Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2009

Η Λίλη τζιαι ο δράκος ο Στεφανής



...Προχωρόντας μέσα στο σκοτεινό δάσος, η νεράιδα η Αλφέα δείχνει στην μάμμαν της Λίλης το σαρκοφάγον αγριολούλλουδον μέσα στον νεραϊδόκηπο. Η Λίλη παρατηρώντας το κάθε αξιοθέατον μες το μαγικόν μονοπάτιν, εξίκοψεν πίσω τζιαι έπιασεν την κουβένταν με έναν βατραχούδιν που την κοιτάζει με περιέργειαν. Μια πεταλλούδα αποφέυγει το καρνιβόρον μικροτέρας, ενώ δκυό μουγιούθκια ναρκωμένα που το κολλατσιαριστόν υγρόν που επικαλύπτει το φκιόρον διαλύονται τζιαι μετατρέπονται σε κουνουποχυμόν.

Η Αλφέα μαγέυκει τα μμάθκια μάμμας τζαι κόρης τζαι μετατρέπει τα σε φακούς που μεγενθύνουν τα πάντα, τα φύλλα, τα βρύα, τες λιχύνες, τα έντομα, τα φκιόρα, την ομορκιάν. Η μάμμα θωρεί έναν κουνούπιν που φαίνεται τωρά τεράστιο να κοντεύκει του σαρκοβόρου φκιόρου για να καταλύξει τζιαι τζιείνον χυμός. Η Λίλη βλέπει μέσα στα γιαλλούρικα μεγενθυμένα μμάθκια του βάτραχου μιαν σκοτεινιασούραν. Εν ο ήλιος που προσπαθεί να την προειδοποιήσει να τρέξει να πάει προς την μάναν της. Το βατραχούιν σταματά να αναπνέει. Μέσα στα γυαλιστά μμάθκια εμφανίζεται η τζιεφαλή ενός δράκου. Η Λίλη νοιώθει τέσσερα δάκτυλα μουττερα να της σφίγγουν το κάθε της πλευρόν. Πριν να προλάβει να μπίξει την τσιριλιάν, εβρέθην μεσούρανα μέσα στα σιέρκα του δράκου του Στεφανή...



Είπα ότι δεν θα ξαναγράψω παραμύθιν. Είχαμεν 4 ώρες πορείαν μες το δάσος τζιαι έπρεπεν να αντέξει η Μελίνα μου την ανάβαση χωρίς να βαρεθέι. Έφκηκεν μας η ιστορία της Λίλης τζιαι του δράκου του Στεφανή.


9 σχόλια:

Diasporos είπε...

Μα φίλε μου, δέν είναι εσύ που το έγραψες, εν το δάσος τζιαι η αγάπη σου η πατρική. Άρα συγχωρούμεν σε, έν αναίρεσες το λόγο σου :)

Aceras Anthropophorum είπε...

na φανταστείς ότι την ώραν που εθκιάβαζες εσύ δαμαί, άκουα σε εσέναν εγώ ποτζιεί

Moonlight είπε...

εμέναν αρέσκουν μου πάντως.. εζήτησα να μου πουν τζαι ένα με έναν πιγκουίνο αλλά εν μου είπαν τίποτε κόμα..

Ωραία Ελένη είπε...

Γιατί να μην ξαναγράψεις παραμύθια? Ίσως έχασα κάτι παλιά... Η μάμα μου το έκανε συνέχεια αυτό για να με κάνει να νοιώσω καλά και να ξεχαστώ όταν ήμουν μικρή. από το τίποτε δημιουργούσε ένα ολόκληρο κόσμο... Τυχερή η κόρη σου...

stalamatia είπε...

Την κόρη σου την πληρώνεις για τις ζωγραφιές που σου κάνει για τα παραμύθια σου και τα άλλα ποστ που κάνεις;
Και θέλουμε και ΕΜΕΙΣ οι λίιιιιγο πιο μεγάλοι, παραμύθια.

Aceras Anthropophorum είπε...

; )

Είπα ότι δεν θα ξαναγράψω παραμύθιν διότι κάπου είχα νοιώσει ότι εφτζιόρωσα, τζιαι άμα δεν έχεις τίποτε να πείς καλλύττερα να σιωπάς.

Ήταν φαίνεται λάθος εκτίμηση. Οι παταρίες εξαναγεμώσαν.

Το παρόν πάντως θέλει ακόμα πολλλην δουλειάν για να τελειώσει τζιαι μην τολμήσει κανένας να προσπαθήσει να βάλει πίεση. Θα τελειώσει οταν θα τελειώσει. Το απόσπασμαν ήταν έτσι για να μεν κλαίεται η Σταλαματιά ότι δεν θα ξαναγράψω.

ALm είπε...

aceras θέλω μιαν χάρην που αν μεν βαρκέσαι δες το σαν παιχνίδιν: να σου δώκω 20-30 λέξεις τζαι να τες κάμεις παραμύθιν..αλλά να εν μιτσίν παραμύθιν πες 100-150λέξεις ώστε να μεν μπορείς να ξεφύγεις τέλεια που τες προκαθορισμένες λέξεις.
παίζεις;

Aceras Anthropophorum είπε...

Έλα, ρίξε τες.

ALm είπε...

λοιπόν:

τζιέλλι
γίγαντας
χαρταετός
ουμπλιριδάκι*
ουμπριδαρούμπαλλος*
ακκαμμαθκια
οχια διμούτσουνη
ποδήλατο
ξυλόφωνο
ανθρωπομορφο/ς/η
αποξηραμένη παπάγια
φρέσκος ανανάς
θλιμμένος/ο/η
μπαλόνι (φούσκα)
φαντασία
γρασίδι
αθυμήθηκε/κα/καν/κλπ
πορτοκαλί
βυθός
πηγάδι
βαπόρι
περβόλι
βιβλίο
παράθυρο
χαμόγελο
τζιλούσεν


*σημαίνουν ότι θέλεις

καλό γράψιμο (τζαι πρωτού με βρίσεις αθθυμήθου πως εσύ μου είπες να τες ρίξω :Ρ)