλλιεργημένο-έτσι κι αλλιώς, το απαίδευτο ταλέντο δεν προσφέρει τίποτα εκτός ίσως από τον ναρκισσισμό που διαθέτει ο κάτοχός του.

Αυτή είναι η Αθήνα, δυστυχώς. Είτε Άνω Πατήσια, είτε Κάτω Πατήσια, συνολικά απλώς Άνω Κάτω. Με πάρα πολλούς ανθρώπους βουτηγμένους μέσα στη μιζέρια τους που πασχίζουν να δικαιώσουν την ύπαρξή τους ακυρώνοντας ποικιλοτρόπως τους Άλλους. Δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες σαν τη Βούλα με τον ίδιο ίσκιο στην ψυχή, γεμάτοι ανασφάλεια και χωρίς τρόπους. Οι αιτίες, πολλές, πάρα πολλές μα στο κέντρο είναι μια κοινωνία που έχει αφεθεί τραγικά στην τύχη της χωρίς να της έχει (σχεδόν) ποτέ η στοιχειώδης αξιοπρέπεια που πρέπει να απολαμβάνει ο κάθε πολίτης ανεξαίρετα στην καθημερινότητα του. Μη νομίζεις…

Και η «Βούλα» την επόμενη μέρα, θα αντιμετωπίσει τα ίδια από κάποιον εφοριακό, από έναν γραφειοκράτη του Δημοσίου, από κάποιο γραναζάκι του μηχανισμού που θα παλεύει και αυτό να αποδείξει πως έχει μια κάποια δύναμη, μια κάποια οντότητα.

Τι κρίμα…

Aceras Anthropophorum είπε...

"έτσι κι αλλιώς, το απαίδευτο ταλέντο δεν προσφέρει τίποτα εκτός ίσως από τον ναρκισσισμό που διαθέτει ο κάτοχός του" Πίττα, άρεσεν μου πολλά αυτή η φράση. Ενώ εθκιάβαζες το κείμενο, επρόσθεσα την τελευταία παράγραφο που δείχνει ακόμα μια διάσταση του χαρακτήρα της κοπέλας που νομίζω ήταν αναγκαίο να μπεί πάνω στον "πίνακα' για να είμαι πιο δίκαιος μαζί της.

Eva Neocleous είπε...

Αφού κατάφερες και τη "Βούλα" να μαλακώσει,είσαι φοβερός Ασέρα...
Ήθελα να πω διάφορα επαινετικά για το γράψιμό σου(αν και απ΄ότι έχω καταλάβει, τα απεχθάνεσαι) αλλά με κάλυψε ο Γιώργος με το σχόλιό του.
Η ιστορία σου ανθρώπινη,καθημερινή αλλά ταυτόχρονα με πολλές προεκτάσεις...

Aceras Anthropophorum είπε...

Έυα δεν έχει ναρκισσισμόν που να του λαλούν ότι αρέσκει τζιαι να με του αρέσκει. Όποιος λαλεί ότι εν του αρέσκει εν υποκριτής.

Μόνη εξαίρεση άμα σε θαυμάζουν αυτοί που θεωρείς ηλήθιους.

ΔemΩΝ είπε...

Φίλε (και πολιτικέ αντίπαλε χεχε) acera,

Σου έχω πει κι άλλες φορές πως περνώ από δω για να διαβάσω τον γλαφυρό κυπριακό λόγο με τον οποίο κεντάς τις ιστορίες σου. Στο ξαναλέω διαβάζοντας την παραπάνω απάντηση σου στην Εύα.:)

Θέλω να γράψω κάτι σχετικά με όσα αναφέρει ο φίλος ο Γιώρκος για την Αθήνα. Εγώ προσωπικά δε νομίζω πως αυτά που αναφέρει είναι τα βαθύτερα αίτια της "θλίψης που γεννά η Αθήνα" (τουλάχιστον σε όσους από μας την αγαπάνε). Αυτά τα ίδια χαρακτηριστικά τα συνάντησα κι εδώ σε άλλη φυσικά κλίμακα. Αλλά τα ίδια και μερικές φορές χειρότερα! (Να δεις Γιώργο πως συμπεριφέρονται στο Τμήμα Αλλοδαπών που πέρασα για να πάρω το Alien Book μου. Ή στην ΑΤΗΚ που εκτός από την απαράδεκτη συμπεριφορά ζητούν 200 ευρώ εγγύηση για να μου δώσουν γραμμή τηλεφώνου - γιατί είμαι alien-καλαμαράς και θα τους τα φάω!)

Το πρόβλημα της Αθήνας είναι πως κατοικείται από ανθρώπους που δεν την ένιωσαν ποτέ δική τους και δεν την αγάπησαν. Ηπειρώτες, Θεσσαλοί, Μακεδόνες, Κρητικοί, Κύπριοι, Πελοποννήσιοι, Στερεοελλαδίτες που ζουν την πόλη ως ένα αναγκαίο κακό απόρροια του συγκεντρωτικού κράτους που δομήθηκε σε αυτή τη χώρα. Τους βλέπεις όλους να φεύγουν τρέχοντας σε εορτές, σχόλες και τριήμερα για να πάνε στην "ιδιαίτερη πατρίδα" τους. Στο χωριό τους. Είναι όλοι μετανάστες και πρόσφυγες στην ίδια τους την πατρίδα. Μαζί με τους Αλβανούς, τους Βούλγαρους, τους Ρουμάνους, τους Πακιστανούς, κλπ. Είναι μια πόλη στην οποία ζουν ξένοι.

Εμείς προλάβαμε και ζήσαμε μια άλλη Αθήνα. Λιόλουστη, ξένοιαστη, φιλική, ανθρώπινη, έξω καρδιά, χαμογελαστή, κεφάτη, μπριόζα, ξενύχτισσα, αλανιάρα, επαναστατική, κουλτουριάρα και λαϊκή συγχρόνως κι απροσκύνητη. Γεμάτη από ανθρώπους που την αγαπούσαν και την τραγούδαγαν. Και τη γλενταγαν. Και την ερωτευόντουσαν. Γι αυτό δεν μπορούμε πια να ζήσουμε στην καινούργια Αθήνα - αυτή τη προσφυγοπούλα και χωριάτισσα...

ιων είπε...

Χμ. Βλέπω επρόσθεσες ακόμα μιαν παράγραφον στο κείμενο, τζια η "Βούλα" από στρίγκλα έγινεν ευγενικόν αρνάκι. Αρα δεν μπορώ να πω ότι εφοήθηκεν σε, τζια άλλαξεν συμπεριφοράν, ή ότι εσκέφτηκεν εν περίτου πελλός τούτος που μέναν, τζια να μεν συνεχίσω να του φωνάζω.

Αρα, πρέπει να της εμετάδωσες θετική ενέργεια. :)))

postbabylon είπε...

h voulla en opws to karydin to prasino... poksw sklero alla h kounna en tryferh.

Ανώνυμος είπε...

χαιρετώ σας
τυχαίνει να είμαι λάτρης της Αθήνας τζαι έτσι πιάννω συχνά τον εαυτό μου να την υπερασπίζεται ανάμεσα σε διάφορους Αθηνοφοβικούς, από τους οποίους οι πλείστοι δεν την εζήσαν ποττέ(ασχέτως αν εκατοικήσαν δαμέ ή όι). Ομολογώ ότι ποττέ δεν εκατάλαβα τα επιχειρήματα τους.

Η Αθήνα, αντικειμενικά δεν είναι μια όμορφη πόλη, τζαι αντικειμενικά πάλε, ενα μεγάλο κομμάτι της απαρτίζεται που ανθρώπους μίζερους. Το γιατί εν μίζερη ανάλυσεν το ενας παρέας πιο πάνω. Παρόλα αυτά, στούτη την πόλη έζησα τις πιο θερμές τζαι πιο εγκάρδιες πράξεις αγνώστων προς εμένα. Επίσης, πάλε όσον αφορά άγνωστους, εγνώρισα τζαι τους πιο καλότροπους τζαι ευγενικούς ανθρώπους με πολλή διάθεση να γνωρίσουν τον άλλο. Παράδειγμα, η γυναίκα που έχει το φούρνο κάτω που το σπίτι μου. Κάθε πρωί, φεύκω που τζιαμέ τζαι εν μπορώ να πιστέψω τι γλυκές κουβέντες εξεστόμισεν για το πρόσωπο μου. Άλλο παράδειγμα, ο μανάβης μου ο κύριος Νίκος. Έτυχε μιαν φορά να με δει στις μαύρες μου, τζαι αφου το εσυζητήσαμεν, αγκάλλιασεν το πρόβλημα μου τζαι έδωκεν μου πολλά χρήσιμες συμβουλές. Για να μεν αναφέρω ότι σε κάθε φώτα (φανάρια) παίζει τζαι έναν καλαμπούρι με τους άλλους μοτορτζίες.

Που θέλω να καταλήξω; Κατα πρώτον ότι η Αθήνα είναι μια (χαοτική, ναι) μεγαλούπολη, τζαι οι μεγαλουπόλεις χαρακτηρίζονται που έναν πράμα, την ποικιλομορφία. Με λλία λόγια, έχει πο ούλλα. Κατα δεύτερον εννα αναφέρω το κλισέ ότι τα πάντα εν μεστον νου.

Εν επιτέθηκα σε κανέναν. Αμύνθηκα υπέρ της Αθήνας:)

αφήνω υγείαν